Africhting als camslaaf (3): nog veel te leren

Geplaatst door: smf op 12-11-23

Einde gesprek en voer om over na te denken. Dat ik kon beslissen dat de screenshots zouden verwijderd worden, had een bijzonder effect op mij. Aan de ene kant gaf het mij vertrouwen dat hij een serieuze eerlijke Meester was, al bleef de twijfel dat het ook een valstrik of een truc kon zijn. Aan de andere kant: daarvoor kiezen, nu ik al zover was, stond gelijk aan de handdoek in de ring gooien. Het zou  betekenen dat het stopt. Dat wou ik niet.

Wilde ik dan het tegenovergestelde: me helemaal overgeven aan zijn macht? Meer en hardere vernederingen? Hoe hevig ik ook klaargekomen was, deze gedachte maakte me tegelijkertijd bang en toch weer opnieuw hard. Ik rukte me in slaap.

De dagen erop, op kantoor, probeerde ik er niet aan te denken. Ik stelde de beslissing uit. Maar het weekend kwam snel dichterbij, en dus werd de stress groter.  ’s Nachts bleef het in mijn hoofd spoken.

Vrijdag avond laat, ik ging in naar mijn kamer. Ik stelde het fototoestel op. Trok al mijn kleren uit. De zelfontspanner. Naakt op de knieën. De flash ging af. Keek ik wel onderdanig genoeg? Ik nam er nog een en daarna nog een, in totaal een vijftal.

Dan naar mijn laptop. Downloaden. Ik koos er twee. Op de eerste had ik nog enige trots, bijna een lach in het gezicht. Maar op de tweede keek in naar beneden, de schaamte werd zichtbaar. Toch was mijn pik niet slapper, integendeel. Oef, zo ver was ik dus al. Nu de tekst van mijn mail. Ik dacht eerst aan ‘Beste Meester’ als aanhef, maar voelde onmiddellijk dat ik zo te ver zou gaan, te familiair voor een slaaf. Dus hield ik het gewoon bij ‘Meester’ en om beleefd te zijn ‘U’. Dat leek me meer geschikt.

 

Meester,

U weet dat ik jong en onervaren ben. En ook bang. Maar van bij de start had U me heet, en in uw macht. De angst maakte plaats voor onwaarschijnlijke geilheid, dat kan ik niet ontkennen.

Daarom, Meester, U mag de screenshots houden. Ik wil graag uw cam- en fotoslaaf worden.

Ik heb er goed over nagedacht. Ik aanvaard Uw voorwaarden,

Slaaf.

 

Ik herlas mijn mail. Ik voelde me meer onderdanig worden, ik wilde me echt onderwerpen, hem smeken. Ik was bang dat hij anders niet tevreden zou zijn. Of nog erger, dat hij me zou dumpen. Dus voegde ik nog toe:

 

Alstublieft, Meester, ik smeek U. U heeft de macht. Neem me als uw slaaf.

 

Ik voegde de gekozen foto’s toe aan de mail. Nu nog enkel op SEND drukken.

Shit wat was dit moeilijk. Natuurlijk zat ik zo heet als een konijn voor mijn laptop. Mijn broek op mijn enkels. Beetje rukken, niet hard, want als ik even door zou duwen, dan… Maar dan zou ik misschien niet meer de moed hebben op het echt verder te gaan. Ik wilde dit, heel zeker, maar ik ken ook mezelf.

Ik stond nu zo heet dat de mail me niet meer sterk genoeg leek. Het moest nog kruiperiger. Me vast zetten. Meer macht aan de Meester geven. Ook al wist ik dat hij die macht zou gebruiken om me hard te vernederen, misschien harder dan wat ik fijn zou vinden, dat idee maakte me helemaal gek. In een roes besloot ik nog wat toe te voegen:

 

Ik wil het echt. Als ik spuit zal ik misschien terugkrabbelen. Alstublieft Meester, negeer dat dan gewoon.  Hoe hard ik ook smeek, laat me niet ontkomen, gebruik gewoon uw macht.  Leer me mijn plaats kennen.  Alstublieft.

 

Send.

 

Wow.

 

De mail was weg. De foto’s ook. Geen weg terug.  En door die laatste toevoeging al zeker niet. Deze Meester zou niet met zich laten sollen. Ik had mezelf in een situatie van onderwerping en machteloosheid gemanoeuvreerd. Op het moment dat ik dat bedacht, spoot ik enorm. Heerlijk.

Natuurlijk, de verwachte terugval was er, maar niet zo erg als ik gevreesd had. Of toch maar heel even. Ik moest nu gewoon afwachten.

 

Twee dagen later, op msn, hij was er.

–        Ik heb je mail gelezen.

–        Dank U.

–        Het was beter dan ik verwacht had. Je gaat op je wenken bediend worden.

–        Wat bedoelt U, Meester.

–        Je gaat naar mijn pijpen dansen.

–        OK Meester

–        Strip

–        Ja Meester.

 

Ik snapte de zin hiervan niet, want de cam stond niet op. Maar toch deed ik het, ik durfde niet weigeren. Een slaaf volgt bevelen op.

–        Naakt Meester

–        Op de knieën

–        Ben je bereid je privacy op te geven voor je Meester.

–        Ja Meester.

–        En je weet dat ik je enkel gebruik als een speeltje voor mijn genot… dat besef je toch?

 

Hier moest ik even slikken, maar mijn pik was de baas.

–        Ja Meester

–        Ik ben de baas, jouw rechten zijn dat je mag kruipen voor mij, meer niet.

–        Ja Meester.

–        Zie je deze foto?

–        Hij stuurde een foto met een naakte man, eigenlijk een compilatie: vooraanzicht, twee maal aan de zijkant, eenmaal de achterkant.

–        Ja Meester

–        Je krijgt 5 minuten.

Ik snapte wat hij wilde. Snel stelde ik de camera op. Met de timer. Vier foto’s. Anders dan op het voorbeeld was mijn piemel keihard. Snel downloaden. Send.

 

Even een stilte. Hij was alles aan het downloaden denk ik.

Twee minuutjes later was hij er weer.

–        Goed. Die tijdsdruk is belangrijk. Ik wil niet dat je gaat nadenken, laat dat maar aan mij over. Als ik iets beveel, doe je dat. Punt.

–        Helder Meester.

–        Zet nu je cam op.

Ik gehoorzaamde onmiddellijk. Stond naakt, met kop en al in beeld, mijn handen in de nek. Dat is wat hij wou, want hij nam de tijd om me te bekijken. En ik hoorde hem weer screenshots nemen.

–        Je ziet er prima uit, daarover ben ik tevreden. Maar het gaat niet alleen om je lijf. Ik wil je helemaal domineren. Dus ook als ik een vraag stel, niet nadenken antwoorden.

–        Natuurlijk Meester.

–        Geef nu je voornaam.

 

Ik aarzelde een seconde, maar hoopte dat het niet zou opvallen.

–        Karel Meester.

–        Ach zo, slaaf Karel dus. Goed dat je snel antwoordde. Niet snel antwoorden is straf. Liegen is nog veel erger.

–        Natuurlijk, Meester.

–        Weet dat ik vroeg of laat ook bewijzen zal willen.

–        Ja, Meester…. Victor…

–        Wat zei je?

–        Victor, Meester, dat is mijn naam. WHAT THE FUCK. Gaan we zo beginnen? Bij de eerste vraag heb je dus al gelogen.

–        Sorry Meester

 

Toen zweeg hij weer. De stilte was loodzwaar. Ik durfde niets meer schrijven, ik had het verbrod.

Na zeker vijf minuten:                                                                                       

–        Ik weet niet of een sorry volstaat, ik ben ontgoocheld.

–        Dat begrijp ik Meester.

–        Begrijp jij eigenlijk wel iets? Weet je wat ik bedoel?

–        Ik denk het Meester.

–        Ik denk van niet. Jij weet absoluut niets. Jij denkt dat dit een puberspelletje is. Je rukt maar wat en spuit lustig in het rond. maar eigenlijk gebruik jij mij voor je eigen fantasieën. Dat gaat niet door, zo werk het niet.

–        Het spijt me Meester.

–        Het gaat over verschil, de Meester is alles, de slaaf is niets. Ik beslis, jij gehoorzaamt. Simpel. Ik eis respect. En verwacht niet dat ik een slaaf respecteer, ik gebruik je, voor mijn plezier. That’s the name of the game. Ik verneder je omdat ik je graag beschaamd zie. Ik laat je jezelf piinigen, omdat ik het lollig vind dat je kermt... Als jij daar ook pret aan beleefd, des te beter. Het gaat erom dat ik je in bezit neem. Te nemen of te laten.

–        Ja Meester

 

Dan weer na een korte pauze:

–        Als je denkt dat een slaaf privacy heeft voor zijn Meester,  vergeet het, ik wil hem volledig. Ook al ziet hij me nooit, en voelt dat misschien onrechtvaardig. Dat ik je naam vroeg is niet zomaar een grap. Het maakt je kwetsbaar, ik kan het gebruiken om mijn macht te laten voelen. Een slaaf moet dwang voelen. Hoe meer foto’s en hoe meer informatie, hoe groter mijn macht. Ik beloof discretie, zowel jij als ik hebben buiten dit spel nog een leven, dat respecteer ik ook. Maar een slaaf moet gehoorzaam en onderdanig zijn. Punt aan de lijn. Als een slaaf daarin faalt, waarom zou een Meester zijn macht dan niet mogen gebruiken, om de slaaf op andere gedachten te brengen?  Je kan dit chantage noemen, maar dat vind ik niet. De fout ligt bij de slaaf. Het zal nooit mijn keuze zijn, enkel een stok achter de deur.

–        Dat snap ik Meester.

–        Maar goed. Ik zit mijn tijd hier te verdoen. Een fijne avond nog.

 

Ik wilde nog reageren, maar hij was al verdwenen.

Spijt en angst overvielen me. Deze Meester laat niet met zich lachen, hoe kon ik zo dom zijn te liegen tegen hem.

Objectief was het natuurlijk niet echt verstandig wat ik aan het doen was. Tegelijkertijd,  hij had niet alleen bewezen een sterke autoritaire en wat arrogante Meester te zijn – en dat wou ik toch – maar ook betrouwbaar.

De hele week zat ik eraan te denken, en was ik in dubio. Hij zag hem niet online, er kwam geen mail, niets. De bal lag nu helemaal in mijn kamp. Als ik het nog wou goed maken, dan moest ik iets ondernemen, dat was duidelijk. Als het al niet te laat was.