Roleplay: vernederend doktersonderzoek (deel 2)

Geplaatst door: smf op 18-06-24

Patiënt W en ik

Vorig jaar heb ik een verhaaltje gepost met de titel ‘Roleplay: vernederend doktersonderzoek’
Het is altijd fijn feedback te krijgen, ook al had ik niet meer pretentie dan de lezer en ook mezelf wat op te winden en geil te maken. Zo nam een zekere W contact met me op. Hij vertelde me dat hij het verhaal top vond en hoe hard hij ervan genoten had. Maar daar bleef het niet bij.
‘Ik ben ook bij die dokter D geweest, ging hij verder, dezelfde, ik herkende het onmiddellijk. Hij is erg goed, en weet hoe hij zijn patiënten aanpakt ... en eerlijk: voor mij ging het allemaal nog veel verder.’
Natuurlijk was mijn nieuwsgierigheid gewekt, en begon ik vragen te stellen.  Stap voor stap vertelde hij me zijn verhaal. Ik werd meegesleurd in de wereld van patiënt W. en in die van de mij al bekende dokter D. En beste lezer, ik kon de vernedering en de geilheid voelen, bijna meebeleven.  

En zo groeide een idee: samen goten we zijn ervaring in een opwindend verhaal en dat wil ik jullie niet onthouden. Het vorige verhaal eindigde wanneer ik er niet in slaagde een plas staal te geven aan dokter D. Dat liep bij W wel wat anders. Je bent gewaarschuwd.
Hier gaan we.

Dokter D en Patiënt W

Rillend zat ik op een stoel in een klein kamertje, eerder een bergruimte met een klein hoog venstertje, een stoel en een zitbankje.
Aan mijn lijf enkel een wit onderbroekje en een mouwloos onderhemdje. Verder niets, Ik voelde me opgewonden, tegelijk ook wat bang en heel erg dom. Maar terug kon ik al niet meer. Ik had mezelf vastgezet in het huis van een vreemde die me zou vernederen. Niet zomaar: het  was het net dat wat ik zocht, niet weg kunnen, en niet gespaard worden.

Een week tevoren was ik via het internet in contact gekomen met een ‘pseudo-dokter’. Ik zou zijn patiënt mogen zijn. Maar, zo zegde hij, ‘ik moest niet iets soft verwachten, niet zoals velen als kind doktertje spelen, zich naakt tonen, en misschien even laten betasten, en that’s it’. Nee, het zou hard en vernederend worden. Dat wou ik ook. Of niet, ik twijfelde soms, maar vast staat dat mijn geilheid won van mijn angst. En nu, na een kort fietstochtje, zat ik hier te wachten. Op zijn instructie had ik een week niet gerukt of gespoten. Dat vond hij belangrijk, en ik stelde geen vragen.

Wat hij niet op voorhand gezegd had, was dat een jongeman de deur zou openen. Ik schrok, want ik had de ‘dokter’ zelf verwacht, en hij had zich duidelijk beschreven als ‘een stevige veertiger’.  Dat was deze jonge magere kerel allerminst. Ik kreeg argwaan.
’Sorry, ik moest hier in de buurt zijn, ik denk dat ik me van huisnummer vergist heb.’  
‘Nee je bent wel degelijk op het juiste adres, ventje, ik weet  waarvoor je komt, ik ken jouw soort. De dokter heeft er zin in vandaag, volgens mij. Volgen!’.
Een halve puber, een sprinkhaan bijna, die me ‘ventje’ noemde, me uitschold voor  ik weet niet wat en me commandeerde alsof ik achterlijk was. Ik wist niet goed wat te denken, maar vernederend was het zeker. De toon was gezet. Eens binnen zei hij nog langs zijn neus weg dat hij ‘de assistent’ was. Hij bracht me naar de ‘wachtkamer’. Daar gebaarde hij me te strippen tot op mijn ondergoed en de kleren in een plastieken bak te leggen, en hij verdween. Het was duidelijk wat hij verwachtte, en al even duidelijk dat hij geen tegenspraak zou dulden. Ik deed het gedwee. Snel stond hij daar weer.
‘Dit hou ik voorlopig wel even apart. De verzekering dag je niet plots weer weg bent, zeg maar’, zei hij met een ironisch lachje.  En voor ik het kon reageren, was hij er met de bak vandoor. Dan pas realiseerde ik me dat hij ook mijn portefeuille, mijn sleutels en mijn smartphone mee had.

Zo zat ik dan te wachten, met blote voeten op de kille vloer. Tien minuten, een kwartier, misschien langer. Plots de deur open, weer die ‘assistent’. Ik moest meekomen, naar de ‘onderzoekskamer’, eigenlijk meer een sober ingerichte kantoorruimte, met een werktafel, een comfortabele bureaustoel en een eenvoudig krukje ervoor. Verder een personenweegschaal, een meetlat aan de muur en een kastje met rolluik ernaast. Aan de andere kant een lange tafel met een wit doek erop. Dat was het. Hij wees ostentatief naar het krukje, en verdween.
Enkele minuten laten kwam de dokter dan eindelijk binnen, een veertiger, niet knap, niet lelijk, wel stevig en stoer. Hij droeg een witte doktersjas, maar doordat die wat open stond kon ik duidelijk wat borsthaar van onder een lichtgroen t-shirt zien piepen. Geil gezicht.

‘Zo meneer, zei hij een beetje nors, je bent dus W uit P’.
Hij kende mijn naam, dat was schrikken, hij had dus in mijn portefeuille geneusd. Maar aan de andere kant, ik wist ook waar hij woonde, daarom leek het niet zo unfair. Na wat gerommel in zijn papieren ging hij verder:
‘Je komt voor een volledige check-up, begrijp ik.’ en dan: ‘Ik zie dat je wat zenuwachtig bent. Hier is een glas water, drink maar leeg, want straks ga je ook een plasstaal moeten geven.’
Ik was verbaasd, maar gehoorzaamde. Hij goot het glas meteen weer vol.
‘OK. Een check-up kan, maar heb je ook meer specifieke klachten?’
Ik besloot recht op mijn doel af te gaan, het was tenslotte een seksdokter, dacht ik.
‘Mijn erecties zijn wat minder hard en kom ook steeds minder vaak klaar, dokter’
‘Dat kan wel met de leeftijd te maken hebben. Vertel wat meer over jezelf, en over je seksuele activiteiten.’
‘Ik ben homo en ben single, vroeger had ik soms een date, maar niet dikwijls. Meestal waren het getrouwde bi-mannen. De laatste jaren heb ik bijna geen dates meer gehad’.
‘Dus enkel nog masturberen. Hoe vaak?’.
‘Bijna iedere dag, dokter.’
‘Kom je ook iedere keer klaar?’
‘Nee, dat niet, hoogstens twee maal in de week.’
‘Heb je veel sperma dan, als je klaar komt.’
‘Toch wat minder dan vroeger’.
‘Gebruik je hulpmiddelen om opgewonden te geraken?’
Ik begon wat te blozen. Niet dat het allemaal zo erg is, maar het werd toch erg privé, een eenzijdige ondervraging, door een vreemde…
‘Wel, komt er nog iets?’
‘Ik kijk porno. Soms zet ik wasknijpers op mijn tepels of doe een cockring om. Zonder lukt het moeilijk om klaar te komen, zonder porno bedoel ik, homoporno dus.’
‘Je zit je dus uren met je broek op de enkels op het internet te surfen?’
‘Ja, eigenlijk wel, dokter.’
‘En wat nog?’

Hij voelde dat ik niet alles vertelde en dat wou hij er uit sleuren. De vernedering werd opgedreven.
‘Ja, ik chat en cam ook…’
‘Nu komt de kat op de koord, vooruit met de geit…. Kom op. Details man. Je wil toch dat ik je help?’
Ik ging overstag, ik had dit nog nooit aan iemand verteld, nu kwam het er ineens allemaal uit.
‘Aan dat cammen, ja, daaraan ben ik echt verslaafd, dokter. ‘
‘Dat dacht ik al’
‘Ik ken iemand, een ‘Meester’ zeg maar, die me helemaal in zijn macht heeft. Soms eist hij dat ik op een bepaald uur online klaar moet zitten om hem te dienen als camslaaf. Maar dat is niet alles, ik moet dan vooraf veel drinken en mag enkele uren niet meer gaan plassen…’
‘Dat doet er mij aan denken, drink dit glas maar leeg, zodat je straks geen excuses hebt… ‘
Ik had eigenlijk al genoeg gedronken, maar hij duldde geen tegenspraak. Dus deed ik wat hij eiste. Hij vulde het glas meteen weer.
‘OK, ga verder.’
‘Die Meester zet niet eens zelf zijn cam op, of als hij het wel doet, blijft hij volledig aangekleed. Hij kijkt gewoon toe terwijl ik hem blind gehoorzaam. Ik strip, volledig in beeld. Het is erg vernederend, maar toch doe ik het, het voelt voor mij dat het zo hoort, dat het zijn natuurlijk recht is. Hij lacht me vierkant uit, noemt me stom geval of naakte hond of zo. Hij vindt mijn piemel niet meer dan een TV-worstje. Of hij lacht met mijn schaamhaar. Hij kleineert me de hele tijd, maar…  ik weet niet waarom, dat windt me op.’
‘Ik begrijp hem wel.’
Ik wist niet wat ik daarvan moest denken, dus pakte ik de draad van het verhaal weer op.
‘Als ik dringend moet plassen en tegelijk geil ben, wordt mijn pik harder, maar toch weer niet. Het is heel erg, maar hij laat me dan wat trappelen. Hij amuseert zich als hij me ziet stressen, denk ik. Helemaal op het laatste moment als het echt niet meer anders kan, mag ik dan een bierglas pakken en vol pissen. Soms is het zelfs te klein.’

Ik stopte even, het verhaal en het water werkten op mijn blaas. Maar ik voelde dat ik alles moest prijs geven.
‘Dan komt het ergste moment. Ik sta daar naakt met een glas warm geel vocht in mijn hand. Zuip maar op, stomme pisbak. Zoiets zegt hij dan. Ik wil vernedering, dat was de afspraak, zeker, maar toch… je verwacht zoiets niet. De eerste keer blokkeerde ik, maar hij is staalhard en zo dwingend. Een klein slokje is niet genoeg, hij wordt dan gemener en nog arroganter. Nu drink ik het op direct op als het het beveelt, al smaakt het zo vies, het moet van hem…  Dokter, is dat eigenlijk niet ongezond, urine drinken?’
‘Pfff voor pisbakken als jij valt dat wel mee zeker? Je leeft toch nog, of niet?’
‘Dat is waar, dokter.
‘Dokter, ik moet nu ook plassen, mag ik even naar wc gaan.’
‘Het pisstaal is voor straks. Drink eerst dit glas leeg.
Dat had ik niet verwacht, maar deze man duldt geen gezeur, dus ik deed het maar.’
‘En ga verder met je bekentenissen.’
‘Zoals U wil, dokter... De vernedering maakt mijn pik hard op zo’n moment. De Meester maakt me dan uit voor pisbak, domme kloot en nog meer, maar om te mogen rukken, moet ik smeken. Dat vindt hij grappig. Maar het eindigt er toch altijd mee dat ik spuit. Dan komt de schaamte, heel erg...’

Alsof het zo afgesproken was, kwam net op dat ogenblik de jonge assistent binnen, zonder kloppen. Ik was hem bijna vergeten. Hij richtte zijn blik demonstratief recht naar mijn kruis in die slonzige onderbroek. Of dat er iets mee te maken had, of mijn verhaal zelf, of het feit dat ik onder dwang veel water gedronken had, of misschien de kille vloer onder mijn blote voeten, of alles tegelijk, ik weet het niet. Maar toen kon ik het niet meer houden. Eerst was het nog een beetje, een gele plek op mijn slip, maar het stopte niet. Al snel liep de warme pis langs mijn dijen naar beneden, en droop op de vloer. Het was zo erg, dat ik rilde.
Even leken de dokter en de assistent verrast, maar niet voor lang:
‘Verdomme, dit ventje kan zelfs zijn plas niet houden. Bekijk dat nu eens. Ook die vieze pis op de vloer, bijna op het tapijt. Wie gaat dat opruimen? Neem maar een paar foto’s….’
De assistent aarzelde niet en ging aan het werk met zijn smartphone. Hij beperkte zich absoluut niet tot de vloer, mijn hele schaamte werd vastgelegd.
Ondertussen had de dokter rubberen handschoenen getrokken, rukte mijn onderbroek uit, maakte er een natte vieze prop van en duwde die in mijn mond.
‘Zo, op die manier leren we hier broekpissers hun slechte gewoontes af.  Trek dat belachelijke onderhemdje ook maar uit, gebruik het om de vloer schoon te maken.’
Ik deed het. Wat kon ik anders? Het hemdje was toch al wat nat, beter dat het uit was. Naakt, op de knieën, met een pisbroek in mijn mond, dweilde ik de vloer zo goed het kon, met mijn eigen onderhemdje nog wel.  En de assistent bleef foto’s nemen. Ik bedoel: ik had vernederingen verwacht, maar dit!

‘Hij begint echt te stinken. Zo kan het niet verder met het onderzoek. Geef hem maar een stevige douche.’
Dat was de dokter tegen de assistent. Die liet er geen gras overgroeien, hij pakte me bij de oren en sleurde hem mee. Eens in de gang zei hij dat ‘de douche te mooi was’ voor zo’n vieze vent. In de plaats daarvan duwde hij me naar een binnenkoertje, waar een tuinslang lag.
Zonder pardon spoot hij me nat, met koud water. Mijn benen, kop, mijn lijf, maar ook mijn kruis, natuurlijk. Ik liet de pisbroek uit mijn mond vallen, ze was toch al zeik nat. Letterlijk. Ik rilde van de kou. De assistent vond het allemaal kostelijk. Als klap op de vuurpijl nam hij ook daar foto’s van. Of was het een filmpje?
Wanneer ik min of meer afgespoeld was, gooide hij een ruwe dweil naar me, zodat ik me snel kon afdrogen. Dan ging het weer naar het ‘dokterskabinet’. Voor de rest van het ‘doktersbezoek’ was ik poedelnaakt.

De onderzoeken volgden zich nu snel op. Eerst moest ik op de weegschaal. Daarna namen ze mijn lengte op, en mijn borstomtrek.  Maar al snel kwamen ze bij mijn slappe piemel. De dokter wilde ook de lengte in harde toestand weten, maar de schaamte was nog groter dan de geilheid, of misschien kwam het door de stress, feit is dat ik hem niet direct hard kreeg. Ik mocht een beetje rukken, maar ook dat lukte niet zo goed.
‘Help hem een handje!’
Dat was de dokter tegen de assistent. Die deed of hij het vreselijk vond, trok zijn neus op maar schoot toch in actie. Ik moest mijn handen in de nek houden, zodat hij er zonder hinder bij kon. Zacht was hij niet, hij trok de voorhuid naar achteren, grabbelde naar mijn balzak en gaf een paar stevige meppen op mijn piemel. Een mix van lichte pijn en harde vernedering. Het werkte, mijn pik werd daadwerkelijk hard. Ze namen de maat.

Ook wilde hij mijn fysiek in kaart brengen. Ik moest met mijn rug naar hem toe staan, de benen tegen mekaar. Hij ging met de handen van mijn schouders over mijn ruggenwervel naar mijn bilspleet. Dat voelde eigenlijk wel fijn en een beetje geil. Vervolgens de benen lichtjes spreiden, voorover bukken tot ik met mijn vingertoppen de grond raakten. Dat lukte me niet, maar ik kreeg geen opmerking. Hij trok mijn billen uit mekaar en betastte dan grondig mijn ballen, tussen mijn benen door. Mijn pik richtte zich weer helemaal op.
‘Rechtop. Omdraaien.’ Hij pakte me weer bij mijn balzak en werd ruwer. Ik gaf even een kik. Ik moest niet flauw doen, vond hij.
Daarna heen en weer paraderen. Poedelnaakt, pik loodrecht op mijn buik, terwijl ze observeerden.
Twintig push ups was al moeilijker. Mijn pik moest steeds van de grond komen en weer de grond raken. De assistent begon weer foto’s te maken.
Het volgende waren 20 jumping jacks, springen benen wijd, armen in de lucht, en weer terug. Mijn pik ging mee op en neer. Op het eind was ik al helemaal buiten adem.

De dokter had van alles genoteerd. Hij gromde licht. Blijkbaar was hij sneller tevreden dan ik had verwacht.
‘Goed. Nog twee zaken te doen. Straks een spermatest, maar nu eerst een urinestaal. We weten al dat je een pisbroek bent, hier is een potje, ga je gang.’
Dat ik een pisser ben, kon ik niet ontkennen. Ik had het uitgebreid opgebiecht en daarna ongewild bewezen.  Maar nu ze er met twee stonden op te kijken, lukte het me niet meer.
‘Kijk, we hebben niet eeuwig de tijd. Neem deze fles water en ga in de wachtzaal tot je denkt dat het lukt. En zeg tegen de volgende patient dat hij over 5 minuten mag binnenkomen.’
‘De volgende? Maar dokter, ik ben naakt.’
‘Ja, en? Ik denk niet dat je dat vies slipje nog kan gebruiken, of wil je het weer in je pisbek?’.
Dat wou ik niet, dus ging ik poedelnaakt naar de wachtruimte, in de ene hand had ik de waterfles, met de andere bedekte ik mijn schaamstreek. Er zat een magere blonde jongeman, in zijn ondergoed: een uitgerafeld t-shirt en een veel te ruime flodderige losse boxershorts. Hij keek stomverbaasd, ook hij had duidelijk niet verwacht dat er nog een patiënt zou zijn. Hij wou iets zeggen, maar besloot dan wijselijk te zwijgen. En ik ook, tot ik dacht dat de 5 minuten wel over zouden zijn.
‘Je mag binnen gaan heeft hij gezegd.’

Zodra de jongeman weg was, dacht ik dat het maar beste was om het water meteen op te drinken. En dan ineens ging het te snel en moest ik weer pissen. Ik klopte op de deur, en kreeg te horen dat ze me zo dadelijk zouden komen halen. Maar ik kon niet meer wachten. Ik had geen beter idee dan alles te lozen in het flesje. Beter dan op de vloer, dacht ik.
Niet veel later ging de deur wel open. De assistent: ‘Kan je nu pissen, ventje?’
Zonder iets te zeggen toonde ik het flesje. Gelukkig werd hij niet kwaad. Ik mocht binnen komen, hoewel de dokter net de ballen en pik van de jongeman aan het onderzoeken was, of eigenlijk gewoon betasten.
‘Zie je dat bankje? … Goed. Ga erop staan. Hier is een schaaltje, spuit erin.’
Shit. Dat bankje was me niet eerder opgevallen. Het stond op best verlichte plek van de kamer. Ik wilde nu wel klaarkomen, maar zo? Maar ze werden voelbaar ongeduldig. De dokter onderbrak zijn werkzaamheden en richtte zijn aandacht op mij. Ook de tweede patiënt keek toe.
Ik stapte op het bankje. Ik sloot de ogen. Focus. Ik wou toch vernederd worden? Of niet? Ik begon te rukken. Mijn pik werd hard. Ik dacht eraan hoe ze met drieën aan het kijken waren. Shit, shit, shit. Drie onbekenden, voyeurs. En toch werd ik geiler. Toen hoorde ik onverwacht het flitsen van een fototoestel. Het leek een trigger. Ik spoot, hevig trillend, een hele plak. Ik was maar net op tijd om het op te vangen.

Zoals bij mij altijd, was er onmiddellijk de ontnuchtering. Waar was ik mee bezig? Ik stapte af het bankje, gaf het schaaltje af en probeerde me een houding te geven. Maar de dokter bleef in zijn rol.
‘We hebben alles wat we wilden hebben. Je kleren liggen in de wachtkamer. Zodra de resultaten er zijn, wordt je gecontacteerd.’
‘Dank U dokter’

Epiloog

Hier eindigde het verhaal van ‘W’, of moet ik zeggen, het dubbele verhaal, want zijn bekentenis was ook niet mis. Hij had natuurlijk gelijk, wat hij meegemaakt had ging nog een stukje verder dan mijn ervaring, al was die ook al heel erg, vond ik toen.
Het had me helemaal meegesleept. Ik kon me gemakkelijk inleven, dus had ik mijn gulp geopend en aan mijn fluit getrokken. Enkel edgen, niet spuiten, daar lette ik wel mee op.

Kort nadien vroeg ik hem hoe hij er zelf op terug keek, nu er wat tijd was overgegaan.
‘Wat dacht je? zei hij. Nadat ik klaargekomen was, vond ik in de ‘wachtkamer’ wat er overbleef van mijn kleren. Slip en onderhemdje kon ik wel vergeten, maar mijn portefeuille, smartphone en sleutels zat er netjes bij. Enkele minuten later stond ik weer op straat, bij mijn fiets. Een buurvrouw bekeek me van kop tot teen. Zou zij er iets van weten? Het zal wel inbeelding zijn, maar in mijn hoofd bleef de vernedering doorwerken.
Onderweg naar huis dacht ik eerst: man, man wie doet nu zoiets. Maar dan kwamen de fantasmen weer. Hoe creatief waren deze dokter en zijn assistent wel niet geweest. Hoe genadeloos hadden ze me vernederd. En hoe goed hadden ze aangevoeld dat het net dat was wat ik nodig had.
Snel maakte mijn schaamte plaats voor trots, en vooral, ik was blij dat ik het gedurfd had. Niet langer alleen maar droog geilen voor het scherm. Eindelijk. Maar het blijkt ook verslavend. Ik heb geen idee waarom ik er zo opgewonden van geraak, maar het is zo, ontkennen helpt niet. Ik verlang naar meer. En misschien erger, misschien nog meer vernederend…’