Het was een zwoele zomernacht, de lucht zwaar en dik van de warmte die de zon overdag had achtergelaten. De maan hing hoog aan de hemel, haar zilveren schijnsel wierp schaduwen die dansten tussen de bomen en de auto’s die verspreid stonden op de parkeerplaats langs de A7. Ik had mijn auto geparkeerd aan de rand van het terrein, ver weg van de schaarse verlichting. Het enige geluid was het zachte geruis van de snelweg en het geritsel van bladeren in de bries.

Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik de blinddoek om mijn ogen bond. Elke vezel van mijn wezen tintelde van anticipatie en zenuwen. Het was mijn eerste keer als bottom, en de onbekende dimensie van het geblinddoekt zijn voegde een extra laag spanning toe. Het idee dat ik betast zou worden door een vreemde, hier, diep in de nacht en verstopt in de bosjes, maakte mijn ademhaling onregelmatig en snel.

Ik stapte uit de auto en liep voorzichtig  een kleine open plek tussen de bomen waar het maanlicht nauwelijks doordrong. Een van de aanwezige mannen die verscholen in de auto zaten, Zag me daar door de bosjes in gaan. Daar stond ik, wachtend, mijn zintuigen gespannen en scherp, elk geluid, elke beweging registrerend. Het duurde niet lang voordat ik voetstappen hoorde, zachtjes knisperend door het gras en de bladeren. Mijn hartslag versnelde nog meer.

En toen voelde ik het. Een hand, koel en stevig, die zachtjes mijn arm aanraakte. Ik kon zijn ademhaling horen, dicht bij mijn oor, en een rilling liep over mijn rug. De hand gleed langzaam omhoog, over mijn schouder, naar mijn nek. Ik gaf me over aan het gevoel, aan het moment, mijn lichaam trillend van spanning en verwachting.

De handen bewogen vaardig, teder maar vastberaden. Ze verkenden elke centimeter van mijn huid, vonden elke gevoelige plek en brachten golven van sensatie door mijn lichaam. De wereld om me heen vervaagde; het enige dat bestond was het contact, de aanrakingen, het gevoel van volkomen overgave aan een vreemde in de duisternis.

Tijd verloor zijn betekenis. Het kon minuten of uren zijn geweest, maar uiteindelijk stopten de handen en bleef ik alleen achter in de stille nacht. Ik haalde de blinddoek van mijn ogen en knipperde tegen het zwakke maanlicht. Het bos was stil, de parkeerplaats verlaten. Langzaam vond ik mijn weg terug naar mijn auto, mijn hart nog steeds bonzend van de opwinding en de ervaring.

Die nacht, daar langs de A7 (Hoorn NH), was een grens verlegd. Een nieuwe wereld had zich voor me geopend, een wereld van vertrouwen, overgave en pure, rauwe sensatie. En hoewel de vreemdeling verdwenen was, het gevoel van zijn aanraking zou me altijd bijblijven, diep in de zomer van mijn herinneringen.