Het camera servicecentrum

Geplaatst door: aardigeoudeman op 15-08-25

Als je het geheugenkaartje vergeet uit de camera te halen die je voor onderhoud inlevert, kan dat onverwachte gevolgen hebben. 

Vorige week heb ik mijn professionele camera naar het servicecentrum gebracht. Hij was al meer dan 3 jaar niet schoongemaakt en gecontroleerd, dus hij was echt aan onderhoud toe. Voordat ik van huis ging, zag ik dat de geheugenkaart nog in de kaartlezer van mijn laptop zat, dus haalde ik alleen de batterij uit mijn camera en reed daarna naar de stad, een uur rijden hier vandaan.

Op de terugweg realiseerde ik me plotseling dat ik er totaal niet aan gedacht had de tweede geheugenkaart uit de camera te halen. Mijn camera gebruikt die voor back-ups van alle foto's. Normaal gesproken controleren ze bij het servicecentrum of er batterijen of geheugenkaarten in de camera's zitten die ze voor onderhoud aangeboden krijgen. Als ze die vinden, halen ze die eruit en geven ze terug aan de klant. Ik neem aan dat ze achteraf geen discussies willen hebben over foto's die van een kaart zijn verdwenen, of over batterijen die volgens de klant niet meer zo goed werken als voorheen. Waarschijnlijk zag de medewerker dat de hoofdkaart en de batterij er al uit waren, en heeft hij niet verder gekeken.

Thuis bekeek ik de bestanden op de hoofdkaart, en het was duidelijk dat als ze bij het servicecentrum  de het reservekaartje zouden bekijken, ze meer zouden zien dan alleen foto's van vogels en tuinen. De laatste foto's waren gemaakt in de badkamer, waar ik stond te douchen. Maar dat zijn vrij onschuldige foto's vergeleken met sommige oudere, die ook nog op het kaartje bleken te staan, en waarop ik door meerdere mannen word gegangbanged en voor hen poseer met een lichaam waar hun sperma vanaf druipt.

Ik besefte dat er eigenlijk niets was wat ik nu kon doen. Het servicecentrum bellen en vragen of ze de reservekaart wilden verwijderen, zou ze alleen maar nieuwsgierig maken. En ik probeerde mezelf gerust te stellen door te bedenken dat ik zeker niet de eerste zou zijn die per ongeluk privébeelden op een camera, computer of smartphone achter had gelaten toen hij die voor onderhoud bij een bedrijf achterliet. Sterker nog, ik maakte me niet eens zorgen dat vreemden mijn beelden konden zien, maar als ze er misbruik van zouden proberen te maken, een soort chantage dus, dan zou ik dat toch maar liever willen vermijden.

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje: mijn camera was klaar. Ik reed een uur naar de stad en gaf mijn bon aan de man aan de balie. Hij liep naar achteren en kwam terug met mijn camera. Tot mijn opluchting kreeg ik hem zonder verder commentaar. Hij zag er weer als nieuw uitgeweldig uit, helemaal schoongemaakt. Ik opende hem om de hoofdkaart en de batterij erin te doen, zodat ik de sensor en de lens kon controleren. Toen zag ik dat de reservekaart ontbrak.

Ik twijfelde. Het kaartje niet noemen leek een veilige keuze. Maar als ze de inhoud al hadden ontdekt, had ik daar niets aan. En als ze het kaartje niet hadden bekeken, maar alleen maar opzij hadden gelegd, was het beter om er nu om te vragen. Stel dat ze het later zouden vinden, en niet meer weten van wie het was... dan zouden ze er vast wel naar kijken, om de eigenaar te kunnen achterhalen. Er was maar één kans dat ze de inhoud niet hadden gezien, en dat was als ze het kaartje hier aan de balie uit de camera hadden gehaald en ergens opgeborgen om het later in de camera terug te kunnen stoppen. Als dat zo was, had ik geen andere keuze dan er nu om te vragen. Dus deed ik dat.

En meteen wist ik het antwoord. Niet alleen kreeg de man een ondeugende glimlach op zijn gezicht; ik merkte nu ook hoe een paar andere mannen aandachtig keken naar wat er gebeurde aan de balie waar ik stond.

"Ah, dat kaartje," zei de man, "ik ben vergeten het terug te stoppen. Loop maar even mee, dan pak ik het voor je."

"Geen probleem, ik wacht hier wel even," antwoordde ik.

Maar hij stond erop dat ik met hem meeliep: "Er zijn nog wat dingen die ik over dat kaart moet uitleggen."

Ik volgde hem het magazijn in, een smalle gang door, om op een binnenplaatsje uit te komen. Daar stonden twee grijnzende mannen te wachten.

"U kunt uw kaart terugkrijgen, maar we willen graag een dienst in ruil daarvoor," zei een van hen.

Ik vroeg wat er zou gebeuren als ik dat niet deed.

"Dan moeten we de foto's publiceren."

Opnieuw twijfelde ik. Ik zou er helemaal geen bezwaar tegen hebben als de foto's gepubliceerd zouden worden. Maar de mannen zagen er niet onaardig uit en ik voelde een groeiende opwinding. Dus vroeg ik wat voor dienst ze in gedachten hadden. Hij antwoordde dat ze me graag in dezelfde outfit wilden zien als ik op sommige foto's droeg.

Ik aarzelde. Ik was intussen best geil geworden, maar wou dat niet meteen laten merken. De man werd wat ongeduldig en zei dat hij geen uren de tijd had. Nu duurde het niet lang meer of ik stond daar naakt tussen de drie mannen. Ze bevalen me me om te draaien en mijn handen op mijn rug te doen. Even later waren mijn polsen stevig aan elkaar vastgebonden. Toen duwden ze me op mijn knieën. De twee die al op de binnenplaats stonden te wachten, openden hun broek en begonnen zich af te trekken. Hun grote pikken stonden recht voor mijn gezicht. Het duurde een paar minuten, tot ze hevig begonnen te kreunen en er een grote straal op mijn borst landde, gevolgd door een tweede lading in mijn baard.

Toen stapte de man van de receptie naar voren, haalde een enorme lul uit zijn broek en drukte hem tegen mijn lippen. Ik kon niets anders doen dan hem binnenlaten. Terwijl hij mijn mond neukte, kwamen er twee anderen binnen die zich af begonnen te trekken. Eentje kwam al heel snel klaar en spoot zijn sperma op mijn hoofd. De ander had er maar een paar seconden meer voor nodig. Zijn enorme lading eindigde op mijn buik. Ondertussen begon de receptieman steeds harder te kreunen totdat hij met een luide gil zijn zaad in mijn mond pompte. Het was te veel om allemaal binnen te houden. Ik slikte een deel door, maar de rest druppelde tussen mijn lippen in mijn baard.

Waren ze nu tevreden? Sommigen wel, maar niet allemaal. Een man in pak en stropdas kwam binnen. Uit de manier waarop de anderen naar hem keken, was duidelijk dat hij de baas was. Toen hij zijn lul uit zijn broek haalde, moest ik toegeven dat hij echt de baas moest zijn. Man, wat een enorme gevaarte. Nooit eerder had ik zo'n monster in mijn mond gehad. Ik speelde met mijn tong rond mijn eikel. Ik zoog, ik zette druk met mijn lippen, ik bewoog mijn hoofd heen en weer, ik was zo gefocust dat ik de shots van de anderen die op mijn lichaam landden niet meer voelde. Toen hij eindelijk klaarkwam, zat ik al helemaal onder het sperma. Zijn enorme lading vulde mijn hele mond. Ik moest slikken, maar er sijpelde behoorlijk wat weg tussen zijn grote pik en mijn lippen. Toen hij zich terugtrok, druppelden er grote stromen zaad uit mijn mond.

Ik stond daar, helemaal onder het sperma. De baas gaf me mijn geheugenkaart en zei dat mijn kleren al in mijn auto lagen. Ik vroeg of ik ergens kon douchen, maar dat weigerden ze. Dus liep ik maar zo terug naar de ruimte met de balie.

Maar voordat ik naakt en doorweekt naar buiten liep, draaide ik me om, liep terug naar de binnenplaats, pakte mijn telefoon en zei: "Ik heb alles opgenomen en live naar een vriend geüpload. Als ik ooit een van mijn foto's ergens gepubliceerd zie, stuur ik de opnames naar jullie hoofdkantoor. Hoeveel moet ik trouwens betalen voor het onderhoud van de camera?"

"Gratis service, meneer."