De wind ruist zachtjes door de duinen, een zilte bries die de halfhoge struiken doet wiegen. Tussen het helmgras en de lage, knoestige bomen staat een enkele eik, zijn takken stevig en breed uitgespreid, als een stille wachter in dit verlaten landschap. De zon hangt laag, schildert lange schaduwen over het zand. Ik sta daar, naakt, mijn rug naar je toe, mijn huid tintelend in de koele lucht. Jij, gekleed in donkere kleding die contrasteert met het lichte zand, hebt een touw in je handen. “Armen omhoog,” zeg je, je stem kalm maar beslist. Ik gehoorzaam, voel het ruwe touw om mijn polsen wikkelen, strak maar niet pijnlijk. Je bindt ze vast aan een dikke tak boven mijn hoofd, mijn armen gestrekt, mijn lichaam kwetsbaar en blootgesteld.

“Benen spreiden,” zeg je, en ik schuif mijn voeten een meter uit elkaar. Het zand voelt korrelig onder mijn voetzolen. Je knielt, steekt twee stevige stokken in de grond en bindt mijn enkels eraan vast. Ik kan niet bewegen, niet ontsnappen. Dan voel ik je handen, je duim en wijsvinger, die mijn billen kort maar doelbewust spreiden. Een rilling trekt door me heen, niet alleen van de aanraking, maar van de stilte die volgt. Je pakt een doek, vouwt hem zorgvuldig en bindt hem over mijn ogen. De wereld verdwijnt in duisternis, en mijn andere zintuigen scherpen zich aan. Het ruisen van de wind, het zachte knisperen van je voetstappen in het zand, mijn eigen ademhaling, snel en onregelmatig.

Het is stil, te stil, tot ik voetstappen hoor naderen. Zwaar, zelfverzekerd, anders dan de jouwe. Een stem breekt de stilte, schor en vertrouwd, maar ik kan hem niet meteen plaatsen. “Alleen wat we afgesproken hebben?” vraagt ze. Magda. Haar naam flitst door mijn hoofd, maar de blinddoek en de situatie maken me onzeker. Mijn hart slaat sneller.

“Ja,” hoor ik jou antwoorden, je stem kalm en gecontroleerd. “Geselen en neuken.”

Ze lacht, een lage, raspende lach die de stilte doorklieft. “Ik wil wel meer doen,” zegt ze, en haar toon heeft iets speels, maar ook iets dreigends.

“Wat dan?” vraag jij, nieuwsgierig, maar met een zweem van voorzichtigheid.

“Zal ik zijn ballen eraf snijden?” vraagt ze, en mijn adem stokt. De woorden hangen in de lucht, scherp als een mes. Ik voel een koude rilling over mijn rug lopen, mijn spieren spannen zich onwillekeurig aan.

Je bent even stil, alsof je haar woorden weegt. “Hm, nee,” zeg je uiteindelijk, je stem licht geamuseerd. “Dit keer nog niet.”

Mijn gedachten tollen. De dreiging is er, maar het blijft bij woorden, een spel, een randje dat Magda opzoekt. Ik stel me haar voor, staand achter me, misschien met een glimlach die ik niet kan zien. In mijn hoofd draagt ze tuinhandschoenen, ruw en praktisch, haar handen omklemmen een bundel vuurdoorn-takken. De scherpe stekels glinsteren in het schemerlicht, oranje bessen als kleine waarschuwingen tussen het groen. Het beeld is levendig, bijna tastbaar, en mijn fantasie voert me verder. Het geselen, het prikken van de stekels, de pijn vermengd met iets anders, iets diepers.

Maar dan verschuift mijn gedachten naar Alex. Hij is hier, in mijn fantasie, een vriend die ik vertrouw, een man die met zijn rustige présence en ervaring in de alternatieve scène een andere laag aan dit moment toevoegt. Alex, met zijn achtergrond in yoga, ademwerk, tantra, en zelfs ayahuasca-sessies, zou dit experiment begrijpen. Misschien staat hij aan de zijlijn, observerend, zijn ogen scherp maar zonder oordeel. Misschien begeleidt hij, zorgt hij ervoor dat alles gecontroleerd blijft, dat de grenzen gerespecteerd worden, zelfs in deze wilde, rauwe fantasie. Zijn aanwezigheid voelt als een anker, een tegenwicht voor Magda’s onvoorspelbare energie.

“Neuken en geselen tegelijk,” zeg je, je stem trekt me terug naar het moment. “Dat wordt nog een lastige opgave voor haar.”

Magda lacht weer, en ik hoor het ritselen van de takken in haar handen. “Ik vind wel een manier,” zegt ze, en ik voel de lucht bewegen als ze dichterbij komt. De blinddoek houdt me in het ongewisse, maar mijn lichaam is alert, gespannen, wachtend op wat komt. De duinen, de struiken, de boom boven me – alles vervaagt. Er is alleen dit moment, deze spanning, deze dans op het randje van controle en overgave.