Goed gesprek (1)
Geplaatst door: jhn-jck-1973 op 26-10-25
Josh en ik zitten aan tafel. Één van die zeldzame maar kostbare momenten in het leven van een vader en een zoon. Josh had me uitgenodigd voor een lunch. Het is nu een half jaar geleden dat mijn vrouw, zijn moeder, onverwachts overleed. Ze was nog maar 45 jaar oud. En niemand wist welk monsterlijk gezwel ze bij zich droeg. Toen het bij toeval ontdekt was, waren de laatste maanden al ingegaan. Misschien had ze het kunnen rekken met een paar maanden. Maar moedig als ze was vond ze dat de intensiteit van de behandeling niet waard. Ik ben 48 en Josh is nu 27. We hadden hem jong. Hij was ook de reden wat zijn moeder en ik met elkaar deelden. Onze diepe liefde voor Josh. Maar er volgende geen kinderen meer.
Josh woont niet heel erg in de buurt. Dus de momenten dat we samen zijn koester ik. Wat lijkt hij op zijn moeder. Die moed, maar ook dat hart van goud. En diepgelovig net als zij. Ik daarentegen geloof het wel, vind geloof waardevol, maar denk wat vrijer en ben zeker niet zo van de kerk. Sinds het overlijden van mijn vrouw, is er ook niet echt meer een reden om naar de kerk te gaan. Af en toe, vind ik het fijn.
Na het ophalen van herinneringen. Het bespreken van wat praktische zaken over de nalatenschap, die Josh heel netjes heeft afgerond. Is het een tijdje stil. Inmiddels staat de lunch voor ons.
"Pa", zegt Josch, "ik zal er maar niet omheen draaien, maar Chantal en ik gaan uit elkaar."
Ik ben met stomheid geslagen. Dat koppel 'made in heaven' en al vrij snel getrouwd. Gaan zij uit elkaar. Ik mag Chantal ook heel graag. Ook zij hebben het een en ander meegemaakt in hun jonge leven. Toen zij 5 jaar geleden trouwden was wel duidelijk dat ze ook een gezin wilden. Maar na drie jaren van hoop en verlangen, hebben ze die droom op moeten geven. Tot Chantal toch opeens zwanger bleek. De mooiste zes maanden van hun leven, zeiden ze op de uitvaart. Maar ook met een heel verdrietig slot toen dit na zes maanden uitliep op een miskraam. Net twee maanden voor dat mijn vrouw overleed. En wat waren Josh en Chantal moedig. Het voorbeeld van steun en begrip voor elkaar. Terwijl ze ook beiden hun eigen proces hadden.
"Dat is kut, Josh" is het enige wat ik kon zeggen. En ik pak zijn hand. Ik zie achter zijn ogen een traan branden. "Wil je er meer over kwijt".
Terwijl de lunch onaangeraakt blijft verteld Josh zijn verhaal. Chantal en hij zijn maatjes. Al vanaf hun 18e. Ze zijn gek op elkaar. Nog steeds. Maar eigenlijk weet Josh al vanaf zijn 17e dat hij op mannen valt. Chantal was de enige die dit wist. Toch kozen zij voor de liefde voor elkaar die er echt was, en is. Chantal ging zelfs zo ver, dat ze Josh ruimte gaf om af en toe te daten met mannen. Maar Josh merkte steeds meer verlangen naar een man. En Chantal bracht hem in contact met een collega. En daar kwam een relatie uit voort. Die inmiddels zo serieus is, dat het huwelijk tussen Josh en Chantal niet meer past.
Zijn verhaal slaat bij mij in als een bom. Ik denk aan de opmerking van mijn vrouw toen Josh puber was. "Josh is net als jij" zij ze. We wisten toen beiden wat ze bedoelde. Maar ik wilde het niet geloven. Net als ik. En een paar jaar later kwam Chantal in beeld. "Toch niet", heb ik wel eens tegen mijn vrouw gezegd. "Toch wel!" is nu de conclusie.
Dit kostbare moment. Deze lunch. Het is een bijzonder moment. Een opluchting voor Josh. Het hoge woord is er uit. En hij vraagt of hij binnenkort met Mark langs kan komen. Josh gaat bij hem wonen.
Dit kostbare moment. Deze lunch. Het is een confronterende klap in mijn gezicht. Ik ben er voor Josh. En ondertussen komen herinneringen. Flarden die ik had weggedrukt. De vakantie met mijn neef toen ik 14 was, mijn eerste keer. En daarna met mijn tennismaatje regelmatig in de kleedkamer. Een keer op een parkeerplaats met een oudere gast. En tijdens mijn huwelijk de eerste jaren niets. Maar uiteindelijk mijn bezoekjes aan de sauna's. Mijn vriendschap met Sven een aantal jaar. En de leugens en smoesjes naar mijn vrouw. Ze wist van mijn verborgen verlangen. Niet van mijn acties.
Josh en ik nemen na 3 uur afscheid. "Bedankt Pa, fijn dat je het zo rustig oppakt", zegt Josh als we afscheid nemen met een hug.
'Rustig' denk ik. Van binnen sta ik op tilt. Voel ik me betrapt. Ik ben in totale verwarring.
Ik wil niet naar huis. In de auto besluit ik gewoon te gaan rijden. Ik rijd. Weet niet waarheen. Gewoon rijden.
1446 keer gelezen
Score: 10
(van aantal stemmen: 19)
Je moet eerst inloggen om te kunnen stemmen.