Blij dat ik je niet vergeten ben

Geplaatst door: waterrat op 13-11-25

‘Tjee, hoe is het mogelijk dat ik je hier ontmoet. Ik heb je al die jaren niet gezien! Raf, lieve Raf. Hoe lang is het geleden? Twintig jaar misschien? ‘

Verbaasd kijken we elkaar aan tussen de rekken met dumbels van m’n sportschool op de hoek. Hij heeft een tanktop aan en heeft stevige armen gekregen.

Natuurlijk zijn we ouder geworden, ik ontdek een paar rimpels op z’n voorhoofd maar ondanks dat is hij nog net zo knap als vroeger. En hij heeft nu een mooie volle baard op wangen en kin, volgens de mode van deze tijd… En nog steeds die mooie, donkerbruine bos haar.

‘Twintig jaar op z’n minst,’ zegt hij. ‘Een hele tijd, maar je ziet er nog goed uit. Je hebt al je haar nog, en je bent nog helemaal niet grijs.’

‘We hebben geluk gehad, de jaren zijn ons genadig geweest,’ zeg ik. Hij kijkt me aan met die donkere, trouwe-hondenogen, waar ik toen als een blok voor viel, en nu weer. ‘Woon je nog steeds in Den Haag?’

‘Ja, en jij nog in Amsterdam?’

‘Zeker. Je draagt een ring. Ben je getrouwd?’

‘Al vijftien jaar. Met Els. We hebben drie kinderen.’

‘Wie had dat gedacht, je hebt afscheid genomen van de mannenliefde.’

‘Grotendeels. Met een baan in de reclamewereld en een druk gezinsleven is er niet veel tijd om achter de mannen aan te gaan... Soms mis ik het. En jij? Ook getrouwd zo te zien?’

‘Met een man. Ook bijna vijftien jaar.’

Ik voel een steek in m’n buik. Hij is zo mooi. Verlangen. Misselijk van geilheid. Lust. 

Wat waren we jong, we zijn elkaar jammer genoeg uit het oog verloren en allebei onze eigen weg gegaan. Waarom eigenlijk? Het hielp natuurlijk niet dat we in verschillende steden woonden. Het had heel anders kunnen lopen als we meer ons best hadden gedaan. Ik denk terug aan die tijd en ineens word ik meegezogen in een draaikolk van herinneringen, m’n hoofd tolt van alles wat ik nog weet. Onze eerste ontmoeting, in het nachtleven, en daarna eindeloos en onstuimig zoenen in een donker portiek. Wij eindigden bij mij thuis in bed, hij kijkt me aan, achteroverliggend op het matras op de grond, ik trek zijn broek uit, hij laat me begaan, zijn lul is zo groot dat ik in de schemer niet kan geloven dat-ie echt is. Samen in de afgedankte Opel van m’n zus op weg naar Spanje. Hij naast me in de passagiersstoel, in een korte rode sportbroek, met zijn zongebruinde benen onder zich opgetrokken. Slapen onder een blote sterrenhemel bij een rivier in Zuid-Frankrijk omdat we geen hotel kunnen betalen. De morgen daarop de ochtendduik in het ijskoude water, hij met een stijve recht vooruit, wat hem niets kan schelen omdat er toch niemand is die het kan zien. Maar later, op het Spaanse naturistenstrand, schaamt hij zich dood wanneer hij een paar keer opgewonden, met een stijve naar zee loopt om af te koelen, en iedereen het ziet. De mensen nemen er geen aanstoot aan, of misschien wel, maar we merken het niet. We hebben alleen oog voor elkaar. Onze nachten samen in de tent; urenlang vrijen, strelen, zoenen, pijpen en klaarkomen zonder geluid te maken omdat de andere kampeerders ons anders kunnen horen. Of zondagmorgen thuis, uitslapen, we willen opstaan, ik sla de dekens op en hij ligt daar met een hulpeloze blik en met zijn twintig centimeter in volle glorie. Die andere keer, dat ik wakker word met zijn lul in mijn mond. Hoe kwam die daar terwijl ik sliep? Machteloos maak ik wat gorgelende geluiden terwijl hij zijn lul dieper in mijn mond duwt en zijn sperma zonder een kik te geven achter in m’n keel laat stromen. Een andere nacht, bij zijn ouders thuis, we zijn zo geil. Z’n stijve pik ligt op z’n buik. Hij spreidt zijn benen, schuift z’n zak die laag voor zijn billen hangt, opzij zodat ik zicht krijg op het zwarte haar en de donkere opening daartussen. Glijmiddel, langzaam, langzaam, terwijl hij me diep in de ogen kijkt, schuif ik naar binnen totdat ik niet dieper kan, en in onze innige verstrengeling spuit ik hem helemaal vol, en voel ik hoe hij onder mij klaarkomt zonder dat ik zijn pik aanraak.

‘Ik ben je niet vergeten, hoor,’ zeg ik. ‘Blij toe want er is zo veel dat ik nog van je weet.’

‘Ik ook,’ antwoordt hij. ‘Weet je nog dat we bij die rivier sliepen? En dat we onderweg zo verliefd waren dat we bij een benzinestation achter een paar struikjes de liefde bedreven? En in die leegstaande etage in het ziekenhuis? En achter dat bosje in de duinen, en dat er toen een hele groep wandelaars langskwam?’

‘Ja,’ zeg ik, ik weet het nog allemaal. Maar Rafje, wat doe je in Amsterdam?’

‘Werk. Ik had nog wat tijd over, dus besloot ik een dagkaart voor de sportschool te nemen.’

‘Dan heb je de goeie gekozen. Wat heerlijk dat we elkaar zien. Jammer dat je straks weer naar Den Haag moet.’

‘Hoeft niet. Het is herfstvakantie en Els is met de kinderen een week in een vakantiehuisje in Drenthe.’

Mijn hart maakt een vreugdesprongetje.

‘Kom je dan zo meteen wat mee-eten? Mijn man is voor zijn werk naar Amerika. We hebben het rijk alleen.’

‘O jongen, ik wil niets liever, ik verlang zo naar je.’

We kunnen niet wachten en in alle haast pakken we onze spullen en verlaten de sportschool. Onderweg spreken we bijna geen woord. De honger is meteen voorbij. We komen thuis, de deur achter ons dicht, we grijpen elkaar stevig vast, koortsachtig zoeken we elkaars mond, lippen, speeksel, onze tongen draaien wild om elkaar heen, ik voel z’n handen op m’n buik, hij trekt m’n shirt uit, woest trek ik z’n trui over z’n hoofd, hij knoopt m’n broek open en trekt m’n lul te voorschijn. Hij heeft zijn broek al uit. Wild hijgend trekken en sjorren we aan elkaar, z’n baard prikkelt in m’n gezicht, z’n lul schuurt tegen mijn buik en tollend en in elkaar verstrengeld bereiken we m’n bed, waar we neerploffen en buiten adem blijven liggen. Hij kijkt me aan, met z’n serieuze trouwe-hondenogen, spreidt dan zijn benen, en schuift zijn ballen die laag voor zijn billen hangen opzij, zodat ik zicht heb op al het haar en de donkere opening daartussen. Glijmiddel, langzaam, langzaam, terwijl hij me diep in de ogen blijft aankijken, schuif ik naar binnen tot ik niet verder kan…