Vakantiedagboek 4 - Een naakte autorit (en meer)

Geplaatst door: aardigeoudeman op 30-12-25

In meerdere delen schrijf ik hier mijn vakantiebelevenissen op. Je kunt alle delen los lezen, maar het is leuker om ze in volgorde te lezen, dus blader even terug voor deel 1, 2 en 3. Vandaag dag 4, waarop ik met tegenzin vertrek uit het men only resort, maar onverwacht passagiers mee krijg en per ongeluk mijn  auto parkeer op een.... nou, lees dat zelf maar.

Aan alles komt een eind. Mijn vakantie duurt nog ruim 5 weken, maar het Portugese men only resortje ga ik vandaag verlaten. Ik heb overwogen nog 2 nachten bij te boeken, maar besloten om dat toch maar niet te doen. Het is de duurste kamer van de hele reis, en ik heb al geboekt in Evora, een stadje in het binnenland, dus dat geld zou ik ook kwijt zijn. Bovendien had ik Lisa beloofd om ook eens te kijken of wonen in een Portugees stadje iets voor ons zou zijn. Wat wel heel jammer is, is dat het niet meer gelukt is om iets met Emile en Nicolas, mijn tijdelijke buren hier, te doen. Hun gesprekje, waarvan ze dachten dat ik het niet kon verstaan, en waarin ze hoopten mij nog in hun kamer te kunnen lokken, ben ik niet vergeten. (Zie dag 1 van mijn vakantiedagboek)

Als ik terugkom van mijn dagelijkse, naakte ochtendwandeling, schuift Emile net de gordijnen van hun kamer open. Ik zie de twee naakte mannen en maak een gebaar alsof ik een foto van ze knip. Ze moeten er om lachen. Emile komt naar buiten en vraagt wat mijn plannen voor vandaag zijn. (“Gaat het dan toch nog lukken,” vraag ik me af.). Ik vertel hem dat ik voor de komende twee dagen in Evora heb geboekt.

“Jammer dat je vertrekt,” zegt hij.

“We kunnen een afscheidskoffie doen na het ontbijt,” antwoord ik. Het is een uur of 3 rijden, dus ik hoef niet vroeg weg.

“Ik zal even met Nicolas overleggen. Wij hebben nog geen plannen voor vandaag.”

“Okee, ik ga intussen Alain en Philippe even helpen met het ontbijt. Dat was me goed bevallen gisteren,” lach ik.

Voor de tweede ochtend op rij serveer ik naakt het ontbijt. Ik word weer door veel handen aangeraakt, en Alain vraagt lachend, maar met een serieuze ondertoon, of ik niet wil blijven.

“Je kunt wel bij ons slapen, dan kost het je niks.”

De twijfel slaat opnieuw toe. Zou ik Evora dan toch maar annuleren? Maar daarna moet ik naar Lissabon, om mijn broer van het vliegveld te halen. Die komt een paar dagen meereizen. En wie weet, wat voor uitdagingen ik onderweg nog meer tegenkom? Dus ik sla het aanbod met tegenzin, maar beleefd af.

“Ik vind het echt een verleidelijk en moeiljk te weerstaan aanbod, maar ik wil me toch aan mijn oorspronkelijke reisschema houden.”

Alain heeft daar alle begrip voor. “Het was te proberen,” knipoogt hij.

Als ik na het ontbijt terugloop naar mijn kamer, staan de buurmannen me al op te wachten.

“We hebben onze plannen veranderd,” zegt Nicolas. “We vertrekken een dag eerder, want we hebben gehoord dat Evora een geweldig leuk stadje is, dus daar willen we graag eens rondkijken.”

Met een grote grijns op zijn gezicht vult Emile aan: “Alleen vervoer moeten we nog regelen. Misschien wil Alain ons wel naar het station brengen.”

Het is niet moeilijk om te bedenken waar de mannen op uit zijn, maar ik speel maar even de onnozele hals.

“Dat doet hij vast wel. Zijn service aan zijn gasten is ongeëvenaard, heb ik ervaren.”

Even zijn ze in verwarring. Ze hadden natuurlijk gerekend op een aanbod om mee te kunnen rijden. Dan speelt Emile het spelletje mee.

“Ik heb jou trouwens ook goeie service zien geven. Wat dat betreft zorg je net zo goed voor anderen als Alain.”

“Okee, okee,” lach ik, “als jullie willen kunnen jullie wel meerijden. Mijn huurautootje is een Fiat 500, dus niet heel ruim, maar als jullie niet te veel bagage hebben past het wel. Ik trek nog een paar baantjes in het zwembad en dan ga ik mijn spullen pakken. 10 uur vertrek, lukt dat voor jullie? Dan kunnen we rustig aan doen en onderweg op ons gemak lunchen.”

“Dat gaat lukken. En we hebben maar een kleine koffer, dus dat moet wel passen.”

Stipt om 10 uur komen we tegelijk onze kamers uit. “Verrek, heb jij ook kleren? Dát hadden we niet verwacht,” zegt Nicolas.

“Nee,” vult Emile aan, “we hebben je totnutoe alleen maar zonder gezien. We dachten dat je nooit kleren droeg. Dat is wel een beetje een bummer.”

Ik ben een beetje in verwarring. Natuurlijk snap ik best wat ze bedoelen, maar ga ik dat durven? Mijn pik laat weten dat ik het gewoon moet doen, maar het deel van mijn verstand dat niet door mijn pik wordt aangestuurd maakt bezwaar. Maarja, ik weet eigenlijk al wel welk deel er gaat winnen.

“Jullie zijn echt erg,” lach ik, “maar na onze eerste discussie (zie dagboek dag 1) ben ik ook wel erg gevleid met wat ik maar als een compliment beschouw. Dus okee, jullie krijgen je zin. Maar ik ga zeker niet naakt mee een restaurant in.”

“Dat hoeft ook niet,” proest Nicolas, “we gaan wel door de drive through.”

Ik rits mijn tas open, trek mijn kleren uit, en stop die erin. Dan lopen we naar de receptie om uit te checken.

“Ga je zo rijden?' vraagt Alain met een ongelovige blik in zijn ogen.

“Ja, de jongens vroegen het zo vriendelijk dat ik het niet kon weerstaan.”

Alain verscheurt de rekening voor de paar biertjes die ik gedronken had. Dan pakt hij mijn tas over om hem voor mij naar de auto te dragen. Waarschijnlijk wil hij zien of ik wel echt naakt achter het stuur ga zitten. Philippe heeft intussen waarschijnlijk de andere gasten gewaarschuwd, want ze komen nu allemaal aanlopen. Ik krijg van iedereen een dikke knuffel, stap dan in en start de motor. Nagezwaaid door de achterblijvers rijden we de poort uit.

De eerste kilometers kijk ik constant in mijn spiegels en om me heen, om te zien of er geen politie aankomt. Maar uiteindelijk went alles, zelfs naakt een auto besturen in Portugal. De wegen zijn hier erg rustig, dus de kans dat ik gezien wordt door passerende automobilisten die hoger zitten dan ik in mijn kleine autootje, is erg klein. Het wordt wél spannend als er getankt moet worden. Verwachtingsvol kijken de mannen me aan. Gelukkig bedenk ik een goeie smoes om niet uit te hoeven stappen.

“Ik bied jullie gratis vervoer, dus het lijkt me redelijk dat jullie de tank volgooien.”

Uiteraard kunnen ze dat niet weigeren. Nicolas stapt uit, tankt, en rekent af. We rijden nog een uurtje en dan wijst Emile op de grote M in de verte.

“Ik heb al wel trek,” zegt hij.

“Ik lust ook wel wat,” valt Nicolas hem bij.

Het is zeker 30 jaar geleden dat ik bij zo'n M gegeten heb. Ik vind het er een afschuwelijk kille bedoening en ben niet gek op het eten. Maar Nicolas had al gezegd dat we door de drive through zouden gaan. Ik heb geen idee hoe dat in zijn werk gaat. Misschien ben ik wat wereldvreemd, maar ik ben dus echt nog nooit door zo'n drive through gereden.

“Hoe werkt dat precies?” vraag ik.

“Gewoon de bordjes volgen. Het wijst zich vanzelf,” antwoordt Emile.

Dus volg ik braaf de bordjes, sluit aan in een kort rijtje en zie hoe mijn voorganger zijn bestelling doorgeeft aan een of ander apparaat. Intussen heb ik op het menu kunnen bekijken wat ik zou willen eten. Als ik stop bij het bestelgeval doe ik mijn raampje open. Het eerste wat me opvalt zijn de camera's die me bespieden. Het is te laat om me daar zorgen over te maken; er is toch geen weg terug meer. We geven onze bestelling door en rijden naar een volgend loket.

Oh shit, ja natuurlijk, er moet betaald worden. En Nicolas, die achterin zit, heeft natuurlijk geen flauw idee wat ik bedoel, als ik vraag of hij even mijn bruine leren tasje kan aangeven. De smiecht. Terwijl de man achter het loket belangstellend toekijkt, maak ik mijn gordel los, wurm me half overeind, draai me om, en graai steunend op een knie door de troep op de achterbank, tot ik mijn tasje te pakken heb. De man moet een mooi uitzicht op mijn achterwerk hebben. En ook hier kijken de camera's mee.

Als ik weer zit, pak ik mijn portemonee, reken af, en rij door naar de volgende stop. Daar staat onze bestelling al klaar. Ik pak hem aan, sluit het raampje en rij snel verder. Op de parkeerplaats zoek ik het plekje dat het verst van de ingang verwijderd is.

“Kijk, daar staat een picknicktafel,” wijst Emile.

“Dat eet wat comfortabeler dan hier in dit kleine autootje,” grijnst Nicolas.

Ze stappen uit en lopen met het eten naar de tafel. En ik? Ik ben weer eens in twijfel tussen wat ik wil en wat ik durf. En er zijn grenzen aan wat ik durf. Dus ik pak een lungi uit mijn tas en sla die om als ik naar de tafel loop. Ik ga aan de kant zitten waar ik niet helemaal zichtbaar ben voor de andere mensen op de parkeerplaats en knoop daar mijn lungi weer los.

“Ik dacht dat jij alles durfde,” zegt Emile.

“Bijna alles,” antwoord ik lachend.

Als ik mijn eerste hap in de burger zet weet ik weer waarom ik nooit bij die zaak kom. Wat een kleffe hap. Maar ja, het stilt wel de honger. Intussen blijft het spannend of er toch nog andere mensen onze kant op komen, maar dat dat niet gebeurt vind ik eigenlijk wel prima. Hoewel het voor dit verhaal natuurlijk wel mooi geweest zou zijn.

“Zullen we verder rijden?” vraag ik als we verzadigd zijn.

De anderen knikken. Zodra ik opsta om mijn lungi weer om te slaan, grist Nicolas die onder me vandaan en rent ermee naar de auto. Emile kijkt schaterlachend toe en houdt zijn telefoon alvast in aanslag, om vast te leggen hoe ik reageer. Ik zucht eens even diep. Als ik echt wil dat ze de omslagdoek terugbrengen, dan doen ze dat wel. Daarvan ben ik overtuigd. Maar naar de auto rennen en meteen weg kunnen rijden is wat minder eng, dan zonder iets aan of bij me naar de picknicktafel om daar een half uur te zitten. Dus ik haal een paar keer diep adem, en sprint dan zo snel als mijn bijna 70-jarige benen kunnen naar het Fiatje. Ik sping erin en hijg even uit. Als Emile, die alles gefilmd heeft, ook binnen is, start ik en rijd de parkeerplaats af. Voor mijn gevoel kijkt iedereen ons na.

Als we in de buurt van Evora komen, zoek ik weer een parkeerplaats op. “Sorry, mannen, maar hier houdt het feestje toch even op. In de stad ga ik echt niet in mijn blootje rijden.”

“Jammer,” zegt Nicolas, “ik had dat graag meegemaakt, maar ik snap het wel. Je hebt ons al supergeil gemaakt door ons al die tijd zo rond te rijden.”

Er staan een paar auto's op de parkeerplaats, maar er is verder niemand te zien. Waarschijnlijk een plek voor natuurliefhebbers, want er staan geen gebouwen in de buurt. Dus durf ik wel uit te stappen en de achterklep open te maken om mijn kleren te pakken.

“Wowwww what a nice ass,” hoor ik als ik voorover gebukt in de kofferbak naar mijn onderbroek zoek. Ik kijk om en zie twee naakte mannen naar me kijken. Blijkbaar zie ik er onportugees genoeg uit om in het Engels naar me te roepen. Een van de twee draait zich om en roept iets in het Portugees. Dan komen er meer mannen uit de bosjes. En dan snap ik ook op wat voor soort parkeerplaats ik mijn auto'tje heb neergezet.

Voor ik het weet, word ik door minstens 10 handen betast en gestreeld. Een van de mannen die ik als eerste zag, laat er geen gras over groeien. Hij gebaart me om weer voorover te leunen, met mijn borst steunend op de rand van de kofferbak. Mijn verstand zegt dat ik moet weigeren, maar mijn geilheid laat mijn pik steigeren. Zo veel handen, met per twee een lekkere paal, dat is niet te weerstaan. Ik doe wat me gezegd wordt, en voel al snel een hand door mijn bilnaad glijden. Een glibberige hand, waarvan een paar vingers mijn gaatje binnengaan en dat ook glibberig maken. De man achter me was waarschijnlijk al even bezig geweest in de bosjes, want zijn pik is op volle sterkte en wordt nu tegen mijn kontgaatje geduwd. Stukje bij beetje schuift het gevaarte naar binnen. Als de eerste weerstand is overwonnen, voel ik hoe de gladde paal nu met een forse duw in één keer helemaal naar binnen glijdt. Ik kreun van genot. Dan begint de man me met lange halen te neuken. Afwisselend voel ik zijn ballen tegen mijn billen klotsen en dan hoe zijn eikel bijna naar buiten floept. Maar steeds weet hij dat net te voorkomen en op tijd een forse stoot met zijn heupen naar voren te geven. Zijn gehijg gaat over in gekreun, en geleidelijk aan wordt zijn ritme sneller. Dan begint hij onregelmatig te schokken, lijkt bijna te bevriezen, slaakt een opgewonden kreet en spuit een paar forse stralen in me.

Even blijft hij staan, dan trekt hij zijn pik langzaam uit me. Klodders van zijn zaad komen mee, en druipen langs mijn benen omlaag. Ik kom overeind en draai me om. Een groep naakte mannen staat om me heen, allemaal met hun stijve pik in hun hand. Ik zak op mijn knieën, pak twee palen in mijn handen en begin ze heftig te bespelen. De eigenaren kreunen van genot. Al gauw komt er een derde voor me staan. Zij stijve zwaait voor mijn gezicht, ik aarzel geen moment en pak het gevaarte in mijn mond. Met drie kreunende en kronkelende mannen naast me en een aantal anderen toekijkend, stijgt mijn geilheid tot een kookpunt. De drie komen kort na elkaar klaar. Eerst spuit het sperma uit de twee pikken die ik in mijn handen heb. En even later voel ik het zaad van de derde man in mijn mond schieten, terwijl hij hevig staat te schokken.

Terwijl de zaadresten van mijn gezicht druipen, is een van de mannen die eerst stonden te kijken, op zijn rug gaan liggen, met zijn paal recht omhoog stekend. Hij wenkt me, maar ook zonder dat had ik de aandrang niet kunnen weerstaan. Ik ga over hem heen staan, laat me dan langzaam zakken, en voel hoe zijn pik mijn bilnaad raakt. Na de eerste neukbeurt is mijn gaatje al voorbewerkt, en als ik me verder laat zakken, glijdt de keiharde pik makkelijk naar binnen. Opnieuw melden zich twee anderen met hun pik uitnodigend vooruitgestoken. Ik pak ze beet en nog voordat ik me een beetje goed heb geïnstalleerd, verschijnt er ook een verse paal voor mijn mond. Ik ben blij dat ik nog zo'n goede conditie heb, nu ik degene ben die op en neer moet bewegen en tegelijkertijd 3 pikken met mijn handen en mond moet bedienen. Mijn dagelijkse uurtjes tuinwerk betalen zich nu op onverwachte wijze uit.

De man die voor me staat komt al heel snel klaar en terwijl zijn lading nog in mijn mond zit, duwt de volgende zijn pik al naar binnen. Een deel van het zaad wordt naar buiten gedrukt, de rest gaat mijn keel in, en ik kan niet anders dan het doorslikken. Dan spuiten ook de twee pikken in mijn handen hun zaad in mijn gezicht. Ik kan niet meer rechtop blijven zitten, en steunend op mijn handen blijf ik de palen in mijn mond en kont zo goed mogelijk verwennen. Met een schreeuw komt de man onder me ineens klaar. Ik voel de warme stralen in me schieten. En niet veel later is het ook de beurt aan de man voor me. Een nieuwe lading vult mijn mond, en druipt deels langs mijn mondhoeken over mijn kin en door mijn baard omlaag.

Uitgeteld val ik om, en terwijl ik op mijn rug lig uit te hijgen, zie ik de 4 overgebleven mannen, trekkend aan hun pikken, om me heen komen staan. In korte tijd komen ze na elkaar klaar, en voegen hun ladingen toe aan het sperma waarmee mijn lijf al flink bedekt is.

“Thank you and have a nice holiday,” zegt een van de mannen, en dan verdwijnen ze allemaal weer in de bosjes.

Emile en Nicolas staan wat bedremmeld te kijken. “Sorry. Dit hadden we niet voorzien”, zegt Emile. Ik lach en zeg dat ze zich niet bezwaard hoeven te voelen. “Ik vond het een heerlijke ervaring. Even mezelf een beetje schoonvegen, dan rijden we weer verder.”

“Ehhh,” zegt Nicolas aarzelend, “ik ehh, wij.... nouja, het kijken naar jou heeft ons niet onberoerd gelaten....”

“Wat???” roep ik verbaasd, “hebben jullie je niet afgetrokken dan? Kom hier met die pikken”

De mannen zijn bloedjegeil, dus het duurt niet lang tot ook hun zaad zich met dat van de anderen op mijn lijf vermengt.

Met mijn lungi veeg ik mijn lijf zo goed mogelijk schoon, waarna ik me aankleed en we naar het hotel in Evora rijden. Daar neem ik een uitgebreide douche. Na een heerlijk diner met zijn drieën heb ik geen energie meer voor nog een avontuurtje met de twee, dus wens ik ze goede nacht en ga voldaan mijn bed in.