De Vluchteling deel 1

De Vluchteling Deel 1

Roel was het type man, dat vond dat hij altijd wel iets extra’s kon doen. En zo was hij dus een maandje of wat geleden als vrijwilliger beland op een vluchtelingen-centrum in de buurt. Omdat hij meerdere talen sprak, was hij al vlug ingedeeld bij de vrijwilligers, die vluchtelingen begeleidden bij dokterbezoek, trips naar het arbeidsburo en dat soort dingen.

En zo kwam hij kort voor Kerst Said tegen, een jonge Syrier, die al een tijdje in het centrum verbleef. Said was wat je zou kunnen noemen een schoonheid. Hij was rond de 30, lichtgespierd en had een mooie lichtgetinte huid. Hij had een gelijkmatig gezicht, dat omlijst werd met ravenzwart haar. Maar het meest opvallend waren zijn ogen, diepe, donkerbruine ogen met een droevige blik. Hij was afgestudeerd als arts, maar was uit een van de onveiligste stukken van zijn vaderland naar Europa gevlucht. Roel moest toegeven dat Said hem niet helemaal koud liet, want ja...Roel was homo en Said was aantrekkelijk. Maar hij wist ook, dat hij dat onder de omstandigheden niet kon maken. Waarbij de vraag open bleef, of Said wel gediend was van mannelijke toeneiging. Desalnietemin mocht hij Said graag bekijken. Daar was tenslotte niks op tegen

Kort voor kerst dus kwam Roel de eetzaal binnen en zag Said moederziel alleen aan een tafel zitten met een sombere blik in zijn ogen. "Hoi, Said" groette hij opgewekt, "Alles lekker?" Said beantwoordde met alleen een schouderophalen. "Nee dus" dacht Roel. "Wil je koffie?" vroeg hij luchtig, "ik kan wel een bak gebruiken!" Said knikte, Roel tapte twee koffie uit de grote kan en schoof aan tafel. "Vertel, man..." zei hij zacht, "wat is er aan de hand?" Said keek hem aan met een twijfelende blik. Roel knikte alleen maar bemoedigend.  "Ik snap niet..." begon Said in gebroken Nederlands, "Jullie hebben zo’n mooi land, en zo vredig. En jullie maken zelf kapot!" Roel keek even oprecht verbaasd. "Hoe bedoel je?" vroeg hij. Said keek hem met bedroefde ogen aan en dacht even na. "Weet niet hoe ik het moet zeggen in Nederlands" Roel knikte hem opnieuw bemoedigend toe, want hij wilde graag weten wat de jongeman dwars zat.

"Nou ja..." begon Said, "ik begrijp niet.....jullie Neder-landers lijken wel bang te zijn voor ons. In ieder geval een groot deel. Maar Roel...we zijn hierheen gekomen om de bommen op onze hoofden te ontvluchten, om onderdrukking door wie dan ook en het moorden te ontlopen. Niet om met geweld de Islam hier te vestigen en jullie te bedreigen. Dat is het laatste waar we aan denken....we zoeken wat rust, vrede, een plaats om op adem te komen. Daarom zijn we hier!". Hij zuchtte diep en keek nadenkend naar buiten. "Maar een deel van jullie begrijpt dat niet. Die zien ons als indringers, die de macht komen overnemen en jullie tot Islam willen bekeren...of beter dwingen. Een ander deel begrijpt dat wel....dus vallen jullie in twee kampen uiteen. En dat maakt het land kapot. Niet alleen hier, ook in Duitsland, in Frankijk. Maar weet je, Roel.....zo zijn Syriers niet, zo is de Islam niet. Ik weet: er zijn figuren die Islam misbruiken om hun machtswellust te stillen, misdaden te plegen, in Syrie, in Irak..en ja, ook hier...in Parijs, in Brussel, in Berlijn. En er zijn ook die alleen naar Syrie komen om de moorden....dat zijn geen moslims, dat zijn gewoon misdadigers. Het merendeel van ISIS komt van buiten Syrie, maar zijn meteen de grootste beesten."

Roel dacht kort terug aan de journaalbeelden....ja, beesten waren het wel! "Maar," vervolgde Said, "ook hier zijn figuren die hun machtswellust willen bevredigen. Die ene met dat gekke kapsel, weet naam niet..." "Oh, die" snoof Roel, "Maak je niet druk. Die wordt echt geen minister president. Zelfs als hij genoeg stemmen heeft om het wel te worden dan knijpt hij er tussen uit voor de verantwoordelijkheid. Krijgen we iets van "grote politieke moed" en zo....zeuren over Islam is een ding, Said. Verantwoordelijkheid nemen is een heel ander ding. En weet je, hij mag graag klappen uitdelen, maar zelf inkasseren zit er niet aan bij hem. Dan gaat hij op de zielige toer dat hij als demon wordt bestempeld. Hoe noemen jullie dat ook weer?" "Seitan" grinnikte Said. "Ja, precies...seitan!" lachte Roel. „Maar goed," ging Said meteen op ernstige toon verder, „die seitan splijt wel Nederland. Hij stookt mensen op tegen Islam, tegen vluchtelingen, tegen buitenlanders. Hij maakt gebruik van angst en onzekerheid onder jullie...met welk doel dan ook....is slecht man, is demagoog....! Dus zijn er twee groepen: die voor hem en zijn ideeen zijn en die die tegen zijn. Dus...twee groepen in een mooi land, twee groepen die elkaar steeds meer bestrijden in plaats van praten."

Roel was onder de indruk. Voor een vluchteling die pas kort in Nederland was, had Said een heel vlijmscherpe analyse gegeven, die de spijker op zijn kop sloeg. "Wil je terug naar Syrie?" vroeg hij. "Nu niet" was het direkte antwoord, "veel te gevaarlijk voor mensen als ik. Zeker waar ik vandaan kom. Maar als er weer vrede is? Ja, ik denk dat ik dan als arts veel goed kan doen. Want ook dat wordt vergeten: we willen hier helemaal niet blijven. We willen terug naar ons vaderland. Om het weer op te bouwen!". "Hoezo voor mensen als jij?" vroeg Roel verbaasd. Said haalde de schouders op. "Och, artsen...of beter mensen die van een universiteit afkomen, zijn nu eenmaal loslopend wild voor ISIS-tuig. Ze zijn te bedreigend." Roel knikte begrijpend, maar de toon waarop het antwoord gegeven was, deed vermoeden dat er nog een reden was. Maar hij voelde ook aan, dat het geen zin had daar op aan te dringen. Maar hij besloot wel, dat hij eens vaker met de Syrische arts moest praten.