De Vluchteling deel 2

De Vluchteling Deel 2

De eerstvolgende gelegenheid om weer met Said te praten kwam sneller als verwacht. Een paar dagen na Kerst was Roel weer aan het werk. Hij had al eens rondgekeken, maar Said liet zich niet zien. Hij vroeg links en rechts eens na, maar de enige antwoorden die hij kreeg waren een schouderophalen of een "Nee, niet gezien". Nadat zijn werk gedaan was besloot hij op onderzoek uit te gaan. Hij ging naar Said’s kamer en klopte op de deur. Er kwam geen antwoord. Hij klopte nogmaals...opnieuw stilte. "Shit Said", mompelde hij in zichzelf, "Waar hang je uit?". Hij trok de stoute schoenen aan en probeerde de deur te openen. En..omdat die niet op slot was, lukte dat. Toen hij de kamer binnenliep, ontwaardde hij Said. Hij zat op bed in het licht van een enkel lampje, hoofd in zijn handen en de ellebogen op zijn knieen. Hij zag er wanhopig uit! "Hoi, Said, hoe was de kerst?". Roel moest toegeven dat het een stomme vraag was, maar wist niets beters om een gesprek op gang te brengen. Said beantwoordde zijn vraag met een schouderophalen. "Kerst zegt me niet zo veel", sprak hij met schorre stem, "Jullie Jezus is bij ons een van de zoveel profeten, die kilometers verwijderd blijven van Mohammed."

Zonder op een uitnodiging te wachten plofte Roel naast de gedeprimeerd uitziende Syrierop bed. "Maar verder alles OK?" vroeg hij luchtig, het antwoord al wetend. Said schudde heeft hoofd. "Ik voel schuldig..en maak zorgen....", fluisterde hij. Roel dacht een traan in de ogen te zien, maar waarschijnlijk was het verbeelding of lichtval. "Hoezo schuldig", vroeg Roel verbaasd, "en hoezo maak je je zorgen?" "Schuldig naar vriend...en zorgen om vriend", kwam het zachte antwoord. "Ja, dat kan ik begrijpen....althans dat je je zorgen maakt over de vrienden die je achter hebt moeten laten. Schuld zie ik niet zo...jij bent toch niet verantwoordelijk voor die vreselijke oorlog". "Niet vrienden, Roel....vriend!" zei Said, kort scherp in Roel’s ogen kijkend. Roel keek hem verbaasd aan. Bedoelde hij nou.....? "Ja" sprak Said, "ik ben homo". "Ja en, " reageerde Roel, "ik ook. So what? Dat is toegestaan, hoor!". Said leunde achterover tegen de muur en keek Roel aan. "Ja", zei hij, "hier is het toegestaan. In de Moslimwereld liggen de kaarten wat anders. Niet in Syrie, zoals het was. Syrie was een modern land. Het werd niet geaccepteerd, maar het werd getolereerd. Je kwam er niet voor in gevangenis. In tegenstelling tot Iran....daar kom je wel in gevangenis...gelukkig maar kort...al snel daarna word je opgehangen omdat je homo bent."

Een cynische trek trok kort over het lichtgetinte gezicht. "Maar ook Syrie veranderd" vervolgde hij, "In de gebieden waar ISIS het voor het zeggen heeft...kun je geen homo meer zijn. Dat staat gelijk aan de meest vreseijke vormen van dood." Er trok een koude rilling over Roel’s rug. Hij had gehoord wat dit schuim der aarde met homos deed. "En....." vervolgde Said, "ik...nee, we...woonden in gebied waar ISIS nu de macht heeft. Daarom ben ik gevlucht...daarom ik voel schuld naar vriend, heb hem alleen gelaten...en maak zorg om vriend." "Is hij nog daar?" vroeg Roel. Een kort knikken beantwoordde de vraag. "Kun je contact met hem krijgen? Met een mobieltje of zo?" Een somber hoofdschudden volgde. "Oh shit," zei Roel met medelijden in zijn stem, "Dit moet vreselijk zijn!" "Heb geen kontakt met hem" zei Said zacht, "ik hoop dat hij nog leeft en aan de seitans is ontkomen, Ins’Allah...!!" Hij legde zijn hoofd weer in zijn handen en barstte in snikken uit. Roel kon niet anders....: hij trok Said tegen zich aan en streelde hem in zijn nek en schouders als een troostend gebaar. Hij voelde, dat het hopeloos ontoereikend was, maar hij kon niet meer doen. "Huil Said," zei hij zacht, "huil je verdriet uit je...laat het niet in je zitten....." Said bedaarde na korte tijd en veegde de tranen uit zijn ogen. Hij slaakte een diepe zucht en sprak:

"Dat is dus een ding waar ik mee zit...mijn vriend!. Het andere ding is hier in Europa. Jullie Europeanen hebben de sterke drang om alles wat anders is af te keuren en zich van anderslevenden af te sluiten. Nou ja..niet iedereen, maar een steeds groter wordende groep. De geschiedenis dreigt zich te herhalen. De Nazis sloten een heel geloof uit...toen waren het de Joden. Je mag raden, wat de volgende groep anderslevenden was, die uitgesloten, vervolgd, opgesloten en vermoord werd. Ja...de homos!. Nu zijn extreme types opnieuw in de weer om een heel geloof, de Islam, uit te sluiten. En wat zou de volgende groep kunnen zijn? Anders gezegd, Roel, wat blijft er dan voor mij over? Een moslim en een homo? Hier kan ik niet blijven, terug kan ik ook niet....." "Shit", dacht Roel, "als hij gelijk heeft, zou het leven voor mij ook wel eens drastisch kunnen veranderen!". "Nee", wierp hij tegen beter weten in, "we hebben hier wetten die dat onmogelijk maken!". Said keek hem aan en zei alleen maar simpel: "Wetten kunnen veranderd worden, Roel. En er is ook nog zo iets als een toestand van wetteloosheid! Dat maakt mijn land wel duidelijk!"

"Jeetje", mompelde Roel, "zo had ik het nog nooit bekeken. Said....je hebt zo’n scherp beeld van Europa. Wat moeten we daar volgens jou aan doen?" Said keek geruime tijd nadenkend....pas na een lange denkpauze zei hij: "Al die neigingen tot uitsluiting en afkeer kun je alleen op twee manieren voorkomen: jullie Europeanen moeten met elkaar blijven praten. Je hoef het niet met elkaar eens te zijn, maar blijf alsjeblieft praten! Als iedereen alleen maar in zijn eigen kasteeltje van ideeen blijft zitten wordt het alleen maar slechter en slechter. En jullie moeten er voor zorgen, dat de demokratische krachten aan de macht blijven, zodat demagogen geen kans hebben hun politieke onheil waar te maken. Dat is wat jullie moeten doen!. Homos, tvs, zonaanbidders, werkelozen, huisvrouwen, iedereen die stemrecht heeft moet dat doen!. Alleen dan blijft er het aanvaarden van anderslevenden...anders ziet het er slecht uit voor hen. Maar uiteindelijk ziet het er dan slecht uit voor iedereen!"

Roel zuchtte diep.....het was een pessimistische visie die Said gaf. Maar waarschijnlijk een die een vlijmscherp verstand koppelde aan de ervaring, hoe de situatie in een land zo uit de hand kon lopen als in zijn eigen land. Said keek Roel aan.... "Roel", vroeg hij zacht, "mag ik gewoon nog effe tegen je aanhangen? Gewoon wat troost en warmte van je krijgen? Ik ben bang dat ik dat goed kan gebruiken op het moment!" Roel keek hem ontroerd aan, knikte met een brede grijns "Ja" en trok de man tegen zich aan. Samen zaten ze urenlang tegen elkaar aan, zonder nog een woord te spreken