Tom (hoofdstuk 33)

Nou komt er nog wat van” vroeg meester Bart.

Ik keek hem aan en zei: “Het is hier warm he” en ik pakte de onderkant van mijn T-shirt vast en trok dat over mijn hoofd.

“Dat is onverwacht” zei Sander.

“ja maar misschien wel slim van je Tom. Je wilt zeker niet met bloten voeten op die band. Nu we zullen zien. Ga er maar op staan”.

We gingen beide op de loopband staan. Ik zonder T-shirt en beide zonder schoenen. Sander stond naast Peter en Bart stond naast mij. Ze zetten de loopband gelijktijdig aan en begonnen de helling op 10% te zetten. Ik liet de snelheid op lopen tot 4 kilometer per uur. Ik wilde zeker niet te hard van start gaan. Ik merkte al snel dat Peter een hoger loop ritme had maar ik kon net niet zien hoe snel hij ging. Na ongeveer 3 minuten was hij niet langzamer gaan lopen dus ik wist dat ik de snelheid moest opvoeren. IK versnelde totdat ik het idee had dat ik net iets harder ging dan hij.

Ik zag dat Sander en Bart vol spanning toekeken en mij lachend aan keken toen ze begrepen wat ik gedaan had.

Peter aarzelde niet en deed een tegenbod. Harder dan ik dacht ik shit. Ik versnelde nog iets naar nu 5.5 km / u met een stijgingspercentage van 10% is dat behoorlijk. Peter schakelde nu niet gelijk hoger. Hij ging iets langzamer maar niet veel. Zou hij al moe beginnen te worden. Ik keek op klok 5 minuten voorbij. Ik zag echter toen dat hij weer sneller ging en wist dat ik ook iets moest doen.

Ik versnelde tot 6.3 km per uur. Ik kon dat nog steeds doen zonder te moeten gaan hardlopen maar werd wel steeds moeilijker. Ik keek op zei naar hem en zag een grimas op zijn gezicht. Hij liep nu langzamer en ook zeker had hij het zwaarder. Na 7,5 minuut zag ik dat hij terug geschakeld had. Ik lachte wat en dacht misschien haal ik hem wel in en stapte stevig door. Hij schakelde nog 2 mal terug en ik had een goed gevoel. Ik kon het tempo nog net vol houden en wist dat met nog 1 minuut te gaan ik het misschien dan zou halen ook. Hij liep nu wel veel langzamer.

Ik moet echter met een oog even hebben staan slapen toen ik hem ineens bij 9.22 veel sneller zag lopen, ja bijna hardlopen dacht ik. Shit wat nu. Ik kon toch echt niet veel harder meer. Ik zag dat hij nog een keer door schakelde en er helemaal voor ging. Ik wilde niet vallen of moeten gaan hardlopen dus ik nam de gok en liet het zo gaan.

“Ok, stoppen maar” zei meester Bart.

“Ok, volg ons maar naar de kleedkamer. Jullie hoeven niet te douchen maar wij wel even. Het was erg vermoeiend om naar jullie te kijken”.

Vreemd om zo in de kleedkamer rond te lopen terwijl ik daar eigenlijk niets deed. Niemand zei iets en het was niet al te druk. Ik zag nu ook dat net als Bart ook Sander een leuk slipje aan had. Zouden zij ook homo zijn dacht ik of alleen maar dominant.

Toen beide aangekleed waren wenkte ze ons.

“Ok, wel jullie willen natuurlijk wel weten wie er gewonnen heeft. Het was heel close finish ik vond het knap broertje dat je zo nog even een eind spurtje ingezet hebt. Maar helaas dat heeft niet meer geholpen. Je bent gewoon te snel gestart. Dus wat wordt Petertje”.

Ik zag Peter verschrikt kijken. Hij deed eerst zijn sokken uit. Hij gaf deze aan Bart.

“En het tweede wordt?”.

Langzaam zakte zijn handen en ook hij trok zijn T-shirt uit. Als hij zijn mond gehouden had, hadden we nu gelijk gestaan. Nu had ik gelukkig mijn sokken nog aan.

“Ok, goed, ik had niet verwacht dat je je sportbroekje al uit had willen doen. Laten we maar naar de auto gaan op naar de volgende locatie”.

We volgende hen naar boven toe. Deze keer werd er toch wel merkwaardig gekeken naar ons.

Toen Peter weer achter het stuur zat, Sander naast hem en Meester Bart met mij achterin zei Bart” Twee dingen nu, ten eerste Peter je rijdt nu een klein stukje naar de parkeerplaats aan de achter zijde van het winkelcentrum daar aan gekomen gaan jullie 5 minuten met je lul zitten spelen voordat we uitstappen”.

Oh verdomme, winkelcentrum nog een erg publieke omgeving, wat nu. En ja 5 minuten spelen zou zonder meer een harde lul op leveren.

“Oh uitstappen maar”.

Ik keek naar Peter en zag dat hij ook een behoorlijke bobbel had. We volgende de twee het winkelcentrum in.  Aangekomen bij de liften zij Bart: “ok, Tom jij gaat met mij mee en jij Peter gaat met Sander mee. Later vertellen we je wel wat de bedoeling is”.

Ik volgde Bart naar boven toe. Ik weet niet of Sander de lift genomen had of beneden was gebleven met Peter.

Op de bovenste verdieping aangekomen (de derde) liep hij naar de rechtkant toe van het winkelcentrum. Voor een kleding winkel stopte hij en nam zijn telefoon uit zijn broekzak.

“Hoi, Sander ben je zo ver”.

“Ok, klinkt goed. We vertellen even wat de bedoeling is en dan kunnen we ze gelijktijdig laten gaan ok”.

Ik hoorde natuurlijk maar een kant van het gesprek. Maar blijkbaar moesten we iets in het winkelcentrum gaan doen.

“Ok, slaafje. Het is de bedoeling dat je Sander gaat zoeken. Zodra je hem gevonden heb zal hij mij bellen. Als Peter dan nog niet bij mij is, dan heb je gewonnen”.

“Is dat duidelijk”.

“Hm, ja denk van wel”.

“oh en voor de duidelijkheid je hebt maximaal 15 minuten. Anders verliezen jullie allebei”.

Hij wachtte niet af en nam de telefoon weer bij zijn hoofd.

“Ok, klaar Sander”.

“We tellen af, 3, 2, 1, veel plezier”.  En met dat duwde hij me weg.

Wat nu dacht ik 4 verdiepingen en hij kon overal zijn. Ik zigzagde snel over de 3^e verdieping als hij ook boven was dan zou ik hem of Peter moeten zien. Dat was niet het geval. Ik besloot de trap af te gaan en de tweede verdieping over te slaan een gok ja, maar ik had een gevoel hij zou beneden zijn. Op de eerste verdieping zag ik hem niet. Er waren inmiddels al zeker een minuut of 8 voorbij toen ik op de begane grond aan kwam. De trap eindigde daar net naast Mc Donalds. Ik kreeg verschillende uitroepen van jongeren die daar stond. De meeste in de trends van He is het niet wat te koud daar voor. Ik liet ze maar en zocht driftig verder.

Zenuwachtig begon ik nu te rennen, de 15 minuten moeten bijna om zijn. Ik wist dat ik verloren had. De vraag die nu overbleef was, had Peter zijn broer gevonden of niet. Ik stond voor de lift. Ik wist het niet meer en besloot terug te keren naar meester Bart.  Het had toch geen zin meer. Ik arriveerde op de derde verdieping waar Bart en Peter bij de lift stonden.

“Ja, we dachten al wel dat je zo naar boven zou komen. Je hebt Sander dus nog niet gevonden”.

“hmm, nee niet echt”.

“OK, wil je het nog proberen of geef je het op”.

“Ik geef het op ik heb bijna overal gekeken”.

“Ik bel hem even”.

Een paar minuten later kwam Sander al aanlopen.

“IK vind dat tegenvallen van je Tom. Ik dacht dat je me wel gevonden zou hebben”.

“Sorry Sander”.

“Geeft niet. Je hebt verloren dus een kledingstuk uit”.

Ik boog me voor over en trok mijn sokken uit.

“Ja, dat hadden we al wel verwacht”.  Zei Bart.

Daar stonden we nu allebei met alleen nog een slipje en sportbroekje aan. Wat nu dacht ik. Het volgende zou een belangrijke worden. IK wilde echt niet in mijn onderbroekje rondlopen.  Het zou wel erg vernederend zijn en ondanks dat het nu toch wel later op de avond werd waren er toch nog wel wat mensen aanwezig.

“Ok, de volgende opdracht doen we hiernaast in de kleding zaak dus laten we maar naar binnen gaan” zei Bart.

“Je begrijpt wel dat dit een belangrijke wordt” zei Bart toen we in de winkel stonden bij de rol trap.

IK zag dat Peter net als ik knikte.

“Goed, dit is wat jullie gaan doen. Een verdieping hoger vindt je de sport afdeling. Daar ga je een nieuw shortje kopen. Het nieuwe shortje moet wel passen dus dat ga je proberen. Je doet dat ergens in de winkel, maakt ons niet uit waar. Begrepen”.

“Ja, maar hoe weten we dan wie wint”, vroeg ik

“Oh dat is makkelijk. Diegene die het kleinste witte slipje aan heeft. Want dat was de opdracht die je woensdag al gehad hebt. Alleen ik denk niet dat vader gedacht had dat we er dit mee zouden doen”.

Shit dacht ik, wel veel kleiner als dat ik aan had zou niet gaan.

“Oh en natuurlijk moet je wel gezien worden dus dat telt ook zeker mee. Sander neemt jou Peter eerst mee naar boven en daarna mag Tom met mij ok”.

Weer apart. Eigenlijk wel jammer maar ja. Ik had wel graag eerst gegaan. Ik voelde namelijk dat mijn lul zo zijn eigen gedachte had als het aankwam op de volgende opdracht.

Peter en Sander gingen de roltrap op.

“Zenuwachtig Tom”.

“beetje meester”.

“Goedzo, heb je klein slipje aan”.

“Ja, zoals gevraagd was”.

‘Goed ik weet namelijk wat Peter daar boven nu laat zien”.

“Klein” vroeg ik met een trillend stemmetje.

“Behoorlijk ja”.

“Oh, ok”.

We hoorden wat gelach van boven komen even later gevolgd door Peter en Sander. Peter had een compleet rood hoofd.

Nog voordat ze beneden waren, werden we opzij geduwd door een groep van een man of 6 die naar boven wilde.

“Nou, veel plezier zo dadelijk boven” zei Sander tegen mij.

Ik stribbelde tegen.

“Je wilt niet, je geeft je gewonnen Tom”.

“Je wilt toch niet dat ik de opdracht doe met die knullen daar boven”.

“Hoe meer jou zien hoe beter, dat is criteria 2 weet je nog”.

“Hm, ja maar”.

“Nou kom op dan”.

Ik volgde hem naar boven toe. Daar aangekomen liep hij richting de sportbroekjes.

“OK, hier zijn ze. Ik loop even wat verder. Daar links en aan het eind van de pad staan spiegels om te passen dus ik zou zeggen veel plezier”.

Ik keek hoe hij een eindje verder op met interesse naar wat sokken stond te kijken.

Verdomme. Ik keek om me heen en trok een sport broekje van het rek. Maakte mij niet uit wat voor een.

Ik hoorde de knullen nergens dus ze waren waarschijnlijk niet in de buurt.

Ik zucht diep en stopte me vingers tussen de band van mijn slipje en mijn sportbroekje. Ik haalde adem en begon hem langzaam uit te trekken.

Ik zag meester Bart lachen.

Ik draaide me om en besloot naar de spiegel te lopen aan de roltrap zijde en daar mijn nieuwe sportbroekje aan te trekken. Ik was daar bijna toen ik iemand hoorde zeggen.

“He, moet je nou kijken er staat daar iemand in zijn onderbroek”.

“Waar”

“nou daar in die spiegel”.

Ik kleurde vuur rood, maar wist dat als ik nu omdraaide het veel te opvallend zou zijn. Ik begon het sportbroekje aan te trekken en trok het langzaam omhoog.

Ik hoorde mensen dichterbij komen.

“He, was hij dat dan” hoorde ik een stem van op zij. Ik keek in die richting.

Een groepje van een man of 6 stond daar naar mij te kijken.

“Volgens mij wel” zei een van hem.

“He, die past wel ik zou maar snel je eigen broekje weer aan doen” zei wat er uitzag als de oudste van het stel.

Ik kleurde maar dacht mij krijg ze niet klein “Denk je dat hij goed is dan”.

“Ja, past prima”.

“Oh, ok dan weet ik zeker dat ik de goede heb” zei ik.

Ik deed een paar passen terug en pakte mijn eigen sportbroekje op. Ik zag dat ze nog steeds kijken toen ik het nieuwe broekje langs mijn benen naar beneden liet zakken.

Ik keek snel ook even en zag dat mijn lul op springen stond in het broekje.

“He, hij vindt dat wel fijn geloof ik”.  Zei een van hen.

“Ziet er wel naar uit”.

“St. jongens anders komt er iemand. Dit is veel te leuk”.

Ik had het broekje nu geheel uit en was net van plan om mijn eigen broekje aan te trekken toen Meester Bart achter mij stond en zei: “ik denk dat je deze ook nog even moet passen”.

Ik keek wat hij in zijn handen had. Het leek op een fietsbroek of zo.

“Denk je” vroeg ik met een knikje naar de toeschouwers aan de zijkant.

“Ja, ik denk van wel, omdat je Sander niet gevonden kon krijgen eerder” zei hij zachtjes.

“Goed”.

Ik wilde in het fietsbroekje stapte toen een van de toeschouwers zei: “Ik fiets ook maar ik trek er nooit een slip onder aan”.

“Ja, dat is ook waar, dat doe je niet, Ik zou eerst die slip maar uit doen” zei een ander.

Ik keek weer naar Bart en ik zag dat hij knikte.

Ik slikte en zette mijn vingers tussen mijn huid en mijn slipje.

“OH hij gaat het echt doen. Kijk nou toch hoe stijf hij is”.

Ja mijn stijve lul sprong uit mijn broekje. Snel liet ik het zakken, stapte er uit en trok de fietsbroek aan. Ik kwam echter niet verder dan mijn bovenbenen. Veel te klein.

“He, is te klein jammer”. Hoorde ik een van hen zeggen.

“Doe je slipje en broekje maar weer aan’ hoorde ik Bart fluisteren.

Snel liet ik het fietsbroekje zakken en trok ik mijn slipje en sportbroekje aan.

“Leuke show jongens” zei de oudste nu.

“Dank je, hier als je meer wilt zien” en ik zag hoe Bart kaartjes uitdeelde. Ik wist precies wat er opstond maar hoe kwam hij daar nu weer aan.