Joey en de droomjongen (9, slot)

Intro: sorry dat dit even op zich heeft laten wachten. Kon het net niet afmaken voor mijn vakantie. Hierbij het laatste deel van Joey en de droomjongen. Ik heb nog tijdje gedacht om er een langer verhaal van te maken maar wil het ook weer niet in herhaling vallen. Mocht jij er anders over denken wel stuur een bericht en wie weet.

Hoofdstuk 9

Ik stond voor de deur. Ja, ik had hem uitgedaagd en gezegd dat we moesten praten, dus hij had me uitgenodigd om direct na school langs te komen. Ik kon er dus niet onder uit. Wilde ik ook niet, want zo iets mocht niet weer gebeuren. Marco had gedurende de gehele gymles diverse keren angstvallig naar mij gekeken. Ik denk dat hij begrepen had wat er aan de hand is en ik weet niet of hij daar nu zo blij mee was.
Ik keek op toen Anita de deur open deed. “He Joey, kom binnen”.
“Ik had eigenlijk Marco verwacht”.
“Ja, maar die is nog even douchen. Ik vrees dat hij even moest afkoelen na ons onderhoud”.
“Oh, was hij kwaad op je?”.
“Niet te zuinig, maar hij vertelde ook dat jij langs zou komen. Hij wilde mij alleen niet vertellen waarom”.
“Wel, laten we zeggen dat er een ongelukje was in de kleedkamer waarbij meer dan een paar ogen gericht op mij en mijn nieuwe uiterlijk was”.
“Oh, shit. Heb je hem verteld dat je het weet?”.
‘Nee, maar dat komt dadelijk vanzelf wel, dus misschien is het wel goed dat je in de buurt blijft”.
‘Als je wil, Joey”.
“Ja, graag”.
“Maar de nieuwe look was dus een succes?”.
“Je hebt geen idee, Anita. Ik kan het aantal keren dat ik ben aangesproken niet tellen. Ik heb denk ik minimaal zeven telefoonnummers ontvangen vandaag, dus misschien geeft je dat een idee”.
We gingen de kamer in en ik kreeg een glas drinken van haar.
 “Ik ga even wat doen maar ik ben zo terug. Misschien goed als jullie eerst samen beginnen”.
“ Misschien wel ja. En eh Anita..., dank je”
Ze lachte en wuifde het weg.
Ik wachtte geduldig af. Ik dacht dat ik boven wat stemmen hoorde en Marco niet alleen was maar dat kon ik niet zeker weten.
Een paar minuten kwam Marco de kamer in gelopen:
“Anita zei al dat je er was. Sorry, maar ik wilde nog even douchen”. 

Hij klonk niet zo zelfverzekerd als normaal. Hij bleef ook een beetje ongedurig staan.
“Eh, je wilde praten, Joey?”.
“Ja, Marco. Denk jij niet dat dat nodig is?”.
“Waarover dan wel?”.
IK keek hem aan, hield mijn hoofd een beetje schuin en toverde een glimlach op mijn gezicht. Ik zei verder niets en wachtte eigenlijk op de reactie die ik verwacht had.
Ik hoorde vervolgens: “Shit, nou doet hij het weer!!. Weet hij dan echt niet wat voor een effect dat op mij heeft?”.
Ik zag me zelf staan. Ik zat weer in zijn hoofd. Ik voelde hoe onze beide lullen weer begonnen te groeien en Marco stond te tollen op zijn benen. Ik kon nog steeds niet geloven, dat het effect dat hij op mij had, ik ook op hem had. Na een minuut of twee haalde ik diep adem. Ik had vooraf bedacht wat ik wilde doen, maar dat was nog niet zo makkelijk om het ook echt te doen.
Marco was nog niet helemaal bij zijn positieven gekomen en ik bleef stil. Ik zag hoe ik zelf met mijn handen over mijn lul wreef.
“Nee wat doet hij nou?” hoorde ik Marco denken. Ik merkte hoe zijn ademhaling versnelde. 

Precies wat ik wilde tot zo ver.  Ik bracht mijn hand naar mijn gulp en begon langzaam de knopen los te maken.
“Nee, nee, neee!!! Waarom doet hij dat nou?. Dat is iets wat ik wil doen. Droom ik, waar ben ik. Dit kan toch niet? Shit, hij is zo mooi, zo mooi.” Maar ..   Ik volgde zijn gedachten en wist dat ik hem begon te krijgen waar ik hem wilde.
 
Ik concentreerde me nog wat meer en zag hoe ik langzaam de bovenste knoop ook los maakte en mijn broek naar beneden begon te doen.
Oh, wat zou het toch fantastisch zijn om dat te doen, om met mijn handen zijn slipje aan te raken, de warmte van zijn lul te voelen. Kon ik nu maar met mezelf spelen, ik sta op springen. He, wat doe ik nu? Stop dat kan ik niet maken…
Ik wist niet of dit kon,, maar ik had bedacht om op mijn knieën te gaan zitten voor mij zelf en om een of andere reden begon Marco ook in beweging te komen. Blijkbaar had ik invloed op zijn bewegen.
“WOW”, dacht ik, “dit is leuk maar ook wel gevaarlijk”. Ik was min of meer gestopt met het verder openen van mijn broek. Je zag het slipje en ook wel dat ik staf was maar dat was het. Marco zat nu voor me op zijn knieën en zijn handen gingen langzaam naar mijn gulp toe. Ik wist wat ik gedacht had voordat ik me had weten terug te trekken uit zijn hoofd. Ik wilde niet weten wat zijn volgende gedachten zouden zijn, dat was niet eerlijk.
Ik keek naar hem en toen ik mijn handen dichter bij die van hem bracht gingen eindelijk zijn blik omhoog van mijn kruis naar mijn hoofd.
“Volgens mij is het nu tijd om te praten, Marco” zei ik zachtjes.
Hij keek me verbaasd aan. “Deed jij dat?” vroeg hij verschrikt.
“Ik versterkte alleen wat je zelf dacht en dat deed jij toen ook”.
“Shit. Dat kan n…” Hij draaide zich langzaam om en liet zich op de bank vallen.
Hij zat voorovergebogen met zijn hoofd tussen zijn handen.
Huilde hij nu?. Wat nu? Ik wilde naast hem gaan zitten, maar uit mijn ooghoeken zag ik Anita en nog iemand de kamer in komen lopen. Die andere was sneller en had zijn arm om de schouder van Marco voordat ik het wist.
“Laat maar even. Dit is ons jongere broertje”, fluisterde Anita.
Ja, die leek wel heel veel op Marco, een beetje kleiner nog maar hij had duidelijk de zelfde kenmerken. Even later keek hij op naar mij en knikte naar de andere kant van Marco.
Hij wilde dat ik aan die kant zou gaan zitten. Ik keek Anita aan en die knikte me toe.
Voorzichtig ging ik naast Marco zitten en legde ik mijn arm over zijn rug heen. Hij bewoog een beetje en zijn gewicht verschoof van zijn broer naar mij toe.
“Het kan niet, het kan niet” hoorde ik hem mompelen.
“Wat kan niet, Marco?” vroeg ik hem zachtjes.
“Dit, dit kan niet. Ik kan hier niet mee om gaan. Niet nu”.
Ik liet hem maar even want dat was niet het antwoord waar ik op zoek naar was.
Hij werd langzaam rustiger en keek zijn broer en Anita aan.
“Jij hebt het hem verteld”, zei hij beschuldigend tegen Anita.
 “Ja, sorry. Ik weet niet wat je zaterdag rond het middaguur aan het doen was, maar Joey hier had er een duidelijke ervaring mee! Ik kon er niet om heen om dat uit te leggen aan hem. Later mag je me daar nog verrot over schelden en zelfs kwaad over zijn, maar nu eerst dit, ok broertje?”.
Ze gebruikte daarbij dezelfde lach die Marco al een paar keer op mij had gebruikt. De lach, waarmee hij me had overgehaald om vorige week na school naar hem toe te gaan.
“Wat nu? Nu weet hij het”, zei hij tegen haar.
“Waar ben je bang voor, Marco?” vroeg Anita.
“Bang, ik bang?.. Nergens voor, dat weet je toch?”, antwoorde hij.
“Marco, ben eerlijk anders kunnen we je niet helpen”, zei zijn broer.
“ Wat bedoel je?” zei hij, een beetje dwars deze keer.
“Ons gesprek zaterdag, je weet wel die keer toen …. “. Hij ging niet verder, maar draaide zijn hoofd beetje naar mij.
“Shit, jullie moeten je ook overal mee bemoeien!!!”.
“Ja, dat is wat we elkaar beloofd hebben toen ze dit ons vertelden twee jaar geleden. Weet je nog? Samen zouden we ons er wel door heen slaan”.
“Ja, maar het had voorlopig nog niet mogen gebeuren. En jij zou het heteerst ervaren, Anita”.
 
“Maar dat wil niet zeggen dat we je niet willen helpen. Dus ik wil mijn vraag herhalen, Marco. Waar ben je bang voor?”
“Kunnen we dat niet beter later bespreken, eh.. zonder …. Sorry Joey, maar zonder hem?”.
Ik begreep wel waar dat vandaan kwam. Dit was intiem, zelfs voor wat wij net met elkaar begonnen waren (ten minste dat hoopte ik). Ik wilde al opstaan toen Anita zie:
“Ik denk dat dit Joey heel erg aan gaat. Je hebt straks nog minder geheimen voor hem dan voor ons”.
“Maar ik ben bang. Ik wil dit nog niet”, zei Marco nu eerlijk.
“Bang waarvoor?”, vroeg zijn broertje zachtjes.
“Bang voor dit alles. Dit bederft alles. Ik kan geen geheimen meer hebben. Geen weet ik veel wat. IK had nog een jaar of 7 te gaan om hier klaar voor te zijn. En hoe werkt het dan?. Want datgene dat Joey zojuist deed, had niet moeten kunnen. Dat wil zeggen: dat hebben ze ons nooit verteld!”.
“Nee, dat is waar Anita. Hoe zit dat dan?” vroeg Marco’s broer.
“Ja, jongens, dat weet ik ook niet. Verwacht niet van me dat ik alle antwoorden heb!”.
“Nee, dat weet ik ook wel”, zei Marco, “Maar ze hebben dingen achter gehouden”.
“Misschien, maar wordt het niet eerst eens tijd om Joey uit te leggen wat en waarom dit nu gebeurt?
Hij heeft helemaal geen idee”, zei Anita.
Ik zag Marco nu vuurrood worden. “Oh”, dacht ik, “Dat kan hij dus ook”.
“Eh, het hele verhaal?” vroeg hij aan Anita.
“Denk je niet dat hij dat al vermoedt, Marco?”.
“Maar ik weet het zelf nog niet helemaal zeker. Het gaat allemaal te snel”.
“Marco …”, begon zijn broertje, “Denk aan zaterdag. Volgens mij wist je toen precies te vertellen wat je voelde. Is dat niet het enige wat telt? De rest doet er niet toe”.
“Misschien”, antwoorde hij onzeker.
“Misschien ja, maar kun je het dan niet beter open met Joey bespreken. Misschien zit hij wel in het zelfde schuitje”.
“Je weet wat je met me doet, is het niet Joey?”.
Nu was het tijd voor mij om te kleuren.
“Eh, na vanmiddag… geen twijfel mogelijk!”.
“Nee maar heb je dan helemaal geen twijfel?”.
“Marco, ik wil je al zo lang, misschien al wel vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag, alhoewel ik dat op dat moment nog niet herkende en niet erkende”.
“Maar waarom op mij, waarom ik?”.
“ Nu stel je de vraag, waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom iemand dat voor mij voelt. Joey de loner, de niet special one”.
“Ok, tijd voor ons om te vertrekken nu. Kom broertje!” zei Anita beslist.
“Eh… .. eh…”.
“Nee, Marco, dat is voor nu even genoeg. Je weet dat we er voor je zijn en je mag uit onze acties van de afgelopen dagen opmaken dat we meer dan gelukkig zijn met de keuze die je gemaakt hebt. Joey top gedaan, beetje heftig maar wel leuk!  Ik hou wel van die ondeugde streken, daar gaan we nog veel lol mee beleven”.
Anita en haar broertje verlieten de kamer.
“Misschien is het beter als we naar mijn kamer gaan, Joey… nou ja, mits je dat wilt .. om te praten gewoon he?”.
“Marco, stop met zo zenuwachtig te zijn. Ik wilde dit en… we zien wel he. Als er meer gebeurt: prima!
Als dat niet zo is, ook goed. Niets moet, alles mag”.
Hij glimlachte en stond op.
Ik volgde hem naar zijn kamer. Toen ik net binnen was draaide hij zich om.
“Mag ik je kussen?” vroeg hij zachtjes.
Ik antwoordde niet maar, bracht met mijn hand zijn hoofd dichter bij me. Ik voelde de spanning toe slaan. Dit zou de eerste echte real kus worden.. tenminste .. Ik liet dat los en bracht voorzichtig mijn lippen naar die van hem. Oh zo zacht, zo lekker. Ze smaakte naar… eh.. hmm Marco. Ik voelde hoe hij langzaam met zijn tong tegen mijn lippen aan ging en mij stimuleerde om mijn mond te openen. Volgens mij was mijn ademhaling gestopt. Ik voelde me even helemaal een met Marco. Onze emoties liepen hoog op. Dit is wat ik gewild had en nu gebeurde het. Ongelooflijk mij, Joey… de looser, met deze hunk van een jongen.
Onze tongen dansten nu wild om elkaar heen… een tango die alle energie gebruikte die de laatste dagen tussen ons gevonkt had. Hier wilde ik nog veel meer van. Mijn knieën knikten en ik begon langzaam high te worden. “Tijd om te ademen!”, dacht ik en ik duwde Marco even iets van me af. Niet veel maar blijkbaar had Marco ook wat lucht nodig.
Hij keek mij aan. Ik hem.
“Weet je, als dit het begin is van de toekomst, dan kan ik er eigenlijk niet bang voor zijn, Joey. Mijn mooie, lieve Joey. Ik hou meer van je dan dat je ooit zal weten”.
Dat waren de enige woorden die ik wilde horen, de woorden waar ik van gedroomd had. Dromen die waarheid konden worden. Twijfel bestond niet meer en ik fluisterde zacht:
“Marco, mijn mooie Marco. Ik hou van je, meer dan jij zal weten, maar ik zal er alles aan doen om je het wel te laten merken”.
.... wel dat was het tot zo ver, ben benieuwd wat je van het verhaal vond en of je nog meer verhalen van mijn hand wil... Dank je voor het lezen en de reacties.