Zaterdag Baddag

Zaterdag Baddag!

Op een regenachtige en sombere novemberavond in 1950 zat Bram op zijn kleine studentenkamertje in de grote stad. Nederland krabbelde langzaam op uit de puinhopen van de oorlog. Maar daar dacht hij niet aan op dit moment, hij verveelde zich. TV was iets van de toekomst, dus had hij alleen de radio aanstaan, op Hilversum...alle een de zenders waarover het land beschikte. Studeren kwam op dat moment niet in hem op. Hij had wel een studieboek gepakt, maar het even snel weer weggelegd. Zijn gedachten dreven een kant op, die hem wat beangstigde.

Hij woonde met Jeroen, een andere student, in een klein huisje. Ieder hadden ze een kleine kamer en er was een even kleine gemeenschappelijke ruimte, die ook als keuken werd gebruikt. En dan was er nog een wc. Nee, er was geen douche of bad. Douches en baden waren in het Nederland van toen alleen weggelegd voor de welgestelden. De rest van Nederland wastte zich een keer per week in een teil in de keuken, als ze geluk hadden met warm water uit de geiser. En zaterdag was de bijna traditionele baddag. En het was juist Jeroen, die hem op gedachten bracht waarvan men hem had bijgebracht dat ze absoluut niet door de beugel konden. Het was een jongen van 19. Hij had een open gezicht met lieve, vriendelijke ogen. Maar hij had ook een prachtig lichaam, het lichaam van een sportman, slank en gespierd. Hij had diepgrijze ogen en voor een jongen lang, blond haar. Regelmatig probeerde Bram zich voor te stellen hoe zijn huisgenoot er zonder kleding uit zou zien. Het moest wel bijna een beeldhouwwerk van Michelangelo zijn. Hij lachtte altijd, was vriendelijk en eigenlijk vond Bram hem ook erg lief. Niet iets wat de dominee in zijn Veluwse dorp zou goedkeuren. Om nog maar te zwijgen over zijn vader, die zou hem alle hoeken van het huis laten zien als de man het wist. Zijn ouders hadden hem na veel zeuren tenauwernood toegestaan dat hij ging studeren aan de kunstakademie, overtuigd als zij er van waren dat dat het begin was van zijn morele teloorgang. Maar ondanks deze dreiging had het zaad van de onrust vruchtbare bodem gevonden en het idee om Jeroen naakt te zien en van hem te houden liet hem niet meer los. De onrust zat niet meer alleen in zijn kop, maar ook in zijn kruis.

Hij zuchtte diep. Hij had het gevoel dat hij steeds verder wegzakte in wat hem was voorgespiegeld als een poel des verderfs en zonde. Maar aan de andere kant stonden wel gevoelens: zijn gevoelens! Het was heftige kost op een avond waarop de regen tegen het raam kletterde en “De Bonte Zaterdagavondtrein” uit de radio schalde. Een tweede zucht volgde. Want zijn ouders en de Veluwe waren niet het enige probleem. Een nog groter probleem was, dat de kans groot was dat Jeroen hem nog niet zou zien staan. In vergelijking met het prachtige lichaam van de jongen was Bram maar een scharminkel, een tenger ventje. En zijn gezicht was ook lang niet zo mooi als dat van Jeroen. Hij schudde moedeloos het hoofd. Hij had geen schijn van kans. “Nou ja, als dat zo is, dan is het risiko in de hel te komen ook niet zo groot meer”, dacht hij ietwat grimmig. “Ik ga een kop thee maken”, zei hij half hardop. Hij liep zijn kamer uit het korte gangetje in, dat naar de keuken leidde.

Nietsvermoedend deed hij de keukendeur open en liep naar binnen. Maar toen bleef hij als aan de grond genageld staan. Midden in de keuken stond Jeroen, spiernaakt in een teil water. Hij was zich aan het wassen. Bram’s mond ging open van bewondering. Het was een werkelijk prachtig gezicht: de gespierde benen, de stevige volle billen, de brede schouders.... Het kan goed een paar minuten geduurd hebben, dat hij daar zo stond, ademloos genietend van het schouwspel. Toen draaide Jeroen zich om, lachtte zijn oorgverblindende glimlach en zei: “Ik vind het echt niet erg dat je me bekijkt, maar zou je wel de keukendeur willen dichtdoen? Het wordt koud hier!”

“Eeeeuuhhh...s..ssorry...”, stamelde Jeroen, “ik wist niet dat je hier was”. Maar in plaats van terug naar zijn kamer te gaan deed hij de deur dicht en liep hij verder de keuken. Hij pakte een keukenstoel en ging zitten. Nu was ook Jeroen’s voorzijde zichtbaar. En die was even prachtig. Hij had een brede borst met kleine tepels, een gespierde buik, de kreet sixpack was toen nog niet in gebruik, maar wat Bram vooral opviel en aanstond was de halfharde roede die tussen zijn benen hing. Het viel Bram ook op dat er weinig haar te zien was op het lichaam, in tegenstelling tot bij hem.

“Dus zo ziet Jeroen er zonder kleren uit”, dacht hij ademloos. “Ik dacht dat ik de deur op slot had gedaan”, zei Jeroen giechelend, “Zeker toch vergeten!”

Zonder enige schaamte waste Jeroen zich verder. Bram genoot van het schouwspel. Elke beweging was gracieus, het leek wel een ballet in een teil water. 

“Vindt je me mooi?”, vroeg Jeroen plotsklaps.

“Je....jjje  bbbbbent...adembenemend mooi”!” stotterde Bram.

Een nieuwe verblindende glimlach volgde.

“Kleed je ook uit!” sprak Jeroen luid en duidelijk.

Bram dacht dat hij het verkeerd hoorde.

“Toe...kleed je ook uit!” herhaalde de jongen met heldere stem.

Bram voelde hoe hij kleurde. Hij wist zich even geen houding te geven.

“Nou,” zei hij onzeker, “als je maar niet verwacht dat het even mooi is als bij jou!”

“Klets”, lachtte Jeroen, “iedereen is mooi. Misschien anders, maar wel mooi. Kom...doe nou...ik wil je ook naakt zien! Al is het maar om gelijkspel te hebben: jij mij naakt zien, ik jou naakt zien”

Twijfelend begon Bram zich uit te kleden. Toen als laatste zijn onderbroek uit moest stond hij in zware tweestrijd: moest hij dit nu wel doen? “Vader, dominee, hel, moreel verval” waren de gedachten die in millisekonden door zijn kop flitsten. Maar ook dat ene: “Mijn gevoelens!”

Dus liet hij met een rood hoofd vol schaamte zijn onderbroek vallen, om zich meteen nog dieper te schamen: zijn keiharde opgewonden lans sprong als een steigerend paard de vrijheid tegemoet.

Jeroen keek er naar en likte zijn lippen.

“Mmmmmmm...lekker hoor!” hoorde Bram hem kreunen.

Jeroen stapte de teil uit en droogde zich af. Wat heupwiegend liep hij op Bram toe, die elke beweging van de jongen gretig in zich opnam. Hij nam hem bij de hand en fluisterde:

“Nou ga ik jou wassen! Maar eerst ga ik je scheren!”

Bram keek hem verbaasd aan. Scheren..hoezo dat dan? Het leek Jeroen niet te deren. Hij pakte een scheerkwast en een mes en begon Bram’s schaamstreek in te zepen. Daarna gleed hij met welgemikte slagen met het vlijmscherpe mes over de huid, steeds meer schaamhaar verwijderend en dus steeds meer blote, fluweelzachte huid blootleggend. Zo nu en dan drukte hij een kus op Bram’s inmiddels ontblootte eikel of keek hem alleen maar zwoel aan met de donkergrijze ogen. Het was de soort blik, die ijsbergen kon laten smelten. Bram stond doodsangsten uit en durfde niet eens meer te ademen, uit angst gesneden te worden.

Maar de sensuele wijze waarop Jeroen met zijn vingertoppen de huid gladstreek voor het mes er over heen ging, maakte hem steeds opgewondener. De operatie werd beeindigd zonder dat er bloed vloeide.

“Was dat nou echt nodig?”, vroeg Bram met een onzeker lachje.

“Nee, maar het staat je heel mooi. Je word er mooier van, vind ik. Ik heb bijna geen haar op mijn lichaam en wat ik heb is erg licht van kleur, dus het valt niet op. Het jouwe was zo...zwart!”

Naakt stonden ze naast de teil, op slechts een paar centimeter van elkaar af. Jeroen strak zijn hand uit en begon hem te strelen over schouders en borst en kriebelde over zijn tepels. Bram had dat gevoel nog nooit ervaren, maar genoot er van.

Al snel versmolten de contouren van hun lichamen zich in het licht van de keukenlamp in een teder kussen en strelen. Het leek lang te duren, maar eindelijk waren ze verworden tot een schaduw in een donkere hoek van de keuken, genietend van elkaars warmte en lichaamsgeur.Die verkennende schermutselingen namen enige tijd in beslag.

Toen legde Jeroen zijn lippen tegen Bram’s oor en fluisterde nauwelijks hoorbaar:

“Ik wil je ook van binnen voelen!”

Bram keek hem aan.

“Hoe moet dat dan?”, vroeg hij wat zenuwachtig.

Jeroen lachtte kort: “Ik weet het ook nog niet. Het is voor mij ook de eerste keer!”

Het verlangen was er, daarover geen twijfel. Maar de vaardigheid ontbrak. Het was echt Jeroen’s eerste keer. Hi drukte Bram’s bovenlijf zacht op de keukentafel, zodat de billen van de jongen naar achteren en ietwat naar boven wezen. Hij ging achter Bram staan en probeerde zijn inmiddels opgezwollen lid in positie tussen de billen te krijgen. Wat er uit had moeten zien als een roofdier, dat gereed stond om de buit te bespringen, leek meer op een jong katje, dat onbeholpen en stuntelig op zijn eerste muis jaagt. Het kostte de nodige moeite om Bram’s tempel te betreden. En toen het eindelijk lukte, floepte zijn roede er steeds weer uit, zodat hij weer opnieuw moest beginnen. Maar die paar sekonden in hem gaven Jeroen de eerste ervaring hoe het voelde om in die liefhebbende warmte te verblijven en spoorden hem aan tot nieuwe pogingen tot het uiteindelijk lukte in een bijna wanhopige poging, voorzichtig en onzeker.

Langzaam ging hij in Bram...het was een gevoel dat beiden nooit meer zouden vergeten.

“Langzaam, lieverd”, kreunde Bram vol overgave, “ik wil het helemaal beleven!”

Hij voelde even een korte, scherpe pijn, maar toen liet hij zich wegglijden in een waterval van geilheid en lust die hem brachten in een nieuwe dimensie van geilheid, die hij nog nooit had ervaren. Niet alleen hun schaduwen versmolten, maar hun lichamen gingen in elkaar op.

Het stoten begon: het was beslist en gedreven, maar het voelde tegelijkertijd ook oneindig lief en met compassie. Beiden hijgden en kreunden en na verloop van tijd spoot Jeroen voor het eerst zijn hete levenssappen in Bram.

Die voelde de warme, nee, het estromen zich in hem uitspreiden. Hij was helemaal van de wereld: dit was zo onwaarschijnlijk mooi.

Hij moest eerst op adem komen, maar keek toen Jeroen met een voldane glimlach aan.

“Nou moet ik nog steeds in bad”, zei hij lachend.

Nadat Bram zich gewassen had,  namen ze de moeite niet meer zich aan te kleden. Zwoel keken ze elkaar aan.

“Zullen we in bed verder gaan?”, fluisterde Jeroen.

Bram gaf niet eens antwoord. Zijn ogen gaven het al met de meest zaadvragende blik die hij ooit had opgezet.

“Nou ja...we moeten even kijken waar? Wordt het een uit- of een thuiswedstrijd? Anders gezegd: jouw bed of mijn bed?”

Het was niet belangrijk in welk bed het verder ging, het was alleen van belang dat het voor beiden een lange en onvergetelijk nacht werd.