Acolieten met een aureooltje

Acolieten met Aureooltje
 
Het was een mooie vroegzomerzondagochtend in 1960. Buiten kwetterden de vogels en ondanks de staalblauwe, wolkenloze lucht was de temperatuur nog erg aangenaam. Maar het beloofde weer een hete dag te worden.
Binnen scheen het door de gebrandschilderde ramen gekleurde licht over de goegemeente, die voor het merendeel verveeld en soms zelfs dommelend de hoogmis uitzat.
Naast het altaar stonden twee jongens. Het waren acolieten, de oudere misdienaars. Ze waren gekleed in een rode soutane met daarover een witte superplie.
Een van de twee, Jeroen, had het hoofd uit verveling gebogen. Soms staarde hij uit de ene ooghoek naar de gelovigen en hij zag steeds meer mensen in slaap sukkelen en de kleine kinderen steeds onrustiger worden. Hij had de pest aan de hoogmis. Een vroege mis van een halfuurtje of drie kwartier ging nog wel, al moest hij er erg vroeg voor opstaan. Maar de hoogmis? Nee, dat was niet zijn ding. De oude en ouderwetse pastoor dreunde maar voort in het Latijn. Hij begreep er geen woord van, maar kende de hele mis kompleet van buiten en wist precies bij welk woord hij wat moest doen om een vlekkeloos verloop mogelijk te maken.
Vanuit zijn andere ooghoek bekeek hij zo nu en dan zijn buurman, Freek, zijn kollega-acoliet. De voortdurende Latijnse cadens van de pastoor bracht hem in een soort van droomwereld, bijna een trance, en gedachten begonnen door zijn hoofd te spelen. Die gedachten gingen over Freek. Freek was wat je kunt noemen een erg mooie jongen: slank maar toch gespierd, mooi gelijkmatig gezicht met een gulle lach en groene ogen, omlijst door schouderlang, golvend zwart haar, een uitzondering in 1960, maar het stond hem goed. Jeroen zag zich zelf als in alles het tegendeel van Freek: een mager scharminkel met donkerblond strohaar en een ziekenfondsbrilletje.  Maar het weerhield zijn gedachten niet van om zich steeds verder te ontwikkelen  en op te zwepen. Hij zou Freek graag wel eens zonder kleren willen zien, hem voelen onder zijn vingertoppen.
Het klopte in zijn kruis en hij schudde bijna onmerkbaar het hoofd. Hij stond tijdens de hoogmis te denken aan iets wat toch wel heel erg zondig was, wat misschien zelfs wel een doodzonde zou kunnen zijn. Want God stond datgeen wat door zijn kop stormde alleen toe tussen man en vrouw en dan alleen nog maar nadat ze braaf voor de kerk getrouwd waren. Liefde tussen jongens was ondenkbaar en onbestaanbaar en daarvoor zou je in de hel komen.
Gelukkig kreeg hij geen kans verder in zijn trance te raken: de pastoor eindigde met “In nomini Patris et Filius et Spiritu Sanctu” en de kerk beantwoordde met een opgelucht “Amen”. Het zat er op! Dus stelden beide jongens zich op en gevolgd door de pastoor verdwenen ze in de sacristie.     
 
In de sacristie kleedden de jongens zich om. Plotseling vroeg Freek:
“Hey, Jeroen...heb je plannen voor vanmiddag?”
Jeroen dacht kort na. Nou nee, eigenlijk niet, behalve zich een beetje vervelen zoals altijd op zondagmiddag. Dus schudde hij het hoofd.
“Mooi...”, vervolgde Freek, “Ga mee naar het atelier van mijn ouders”.
“Atelier?”, vroeg Jeroen verbaasd.
“Ja”, antwoordde Freek alsof het de normaalste zaak van de wereld was, “Allebei mijn ouders zijn kunstenaar en ze hebben een atelier in het bos. Maar ze zijn vandaag naar familie in Drenthe, dus ik verwacht ze pas vanavond terug. Misschien staat er wel bier...”, besloot hij met een knipoog.
Jeroen keek hem verschrikt aan.
“Lust je geen bier?, vroeg Freek, “Nou ja, misschien is er ook wel jenever!”.
“Ik eeuhhh”, stamelde Jeroen beschaamd, “ik heb nog nooit bier of jenever gedronken”.
“Zo,”, grapte Freek, “wat ben jij een heilig boontje! Geen wonder dat je eerst misdienaar en nu acoliet bent. Maar ga je mee of niet?”.
Jeroen stemde in. Het moest er toch eens van komen, van bier drinken. Dus stapten ze op de fiets en peddelden de niet onaanzienlijke afstand naar het bos, waar het atelier stond.
 
Het was inderdaad erg warm geworden, maar toen ze de schaduw van het bos binnen fietsten, was de temperatuur een stuk draaglijker. Na een minuutje of wat kwamen ze bij een bakstenen gebouwtje aan een open plek.
“Nou”, grijnsde Freek, “dit is het dus, het atelier. Kom binnen!”
Hij opende de deur met een sleutel en liep naar binnen, gevolgd door Jeroen.
“Had je dat gepland?”, vroeg Jeroen met een lachje.
Even keek Freek of hij betrapt was, maar hij herstelde zich snel en vroeg tussen neus en lippen door:
“Wat?”
“Nou, dat we hier naar toe zouden gaan na de mis. Of heb je die sleutel altijd bij je?”
“Nee”, antwoordde Freek, “ik heb inderdaad gepland om hier naar toe te gaan na de mis. Het is hier lekker koel in het bos en ik hou van de geluiden. Dat ik je meevroeg was niet gepland, maar het leek me net zo gezellig om met tweeen te gaan”.  
Jeroen was tevreden met het antwoord en keek om zich heen. Dus dit was een kunstenaarsatelier? Er was een centrale ruimte, waar een comfortabele bank stond. In de ruimte rechts hingen wat schilderijen waar hij niet zoveel van snapte. Maar het was de ruimte links die zijn aandacht trok. Er stond een beeld in van een volledig naakte jongeman. Alleen de aanblik van het beeld maakte al verlangen in hem los.
“Mooi beeld, he?”, vroeg Freek.
Jeroen knikte alleen maar, gebiologeerd als hij was door de aanblik van de naakte stenen jongen. Hij vroeg zich af, wat hem bezielde. Weer die zondige gedachten die in hem opkwamen, voor de tweede keer deze zondag.
“Heeft mijn vader gemaakt, die is beeldhouwer. Mijn moeder is schilderes”, zei hij met een knikje naar de rechter ruimte.
“Is echt heel mooi, dat beeld”, mompelde Jeroen. “En zo levensecht dat er in mijn broek iets begint te kloppen”, dacht hij er achter aan, maar dat slikte hij wijselijk af.
“Ik heb er model voor gestaan”, vervolgde Freek, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Jeroen voelde hoe hij rood werd. Dus dat beeld, die mooie stenen jongen, stond nu in levende lijve naast hem.
“Je schijnt er geschokt door te zijn”, grijnsde Freek, “Je wordt zo rood”.
Jeroen schudde het hoofd, wilde iets zeggen maar verder als wat onsamenhangend gestamel kwam hij niet.
“Is toch niks geks aan?” vervolgde Freek luchtig, “Het is mijn eigen vader en die heeft me wel vaker naakt gezien toen hij me vroeger in bad stopte. En daarnaast: het is het geboortekostuum”.
“Maar...”, hervatte Jeroen zich, “dat is toch zondig, naakt zijn?”
Freek barstte in lachen uit:
“Jij bent echt een heilig boontje! Ben jij met kleren aan geboren dan?”
“Ja, vroeger, als klein kind...”, verdedigde Jeroen niet al te overtuigend, “Maar nu? Dat roept....verlangens op. Zondige verlangens!”.
Freek grijnsde en om de zaak te sussen vroeg hij:
“Biertje?”

Jeroen knikte. Freek haalde twee biertjes en ze proostten.
De eerste slok bier beviel Jeroen maar erg matig. Het was erg bitter, het leek niet op de frisdrank, die hij normaal dronk. Maar het onderwerp “zonde” was van de baan....dacht hij. Want Freek liet niet los.
Na een slok bier genomen te hebben keek hij Jeroen recht in de ogen en vroeg indringend:
“Wat zijn dat: zondige verlangens? Is het dat je het model van het beeld ook in levende lijve naakt wil zien?”
Jeroen verslikte zich prompt in zijn tweede slok bier. Hoestend probeerde hij zijn gedachten op een rijtje te krijgen, want ja...Freek had gelijk: dat zou hij graag willen! Maar hoe moest hij zich hier uit redden?
“Of zijn zondige verlangens vunzige gedachten, zoals ze dat ook wel noemen?”, vroeg Freek aandringend.
Jeroen antwoordde niet, maar wist niet waar hij kijken moest.
“Weet je hoe aureooltjes onstaan, Jeroen?”
“Ja...”, antwoordde die, op iets vastere grond staand na deze verandering van onderwerp, “dat is als je heilig bent. Dan krijg je een aureooltje.”
“Mis, jongen”, zei Freek zacht grijnzend, “Aureooltjes ontstaan als wat ze vunzige gedachten noemen met duizelingwekkende snelheid om je hoofd draaien!”.
Hij zette zijn flesje bier op een tafeltje en trok langzaam zijn overhemd uit. Jeroen zag het aan, nam elk detail gretig in zich op en was kompleet in de ban van wat er gebeurde. Het zachte kloppen in zijn broek ontwikkelde zich tot een heuse stijve. Hij was totaal van slag van het beeld wat zijn ogen waarnamen , de gespierde borst, de even zo gespierde schouders en armen....het was in een woord prachtig. En ja, het leek op het beeld!
Maar Freek was nog niet tevreden. Hij schopte zijn schoenen uit en maakte langzaam zijn broek los om hem vervolgens van zich af te laten glijden. Met een trappende beweging verdween de broek in een of andere hoek. Opnieuw een en al verrukking bij Jeroen. Hij zag de prachtige sterke benen, die inderdaad wel gebeeldhouwd leken, ofschoon hij goed wist dat hij vlees en bloed zag.
Maar Freek zette de laatste stap ook. Langzaam en sensueel liet hij zijn onderbroek van zich afglijden en trapte ook die weg. Spiernaakt stond hij voor Jeroen, draaide zich om en liet zich van alle kanten bekijken. Zonder het zelf te weten streelde Jeroen over zijn kruis en voelde zijn tot het uiterste opgewonden lid trillen.
“Nou...?”, vroeg Freek zoetjes, “lijkt het op het beeld?”.
“De echte Freek is nog oneindig veel mooier als het beeld”, zei Jeroen zacht.
Freek had een bepaalde vreemde blik in zijn ogen, die Jeroen niet kon thuisbrengen. Hij had het nooit eerder gezien, maar voelde dat het betekende dat er iets zondigs, maar ook iets heel heerlijks op komst was.
“Het wind je op he? Nu jij!”, fluisterde Freek.
Jeroen werd opnieuw rood.
“Maar....ik kan aan jou niet tippen, joh. Ik ben een mager scharminkel en ik denk dat jou...euhhh...piemel ook groter is dan de mijne”.

Freek liep heupwiegend op hem toe, drukte zijn naakte lichaam tegen hem aan en ongevraagd begon hij Jeroen’s overhemd los te knopen. Die was zo overdonderd maar ook bekoord van wat er gebeurde, dat hij het zonder protesten toeliet. Ook Jeroen’s overhemd verdween in een hoek. Freek boog voorover, trok Jeroen’s schoenen uit en maakte zijn broek los. Opnieuw was er geen weerstand, Jeroen liet het gewoon gebeuren. De broek ging uit...en Freek maakte het af door Jeroen’s onderbroek van hem af te trekken. Diens roede sprong steigerend de vrijheid in.
“Mmmmmmmmm....”, kreunde Freek, “Mag ik hem aanraken?”
Jeroen knikte alleen maar. Hij voelde hoe Freek’s vingertoppen zacht en teder over zijn lans streelden en merkte hoe zijn ademhaling steeds zwaarder werd.
“Ik dacht dat je zei dat de jouwe kleiner was?”, vroeg Freek. Hij nam beide penissen in de hand, legde ze tegen elkaar...en inderdaad...Freek kwam een centimeter of twee te kort in vergelijking met de lustboom van Jeroen.
“Nee dus,”, lachte hij verlekkerd, “de jouwe is een stukje groter”.
Ze drukten hun lichamen tegen elkaar en genoten van elkaars lichaamswarmte en van de bikkelharde roedes in elkaars buik.
“Mag ik je kussen, lieverd?”, vroeg Freek.
Jeroen knikte....hij vroeg zich af hoe zo’n mooie jongen iets in hem zag, maar het feit was dat ze naakt tegen elkaar aanstondenen dat Freek hem wilde kussen.
Freek kuste zijn lippen en drukte zijn tong in Jeroen’s mond. Die kon alleen nog maar kreunen van lust en genoegen, als een spinnende kater die in de winter voor de kachel ligt.
Plotseling liet Freek los, maar het was van korte duur. Hij drukte Jeroen op zijn rug op de bank en ging naast hem liggen. Ze kusten vurig en streelden elkaar onwennig, maar vol verlangen. 
Freek keek hem aan en vroeg heel zacht:
“Mag ik hem kussen?”
Voor Jeroen antwoord kon geven voelde hij de lippen van de jongen om zijn tot het absolute kookpunt gekomen lans. Hij voelde de tedere kus op de ontblootte eikel, maar hij voelde ook hoe de jongen niet meer losliet en zachtjes begon te zuigen.
Het kon niet lang duren: hij was totaal oververhit en het zuigen maakte het alleen maar heftiger. Kreunend, nee...bijna gillend loosde hij voor de eerste keer zijn zaad door toedoen van een ander en alles belandde in Freek’s mond, die het gulzig afslikte.

“Mmmmmmmmm...je hebt absoluut verukkelijk zaad, schat”, zei die smakkend van genoegen.    
Met gesloten ogen lag Jeroen na te genieten en kon alleen maar kreunend uitbrengen:
“Oh, dit is zoooo lekker....wat je net deed!”
Freek giechelde kort....
Plotseling voelde Jeroen de eikel van de ander tegen zijn lippen. Volslagen weerloos tegen zo iets heerlijks deed die zijn mond open en voelde de harde boom in zijn mond gaan. Hij wist niet hoe het precies moest, maar toch begon hij te zuigen, als een baby die de fles krijgt. Hij hield zijn ogen gesloten, maar aan Freek’s kreunen en hijgen te horen deed hij het niet verkeerd.
In de jonge jaren duurt het niet zo lang tot de ontlading komt. Dus al snel voelde ook Jeroen het hete, slijmerige, witte goud in zijn mond spuiten en hij slikte het af. Het was opnieuw een eerste keer in zijn leven: de eerste keer dat hij het zaad van een andere jongen proefde. Hij moest even wennen aan de aparte, zilte smaak, maar toen dat eenmaal gebeurd was kon hij het alleen maar een delikatesse vinden, die naar meer smaakte.
Toen ze beiden bevredigd waren, nestelden ze zich tegen elkaar aan.
“Weet je...”, zei Freek glimlachend, “ik had het inderdaad gepland. Ik had allang door dat je me wel zag zitten, dus heb ik je bewust mee hier naar toe gevraagd om dit met je te kunnen doen”.
“Ik kan er niet boos om worden”, zei Jeroen simpelweg, “Ik weet alleen niet hoe ik er mee om moet gaan”.
“Hoezo?,” vroeg Freek, “Het was toch heerlijk?”
Jeroen knikte vol overtuiging, maar toch:
“Het is toch zondig wat we deden?”
“Jeroen...”, zei Freek bijna streng, “Lees het Nieuwe Testament nog eens en vertel me dan of je een veroordeling kunt vinden over wat we net hebben gedaan”.
Hij drukte zijn hoofd op Jeroen’s borst en zei alleen nog maar:
“Ik hou van je!”.
De jongens lagen er nog uren, kussend en strelend en genietend van elkaar. Buiten werd het zoetjes aan donker en een merel begon aan zijn avondlied, terwijl een zacht briesje de takken van de bomen deed ruisen.