Nachtvlinder

Nachtvlinder

 

Het was een snikhete vrijdagmiddag. Op het gemeentehuis sloot René, een jonge ambtenaar van begin twintig, zijn computer opgelucht af en verheugde zich op het weekend. Want zoals elk weekend zou het in het teken staan van zijn andere ik.

Ja, René had een dubbelleven. Van maandag tot vrijdag als ambtenaar op de afdeling Stadsbeheer van de gemeente en van vrijdagavond tot zondag laat in de middag in een heel ander leven, een leven waarvan niemand in zijn gewone dagelijkse omgeving op de hoogte was: zijn collega's niet, zijn buren niet, zijn familie niet. Hij was in staat geweest dat dubbelleven al jaren te voeren zonder dat iemand in de echte wereld er achter kwam, er zelfs geen flauwe notie van had. 

 

Hij had de eerste stappen naar dat dubbele leven al gezet in zijn late puberteit als uitvlucht uit de eenzaamheid en ongelukkigheid die in zijn vroege puberteit begon en die gedurende een aantal jaren het leven tot een hel maakten. Want René kwam er al vroeg achter dat hij een probleem had.

Hij beschouwde zichzelf vol overtuiging als een scharminkel, een mager schriel ventje wat op geen enkele wijze voldeed aan het ideaalbeeld van wat een jongen moest zijn. Niks brede schouders, spieren en sixpack, mooie rollende biceps en smalle heupen. In René’s ogen was het eerder andersom: smalle schouders, weinig zichtbare spieren en zeker geen biceps (om nog maar te zwijgen over de zo begeerde sixpack) en iets te brede heupen. Als hij wel eens naakt voor de spiegel stond en zichzelf bestudeerde kon hij alleen maar denken dat hij er net als een meisje uitzag. Nou ja, behalve dan dat ene ding tussen de benen, dat zou hem direkt diskwalificeren als meisje.  Zelfs dat ding vond hij onder de maat. Hij zag alleen een klein onooglijk slangetje en was er van overtuigd dat het bij de “echte jongens” ook veel beter ontwikkeld was. Hij beschouwde zichzelf als het type jongen dat meisjes totaal links zouden laten liggen. Maar dat deerde hem niet zo, want hij voelde niks voor meisjes. Hij had meer met jongens, maar ook zij zouden hem nog niet zien staan.

Het enige mooie wat hij aan zichzelf kon ontdekken waren zijn diep donkerbruine ogen, die zachtheid en gevoeligheid uitstraalden. Helaas, zelfs die werden dan nog ontsierd door een bril.

Op zowel lagere als middelbare school was hij de kneus van de klas. Als bij gym teamsport op het programma stond en de ploegen moesten worden gekozen bleef hij altijd als laatste over. Om dan gewoon door de leraar aan een team toegewezen te worden, dat het morrend accepteerde en hem vooral zorgvuldig buiten het spel hield omdat zijn akties de kans op winnen niet zouden verhogen. En terwijl andere, goedgespierde jongens vijf minuten buitelden in de ringen, viel hij na tien of twintig sekonden al op de mat. Maar ook buiten de gymles was hij de schlemiel van de klas, altijd uitverkoren om de pispaal te zijn van zowel jongens als meisjes. Hij voelde zich met de dag ongelukkiger en eenzamer worden. Zijn hang naar jongens werd weliswaar steeds groter maar er was geen enkele amoreuze ontwikkeling.  

Hij droomde er ’s nachts steeds vaker van: van begeerd te worden. Van hoe een heerlijke jongen of man zo buiten zinnen zou raken als hij hem naakt zag dat hij hem simpelweg zou nemen totdat de onvermijdelijke ontploffing van hete, vloeibare liefde zich diep in zijn darmen zou uitspreiden. Maar ja....wie zou er vallen voor een scharminkeltje van een jongen zoals hij nu eenmaal was? Het begon uit te groeien tot een obsessie die hem steeds verder in de put drukte.    

 

Tot dat de dingen op hun plaats vielen! Omdat er geen echte minnaars waren besloot hij op een mooie dag in een kiosk een gay pornoblaadje te kopen. Als er dan geen live actie was, dan maar plaatjes kijken en aftrekken!  Hij was net achttien, maar had ook goed voor vijftien of zestien kunnen doorgaan. Na iets uitgezocht te hebben wat hem wel aanstond liep hij naar de toonbank om te betalen. De oudere, chagrijnige winkelier keek hem wantrouwend aan en vroeg:

“Weten je ouders hier van?” 

René glimlachte minzaam en antwoordde met een stalen gezicht:

“Ja hoor, om precies te zijn: ik moest het halen voor mijn vader!”

De man keek hem tot in het diepst van zijn calvinistische grondvesten geschokt aan en gaf hem snel zijn wisselgeld, waarna René zich huiswaarts spoedde, het pornoblaadje onopvallend in een plastic tas gestoken.     

Thuisgekomen begon hij verlekkerd te bladeren. De ene jongen was nog mooier als de andere. Langzaam gleed zijn hand in zijn jeans en onder de elastiek van zijn slipje en hij voelde hoe zijn eikel steeds glibberiger werd. Opnieuw sloeg hij een bladzijde om...

“He?”, mompelde hij verbaasd, “Een meisje?”

Voor hem lag een foto van een bloedstollend mooi meisje in weinig verhullende kleding. Ze had lang blond haar, lange benen, een goddelijk kontje en een voor meisjes perfekt lichaam.

“Ik had toch een homoblaadje meegenomen?”, fluisterde hij in zichzelf. 

Hij sloeg terug naar de voorkant. Ja hoor...het was een homoblaadje. Hij ging weer terug naar het meisje en las wat er bij geschreven stond:

“Tgirl Veronique, 1.80/65/17, 23 jaar”

“What the fuck is een tgirl?”, vroeg hij mompelend.

Hij startte zijn laptop en begon te googlen. Hij las met toenemende gretigheid de informatie en stukje bij beetje werd het plaatje duidelijk: “Chicks with dicks”, transsexueel, enzovoort.

Als door een wesp gestoken sprong hij op en kleedde zich uit tot hij volledig naakt voor de spiegel stond. In zijn hand hield hij het pornoblaadje op de pagina met Veronique. Hij vergeleek zijn spiegelbeeld met haar foto...zelfde benen, zelfde bredere heupen en smallere schouders, en ja...moest hij ten voordele van zichzelf toegeven: hetzelfde lekkere kontje. Plotseling viel het dubbeltje!

“Shit”, riep hij bijna te luid uit, “dit is de oplossing. Ik moet tgirl worden!”

Hij mocht dan in zijn eigen ogen een scharminkel zijn maar hij was niet op zijn achterhoofd gevallen. Het zou moeite kosten en lang duren. Of hij deed het goed of hij deed het niet! Dus begon hij aan de voorbereidingen met de wetenschap dat het de nodige tijd in beslag zou nemen. Bijvoorbeeld: hoe moest hij heten? Nou, dat was de eenvoudigste vraag. Hij had een Franse jongensvoornaam en hij had geleerd dat als je achter zo’n jongensvoornaam een “e” zette het automatisch een meisjesnaam zou zijn. Dus werd hij Renée. Het was de allereerste stap in wat een dubbelleven zou worden.

 

Hij ging niet over één nacht ijs. Het moest geen belachelijke verkleedpartij worden maar echt zijn. Dus begon hij meer aandacht te besteden aan meisjes. Niet omdat hij ze naast zich in bed wenste, maar om hun manier van doen en bewegen te bestuderen. Het viel hem op dat meisjes over het algemeen zich veel sierlijker en gracieuzer bewogen als jongens, die zich over het algemeen met een soort macho lompheid vooruit duwden. Hij oefende wekenlang voor de spiegel om de juiste manier van vrouwelijk bewegen onder de knie te krijgen en pas na een maand of drie was hij redelijk tevreden. Het moest nog wel verfijnd worden, maar het begin was er.

Dan was er het probleem kleding. Hij wist dat hij vooral ’s avonds en ’s nachts aktief zou zijn, dus in het donker. Maar hij moest ook opvallen dus moest hij felle kleuren uitzoeken voor zowel boven- als onderkleding. Of misschien juist wit...In ieder geval geen donkere kleding waarmee hij ondanks alle moeite toch weer zou vervagen in een donkere achtergrond. En hoe moest hij er verder uitzien? Binnen de financiele beperkingen van een scholier werden er her en der wat kleine betaalbare dingen aangeschaft.

Het veranderingsproces ging sneller nadat hij zijn eerste baantje had en dus meer geld te besteden had. Maar het raakte in een stroomversnelling toen hij zijn baan bij de gemeente kreeg, nog meer geld te besteden had en onder andere een appartementje in het centrum van de stad huurde. Dat had zo zijn voordelen: het was niet alleen dicht bij het gemeentehuis maar ook op loopafstand van gaykroegjes, sexbiosjes en alle andere gelegenheden waar hij aktief zou gaan worden nadat de hele verandering voltooid was. En pas werden de echte, dure investeringen gedaan. Zo werd René’s bril voor Renée vervangen door kontaktlenzen, wat haar ogen nog mooier en glanzender maakte. De garderobe werd met bijna pietluttige zorg samengesteld. Stapje voor stapje kwam die dag steeds dichterbij!

 

Toen was de dag eindelijk daar! René douchte zich zorgvuldig, voorzag zijn lichaam van parfum en kleedde zich met uiterste zorgvuldigheid aan: een pikant zwart-wit lingeriesetje, inklusief jarretels en witte netkousen, een rood lak-minijurkje, een ietwat te uitdagend openstaand wit bloesje en ter afsluiting de rode laklaarsjes, die tot de knieen reikten. Alles werd gekompleteerd met een kort zwart leren jekkertje. Voor de gelegenheid besloot hij de pruik op te zetten, die hem tot brunette omtoverde. Na zich lang bekeken te hebben in de spiegel was hij tevreden. René was Renée geworden! Met knikkende knieen ging hij op weg. Van deze avond zou alles afhangen: het was alles of niets!

Het werd een sukses. In elke gaykroeg waar Renée zich liet zien werd ze bijna besprongen door geile en vaak ook erg goed uitziende mannen. Maar zo ver wilde ze de eerste avond van haar optreden toch nog niet gaan. Dus keuvelde ze verleidelijk met de aanbidders, genoot van de aandacht en de drankjes maar zorgde er zorgvuldig voor toch nog alleen naar bed te gaan. Ietwat beneveld van de portie alkohol van die avond werd Renée weer René en hij tuimelde doodmoe in bed, maar voelde zich intens gelukkig. Het was gelukt! Eindelijk zagen ze hem, of beter haar, voor vol aan.

De maanden erna werd Renée steeds brutaler. De hele gayscene in de stad was in rep en roer. Het gonsde als een zwerm hommels in een bloeiende rozentuin van de geruchten waar deze bloedmooie, geheimzinnige tgirl ineens vandaan gekomen was. En er werd druk gespekuleerd wie al het bed met haar gedeeld had. Want ja, dat gebeurde inmiddels ook. Er waren fijne ontmoetingen bij maar ook negatieve ervaringen werden Renée niet bespaard. Het diepterekord was wel de man die al aangekleed bij de hotelkamerdeur stond toen zij nog naakt op bed lag en nog lang niet aan klaarkomen was toegekomen. Klaarblijkelijk wilde meneer alleen zijn kokende aardappels even afgieten! Het enige wat hij nog zei was “We zien elkaar nog wel! Mijn vrouw wacht op me”. Ze heeft hem nooit meer gezien en had er ook erg weinig behoefte aan.

In de maanden die volgden werd Renée een verleiding en een obsessie tegelijk voor menig homoman. Niemand kende haar bij naam maar omdat ze altijd in het donker aktief werd noemde iedereen haar bij haar bijnaam: Nachtvlinder!. Het was een woord dat menig maal de ogen van een gay kerel deed oplichten als het in een of andere gaykroeg viel. Toen Renée ter ore kwam wat haar bijnaam was, kon ze een brede glimlach niet onderdrukken. Ze was trots op haar bijnaam, want voor haar was het het symbool van leven in vrijheid en te zijn wat je wil zijn in vrijheid.  

 

Erik is een Noorse naam. Erik is ook een naam die menig Viking met trots droeg.  En de Erik die zich op de avond van die vrijdag, waarop gemeenteambtenaar René zijn computer afsloot, op weg was naar de stad zou wel een Viking hebben kunnen zijn. Hij was met zijn vijfentwintig het type man waar alle vrouwen van die leeftijd vol bewondering en verlangen naar keken. Hij was best groot met zijn 1 meter 85, had een slank, maar gespierd goedgebouw en lichtgebruind lijf, dat gesierd werd door een heuse sixpack. Zijn vriendelijke, heldere blauwe ogen stonden in een mooi gevormd, gelijkmatig gezicht met een alleszins vriendelijke mond. Om het perfect te maken werd zijn gezicht omlijst door lichtblonde schouderlange krullen. De naam Adonis was misschien niet voor de volle honderd procent van toepassing, maar Erik kwam een aardig eind in de goede richting. Dat zagen al die vrouwen maar al te goed en vaak voelde hij hun blikken over zich heenglijden als hij door de stad slenterde. Elke keer als hij die blikken voelde, lachte hij in zichzelf met steeds dezelfde gedachte: “Jammer meiden, geen schijn van kans!!”.

Want Erik was homo. Niet alleen dat, hij kwam er ook openlijk voor uit, praktiseerde ook de mannenliefde met passie. Hij was geen mietje, hij was op en top man, maar hij voelde nu eenmaal meer voor mannen dan voor vrouwen. Ofschoon hij wel een groot zwak had voor tgirls. Het zou hem worst zijn wat de burgerlijke goegemeente er van dacht. Zijn credo was heel simpel: “It’s my life” en daarna leefde hij.

Hij was op deze schitterende zomeravond op weg, gekleed in een rood haltershirtje, wat zijn gespierde armen en schouders nog beter deed uitkomen, een strakke witte jeans en open sandalen. En hij kon niet anders dan er eerlijk voor uit komen dat hij gewoon “op jacht” was naar een lekkere jongen of tgirl om de avond en de nacht spelend mee door te brengen. Dus liep hij richting Muizeval, een kroeg in één van de kleine straatjes van de binnenstad, die in de loop der tijden was uitgegroeid tot een trefpunt van homo’s. Hij ging naar binnen, bestelde een tripeltje aan de bar en zocht met zijn bier een vrij tafeltje. Even keek hij rond, zijn kansen op sukses inschattend. Maar het waren de zelfde mannen en jongens die regelmatig de Muizeval bezochten en die Erik niet echt konden bekoren.

“Nou,” dacht hij, “dat wordt niet alles vanavond, of er moet nog een verrassing komen!”  Ietwat verveeld nam hij zijn eerste slok tripel. De tijd verstreek, er gebeurde nog steeds weinig en hij bestelde een tweede bier. Nog steeds geen verandering...hij begon er juist aan te denken om maar weer naar huis te gaan.....toen de verrassing kwam!

De kroegdeur ging open en een oogverblindend mooie meid kwam binnenlopen. Erik wierp een korte blik op haar kruis en wist meteen zeker dat het was waarna hij zocht: een tgirl. Ze was iets jonger als hij, had lang lichtbruin haar en prachtige lange, lichtgebruinde benen. Ze droeg een rood topje dat haar buik vrij liet en een kort en zeer strak wit jeansbroekje, dat nauw aansloot om haar heerlijke billen. Door haar open sandalen, waarvan lange koorden tot haar knieen reikten, waren zachtrood gelakte teennagels te zien. Haar gezicht was als gebeeldhouwd, maar helaas kon Erik haar ogen niet zien vanwege een opzichtige zonnebril.

“Wie is dat dan?”, vroeg hij verbaasd aan een kennis.

“Ken je die niet?”, was het antwoord, “Dat is de Nachtvlinder!”

Erik had geruchten gehoord over een nieuwe tgirl, die de hele gayscene van de stad in rep en roer had gebracht en die die bijnaam had gekregen, die bijna met bewondering en ontzag werd uitgesproken. Maar nu zag hij haar dus voor het eerst in levende lijve en ze had een overdonderend effekt op hem. 

Erik wis dat hij snel moest zijn, want de ogen van alle bezoekers waren gericht op de nieuwe binnenkomer, en al die ogen hadden een zeer begerige blik.

“Hey,” riep hij snel, met zijn hand zwaaiend, “kom maar hier, hier is nog plaats!!”. De Nachtvlinder leek te twijfelen en keek om zich heen. Maar tot Erik’s opluchting kwam zij naar het tafeltje en ging tegenover hem zitten.

“Hoi,” zei Erik ietwat stamelend, “Ik ben Erik”.

Ze glimlachte verleidelijk verlegen en zei zacht:

“Hallo Erik, ik ben Renée”.

Ze zette haar zonnebril af. Pas nu vielen Erik haar ogen op. . Ze waren diep donkerbruin, diepe meren die een weg recht in haar ziel plaveiden. Want Erik was een overtuigd aanhanger van de stelling, dat de ogen de spiegel van de ziel zijn. En als de stelling klopte, dan had hij hier iemand tegenover zich met een erg mooie, erg diepe ziel.

“Ik heb je hier nog nooit eerder gezien” probeerde Erik een gesprek op gang te brengen, “Wat zoek je hier?”

Ze haalde ietwat lakoniek de schouders op en zei op neutrale toon maar met een betoverende glimlach:

“Een beetje vertier, een beetje gezelschap. Maar misschien ook wel een mooie, lieve jongen. Misschien jou wel! De toekomst zal het leren”.

“Oeps, dat was een linkse direkte” dacht Erik. Hij werd in korte tijd erg geintrigeerd door deze onbekende, mooie tgirl met haar diepbruine raadselachtige ogen.

“Wil je wat drinken?”, vroeg Erik in een poging om haar aan zijn tafeltje te houden.

“Ja, graag” was het antwoord met weer die verblindende glimlach, “Proseccootje zou wel lekker zijn!”.

Erik bestelde en toen de prosecco was gebracht naam ze een nipje, ondertussen om zich heen kijkend. Erik’s hersenen draaiden overtoeren om een ingang te vinden waarmee hij het gesprek op gang kon houden. Maar voor hij iets bedacht had, keek ze hem recht aan en vroeg:

“En wat zoek jij hier?”

Even had Erik geen antwoord. Het leek hem, dat de reden van zijn aanwezigheid, het “op jacht zijn”, niet in dank zou worden afgenomen.

“Maffe gedachte” dacht hij snel, “Als je op jacht bent, geldt de prooi. Waarom is het dan van belang dat het niet in dank wordt afgenomen? Als ze nee zegt, dan is het nee, dan zoek ik een ander. Wat maakt haar zo interessant?” Er gebeurde iets, wat hij zelf niet begreep, in ieder geval niet meer begreep.

 “Kom je hier vaak?” vroeg de Nachtvlinder met duidelijke interesse in haar stem.

“Niet zo vaak, maar dat kan veranderen. Hangt er van af wie er nog meer is.”

Het antwoord werd beloond met de heerlijkste glimlach die hij zich in zijn stoutste dromen niet had kunnen voorstellen. “Shit, man”, dacht hij, “wat gebeurt hier?”

“Bedoelde je dan dat er een specifiek iemand hier moet zijn?” vroeg de Nachtvlinder zacht.

Totaal geobsedeerd door de ogen en de glimlach kon Erik niet anders dan eerlijk antwoord geven:

“Nou, het zou helpen als ik wist dat jij er was!!”

Om opnieuw beloond te worden met de meest hemelse glimlach die hij ooit had mogen waarnemen. Erik wist het nu zeker: wat begon als een avondje “op jacht gaan” liep uit op het feit dat hij tot over zijn oren verliefd zat te worden op een totaal onbekende, erg mooie en erg raadselachtige tgirl. Om het even of het hem beviel of niet: er was geen ontkomen aan.

Hij probeerde zijn gevoelens onder controle te brengen en zijn gedachten af te leiden door een slok tripel te nemen, maar de blik van de oneindig mooie ogen bleef op hem gericht. Het enige wat hij kon doen was er als een verliefd schaap terug in te staren.

De ogen bevielen Renée. Ze waren eerlijk, open, oprecht. En ze straalden een onmetelijke interesse uit in hetgeen zij zagen. Ze was er van overtuigd dat ze beet had. Ze dronk het merendeel van de prosecco op, op het laatste slokje na. Toen keek ze opnieuw naar Erik met een stralende glimlach, dronk het laatste slokje en stond op. Ze ging naar de andere kant van de tafel, boog zich voorover en fluisterde in Eriks’s oor:

“Morgen ben ik weer...ik zou het fijn vinden als jij er ook was!” Toen drukte ze een zachte kus op de wang van de jongen. Voor deze kon reageren was ze de kroeg uit, Erik achterlatend met een storm aan gevoelens.

Renée had ook zo haar gevoelens toen ze op weg naar huis was. Maar het waren gevoelens van tevredenheid. Het was een schitterende en prachtige jongen. Hij was zelfs erg prachtig, maar Renée had het idee, dat niet alleen zijn buitenkant beeldschoon was. Hetzelfde zou wel eens kunnen gelden voor zijn binnenkant, zijn eigenlijke ik. Thuisgekomen kleedde ze zich uit, werd weer René en na een paar knuffels aan de kat gegeven te hebben plofte hij in bed. Vermoeid maar erg gelukkig viel hij in slaap. De meeste dromen die nacht gingen over Erik.

 

De volgende dag verraste Erik de kastelein van de Muizeval, toen hij al voor de deur stond toen de kroeg om zeven uur open ging. Vanwege het vroege uur bestelde hij maar een cappuccino, waarmee hij aan het zelfde tafeltje ging zitten als de avond er voor. De rest van de kroeg was helemaal leeg. Hij vroeg zich af wat er met hem gebeurde. Hij gedroeg zich als een verliefde puber, die zenuwachtig zat te wachten tot de aanbeden schoonheid zou opdagen. “Man”, mompelde hij in zich zelf, “nooit gedacht dat me dat nog eens zou overkomen.” Langzaam werd de kroeg voller, opnieuw de vaste bezoekers en een enkele nieuweling, die hij nog nooit gezien had. Maar degene op wie hij zat te wachten was er nog steeds niet bij. De zenuwen gierden door zijn keel, zijn maag krampte nerveus samen, de vlinders sloegen op hol in zijn buik en hij kon met moeite de neiging onderdrukken om op zijn nagels te gaan bijten.

De tijd verstreek. Erik bestelde zijn derde cappuccino en begon zich serieus af te vragen of hij belazerd werd. Hij had juist teleurgesteld de eerste slok genomen toen de deur openging en jawel....daar was ze!

De Nachtvlinder kwam binnen, keek snel rond en zag Erik aan dezelfde tafel. Meteen ging ze naar hem toe met dezelfde stralende, betoverdende glimlach en beloonde de jongen voor zijn lange wachten en lijden door hem meteen op beide wangen te kussen.

“Leuk, je bent er!” zei ze vriendelijk.

“Ja, en wat belangrijker is...jij bent er ook.” antwoordde die zichtbaar opgelucht.

Met een plagerig lachje vroeg ze:

“Was je bang dat ik niet zou komen?”

Erik schudde stoer zijn hoofd en vroeg: “Wat wil je drinken?”

“Hm, ik heb niet zo’n zin in prosecco. Doe ook maar een capuccino.”

Onder het genot van de capuccino raakten ze aan de praat. Het was niks heftigs, niks intiems, gewoon wat kletsen om elkaar beter te leren kennen. Erik vertelde dat hij verpleger was, vertelde iets over zijn jeugd, die erg gelukkig was en over wat hij verder zo deed. Renée hield zich op de vlakte, vertelde wel wat, maar niet te veel. En haar jeugd, die liet ze helemaal buiten beschouwing. Het leek haar een slecht idee om alle ervaringen open en bloot op tafel te leggen aan iemand die ze nog zo kort kende. Maar, moest ze voor zichzelf toegeven, wel al erg graag mocht. Erik’s verhaal over zijn gelukkige jeugd maakte haar jaloers, maar omdat ze de jongen mocht gunde ze het hem. 

Al pratend gleed de avond voorbij en tegen een uur of elf zei de Nachtvlinder:

 “Tijd om te gaan. Hey, Erik...het lijkt me leuk om vrienden te worden. Gewoon samen leuke dingen doen. De stad ingaan, of naar het zwembad of in het bos wandelen”.

Toen stond ze op en met één vloeiende beweging stond ze naast Erik. Ze keek hem aan en zei:

 “Morgen lukt me niet om hier te zijn. Maar zaterdag?”

“Ja, graag, misschien zaterdagmiddag. Kunnen we de stad in en nog lekker een terrasje pikken”, opperde Erik.

“OK,” was het antwoord, vergezeld van de stralende glimlach vanuit de donkerbruine ogen.

De Nachtvlinder bukte zich, kuste Erik opnieuw op beide wangen en fluisterde in zijn oor

“Ik vind jou ontzettend lief....”

Erik’s hart sloeg drie keer over....stotterend en hakkelend antwoorde hij:

“Ik jou ook!!!”

“Tot zaterdag” zei ze, opnieuw gebruik makend van haar sterkste wapen...en weg was ze.

Erik bleef achter met bonzend hart. Hij wist het nu zeker...voor het eerst in zijn leven was hij hopeloos verliefd en reddeloos verloren. Het voelde als werd hij door een vrachtwagen overreden, maar dat had hij er graag voor over.

 

De deur sloeg achter haar dicht en ze glimlachte bijna gelukzalig. Dit was een lotje uit de loterij! Ze keek even nadenkend voor zich uit en zei toen alleen maar:

“Die wil ik! En ik ga hem krijgen ook!”.

 

Ze had die avond zonder na te denken een fout gemaakt. Maar bij wijze van hoge uitzondering besloot de Nachtvlinder toch haar normale milieu van de avond en nacht te verruilen voor overdag en was daarmee voor het eerst een Dagvlinder geworden. Het had haar de nodige hoofdbrekens gekost maar als ze Erik wilde hebben, dan moest ze die prijs betalen.  

De middag liep als verwacht: ze pikten een terrasje, wandelden door het bos en dronken nog wat in een cafeetje bij het bos. Juist toen Renée dacht dat er of iets moest gaan gebeuren of dat ze naar huis moest gaan, zei Erik:

“Ga je mee naar mijn flat. Kun je mee eten!”

“Hangt er vanaf wat je hebt.” lachte Renée, “Als het rode bieten zijn dan ga ik wel naar de friettent”.

“OK, dus je hebt iets tegen rode bieten?”, een smerig gezicht uitlokkend, “Geen paniek, het is spaghetti.”

Na op de flat van Erik aangekomen te zijn ging die aan het koken en al snel at Renée de heerlijkste spaghetti die ze zich herinneren kon, daarbij ook genietend van een lekker glaasje Italiaanse rode wijn. De rest van de avond werd weer besteed aan praten, elkaar beter leren kennen en aan zoenen.

Pas op het einde van de avond, of was het al nacht?, fluisterde Erik:

“Renée, blijf alsjeblieft hier vannacht!”.

Ze antwoordde met stralende ogen, die het enige juiste antwoord gaven.

 

Ze waren als twee jonge hengsteveulens in een kleine wei. Ze dolden, buitelden, speelden en genoten. Ze bedreven de liefde zoals alleen twee jongens dat met elkaar kunnen, heftig, wild en passioneel, maar gelijktijdig teder, lief en met warmte en kompassie. Nadat eindelijk het laatste stukje textiel van Renée was afgegleden en de onthulling Erik de adem benam, en ze elkaar voor het eerst zonder kleding bewonderd hadden, begon het kussen en strelen een nieuwe dimensie te krijgen, een dimensie die Renée nog nooit had ervaren, maar die haar al snel deed belanden in een totaal en alles omvattend gevoelswalhalla zonder grenzen. Ze genoten van elkaars lichaamswarmte en elkaars geur. Tot in het extreme opgezweept door de liefkozingen verklaarde ze fluisterend haar liefde voor Erik. Het spoorde de ander alleen nog maar meer aan om Renée’s lichaam nog verder te verkennen, met vingertoppen, tong en lippen. En haar daarmee nog over de alleruiterste grens van het gevoelsuniversum te drijven. Het was een reis door het heelal van emoties, prikkelingen, lust en genot, waarbij het totale palet aan gevoelens werd bespeeld, zoals een bekwaam harpist alle snaren van zijn instrument tot een leven vol gevoel weet te wekken.

Ze genoten uren van elkaar, steeds een stap hoger stijgend in hun extase, terwijl ze zelf al het gevoel hadden de hoogste, meest heerlijkste fase bereikt te hebben, maar toch ook die weer overtreffend. Het meest ultieme moment moest echter nog aanbreken.

Het hoogtepunt was in aantocht......Erik legde zijn hoofd op haar schouder en fluisterde teder in haar oor:

“Ik wil mijn boom tot de wortel in je planten en de zaadjes voor een jong boompje diep in je uitstorten. Ik weet dat het bij ons homo’s een ijdele hoop is, maar het zou wel mijn intentie zijn, elke keer opnieuw als ik je betreed”.

De vraag was in zijn ogen te lezen, de onuitgesproken vraag of zijn grote liefde dat zou toestaan. Renée antwoordde met een beslist knikje, niet meer in staat een woord uit te brengen.

Ofschoon hun verlangens oorspronkelijk parallel waren, neigden ze zienderogen naar elkaar toe totdat ze elkaar kruisten waarna het op dit snijvlak tot het grote moment kwam waarnaar beiden smachtten.  

Renée voelde de pijn van de ontmaagding, maar zelfs de pijn was een ultieme ervaring, die snel werd vervangen door een nog onbeschrijflijker ervaring, een gevoel wat ze met niets kon vergelijken met wat ze eerder ervaren had, maar waaraan ze vanaf de allereerste sekonde verslaafd was....zo geestverruimend werkte het. Juist op het moment dat Erik’s lans op uitbarsten stond en zijn kokende liefdeslava in haar wilde uitstorten vulden de diepbruine ogen zich met tranen.

Het waren geen tranen van pijn of van verdriet. Het waren tranen van puur geluk! Eindelijk had iemand haar zien staan, had iemand haar begeerd en had iemand haar tot in het uiterste genomen....en ze zou hem nooit meer loslaten. De last van de jeugd gleed in een klap van haar af. Dank zij de gedaanteverandering en het dubbelleven was lelijke eendje toch nog een mooie zwaan geworden.    

Uitgeput door het urenlange, intensieve liefdesspel viel ze uitgeput als een blok in een diepe slaap. Erik keek  naar haar, kuste zacht de beide ogen, voorzichtig om haar niet te wekken, en deed het licht uit.