Het blijft verrassend 3

Geplaatst door: thei op 04-12-19

Het was donderdag in de week na het schoolfeest toen Jos tegen tienen half slaperig  z’n bed uit kwam en de gordijnen open schoof. Met en schok was hij klaarwakker, en dat kwam niet van het zonlicht. Recht voor zijn raam stond zo’n meter of tien van het huis in het grasland een groot bord met daarop de tekst:  “Geen flikkers in de Waard”.  Jos hoefde geen tel na te denken om te weten wat er was gebeurd. Die beweging achter die boom. Een van die homofobe pummels uit de Waard had hem bezig gezien met Wim, en hem deze gore streek geleverd. Jos brak en viel luid snikkend op z’n bed terug. Met lange halen schreeuwde hij zijn woede, ellende, verdriet  en machteloosheid uit. Het duurde dan ook niet lang of zijn moeder kwam de kamer in om te kijken wat er loos was. Staande in de deur keek ze recht uit het raam, las de tekst op het bord, en riep uit””Ach kindje schat van me, huil maar eens goed uit, dat zal je opluchten” en vleide zich naast hem op bed en sloeg een arm om hem heen. Het duurde nog een tijdje voordat  Jos langzaam  bedaarde en zich een klein beetje, omdraaide en met een door tranen drijfnat gezicht zijn moeder aankeek. Deze pakte zijn hoofd tussen beide handen  drukte en stevige kus op z’n voorhoofd en zei: ”Jongen wij staan achter je en jou krijgen ze niet klein, wie het ook zijn”.  Jos omhelsde z’n moeder en als een klein kind bleef hij zo een tijdje tegen haar aan leunen , tot hij zich ineens vermande, overeind kwam een broek aan schoot  en met een “Eerst die rommel weghalen “ beende hij de kamer uit. Vanachter het raam zag zijn moeder hoe hij met een woeste trap het bord omver smeet en vervolgens kapot sloeg.

Hoofdschuddend pinkte ze een traan uit haar ogen en ging toen naar de keuken om voor Jos een ontbijt te maken. Jos kwam binnen ging in de badkamer naar het toilet, haalde een koude waslap door z’n gezicht  en plofte vervolgens in de keuken op een stoel. Ze moeder schonk een kop thee in en ging tegenover hem zitten, wachtend op Jos, of hij  wat zou zeggen.  “Mam begrijp je wat er aan de hand is?”. “Ik denk het wel, maar zou je het me toch willen vertellen?. Dan praten we niet langs elkaar heen en bovendien denk ik dat het goed is dat je het gewoon hardop uitspreekt”. “Mam je zoon is een flikker”. “Nee!” riep moeder en sloeg met de vlakke hand op de keukentafel. “Flikkers  dulden wij niet in ons huis”.  Verschrikt en met grote angstogen keek Jos z’n moeder aan. Zouden zelfs zijn ouders hem ook laten vallen?  Moeder liep om de tafel opende haar armen en voor de tweede keer die dag drukte ze haar bijna volwassen zoon aan haar hart. “Jongen je bent geen flikker, degenen die dat bord geplaatst hebben, dat zijn flikkers! Jij bent een waardevol en uniek mens, je bent in staat om liefde te ontvangen en om liefde te geven, maar omdat je niet precies dezelfde gevoelens hebt als de meeste mensen en omdat tweeduizend jaar geleden, in een andere cultuur, in een hele andere context daar een uitgesproken mening over bestond, die ook nog eens is opgeschreven, daarom denken veel mensen  dat jij niet mag zijn wie je bent. Daarom denken veel mensen dat ze jou nu naar hartenlust mogen beledigen en kleineren en omdat er nu eenmaal ook mensen  zijn die het prettig vinden om hun anders zijn uitbundig te etaleren, daarom  bestaan er zoveel vooroordelen, scheldpartijen en nog erger. Maar wat er ook gebeurd dit is jouw huis, jouw thuis en daar ben je altijd welkom zoals je bent”.

“Mam wist je dan dat ik zo was”?. “Jongen wat is weten….?  Ken je juffrouw Liza nog? ”.  “Juffrouw Lizaaaaa?  M’n kleuterjuf?  Die?, ja die ken ik nog wel maar wat is daar mee”. “Jongen toen jij drie maanden bij haar in de groep zat, heeft ze ons verteld dat wij er rekening mee moesten houden dat wij van jou nooit een schoondochter zouden krijgen”. “Hoe kan dat nou?, ik was net vier”. “Ja dat vonden wij ook vreemd en we hebben er om gelachen, maar van lieverlede raakten wij er ook steeds meer van overtuigd dat ze gelijk had. En nu ben ik haar zo dankbaar, want ze heeft ons bijna vijftien jaar voorsprong gegeven om aan het idee te wennen. Want hoe dan ook het is gewoon wel iets waar ook wij even aan moesten wennen .Maar ik weet zeker dat je vader ook blij is dat we er nu open over kunnen praten. 

En vader was opgelucht en praten deden ze. En ze kwamen tot de vaststelling dat Jos het beste snel een kamer in Rotterdam kon zoeken, dan was hij uit beeld van de anonieme pestkoppen, hoefde hij niet dagelijks te reizen en kon hij zich volledig op zijn studie richten. En dat lukte. En wel zodanig dat Jos naast zijn geplande studie economie ook nog een studie fiscaal recht ging volgen en het lukte om,  zonder hapering in beiden af te studeren. 

De lasagne smaakte voortreffelijk en tijdens het eten werd nog een poosje doorgepraat over de studie van Jos. Na het eten nestelden ze zich weer in de bank en  zei Marc:  “Maar als ik het goed begrijp”, dan bij jij toch veel te hoog opgeleid voor de baan die je nu hebt?”.  “Misschien wel, maar vergeet niet, ik ben nog best jong en de afgelopen vier jaar heb ik me volledig op m’n studie gestort. Nu wil ik eerst in alle rust werken aan mezelf en eens heel goed nadenken wat ik nu feitelijk wil. En neem van mij aan ik ben heel veeleisend en ik vraag me af of datgene wat ik zou willen überhaupt te realiseren is”. “En zijn dat materiële zaken waar je zo’n hoge eisen aan stelt of ook aan je leefomgeving en een eventuele partner”?” vroeg Jos.  Jos begon een beetje te lachen en kreeg zelfs een beetje rode konen toen hij zei: ”Beiden!  Maar daarom neem ik er ook de tijd voor en daarom ben ik ook heel blij en dankbaar dat ik hier zomaar bij jullie aan tafel mag komen om m’n hart te luchten en te sparren over wat wel en niet realistisch is. Want ik weet een paar dingen  zeker, ik wil wonen in de vrije natuur en ik wil een man voor wie ik nummer één en de enige ben en hij voor mij. Laat heel duidelijk zijn; ik respecteer ieders levensstijl en manier van werken en wonen. Ik vind jou Marc een geweldige vent en de paar uur dat ik Luc nu ken kan ik alleen maar zeggen ik vind jullie een fantastisch stel waarvan ik zou wensen dat ik jullie mijn vrienden zou mogen noemen.  Maar  ik denk dat wij op een aantal vlakken toch wel heel verschillende opvattingen hebben. Dat werd me al helemaal duidelijk toen ik hier bij jullie prachtige wooncomplex kwam en hier dit prachtige appartement zag. En nu zullen jullie mij wel een hele verwaande arrogante zak vinden, maar als ik heel eerlijk ben, wanneer ik hier werkelijk moest wonen, werd ik stapelgek”. Marc en Luc keken elkaar en ogenblik aan en schoten beiden in een schaterlach!” En wij maar denken dat we een lot uit de loterij hebben! terwijl een verstandig mens hier blijkbaar gek wordt! ”.”Nou wil ik wel eerst een borrel, wie doet er mee”? vroeg Luc.  Even later zaten ze alle drie met een grote pot bier onderuitgezakt in de bank  en werd het gesprek voortgezet.  “Jos”  vroeg Marc  ”ik waardeer je openheid maar ik ben wel erg benieuwd  waarom jij denkt hier gek te worden”. “Het is te hoog om contact te hebben met de aarde. Ik wil  rond mijn huis kunnen lopen, en ik wil beesten om me heen”.

“Dan had  je boer moeten worden!” was Luc z’n spontane reactie. “Ja daar heb je gelijk in alleen was dat voor mij geen optie  want ik haal veel te veel voldoening uit studie en alles wat je daar dan mee kunt, dan dat het boerenbedrijf, hoe fascinerend ook ,mij ooit zal kunnen geven.  Maar  wonen op een boerderij ergens midden in een polder of waard lijkt me geweldig. Ik woon nu in een verbouwd kippenhok op het erf van een voormalige boerderij. Vergeleken met dit appartement is het helemaal niks, maar ik zou echt niet willen ruilen. Als ik ‘s morgens uit m’n bed rol en achter m’n huisje ga zitten, hoor ik de vogels fluiten, kijk de polder in, zie de konijntjes huppelen, dan voel ik me de rijkste mens op aarde. Maar dat ik die momenten niet kan delen met een maatje stemt me dan weer verdrietig”.  Er viel een lange stilte. Ieder was even met z’n eigen gedachten bezig maar het gezicht van Jos kreeg een heel verdrietige uitdrukking en plotseling welden er tranen in z’n ogen en terwijl hij beide handen voor z’n gezicht sloeg barste hij in huilen uit.  Marc en Luc keken elkaar aan en wisten beiden dat er nu even helemaal niets anders moest gebeuren dan lekker uit laten brullen. Na een paar minuten kalmeerde Jos een beetje sloeg z’n ogen op en keek met een zo’n doodongelukkig gezicht recht in de kijkers van Luc dat deze niet anders kon doen dan beide armen stevig om dit hoopje ellende slaan  waarop een nieuwe uitbarsting van verdriet volgde.  Maar ook daaraan kwam een eind en langzaam kalmeerde Jos, het schokschouderen stopte, hij ademde weer gelijkmatig, dat duurde en paar minuten  om plotseling, als door een wesp gestoken, naar de andere hoek van de bank te schieten en met een verschrikt gezicht naar Marc aan te kijken en ondertussen met zijn hand een en ander in zijn kruis te ordenen.