Het blijft verrassend 5

Geplaatst door: thei op 05-12-19

“Waar zat jij ineens met je gedachten toen ik  “Arjan” zei? Ik zag dat jij ineens een inval kreeg en ik zou best willen weten wat dat was. ”  “Alles op z’n tijd maatje”  was toen het antwoord van Marc.

Om de plannen die in  Marc z’n brein opborrelden te begrijpen is het eerst nodig om te weten wie Arjan is. En daarmee het plan dat zich ineens in Marc zijn gedachten nestelde en daar niet meer weg ging.  Maar daarover later.  Eerst eens vertellen wie Arjan is.  

Marc was een paar weken gestopt met internationaal rijden, nu zo’n twee jaar geleden, toen hij op een vrijdagmiddag bij zijn laatste klant voor die week het erf op reed. Een keurige goed onderhouden hoeve in de buurt van Ameide waar overduidelijk sprake was van een gemengd bedrijf. Er moesten een aantal pallets met krachtvoer voor runderen en varkens afgeleverd worden en ook nog wat dozen waarvan de inhoud na lezing van de etiketten nog steeds abracadabra was al vermoedde Marc dat het wel eens Latijn zou kunnen zijn. Marc had de motor nog niet stilgezet of in plaats van een waakhond kwam er uit een schuur een manspersoon naar hem toegelopen waarvan Marc onwillekeurig toch wat kriebels kreeg. Niks boerenpummel maar gewoon  een bonk van een vent met een uitstraling om U tegen te zeggen. Met  een uitgestoken hand trad  hij Marc tegemoet toen hij zich uit z’n cabine liet glijden. Arjan van Putten, Marc Swets,  stelden ze zich met een ferme handdruk aan elkaar voor.  “Jij komt drie pallets brengen?”vroeg Arjan, en toen Marc dat bevestigde zei Arjan hem:  Zet ze maar achterin dan haal ik even de heftruck om ze er uit te halen, dan kan ik ze gelijk op de juiste plek zetten”. Nou, dacht Marc, dat gaat hier makkelijk. Meestal moeten op dit soort bedrijven de pallets op de laadklep naar beneden worden gebracht en dan met een pompwagen ergens in een schuur getrokken worden. Niet dat Marc een hekel had aan trekken, maar dan toch aan wat anders dan een pompwagen. Maar nu hoefde hij ze alleen maar op de klep te zetten en in no time was het gefikst.  “Lust je een kop Koffie?” vroeg Arjen, toen Marc hem de papieren wilde laten tekenen “Ja eigenlijk best wel en bovendien ik hoef alleen nog maar naar de zaak te rijden en dan heb ik weekend”. Hij liep met Arjan mee naar het woonhuis en trof daar in de keuken een bejaard, maar vitaal ogend echtpaar. “Dit zijn mijn ouders, en die vinden het altijd gezellig als er wat volk over de vloer komt”. Introduceerde Arjan, Marc bij zijn ouders. Ofschoon volkomen onbekend voor elkaar klikte het direct. Ofschoon vader de tachtig al een poosje was gepasseerd, was duidelijk dat hier  “de Boer” van de hoeve zat, geflankeerd door de even oude Boerin. Mensen van de oude stempel, maar met een heldere geest en nog volop in het leven.

Na een gezellig half uurtje stond Marc op van z’n stoel, bedankte voor de koffie en liep de keuken uit, direct gevolgd door Arjan. Ze liepen samen een stukje op en voordat ze bij de bij de truc waren aangekomen vroeg Arjan of Marc soms zin en tijd had om even met hem over het bedrijf te lopen.

Dat had Marc wel en zo kwam het dat hij niet lang daarna van de ene verbazing in de andere viel.

Het bleek dat er op deze hoeve eigenlijk drie verschillende bedrijven aktief waren. Het oude traditionele gemengde bedrijf met koeien, varkens, en kippen, en wat akkerbouw, vooral voor het veevoer en als bestemming voor de mest.  Er was een behoorlijke boomgaard met appels- en perenbomen, en toen Marc dacht dat hij alles gezien had nam Arjan hem mee naar een vrijwel nieuw gebouw dat eigenlijk in niets op een boerenschuur leek. “En hier, zei Arjan, “ligt mijn hart en mijn toekomst”.  “Dit is mijn Lab, en hier ben ik bezig om steeds betere appel- en perenrassen te ontwikkelen die niet alleen goed smaken maar ook veel beter resistent zijn tegen ziektes en ook beter bestand zijn tegen de steeds extremere weersomstandigheden van de toekomst”.  Wat Marc zag, was een compleet laboratorium met allerlei  kweekkassen waarin allerlei  mini boompjes stonden. Marc snapte er niets van maar zag wel dat dit alles heel bijzonder was. “Dit verwacht je niet op een boerderij” verwoordde Marc z’n verbazing. “Nee”zei Arjan “maar ik ben ook geen boer”.  “Nou snap ik er helemaal niets meer van” zei Marc, dat moet je me dan toch eens uitleggen”. “Dat doe ik graag” zei Arjan, “maar  ik denk dat we daar nu te weinig tijd voor hebben”.Dat klopt” zei Marc, “want ik moet nu toch echt gaan rijden. Heb je trouwens regelmatig van deze vrachtjes? ”Elke laatste vrijdag van de maand “ was het antwoord. “ Dan zien we elkaar weer, maar ik geef je mijn telefoonnummer, het jouwe heb ik want dat staat op de papieren, dan kunnen we altijd contact leggen”.  “Afgesproken zei Arjan”.

En terwijl hij van het erf reed viel hem nog iets op. Alles op de hoeve zag er piekfijn uit en dat kon nooit alleen door Arjan en z’n bejaarde ouders bereikt worden. Desondanks had Marc nergens mensen aan het werk gezien, behalve een paar mannen, jongens eigenlijk nog die op een behoorlijke afstand van het erf in de boomgaard bezig waren. En er was nog iets dat Marc opviel: ofschoon het beslist niet zonnig was, droegen die jongens stuk voor stuk een grote zonnebril. Maar Marc draaide inmiddels de smalle openbare weg op, en moest te goed opletten op het verkeer en de weg om zich druk te maken over zonnebrillen op een bewolkte dag.

Marc hoorde er verder niets van, maar toen hij op vrijdagochtend, precies een maand later,  ’s morgens in z’n truc stapte kreeg hij een app’je van Arjan:. “Heb je vanmiddag tijd om te praten?” Marc had het route schema al bekeken en wist dat hij bijtijds bij Arjan zou zijn en daarna geen verplichtingen meer had en app’te: “Ja hoor alle tijd”.

Toen Marc zijn truc het erf opreed, liep Arjan al met een blij gezicht op de truc af . Marc stond nog maar net naast z’n truc toen hij een stevige hand en een nog stevigere klap op z’n schouder kreeg. Arjan was duidelijk blij met het weerzien. “Ik heb de heftruck al hier dus we kunnen snel lossen en dan wil ik graag met je praten, geweldig dat je daar tijd voor hebt “  “Ja ik heb er op gerekend en het rijden zat ook mee dus ik heb de rest van de middag alle tijd” zei Marc. “Bovendien ben ik toch wel razend benieuwd naar jouw verhaal. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt en ik heb best wel wat vragen”. “Komt goed uit want ook ik heb alle tijd en ik ben vandaag maar alleen want mijn ouders zijn naar een uitvaart aan de overkant (de Lopikerwaard). “Hoezo alleen, heb je dan geen personeel”. Deze vraag bracht Arjan duidelijk in verlegenheid en na enig onverstaanbaar gestotter, keek hij Marc met zo’n ongelukkige blik aan deze onmiddellijk spijt van z’n vraag had. “Dat wordt je straks wel duidelijk”, maar nu gaan we eerst lossen zei Arjan beslist. Toen de pallets op hun plekje in de schuur stonden nodigde  Arjan Marc uit om mee te lopen naar het Lab.

Ze liepen dwars door de op zichzelf ongezellige steriele ruimte die Marc nog kende van de vorige keer naar een deur die Arjan eerst nog van het slot moest draaien. Het verschil met de ruimte waar ze net uit kwamen kon bijna niet groter zijn. Marc wist niet wat hij zag. Een  woonkamer met open keuken maar zo gezellig en warm ingericht met een eethoek en een hele grote uitnodigende bank, in een stijl die het midden hield tussen klassiek en modern maar die een mens onmiddellijk een thuisgevoel gaf.

“Koffie, cola, malt, radler, wat wil je drinken?” ‘Doe maar cola”zei Marc. Arjan schonk twee grote glazen vol zette de fles op tafel en nodigde Marc uit een stoel te pakken en zich aan de hoge tafel te zetten. “Ja bij moeilijke gesprekken zit ik liever hoog”  zei Arjan. “Denk je dan dat het moeilijk wordt? ”vroeg Marc. “Zeker ook moeilijk, maar in ieder geval zal het je verrassen wat je gaat horen. Hoe dan ook ik weet nu al dat, wanneer je hier van het erf rijdt,  je ook heel anders tegen dit stukje van de Waard, tegen mij en tegen de mensen hier op de hoeve zult aankijken” zei Arjan. 

Voordat ik met mijn verhaal begin moet ik je wat bekennen. Ik weet meer van jou dan je denkt en daarom zitten we nu ook hier. Met jouw collega die tot nu toe hier als vaste chauffeur kwam had ik een goede band en hij wist wat er hier op de hoeve speelt. Hij wist van mijn zorgen voor de toekomst van deze plaats. Toen hij via zijn chef hoorde wie voortaan hier de spullen zou brengen heeft hij mij het een en ander over jou verteld met de mededeling dat ik jou als de sodemieter in vertrouwen zou moeten nemen, omdat niemand beter dan jij zou weten waarom deze plaats zo belangrijk is. Jij bent, net als ik homo, en jij weet net als ik dat dit in deze streken van het land niet altijd een feest is.

Dit was de eerste verrassing voor Marc. Niet dat Arjan homo was. Zijn “gaydar” had hem nog nooit bedrogen, maar wel dat hij er tegenover hem, toch een relatieve vreemde zo open over was. Dat betekende in elk geval dat Arjan hem echt vertrouwde en daar was Marc heel blij om, al liet hij dat niet blijken en bleef belangstellend naar Arjan kijken die na een slok cola voorstelde bij het begin te beginnen.

Na mij lagere school in Ameide ben ik naar het Gymnasium in Gouda gegaan. Daarna naar de LU in Wageningen. Na de afronding van mijn studie daar ben ik nog gepromoveerd met een proefschrift over de mogelijkheid tot het verminderen van het gebruik van bestrijdingsmiddelen door het veredelen van fruitboomrassen. Dat verklaard dus waarom ik vorige keer zei: ”Ik ben geen boer”. Ik ben een wetenschapper die daarnaast ook nog formeel het boerenbedrijf van mijn vader runt.

Maar het is niet de wetenschap en het is ook niet het boerenbedrijf waarover ik met jou wil praten. Dat gaat over het derde en in mijn ogen belangrijkste aspect van het werk op deze hoeve; de opvang van; door hun familie en omgeving uitgekotste homojongeren en jongens die met zekerheid weten dat door hun geaardheid ook hen dit lot te wachten staat. Als het goed is heb jij daar nog niets van gemerkt “Dat klopt” bevestigde Marc, maar net als in de oorlog bij mijn opa, wemelt het hier van de onderduikers. Arjan schonk de glazen nog eens vol en vervolgde:

Ik was nog net geen dertien toen ik me in de grote vakantie aan het voorbereiden was op mijn leven als middelbare scholier. Vanaf dat ik kon lezen verslond ik boeken en liever dan op mijn kamer in de hoeve deed ik dat al een aantal jaren in een stil hoekje op de zolder van de schuur. Daar had ik een oude fauteuil naar toe gesleept en dat was mijn hoekje waar ik kon wegdromen naar iedere plaats op de wereld, waar de boeken die ik las me naar toe brachten. Maar de belangrijkste ontdekking en de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven tot dan toe vond plaats live, recht voor mijn ogen  en op nog geen drie meter van mijn neus. Wanneer ik eenmaal in een boek zat kon men een kanon naast me afschieten zonder het op te merken. Maar ik was net begonnen aan een nieuw boek en ik zat er nog niet helemaal in waardoor ik hoorde dat iemand de schuur kwam binnenlopen. Dat was vreemd want op dit tijdstip kwam daar eigenlijk niemand. En toen ik even later zachtjes hoorde praten werd ik toch wel  nieuwsgierig wie daar beneden in de schuur was. Nu besloeg die zolder alleen maar het achterste deel van de schuur en je kon dus van boven zo de ingang van de schuur zien. Iemand die vanuit de volle zon naar binnen liep zag die zolder alleen maar als een zwart gat, maar vanaf de zolder had je een perfect uitzicht op alles wat er in de schuur gebeurde. Toen ik opkeek van mijn boek zag ik  Gerrit en Nico. Twee jonge mannen die al een paar jaar bij ons werkten. Gerrit was 24 en Nico was net 20 geworden. Ik wilde ze begroeten maar iets in me zei me dat ik me beter stil kon houden en dat bleek een juist besluit. Terwijl ze de schuur inliepen begonnen ze een beetje te stoeien en aan elkaars armen te trekken en omdat ze onder de zoldervloer liepen verdwenen ze uit mijn blikveld. Maar omdat het in de schuur gortdroog was zaten er tussen de planken van de vloer centimeters brede kieren waardoor je, wanneer je plat op je buik ging liggen, precies kon zien wat er beneden gebeurde. Gerrit drukte Nico met z’n billen tegen een stapel dekzeilen en begon begon hem intens te zoenen. Ik wist niet wat ik zag. Natuurlijk had ik wel eens gezien dat jongens en meisjes met elkaar zoenden, maar twee mannen…..

En ik lag er recht boven dus ik zag hoe hun tongen telkens langs elkaar kronkelden en in de ander zijn mond verdween. En natuurlijk bleef het daar niet bij. Terwijl ze stevig bleven zoenen zag ik dat ze elkaars blauwe overall losknoopten en binnen de kortste keren stonden ze in hun onderbroek. Ze stopten met zoenen en Gerrit deed een stap terug, zakte door zijn knieën  en ging op zijn hurken zitten. Met zijn tanden beet hij in het elastiek en trok zo de onderbroek naar beneden. Ik zat er recht boven en zag op misschien twee meter afstand voor het eerst van mijn leven een volwassen pik in volledige erectie. Natuurlijk had ik als bijna dertienjarige zelf ook regelmatig een stijf pikkie maar dat kwam en ging spontaan en had er nooit echt gevoelens bij. Nu echter merkte ik dat ik een heel bijzonder gevoel in mijn onderbuik kreeg en werd mijn pikkie knoerthard. Omdat ik plat op mijn buik lag deed dat behoorlijk pijn en ik moest even met de hand in mijn broek om hem recht te leggen. Maar ik moest dat wel heel voorzichtig doen want ik was als de dood dat ik geluid zou maken en daarmee mijn aanwezigheid zou verraden. Inmiddels had Gerrit de pik van Nico in zijn mond genomen en zoog en likte eraan alsof het een heerlijke lolly was. Ik kon goed zien dat Nico het heerlijk vond want met z’n hoofd achterover en z’n ogen dicht pakte hij met twee handen het hoofd van Gerrit vast en bewoog hen heen en weer over z’n pik. Opeens stopte Gerrit met zuigen liet de pik van Nico uit z’n mond glijden en kwam overeind. De stapel dekzeilen was nog geen meter hoog en Gerrit die een stukje groter was dan Nico pakt Nico onder zijn oksels en zette hem met z’n blote billen op die stapel zeilen. Het leek er op dat ze dit vaker gedaan hadden want terwijl Gerrit zijn onderbroek afstroopte waardoor ik een nog grotere pik dan die van Nico zag, trok  Nico zijn onderbroek van zijn voeten en ging op zijn rug liggen met zijn billen iets over de rand en met zijn bovenbenen op zijn borst. Gerrit spuugde een paar keer flink tussen de billen van Nico en ging toen met een vinger in zijn gat. Ik vond dat zóóóó’ raar en vies, maar ik bleef kijken en zag dat Nico het kennelijk heel erg lekker vond.  Hij hing met z’n hoofd achterover, de ogen gesloten en kreunde, waarbij duidelijk was dat dit niet van pijn was maar van puur van genot. Na eerst met één, en later met twee vingers in het hol van Nico te hebben gepeuterd, drukte Gerrit nu ook zijn duim er bij. Dit ontlokte bij  Nico een kreetje van pijn. Gerrit trok daarop even z’n vingers terug maar Nico riep gelijk doorgaan!  doorgaan!  Waarop Gerrit weer twee vingers en een duim in dat gaatje van Nico drukte. Ik zag dat allemaal heel duidelijk gebeuren want het gebeurde op hooguit twee meter voor mijn ogen, en de kier tussen de planken was groot genoeg om niets te hoeven missen. Het was duidelijk dat Nico het steeds lekkerder begon te vinden en op een gegeven moment hoorde ik hem tegen Gerrit zeggen: “Kom maar op met je pik, ik ben er klaar voor”.  Prompt trok Gerrit zijn hand terug, pakte zijn snoeiharde pik en richtte die precies op dat gaatje waar hij net zijn vingers had uitgehaald.

Heel langzaam zag ik de pik van Gerrit in het hol van Nico verdwijnen. Nico vertrok wel z’n gezicht, dus het deed wel wat pijn, maar je kon ook zien dat hij niets liever wilde dan dat die pik van Gerrit zo diep mogelijk in zijn hol kwam te zitten. Toen Gerrit er tot z’n ballen in zat stopten ze even, en  keken elkaar  aan, Nico liet z’n benen los en kwam wat overeind, Gerrit boog zich voorover zodat hun wijd uitgestoken tongen elkaar raakten en versmolten in een partijtje tongworstelen. Tot Nico zich achterover liet vallen op de dekzeilen en z’n benen om Gerrit’s middel sloeg. Toen zag ik dat Gerrit, eerst langzaam maar later steeds vlugger met zijn heupen heen en weer bewoog, waardoor zijn pik telkens een klein stukje in en uit de kont van Nico kwam. Ik zat daar recht boven dus kon precies zien wat er gebeurde. Nico leek het steeds lekkerder te vinden want terwijl hij met zijn hoofd van links naar rechts rolde straalde zijn gezicht puur genot uit, terwijl hij zijn benen steeds strakker om het middel van Gerrit klemde. Ineens hoorde ik Gerrit zeggen: Ik kom! ik kom!  Wat stom dacht ik nog, je bent toch al hier? Ja zo grasgroen was ik toen nog. En ofschoon het hele tafereel zich recht voor mijn ogen afspeelde wist ik figuurlijk absoluut niet wat ik zag.  Maar voor Nico was de opmerking voldoende om in aktie te komen. Hij liet zijn benen zakken zodat Gerrit uit de omklemming kwam. Daarop pakte hij zijn loeistijve pik in zijn rechtervuist en begon deze razendsnel op en neer te bewegen. Gerrit trok zijn pik uit het hol van Nico, pakte net als Nico zijn pik in de rechtervuist drukte zijn zak stevig tegen het onderlijf van Nico, die nu met gespreide benen de voeten aan de grond, plat op zijn rug lag.  Dit tafereel duurde maar heel even, want ze begonnen alle twee te kreunen als bronstige hengsten en wat ik toen zag..!?   Zonder te weten wat het was, zag ik twee mannen klaarkomen op een wijze waar je alleen maar van kunt dromen. Eerst dacht ik dat het pis was wat er uit Nico z’n pik sprietste. Drie, vier, keer kwam er een straal die recht over z’n buik tot op z’n gezicht terecht kwam. Direct daarna begon Gerrit nog harder te kreunen en spoot wel zes stralen op Nico z’n buik. En toen kon ik duidelijk zien dat het geen pies was maar veel witter en slijmeriger. De klodders bleven ook gewoon op Nico z’n buik liggen. En Gerrit, die een volkomen uitgebluste indruk maakte, ging naast Nico op de dekzeilen liggen. Nico bleef op z’n rug liggen terwijl Gerrit hem zijn rechterarm om z’n nek sloeg. Ze draaiden hun gezichten naar elkaar en Gerit begon de klodders slijm van het gezicht van Nico te likken. Zo te zien vond hij het wel lekker want hij wreef met z’n linkerhand over de buik van Nico om vervolgens  letterlijk z’n vingers af te likken. Toen vonden hun tongen elkaar  in een intense zoen. Onderwijl wreef Gerrit met zijn linkerhand dat slijmerige goedje heel behoedzaam over de borst en de buik van Nico. Zo bleven ze nog een paar minuten lekker tegen elkaar aan liggen tot Gerrit ineens opsprong en zei: “Kom luie flikker we moeten weer aan het werk”. Hoor wie het zegt zei Nico, maar je hebt gelijk we moeten weer wat gaan doen onze theepauze zit er op.  Ik zag dat Nico met en schone poetslap z’n buik nog wat droogwreef en ze beiden hun onderbroek en overall weer aantrokken. Na nog één stevige omhelzing liepen ze de schuur uit, alsof er niets gebeurd was.

Ik was te overdonderd van alles wat ik gezien en gehoord had dat ik nog even op m’n buik op die zoldervloer ben blijven liggen. Maar m’n pikkie, want meer was het toen nog niet, stond nog steeds loei stijf en het onbestemde gevoel in m’n onderbuik was ook beslist niet weg. Uiteindelijk ben ik overeind gekomen en in mijn leesstoel gaan zitten, maar van lezen kwam niets. Mijn pikkie bleef stijf dus deed ik wat ik daar nog nooit had gedaan; ik trok mijn broek naar beneden en ging in m’n blote kont onderuitgezakt in de stoel zitten. Ik pakte zoals ik Nico had zien doen m’n pikkie vast. Niet in m’n vuist want daar was het ding veel te klein voor, maar tussen duim en twee vingers en ging er wat mee heen en weer zoals ik Nico had zien doen. Dat voelde heel apart en heel lekker dus ging ik wat sneller heen en weer, en dat maakte het gevoel nog sterker en lekkerder. Het was zo lekker dat ik niet wilde stoppen, maar helaas ik moest ineens nodig pissen. Maar wel zo nodig dat ik nooit meer op tijd op de WC kon zijn, Gelukkig stond er op die zolder ook een emmer en ook nog onder handbereik dus terwijl ik met mijn linkerhand die emmer pakte, bleef ik met m’n rechterhand op en neer m’n pikkie bewegen. Tot ik voelde dat ik de pis niet meer kon houden en ik hem in de emmer richtte. Maar in plaats van de gebruikelijke gele onafgebroken straal spoot er nu een paar keer een straaltje slijmerig goedje uit. Ik schrok me rot. En ineens voelde ik me doodmoe en werd m’n pikkie ook weer helemaal slap. Wat was dit??? Ben terug in de stoel geploft en wist even niet wat ik moest doen. Maar langzaam kreeg ik toch alles weer op een rijtje. Ik besefte dat mij hetzelfde was overkomen als Gerrit en Nico en kwartier daarvoor. Ik wist nog steeds niet wat het was, maar die twee vonden het kennelijk heel gewoon, dus zou het wel niet zo erg zijn. Na een half uurtje was ik weer een beetje tot rust gekomen, kleedde me weer aan, maakte met een poetslap de emmer schoon, en ging een eind lopen door de boomgaard want daar kreeg ik altijd, en nog steeds en heel rustig gevoel van. 

De rest van die vakantie is er niets bijzonders meer gebeurd maar in mijn hoofd hield het me wel bezig. Tot de laatste maandag in augustus het Gymnasium in Gouda wachtte. Onwennig zette ik mijn fiets in het daarvoor bestemde rek en terwijl ik mijn zware boekentas van de fiets aan het halen was, schoof er een fiets in het rek naast me. Ik keek op, en keek recht in het mooiste gezicht dat ik ooit gezien had. Een mooie kop met krullend haar, twee staalblauwe ogen en een lachende mond die me vroeg”: “Jij ook voor het eerst hier? ” “Jjjjaa” stotterde ik een beetje. “Ik ook, antwoordde de mooie kop,  maar als je even op me  wacht en we samen gaan dan zijn we allebei niet alleen”. Ik moest even lachen om deze simpele waarheid, maar werd er wel heel erg warm en blij van. Nog niet eens in de school en dan al een maatje, dat kon niet beter. Toen ook deze jongen zijn fiets op slot en de tas in de linkerhand pakte, stak hij zijn rechterhand naar me uit en zei: “Ik ben Joris Goudriaan en kom bij Ouderkerk vandaan”. “Arjan van Putten, van bij Ameide” beantwoorde ik zijn uitgestoken hand.

Samen liepen we de school in, en we zijn samen gebleven, tot…,.tot… , Arjan begon te hakkelen moest een paar keer slikken en zei Marc aankijkend, ach eigenlijk zijn we nog steeds samen al leeft Joris al jaren in het leven dat ons uiteindelijk ook is beloofd als we tenminste een beetje lief zijn voor elkaar.

“Nog een cola?”vroeg Arjan, “Want je begrijpt dit verhaal is nog lang niet uit.”  “Ja doe maar zei Marc” terwijl hij net deed of hij de twee dikke tranen in de ogen van Arjan niet zag.