Sven de Tijdmachine

Op adem komend lagen we in elkaar gestrengeld, bijkomend van een intense, lange en uitputtende vrijpartij, die niet alleen mij als zestiger tot het uiterste had laten gaan maar hem, met zijn dertig jaren jonger, ook afgemat had. Het was onze eerste date maar het was beiden wel duidelijk dat die magische “klik” of die “beroemde chemie” er wel was en dat er nog velen zouden volgen.

Vanaf het moment dat ik de voordeur opende en hij met een brede glimlach binnenliep had hij iets bekends over zich, ofschoon ik niet zou weten waarvan, want we hadden elkaar nooit eerder ontmoet. Het was niet zijn gezicht, dat kwam me geenzins bekend voor. Maar zijn hele lichaam, zijn houding en manier van bewegen, zijn korte blonde haar, triggerde iets in mijn geheugen. Ik kon het alleen niet plaatsen.

De indruk werd alleen maar sterker toen hij naakt naast me lag: een erg vertrouwd voorkomend rank en bijna haarloos lichaam, een niet al te grote maar o zo lekkere fier vooruitstaande pik en een prachtig, stevig bol kontje. Heel even nog pijnigde ik mijn hersens waar dat beeld bij hoorde. Iets in mijn diepste geheugen zei met een zacht stemmetje:

“Je kent dit...en je weet dat dit heerlijk is...dat het je droom laat uitkomen!”

Maar al snel had ik het te druk om mijn hersens te pijnigen met het iets ophalen uit de diepste krochten van mijn geheugen en gaf ik me totaal over aan zijn liefkozingen.     

Maar nu, terwijl zijn gelijkmatige ademhaling aangaf dat hij met zijn hoofd op mijn borst in slaap was gevallen en ik naar het plafond lag te staren, viel het dubbeltje: Joris! Mijn allereerste vriendje, toen ik nog jong en wild was. Sven had dezelfde tengere, sierlijke lichaamsbouw, dezelfde heerlijke pik en prachtig verleidelijk kontje. Zijn manier van bewegen was even soepel en sensueel. Zelfs Sven’s eerste verzengende tongzoen was net zo heftig en intens als Joris me dik 45 jaar daarvoor had gegeven.

Joris en ik hadden elkaar onder ongunstige omstandigheden leren kennen. Beiden waren we door omstandigheden, die buiten onze macht lagen, in de Jeugdzorg beland en we eindigden dus in het zelfde tehuis. Wat directie en leiding niet wisten is, dat zowel Joris als ik op jongens vielen en vanuit die achtergrond gezien was het misschien niet zo pedagogisch verantwoord om ons op dezelfde kamer in te delen, zeker niet als je het bekijkt vanuit de toen geldende streng-katholieke maatstaven.    

Lichamelijk gezien leken we tegenpolen. Ik was slank maar niet echt tenger, had schouderlange ravenzwarte haren en geheimzinnige bruine ogen. Joris daarentegen was tenger maar ook niet geheel ontbloot van zichtbare spieren. Hij was kleiner als ik, had felblonde lange haren en prachtige, blauwgrijze ogen, die me altijd deden denken aan het wilde water van de stormachtige zee.       

Joris had ook iets, wat me aantrok. Vaak, nee, steeds vaker betrapte ik me erop dat ik mijn kamergenoot van top tot teen bekeek, als we ons ’s avonds uitkleedden en beiden in ons onderbroekje stonden, voordat de pyjama aanging. En Joris had een prachtig lichaam. Maar ik werd vooral geintrigeerd door de niet onaanzienlijke bobbel in het onderbroekje van de jongen. Vaak moest ik me omkeren, met mijn rug naar Joris toe gaan staan, om te voorkomen dat het opviel dat mijn eigen bobbel aanzienlijk grotere proporties aannam. Maar het was alleen schaamte over de reaktie op zich, niet omdat dit bij het naar een jongen kijken optrad. Dat was iets wat ik toen in al mijn onschuld nog volstrekt normaal vond.

Op een avond, toen het licht al uit was, verbrak Joris ineens de stilte op de kamer:

“Giorgy, heb jij al een meisje?”

Ik hoefde over het antwoord niet zo lang na te denken, wel over hoe ik het zou zeggen.

“Man, meisjes!!! Ik weet niet eens hoe ik ze moet aanpakken.”

Er klonk een gegiechel vanuit het andere bed: “Ja ja, hoor wie het zegt. Man, zoals jij er uit ziet krijg je elke meid op haar rug.”

De formulering beviel me niet, het herinnerde me teveel aan dingen, waar ik liever niet aan dacht. Dus ik bromde een soort van nietszeggend antwoord.

“Of eeeuhhh...”, vroeg Joris zacht, “heb je niks met meisjes?”

Ik vond dat dit wel erg suggestief klonk.

“Ik weet het niet”, zei ik knorrig.

“Hey, Giorgy, denk je nou echt dat ik niet gemerkt heb dat je me van top tot teen bekijkt als ik in mijn onderbroek sta?”

Het was maar goed dat het pikdonker was in de kamer, want anders was duidelijk te zien geweest hoe mijn wangen rood werden, mezelf vervloekend dat ik toch te onvoorzichtig was geweest en te openlijk gekeken had naar mijn kamergenoot. Maar ik vroeg me gelijktijdig af wat er op tegen was. Wat was het dat het niet mocht dat ik begeerte voelde als ik Joris in zijn onderbroekje zag staan?

“Hebben ze jou bij biologie nooit geleerd, dat het menselijke oog automatisch reageert op alles wat beweegt?” zei ik grof, “Dus, als jij beweegt, dan kijk ik.”

Ik wist dat het een lam excuus was en dat scheen Joris ook te weten. 

“Ja ja!!” zei die alleen nog maar op samenzweerderige toon.

Daarna viel er een geladen stilte. 

Het was een mooie zondagmorgen in het begin van september. Dat was in het tehuis de verplichte uitslaapmorgen en de jongens werden niet geacht voor tien uur uit bed te komen. Ik werd wakker bij het opkomen van de zon, keek op mijn horloge en dacht ietwat narrig:“Nou, dat duurt nog even tot tien uur.” Hoe moest ik de tijd doorkomen? Ik glimlachte kort....daar was een simpele oplossing voor.  

Mijn hand gleed onder de deken, in mijn onderbroek en ik voelde de bekende magische reaktie. Met mijn vingertoppen strelend over mijn mannelijke tempel genoot ik met volle teugen en kreunde even kort. 

Schijnbaar iets te hard: in mijn geest drong een stem door.

“Giorgy...Hey, Giorgy!”

Ik schrok, keek op en zag Joris met een grijns boven zijn dekens uitkijken...vol schaamte trok ik een grimas die op een glimlach moest lijken en trok mijn hand uit mijn onderbroek.

“Was je met jezelf aan het spelen?”, vroeg Joris met een grijns op zijn gezicht.

“Eeeeuhhhh...hoe bedoel je?” vroeg ik schaapachtig.

“Ja, je grootje, je weet verdomd goed wat ik bedoel.”

Joris had duidelijk een bedoeling: hij kwam zijn bed uit, liep naar mijn bed en legde zijn hand op de deken waar hij ongeveer vermoedde dat het kruis was. 

“Ja, dacht ik wel”, fluisterde hij met een geheimzinnig glimlachje, “Lekker he, met jezelf spelen?”

Ik wist dat ik betrapt was en dat het geen zin had te ontkennen. 

“Mjjaaa...”, antwoordde ik dus onzeker, “Heel lekker”.

“Weet je wat nog lekkerder is?” vroeg de blonde jongen op samenzweerderige toon, nog steeds met die geheimzinnige glimlach om zijn lippen. Ik schudde het hoofd.

“Samen spelen, met elkaar spelen”, fluisterde mijn kamergenoot.

Ik was er van overtuigd dat ik het verkeerd verstaan had, of in ieder geval verkeerd begrepen. Maar integendeel: Joris knoopte zijn pyamajasje los en liet het op de grond vallen. De pyamabroek volgde. Hij stond op tien centimeter van mijn bed, in zijn onderbroekje, met de benen ietwat uit elkaar en verleidelijk heupwiegend. Hij was zo mooi in het licht van de opkomende zon: Ik keek er naar, naar de jongen waar ik zo lang en heftig naar verlangd had. Ik keek naar de bult in het onderbroekje, die nog groter was als ’s avonds en die er uitnodigend uitzag, stak mijn hand uit en streelde zacht en onwennig over. Joris sloot vol verwachting zijn ogen en liet met een vloeiende beweging het onderbroekje van zich afglijden.

Het meest begeerlijke, wat hij te bieden had, sprong de vrijheid tegemoet. Ik kon niet anders meer: ik sloeg de deken terug als uitnodiging aan de andere jongen om bij me in bed te komen liggen en spoedde me als een gek om me uit te kleden. Joris aanvaardde de uitnodiging en kroop in mijn bed.

Het bracht me in verwarring. Mijn droom van een kamergenoot lag naakt naast me. Maar, gehersenspoeld als ik was door een streng-katholieke opvoeding, zei een klein stemmetje me dat ik daarom dus in het ergste deel van de hel zou komen. Want ik voelde op mijn klompen aan, dat wat er ging gebeuren absoluut niet door de beugel kon. Maar ik verlangde er ook intens naar. En het verlangen won.

Joris nestelde zich tegen hem aan en begon mijn borst te strelen. Ik voelde de lichaamswarmte, rook de lichaamsgeur, voelde Joris’s adem op mijn huid...en het bezwerende en waarschuwende stemmetje verdween. Er was alleen nog maar genot.

“Voel jij je ook zo alleen?”, vroeg Joris zacht.

Ik moest er even over nadenken maar knikte nadrukkelijk.

“Ik ook”, zei Joris, “Thuis kan ik niet zijn, in een tehuis wil ik niet zijn. Ik verlang al zo lang naar iemand die er voor me is.”

“Ik ook”, antwoordde ik zacht, maar beslist.

“Ik verlang gewoon naar iemand, die zo nu en dan een arm om me heenslaat”, vervolgde Joris. Ik keek hem direkt in zijn blauwgrijze ogen en sloeg mijn arm om zijn schouders.  

“Mmmmm”, was de reaktie, “Als niemand ons wil, zullen we dan maar lief zijn voor elkaar?”

Ik glimlachte en knikte opnieuw nadrukkelijk. Joris’s vingers bleven over mijn borst strelen, raakten soms licht mijn tepels, wat me tintelingen van genot bezorgde. 

Mijn schroom viel van me af en ik streelde de naakte schouderbladen van mijn kamergenoot. Deze boog voorover en kuste me teder vol op de mond. Ik was nu elke aarzeling voorbij en zoende hem terug....vurig, intens. Even hield Joris in en zei: “Als niemand lief voor ons wil zijn, dan moeten we elkaar maar gelukkig maken.” Het elkaar strelen ging verder, onze lichamen werden al snel een...onze huid tegen elkaar, onze piemels allebei tussen de buiken. 

“Dit is zooo lekker”, zuchtte ik, “Dit is zooo mooi...dit wil ik!! Dit wil ik!!!”

Het scheen Joris aan te sporen zich nog verder te laten gaan in liefkozingen, die steeds intiemer werden.

“Lieverd”, fluisterde Joris zacht, “Ik heb dit zo gemist, gewoon lekker voor iemand aardig zijn, warmte geven, warmte ontvangen. Ik heb hier al op gehoopt sinds je hier op de kamer kwam.”

Was het seks? Ja...!!! Was het liefde en tederheid? Ja...!! Het was de perfekte kombinatie van datgene, waar twee eenzame jongens naar smachtten en wat ze bij elkaar vonden.

“Ik laat je niet meer gaan”, hijgde ik zacht, genietend van de tederheid die hij gaf en ontving.

“Dat komt goed uit, schat”, was het gefluisterde antwoord, “Ik ga ook niet meer bij je weg. Maar ik blijf bij je, om je te helpen, te steunen, je eenzaamheid te verlichten, zoals jij bij mij doet.”

We gingen over in de extase van het orgasme, bijna gelijktijdig.

Joris wilde opstaan maar ik hield hem vast. Niet begrijpend keek hij mee aan. Ik schudde alleen maar glimlachend mijn hoofd.

“Wat ga je doen?” vroeg ik.  

“Iets pakken om schoon te maken”, was het antwoord.

“Hoeft niet”, fluisterde ik. Ik graaide onder mijn matras, haalde een onderbroek te voorschijn en begon zacht en sensueel Joris’s mannelijkheid schoon te maken. Ik maakte vervolgens mijn buik schoon en begon toen mezelf te ontdoen van de resten van ons spel, waarbij elke beweging en handeling door de ogen van Joris gevolgd werd. 

Hij nestelde zich weer tegen me aan, huid tegen huid. 

Was dit seks? Ja...en het was respekt en kompassie voor elkaar. Maar boven alles was het de verwezenlijking van een droom, die we beiden al zo lang nagejaagd hadden.

“Ik hoop dat het nog lang duurt tot tien uur”, zei Joris zacht, “Dan kunnen we nog lekker van elkaar genieten.”

Ik kon alleen maar bevestigend knikken en met heel mijn hart en geest genieten van wat ik zo even ondervonden had. Eindelijk iemand die iets om me gaf, eindelijk iemand om wie ik geven kon en aan die me hetzelfde gaf.

In een van de volgende ontmoetingen lagen we samen weer naakt en genietend bij elkaar, ditmaal in Joris’s bed. Dat was volgens een strikt prive-grapje tussen ons beiden: “Er zijn uitwedstrijden en er zijn thuiswedstrijden.” Het tehuis had nu eenmaal nagelaten twee- persoons bedden te verstrekken. 

Joris had me weer op een roze wolk gejaagd met zijn lieve, tedere strelen, maar ineens hield hij op. Ik schrok, dit was nog nooit gebeurd! Wat kon er aan de hand zijn?

Hij keek hem recht in mijn ogen en vroeg:”Heb ik je al eens laten ervaren wat de spinnetjes kunnen doen?”

Kompleet verbaasd en niet begrijpend waar hij het over had keek ik hem aan. Over welke spinnetjes had hij het? Joris lachte kort met een verleidelijk lachje.

“Dan ga ik dat maar eens doen...lieve schat, je zult het heerlijk vinden.”

Langs zijn lippen likkend schoof hij mijn voorhuid terug, zodat de al ietwat vochtige eikel helemaal ontbloot werd. Hij opende zijn hand en met slechts de vijf vingertoppen speelde hij heel licht, zonder echt druk te zetten, om de eikel..inderdaad, alsof de pootjes van een spin er omheen kriebelden en speelden. Elke vierkante millimeter van mijn overgevoelig geworden orgaan werd gemasseerd, gestimuleerd. Het was een absoluut genot...nog nooit had ik zo iets heerlijks ervaren. Mijn eigen spelen haalde er het in de verste verte niet bij, het kon er niet aan tippen. Het was volkomen sensueel en erotisch. Het dreef me op een nivo van emoties dat ik niet voor mogelijk had gehouden. De vijf vingertoppen speelden rustig en ontspannen door, het leek wel uren te duren. Ze streelden over de eikel en over de strak gespannen voorhuid er achter, elk klein bloedvaatje in die huid beroerend en strelend. Ik kon alleen nog maar mijn ogen sluiten en het onbereikbaar geachte genot ondergaan en mijn vriend er intens dankbaar voor zijn. Pas na wat een eeuwigheid leek, kwam de verlossing, de uiteindelijke explosie.....

Terwijl de laatste golven van die eruptie door mijn lichaam schokten, opende ik mijn ogen.

“Oh shit, lieve schat...dit is prachtig, dit is zo mooi en heerlijk. Waar heb je dat geleerd?”

“Zeg ik lekker niet!!!”, was het plagerige antwoord.

Joris keek me met een brede glimlach aan, kuste me op mijn nadruppende eikel en zei simpel: “Heel graag gedaan. Je bent het waard. Zal ik je leren hoe het moet?”

Dat was iets wat ik me geen twee keer liet zeggen. De rest van de avond van de uitwedstrijd in Joris’s bed werd besteed aan een intensieve stoomkursus “spinnetjes” en op het eind van die avond, net voor we vermoeid wilden gaan slapen, had ik het heel aardig onder controle gekregen.

Zo gingen de avonden en zondagochtenden bijna allen in een erotische, intieme roes voorbij tot dat het ultieme moment was aangebroken. We lagen lekker tegen elkaar aan, Joris met zijn rug tegen mijn borst en buik en kusten en streelden wat. Of hij het zo gepland had of dat het per ongeluk was zal ik nooit weten, maar ik voelde hoe zijn heerlijke stevige, zachte billen tegen mijn harde lans en ballen drukte. Een onbedwingbaar verlangen kwam in me op: ik wilde in hem! Ja ja, het waarschuwend stemmetje was er weer: “Eeuwig branden in de hel, eeuwige verdoemenis!”. Fuck it, in de hemel kende ik toch niemand. Ik fluisterde mijn wens in zijn oor en hij reageerde met een kreun en een nauwelijks zichtbaar knikken met zijn hoofd. Het was meer dat ik de hoofdbeweging voelde, anders had ik nog niet geweten of hij het zou toelaten of niet. Maar het mocht dus.

Zo begon ik dus stuntelig en onwennig aan de eerste keer dat ik een man of jongen inging. Ik zette mijn van voorvocht druipende eikel tussen zijn billen. Alleen dat was al een heerlijk gevoel, de zachte warme huid die mijn tot het uiterste opgewonden eikel streelde. Ik drukte tegen zijn sterretje, maar wat ik ook probeerde...het lukte niet erg.

“Ik kan er niet in!” hijgde ik gefrustreerd.

“Dan maak het nat”, was het gefluisterde antwoord, waaruit hevig verlangen sprak.

Ik spierste een klodder speeksel op zijn kontje en smeerde het uit en in hem.

En nu...lukte het wel! Langzaam gleed mijn eikel naar binnen en het was een zo wonderbaarlijk en overweldigend gevoel dat ik er bijna flauw van viel.

“Auw!” klonk het even kort.  

“Doe ik je pijn?” vroeg ik bezorgd. 

“Niet echt...”, fluisterde Joris, “maar het is ook mijn eerste keer”.

Tergend langzaam gleed ik voorzichtig steeds dieper in hem. Ik genoot van alle trillinkjes van zijn sluitspier, voelde de zachte, natte warmte om mijn pik en begon zacht en onhandig in hem te stoten. Het liefste zou ik uren in hem blijven en van zijn binnenste genieten, maar een oudere lezer zal zich ongetwijfeld nog herinneren dat dat op jonge leeftijd zelden gegeven is. In een mum van tijd kwam ik klaar, nog net een harde, té harde kreun onderdrukkend. Maar ook na klaargekomen te zijn bleef ik nog in hem, tot mijn pik als een klein slangetje willoos uit hem gleed.

“Zooooooo heerlijk!” kreunde Joris zacht, “Nou ben ik jouw vriendinnetje”.

Ik kuste hem zacht in de hals, likte zijn schouder en tegen elkaar aan genesteld vielen we in slaap.

Ons intieme samenzijn werd regelmatig herhaald, op avonden en op zondagochtenden, het werd steeds heftiger en er ontstond een hechte band tussen ons. Schijnbaar waren we toch overmoedig geworden en hadden in ons liefdesspel op een kwaad moment teveel herrie gemaakt. Of Joris of ik de boosdoener was is me nooit duidelijk geworden en dat is ook niet zo interessant. Het gevolg was in ieder geval dat het een van de jongens van de kamer naast de onze was opgevallen en hij kwam de kamer binnenlopen toen we weer eens met elkaar in bed lagen en de liefde bedreven. Met open mond en opengesperde ogen van ongeloof bekeek hij het tafereel. Wij wisten niet waar we moesten kijken en nog minder wat we moesten zeggen. De jongen draaide zich om en liep zonder een woord te zeggen weer de kamer uit.

Je kon er natuurlijk op wachten dat we de volgende ochtend voor het oude eikenhouten buro van de tehuisdirekteur stonden. De oudere pater (ja, die had je toendertijd nog) pufte driftig aan zijn sigaar, een rookgordijn leggend in de kamer. Met vuurspuwende ogen tuurde hij ons over de randen van zijn leesbrilletje aan en begon de te verwachten donderpreek: we waren goddeloos, ernstige zondaars, we zouden voor eeuwig branden in de hel en ons zieleheil was verloren. Hij én God zouden ons zwaar straffen voor ons ernstig misdrijf!

Joris keek hem uitdagend aan en vroeg: “Wat is het verschil als ik hier boven met een meisje in bed lig? Is dat wel toegestaan?”

“Nee”, bulderde de direkteur, “dat is in mijn tehuis ook niet toegestaan!”

Joris keek hem met een smalend lachje aan en zei heel lakoniek:

“Maar als ik met een meisje in het bos lig is het prima. Maar o jee als ik met Giorgy in het bos lig, dan is de hel los”.

“God heeft alleen liefde tussen man en vrouw toegestaan”, zeu de direkteur scherp.

Nu was het mijn beurt om sarkastisch te lachen en ik zei duidelijk:

“Ja, vertel dat mijn moeder maar als ze weer eens door het hele huis wordt geslagen!”

De pater was sprakeloos. Hij begon te begrijpen dat katholieke dogmas hier geen effekt hadden. Hij wist niets beter meer uit te brengen als:

“Uit mijn ogen, allebei!!”

Dus gingen we maar.Wat moesten we anders doen?

De straf begon meteen zodra we in de groep terugkwamen. Of dit de straf van de Almachtige was weet ik niet maar van meet af aan werden we gehoond, getreiterd, uitgescholden en in het beste geval totaal genegeerd. Tenslotte: wij waren “die twee flikkers”, alle andere waren “echte jongens”. Ik kwam er in de maanden er na achter dat de waarheid overigens een stuk genuanceerder was.

Maar de straf van de direkteur kwam kei- en keihard aan. Joris werd niet alleen van mijn kamer gehaald, nee...hij werd overgeplaatst naar een ander tehuis.

 

Ik stond op mijn kamer en keek uit het raam. Buiten voor de deur stond een auto. Een man liep met wat dozen op en neer en toen gebeurde waar ik met angst en beven op wachtte. Joris kwam naar buiten, in zijn hand een tas. Ik voelde de tranen in mijn ogen komen. Ik wist dat het afgelopen was, op bevel van bekrompen geesten van hogerhand. Ik zag hoe Joris langzaam naar de auto liep. Juist voor hij moest instappen draaide hij zich om en keek naar het raam van wat eens zijn kamer was en waar hij er blind vanuit ging dat zijn vriend stond te kijken.

Ik deed het enige wat ik kon doen...en stuurde een kushandje. Joris glimlachte verdrietig...  keek nog even en stuurde een kushandje terug.

“Kom jongen”, zei de man, “we moeten gaan.”

Joris keek nog even, zwaaide, hij zag hoe zijn vriend terugzwaaide en stapte in. Door mijn tranen heen zag ik de auto het park uitrijden, mijn eerste grote liefde voor altijd onbereikbaar makend. Ik ging op bed zitten, trok mijn knieën, legde mijn hoofd er op en barstte in een onbeheerst huilen uit.

 

En deze nacht leek alles na jaren weer op zijn plaats te vallen. Sven, de volslagen onbekende die me zo bekend voorkwam, was nu een open boek. Zijn lichaamsbouw en –uitzien klopte, zijn blonde haar klopte maar ook zijn passie en gedrevenheid bij het liefdesspel kwamen overeen met Joris.    

Het leek wel of Sven een vleesgeworden tijdmachine was, die in staat was geweest verleden en heden in elkaar te laten vervloeien. Ik lachtte even...het was een redenering die me als volslagen belachelijk voorkwam. Tijdmachines kwamen alleen voor in Suske en Wiske, niet in echte levens. En toch?

Of was Joris in al die 45 jaar dat ik hem niet had gezien of iets van hem had gehoord overleden en was Sven zijn reïncarnatie? Dat was dan misschien minder onzinnig. Er waren miljoenen mensen op de wereld die daar in geloofden.

Sven sliep nog steeds met zijn hoofd op mijn borst. Ik kustte hem voorzichtig en streek zacht door zijn haar.

“Ik hou van je!” fluisterde ik zacht.

Wat meteen de volgende vraag opriep: hield ik van Sven of hield ik nog steeds van hetgeen hij vertegenwoordigde? Hield ik nog steeds van Joris?

Het was me niet meer gegegeven de vragen te beantwoorden. De slaap overviel me met de snelheid en de kracht van een voortrazende sneltrein en mijn ogen vielen dicht. Ik had niet eens meer de kans het bedlampje uit te doen.