Reprise met "Vuurvogel"

Het heerlijke van gay-chatsites is dat het zo absoluut anoniem is. Je kunt er dingen zeggen, die je wel uit je hersens laat op je werk of in de kroeg of waar dan ook in de “echte” wereld. Je zegt iets tegen iemand, waarvan je geen idee hebt hoe hij er uit ziet en hij zegt iets terug zonder te weten of hij de ontvanger van het berichtje morgen bij de kassa van de supermarkt tegenkomt.

Maar je hebt chats en je hebt chats. Sommigen zijn erg kort, al is het maar omdat ik één woord-berichtjes als “neuken” of “sex” niet zo op prijs stel. Sommige duren langer maar toch is er geen echte klik en het blijft dan bij die ene chat. Weer andere chatpartners spreek je vaker, omdat je twijfelt of er iets gemeenschappelijks zou kunnen zijn, om uiteindelijk te besluiten dat het een mooie, maar inrreële droom was. En heel af en toe vindt je de pareltjes, die leiden tot een langdurig chatkontakt.

Zo verging het me ook met een man, die zich “Vuurvogel” noemde. Ik kon het niet verklaren, maar ik merkte meteen vanaf de eerste chat af aan, dat we op één lijn zaten. En met het snel vorderen van het aantal chats, die we hadden, kreeg ik steeds meer het gevoel, dat we zielsverwanten waren. We zochten hetzelfde: geen harde, rauwe, snelle, sex maar teder en gevoelig samenzijn om eenvoudig van elkaar te genieten. Ook los van die erotische zijde leken we wel broers, zo eensluidend waren onze beider gedachtenwerelden op de meest uiteenlopende gebieden. Dat de enkele foto bij zijn profiel ook nog eens een alleszins aantrekkelijke man liet zien begon steeds minder een rol te spelen. In toenemende mate vond ik zijn denkwereld, zijn gevoelens en zijn manier van praten veel aantrekkelijker dan het perfecte lichaam van een Mister World.

Na al dat gechat was het bijna onontkoombaar dat we afspraken elkaar te treffen en elkaar ook eens in de ogen te kijken.

Dus op de afgesproken zaterdagmiddag reed ik naar een klein dorpje in de provincie Gelderland. Ik was gespannen! Ik was me er van bewust, dat zelfs na al die chatsessies, vaak tot diep in de nacht, de werkelijkheid toch tegen kon vallen, dus ik probeerde me ook daar op voor te bereiden. Ik was geen nieuweling op de sites, dus het was me al vaker overkomen dat ik onverrichterzake de zelfde weg terug naar huis reed, als waar ik nog met heerlijke gedachten en kloppend hart heen gereden was.

Na wat zoeken in het dorp van bestemming stond ik met enige vertraging voor een gewoon rijtjeshuis met een keurig bijgehouden tuintje er voor. Ik belde aan en wachtte gespannen af. Tenslotte: ook fakers behoren op de gaysites tot de feiten van het leven.

Maar nee: de deur opende zich met een vriendelijk:

“Ha, daar ben je dan!”

“Ja, sorry, ik moest even zoeken dus ik ben ietsje later”

“Geeft niks”, zei “Vuurvogel”, “Je bent er, dat is het belangrijkste”

Pas toen keek ik hem aan en mijn mond viel open van verbazing. En mijn mond was niet de enige, die openviel.

“Erik Van Keulen!” riep ik uit.

“Jeroen Vermeulen”, zei hij met ingehouden adem.

“Onmogelijk”, mompelde ik, “Hoe lang is dat geleden?”

“Nou”, zei Erik met een voorzichtig lachje, “Ik schat bijna vijftig jaar!”

 

Hij moest wel gelijk hebben! Erik en ik zaten in het derde, vierde én vijfde jaar van de middelbare school in de zelfde klas. We werden vrienden, maar ik geef meteen toe, dat dat in eerste instantie een beetje noodgedwongen was. We werden allebei beschouwd als buitenbeentjes in de klas. Erik was, wat ze toen een “stuudje” noemden, het type jongen wat heden ten dage als “nurd” door het leven gaat. Ik was een stille dromer, die meer bezig was met zijn eerste passen te zetten in poëzie en proza dan met het opzetten van een flitsende en supersnelle aanval, die gegarandeerd moest leiden tot een doelpunt. Ik vond het wel altijd vermakelijk om te zien hoe mijn klasgenoten smulden van de verhalen, die ik onder pseudoniem in de schoolkrant schreef of zich een breuk lachten om mijn leraren-cartoons, die weer onder een ander pseudoniem in de schoolkrant kwamen. Hoe dan ook, Erik en ik trokken als de twee buitenbeentjes naar elkaar toe en werden vrienden tegen wil en dank.

Het grappige was, dat ik tijdens onze vriendschap er achter kwam, dat Erik helemaal niet zo’n nurd was en ik begon hem dan ook met andere ogen te zien, of misschien moet ik zeggen: met héél andere ogen. Als we ´s zomers samen in het zwembad waren, kon ik mijn ogen niet van hem af houden. Ik werd verliefd op hem, maar Erik gaf geen sjoegge, dus liet ik het voor wat het was. Ik had er niet zo´n behoefte aan onze vriendschap daarvoor op het spel te zetten.

De vriendschap had nog een bijkomend voordeel voor me: Erik was een bolleboos in wiskunde. Ik duidelijk niet: als ik een simpele brei van x-jes en y-tjes zag dan stond het angstzweet op mijn hoofd. Zo kwam het dan ook dat we gezamenlijk na school naar huis fietsen, ik vervuld van grote zorgen voor het wiskunde-proefwerk van de dag er op.

“Wat kijk jij moeilijk vandaag!” riep Erik uit.

Ik knikte moedeloos en zei:

“Ja, zou jij vrolijk kijken als je morgen weer een één rijker bent!”

“Oh, dat proefwerk bedoel je?” zei hij met een brede glimlach.

Ik knikte alleen maar.

“Man”, sprak hij bemoedigend, “Dat is toch een makkie!”

“Voor jou misschien wel”, zei ik somber, erg duidelijk makend dat zijn bemoediging niet erg was aangekomen, “Voor mij is het weer een kleine ramp!”

“Zal ik het je uitleggen?” vroeg hij.

Ik dacht er kort over na: het kon niet schaden. Misschien viel het dubbeltje en anders....nou ja, dan had ik in ieder geval mijn best gedaan. Dus knikte ik.

“Kom mee naar mij thuis”, zei hij beslist, “Dan ga ik het stap voor stap uitleggen”.

Een goed kwartiertje later zaten we op zijn jongenskamer en hij begon met een poging om mij iets van wiskunde uit te leggen. Ik had hem kunnen vertellen, dat het een moeizaam proces zou worden, maar dat had ik niet gedaan omdat het vooruitzicht met hem op zijn kamer te zitten me erg aanlokkelijk leek. Hij had een formule uitgelegd, maar ik kwam niet verder als een hopeloze blik en een in zijn ogen waarschijnlijk onnozele vraag:

“Ja, maar, wat moet ik nou met dat tweetje boven die y?”

“Dat is, dat je de y in het kwadraat moet nemen”, zei hij opgewekt.

“Hoe kan ik nou een y in het kwadraat nemen?” riep ik wanhopig uit.

“Stel...”, probeerde Erik, “die y is een 4. Dan is het 4 in het kwadraat, dus 16. Dat is precies hetzelfde”.

“Maar waarom staat er dan niet gewoon een 4?” vroeg ik ten einde raad.

Zelfs Erik blies mismoedig. Hij nam zijn bril af, keek me aan en zei:

“Jij kunt echt niet abstrakt denken, geloof ik”.

Ik keek alleen maar in zijn ogen: ze waren mooi! Ze waren grijs-groen van kleur, de kleur van de oceaan onder een blauwe lucht. En ze hadden een blik, die ik met mijn verstand niet kon begrijpen, maar met mijn gevoel wel heel erg goed kon aanvoelen. Hij stak zijn hand uit en streelde zacht met een vinger over mijn nek. Toen boog hij zich voorover met een half geopende mond en kuste me vol op de lippen. Zijn tong duwde zich in mijn mond, op zoek naar mijn tong. Ik bood geen weerstand, maar ontving de tong met kloppend hart.

Na de kus bleef hij me strak aankijken met die vreemde,, oh zo mooie blik in zijn stralende ogen. Hij nam me bij de hand en trok me mee naar zijn bed, waar hij op ging liggen. Even stond ik in dubio, maar hij klopte met zijn hand op de vrije ruimte naast hem. Ik nam de uitnodiging van harte aan en ging naast hem liggen.

Erik nestelde zijn hoofd op mijn schouder en fluisterde zacht:

“Dacht je nou echt dat ik niet door had hoe je mij bekeek?”

Ik werd rood, ik schaamde me. Hij lachtte alleen maar en zei even zacht:

“Maar, lieverd....jij had duidelijk niet door, dat ik jou bekeek!”

“Nee”, lachtte ik wat zenuwachtig en onzeker.

“Dat krijg je ervan, als je niet rondkijkt, lief dromertje”, zei hij. Nee, het was geen pesterij, het klonk ongelooflijk lief. En om dat te onderstrepen begon Erik heftig te zoenen.

Ik voelde hoe zijn hand over mijn t-shirt van mijn borst naar mijn buik gleed. Bij de zoom aangekomen verdween de hand onder het katoen en zacht begon Erik mijn buik te strelen in kleine cirkeltjes.

Erik bleef kussen, maar zijn hand was daar niet tevreden mee. Die maakte mijn broeksriem en sluiting van mijn jeans los en gleed er langzaam in over mijn slipje. Ik voelde hoe zijn vingers zich zacht om mijn harde pik klemden en de ballen teder kneedden en hoorde Erik zachtjes kreunen.

Om eerlijk te zijn: het had me ietwat overdonderd; ik wist niet precies wat ik moest! Ik kreeg waar ik al zo lang van gedroomd had maar was in tweestrijd over wat ik moest doen. Moest ik alleen maar genieten van Erik’s rondtastende hand of moest ik een wat aktievere rol aannemen en mijn hand ook in zijn jeans steken? Ik wilde wel, maar ik durfde niet!

Voor ik een besluit kon nemen ging Erik’s hand al in mijn slipje en ik voelde de zachte huid van zijn vingertoppen over mijn eikel tintelen.

“Mmmmmm.....je bent vochtig, lieverd!” steunde hij verlekkerd, “Daar moet ik iets aan doen!”

Hij gaf nog een hete, innige kus en kwam overeind. Duidelijk niet rekenend op tegenstribbelen begon hij mijn jeans uit te trekken en een paar seconden later volgde mijn slipje. Hij schoof mijn t-shirt omhoog, zodat ik min of meer naakt voor hem op bed lag.

“Mmmmmm....die ziet er lekker uit!” kirde hij, zijn lippen likkend.

Ik verlangde er naar dat hij er mee ging spelen, zijn vingers er langs zou laten glijden of iets anders wat heel lekker moest zijn. Ofschoon ik verder geen enkel idee had, groen als ik was.

Erik had duidelijk wel ideeën: hij sprong even van het bed en kleedde zich uit tot hij geheel naakt was. Ik vond het een adembenemend uitzicht. Wat me wel opviel, was dat het rond zijn prachtige piemel geheel haarloos blank was, terwijl ik daar toch een niet onaanzienlijke en ontsierende bos zwart haar had zitten.

Hij kroop weer op bed, ging schrijlings boven mijn hoofd zitten, zijn kontje bijna op mijn neus. Zijn prachtige, zacht druppende harde pik hing centimeters van mijn mond.

“Wil je hem, lieverd?” vroeg hij zwoel hijgend.

“Jaaaaa”, hijgde ik terug.

Niet wetend wat de bedoeling was leek ik het wel aan te voelen, want ik opende mijn mond en met enig mikken plaatste Erik zijn glimmende eikel tussen mijn lippen, boog voorover en omklemde mijn hete pikpunt met zijn lippen, om er vervolgens met gedrevenheid aan te gaan zuigen.

“Oh”, schoot het door mijn hoofd, “Zo dus!” en ik begon ook te zuigen, eerst nog voorzichtig maar allengs heftiger en heftiger. Nooit eerder had ik de smaak van het voorgeil van een andere jongen geproefd, maar ik werd er op slag verslaafd aan. Ik voelde hoe Erik langzaam en voorzichtig een vinger in mijn poepgaatje stak, iets wat onverwachte rillingen van genot over mijn ruggegraat joeg. Ik had nooit geweten, dat dat sterretje zo gevoelig was voor erotische prikkels. En dan moest de echte klapper nog komen!

Die kwam: een seconde na elkaar kwamen we klaar in elkaars monden. Ik voelde mijn boom exploderen en de stralen zaad er uit schieten en een fraktie later werd ik beloond, toen zijn witte warme goud in mijn mond gestuwd werd. Even smaakte het wat bitter-zout, maar al heel snel genoot ik van het kleverige, warme goedje in mijn mond en kon het niet nalaten te smakken.  

Terwijl ik nog lag bij te komen hing Erik al met zijn gezicht boven het mijne en kuste me vurig. One beider zaad vermengde zich in onze monden.

“Dit heb ik al zo lang willen doen met je!” zuchtte hij met een gelukzalige glimlach. Zijn groen-grijze ogen flonkerden bijna koortsig terwijl hij het zei.

“Ohhh”, wist ik net uit te brengen, “Dit was zooooo lekker! Dit moeten we vaker doen!”

“Mmmmmm, lekker”, reageerde Erik met een licht gegiechel, “Graag!”

Het gebeurde ook vaker. Maar hoe gaat het uiteindelijk? Na het eindexamen gingen we ieders ons weegs en verloren elkaar uit het oog. Ik dacht de eerste tijd nog wel eens met plezier terug aan onze “wiskunde-bijlessen”, maar allengs verzonk ook die herinnering in het grote zwarte geheel van alles wat nagenoeg vergeten was.

 

Tot nu dus! Nadat we beiden van de verbazing bekomen waren zei Erik:

“Ik heb nog zo vaak aan je gedacht! En tegen beter weten in gehoopt dat ik je toch weer zou vinden”.

Ik lachtte even wat verlegen en wist niet wat ik er op moest terug zeggen.

“Heb jij nog vaak aan mij gedacht?” vroeg Erik zacht.

Ik besloot gewoon eerlijk te zijn en zei:

“In het begin wel, maar in de loop van tijd zakte het weg en ja...ik was je vergeten. Tot zo even, toen kwam alles als een lawine terug”.

“Ik was zo graag in je gegaan, die allereerste keer!” zei hij zacht.

“Dat had je dat gewoon moeten doen”, zei ik wat teleurgesteld, “Ik had je je gang laten gaan. Waarom heb je dat dan niet gedaan?”

Hij glimlachtte verlegen en zei nauwelijks hoorbaar:

“Ik durfde niet. Ik denk dat ik daar nog niet aan toe was, dat dat een straatje té ver was geweest”.

Ik keek in zijn nog altijd mooie grijs-groene ogen en fluisterde:

“Dan doe je het nu! Ik neem aan dat je er nu wel aan toe bent”.

Hij keek me aan, omhelsde me en ik kreeg mijn eerste kus in goed vijftig jaar van hem. Daarna hebben we de koffie overgeslagen en zijn maar meteen naar boven gegaan.

In zekere zin was het raar, daar boven. Nee, het was heerlijk, net zo heerlijk als die eerste keer. Maar we lagen als twee zestigers bij elkaar, we waren zo dartel en beminden met de allesverzengende heftigheid van twee pubers bij hun allereerste keer.

Uiteindelijk kwam de apotheose: na een halve eeuw uitstel ging Erik alsnog in me. Hij deed het langzaam, geduldig en voorzichtig, alsof ik nog steeds de maagd was, die ik tijdens ons eerste samenzijn geweest was. Ik geef grif toe: het was echt niet de eerste die mijn innerste betrad, maar dit had een emotionele lading, die me tranen van ontroering in de ogen joeg.

Nadat hij in me klaargekomen was keek hij me weer aan en zei zacht:

“Ik laat je nu niet meer gaan, liefste! Je kent het spreekwoord: een ezel stoot zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen!”

Om me daarna weer eens vurig en intens als een overjarige puber te kussen, een kus die ik even heftig beantwoordde.