Pas de Deux

Hij was net begonnen met het helemaal te maken: hij had de auditie overleefd en had de fysieke screening doorstaan. Hij was eindelijk aangekomen op het tussenstation waar hij had willen aankomen: op de Dansacademie!

Al vanaf klein kind af aan had hij er van gedroomd en er ook hard voor gewerkt. Als ukkie van drie of vier voelde hij al de onbedwingbare behoefte om muziek, die hij niet eens begreep, in beweging om te zetten. Zijn ouders konden het maar niet vatten. Maar goed, dat waren ook niet zijn echte, biologische ouders maar zijn adoptiefouders. Merlijn was nu eenmaal het ongevraagde gevolg van een one night stand, die zijn biologische moeder eens tijdens een vakantie had met een naar alle waarschijnlijkheid onweerstaanbare Bohemer en die haar kind direct na de geboorte had afgestaan voor adoptie. En Merlijn maakte in zijn voorkomen en gezichtstrekken die Slavische roots overduidelijk: krullend lang zwart haar, een slank altijd licht-gebruind lichaam en geheimzinnige, donkerbruine ogen, die vaak een dromerige blik hadden.

Zijn adoptiefmoeder had regelmatig verzucht:

“Ach, je weet hoe kinderen zijn. Het is zo’n bevlieging die wel weer over zal gaan!”

Maar het was geen bevlieging en het ging niet over. Sterker nog: het werd steeds duidelijker dat Merlijn wilde dansen. Dus zoals andere jongens uit het kleine Brabantse dorp twee keer per week naar voetbaltraining gingen, zo stapte Merlijn drie keer per week op de bus naar de grote stad in de nabijheid om naar de balletschool te gaan. Hij was zich er prima van bewust dat hij zich daarmee tot een buitenbeentje maakte, want welke gezonde Hollandse jongen gaat nu op ballet? Zelfs voor de meisjes op de balletschool was hij in het begin een bezienswaardigheid, die giechelend werd bestudeerd, maar in de loop van de tijd raakten die aan die ene jongen in hun midden gewend...en zeker ook gefascineerd! Merlijn bleef er stoïcijns onder: buitenbeentje, bezienswaardigheid of wat dan nog meer, hij werkte aan zijn tussendoel, het halen van de Dansacademie. Hij was dus duidelijk geen stereotype plattelandsjongen van de Brabantse zandgronden. Met het ouder worden kwam hij er gaandeweg wel steeds meer achter, dat hij in ieder geval aan één vooroordeel voldeed, het vooroordeel dat mannelijke balletdansers per definitie homo zijn. Want in meisjes had Merlijn inderdaad geen enkele interesse, in jongens des te meer.

Zijn drie-keer-per-week uitstapjes naar de grote stad brachten hem natuurlijk ook in contact met het jongere deel van de lokale homo-scene, maar verder als wat flirten, een enkele kus, wat frummelen in andermans jeans of kort elkaar aftrekken was het niet gekomen. Hij had de grote liefde nog niet gevonden en hij had er geen tijd voor. Zijn tijd ging op aan het trainen van zijn spieren, zijn conditie, zijn balans en zijn danstechniek. Want ballet leek verdacht veel op topsport!

Toch werd Merlijn, tegen zijn eigen verwachting in, geen eenling in het dorp. Sterker nog, in de loop van de tijd groeide hij bijna uit tot een lokale celebrity. Maar dat had hij dan geheel aan zichzelf te danken. Want als hij in het weekend de enige disco, die het dorp rijk was, bezocht dan kon hij echt niet stil blijven zitten, zeker in de jaren dat techniek en spieren zich zo ver ontwikkeld hadden dat hij zich kon veroorloven te stunten. Al snel na zijn eerste optreden ontruimde de vrolijk rondhupsende dorpsjeugd de dansvloer als hij er op kwam en keek dan ademloos toe hoe de jongen in een volmaakte symbiose met de muziek de meest halsbrekende capriolen uithaalde. Steeds vaker gingen de toeschouwers dan met handengeklap het ritme nog versterken, hem steeds verder opzwepend tot een extatische roes, terwijl hij elk spiertje nauwgezet controleerde in de uitvoering van een geheel geïmproviseerde choreografie. En toen hij met een meisje van de balletschool een choreografie voor een pas de deux had uitgewerkt en ingestudeerd op de opzwepende klanken van “Kashmir” van Led Zeppelin en deze uitvoerde in de disco, rees zijn ster tot de ongenaakbare hoogte van dorps-John Travolta. Bij een herhaling ervan de week later was zelfs de journalist van het lokale krantje er bij en de uitgave daarna prijkte een foto op de voorpagina, het meisje hoog boven hem zwevend, op zijn handen gedragen. Hij knipte het artikeltje wel uit maar haalde daarna alleen zijn schouders op: leuk, maar er lag nog een doel op hem te wachten, dus trainde hij door, dag na dag.

Maar dat lag allemaal achter hem. Nu was er alleen nog maar de weg vooruit, de weg naar het einddoel, ofschoon dat nog minstens vier jaar in beslag zou nemen: hij zou niet tevreden zijn voor hij de Notenkraker van Tsjaikovsky danste, niet als één van de zoveel muizen in het Muizenleger, maar als dé Notenkraker, die zich ontpopt tot de schone prins en die het prachtige pas de deux danst met de Suikerfee in de tweede acte. Pas dan had hij bereikt wat hij bereiken wilde.

Dag na dag ondervond hij, dat die weg nog lang zou zijn. De opleiding was zwaar, ondanks het feit dat hij zich er jaren op had voorbereid. Elke dag waren er oefeningen, ’s avonds thuis waren er weer oefeningen, ’s morgens vroeg uit bed om te joggen en zo spieren en conditie op te bouwen. Er waren dagen, dat hij uit de school kwam en zijn spieren niet eens meer voelde. Alles draaide om discipline, discipline en nog eens discipline. Hij moest stug volharden in een dieet om te voorkomen dat hij te zwaar maar ook dat hij te licht werd. En dat nog vier lange jaren...en de jaren van de carrière er na ook nog. Maar hij hield vol!

Zijn droom was niet het enige wat hem op de been hield. De opleiding had nog een ander lichtpuntje te bieden, een lichtpuntje dat Bjorn heette.

Zo Slavisch als Merlijn uitzag, zo Scandinavisch zag Bjorn er uit: hij was redelijk groot, had een licht gespierd lichaam en een dos wild helblond haar. Zijn staalblauwe ogen leken altijd te lachen, net als zijn mond met de parelwitte tanden, alsof het zware opleidingsregime geen enkele invloed op zijn humeur had.

Ze waren de enige twee mannelijke studenten in het eerste jaar. En omdat jongens nu eenmaal jongens zijn, die elkaar altijd proberen te overtreffen, maakten beiden er een onafgesproken spelletje van om elkaar de loef af te steken met de meest gecompliceerde bewegingen tijdens de improvisatielessen.

Toen Bjorn tijdens één van de pogingen een danspas van Merlijn na te doen zijn balans verloor en languit om de grond lag keek hij Merlijn met een grijns aan en zei alleen maar:

“Die danspas moet je me ook eens leren”.

“Is goed, zeg maar wanneer”, glimlachte Merlijn terug. Hij verzweeg gemakshalve, dat die pas op het randje van zijn eigen kunnen had gelegen en ook in zijn uitvoering erg goed fout had kunnen lopen, want hij wist dat de balans erg precair was en dat hij, bij de uitwerking ervan, zelf regelmatig op de grond had gelegen.

Maar Bjorn had nog een ander effect op hem: hij voelde voor het eerst het heftige gevoel van verliefdheid. Hij merkte voor het eerst het gevoel van vlindertjes in zijn buik, die ongetemd en vrolijk rondfladderden. Alleen had hij geen idee of Bjorn een uitzondering was op het vooroordeel en los daarvan: hij merkte ook dat hij té verlegen was om de eerste toenaderingspogingen te doen en gewoon uit te zoeken of Bjorn de “typische” balletdanser was. Dus hij beperkte zich tot dromen, vooral als hij ’s avonds hondsmoe in zijn bed lag.

Het feit, dat ze de enige twee jongens in de groep waren, had een onverwacht voordeel. Als na een dag van inspannende oefeningen de meiden het zweet onder de douche wilden afspoelen, moesten ze wachten tot er ruimte was in de beperkte doucheruimte. Merlijn en Bjorn hadden de luxe eenzelfde doucheruimte ter beschikking te hebben voor slechts hen twee, dus meestal douchten ze gezamenlijk. Het gaf Merlijn de gelegenheid het geheel naakte lichaam van de jongen, die een steeds grotere rol in zijn dromen, gedachten en emoties begon te spelen, te bekijken, een lichaam dat zo door een klassieke beeldhouwer in steen gebeiteld zou kunnen zijn.

Toen ze donderdag laat in de middag weer onder de douche stonden, gebeurde er iets eigenaardigs. Schijnbaar was Bjorn eerder klaar met het zweet afspoelen en hij liep zich afdrogend weer naar de kleedkamer. Maar in het voorbijgaan streelde de huid van zijn heup net langs Merlijns billen. Het zou per ongeluk hebben kunnen zijn...maar ook met opzet gedaan kunnen zijn. Hoe dan ook: Merlijns hart sloeg een paar keer over. Vervolgens voelde hij Bjorns hand zacht op zijn schouder en de jongen zei zacht:

“Je zou me die danspas nog leren, weet je nog?”

Helemaal hoteldebotel knikte Merlijn alleen maar.

“Waar en wanneer?” ging de zachte stem verder.

Stamelend en met een rood hoofd zei Merlijn:

“Morgen? Bij mij? Ik heb de ruimte ervoor”.

“OK”, kwam de bevestiging.

Merlijn gaf hem het adres en zag hem de doucheruimte uitlopen alsof er niets aan de hand was. Hij bleef nog maar even onder de douche. Bijna kortademig van opwinding wilde hij eerst even afkoelen.

De vrijdagavond erna had Bjorn bijna op de minuut nauwkeurig aangebeld en ze zaten samen aan de koffie op Merlijns kamer.

“Cool, man”, zei Bjorn met bewondering, “Je kamer is een stuk groter als de mijne”.

“Gelukkig wel”, lachte Merlijn, “Nu heb ik tenminste oefenruimte. Hé, het is geen complete balletstudio maar het kan er mee door”.

Inderdaad: door zijn weinige meubels allemaal langs de wanden te zetten was er in het midden een niet onaardige ruimte ontstaan waar hij kon oefenen op zijn techniek. Daarbij kon hij zichzelf gadeslaan in de manshoge spiegel, die aan één van de wanden was bevestigd.

Toen de koffie op was stelde Bjorn voor:

“Doe me eerst die danspas nog maar eens langzaam voor, zodat ik hem goed kan bestuderen”.

“Shit”, mopperde Merlijn, “Ook nog langzaam, dan is de balans wel heel moeilijk”.

Maar hij wist goed dat dit slechts een gedeelte van de reden was waarom het moeilijk zou worden. Hij voelde zich gespannen en had buikpijn, de typische buikpijn die hoort bij een kudde op hol geslagen vlindertjes, die allemaal door zijn buik rond buitelden. Toch stond hij op, probeerde zich te concentreren en begon aan de pas. Hij zwenkte het linkerbeen naar links en recht naar boven en probeerde op zijn rechtervoet de pirouette te maken......en lag languit op de grond!

Bjorn barstte in een schaterend lachen uit. Het irriteerde Merlijn een beetje.

“Nee joh”, riep Bjorn uit, “Ik lach je niet uit. Maar je ging precies zo onderuit als ik die keer op school”.

Nog steeds op de grond liggend steunde Merlijn zijn hoofd op zijn arm en zei:

“Doe jij het dan eens!”.

Bjorn stond op, ging midden in de kamer staan en concentreerde zich. Hij zwaaide zijn linkerbeen soepel naar links om het dan gracieus recht naar boven te steken, waarna hij begon de pirouette op zijn rechtervoet te maken.

“Fuck!” riep de jongen uit, om vervolgens eveneens op de grond te belanden, direct naast Merlijn.

Die giechelde even, misschien ook wel met een beetje leedvermaak. Maar het leedvermaak verdween als sneeuw voor de zon toen hij in Bjorns ogen keek.

Die lachten weliswaar nog steeds, het was echter niet de schalkse lach die hij op school had, maar een zachte, lieve, uitnodigende lach. Het hoofd met de felblonde wilde haardos kwam dichterbij en zonder dat hij zich er van bewust was, namen Merlijns donkerbruine ogen hun meest intens-dromerige uitdrukking aan. Twee paar lippen raakten elkaar voorzichtig en onwennig.

Na die eerste onwennige verkenning werd het kussen allengs heftiger en al snel vlogen de kledingstukken in het rond en lagen ze naakt in elkaar verstrengeld op de grond.

Terwijl vingertoppen en tongpunten genoten van warme, zachte huid en harde roeden werden Merlijns gedachten beheerst door maar één gedachte:

“Als iemand het doet, dan moet hij het zijn! Maar....durf ik het te vragen?”

Zo nu en dan verdween een eikel tussen liefkozende zachte lippen en opnieuw kwam de gedachte in Merlijns brein:

“Ik wil het zo graag! Ik wil dat hij het doet! Maar misschien vlucht hij wel...ik durf niet!”

Maar toen de ontketende gevoelens steeds heftiger werden hoorde hij zichzelf, tot zijn eigen verbazing, roekeloos vragen:

“Neem me! Neem me helemaal en ga nooit meer weg!”

“Weet je het zeker?” vroeg Bjorn zacht.

Merlijn knikte alleen maar, maar voegde er met een zekere schaamte aan toe:

“Maar wel voorzichtig..ik ben nog...eeuh...nou ja, je weet wel”.

Bjorn legde zijn lippen bij Merlijns oor en fluisterde heel zacht:

“Ik ook!”

Iedere lezer zal zich ongetwijfeld zijn eerste keer herinneren. Sommigen zullen er met schaamte aan terugdenken, maar de meesten zullen vertederd zijn als ze zich weer verplaatsen in de situatie van toen, hoe stuntelig die aller-, allereerste keer zijn beslag had.

De twee dansers waren niet anders. Het kostte de nodige tijd van amateuristische pogingen maar uiteindelijk gleed Bjorns opgewonden stamboom diep in Merlijn, die hem hijgend ontving, zijn ogen in volmaakte zevende hemel-blik. Het was een pas de deux, dat ze niet hoefden in te studeren maar waarvoor de natuur, door middel van de evolutie, een perfekte choreografie had gemaakt, die resulteerde in de meest volmaakte paringsdans, die een uitdrukking was van de heftige liefde tussen twee jongens.

Toen het hoogtepunt kwam voelde Merlijn voor het eerst hoe heerlijk de warme vloed zich diep in hem verspreidde en Bjorn kon geen genoeg krijgen van het warme, zachte en vochtige weefsel, dat zijn roede met een liefhebbende verbetenheid omklemde.

Zij nestelen zich tegen elkaar, benen over benen, armen om schouders, en vielen al vroeg in slaap. Vroeg in de nacht werden ze weer wakker en herbeleefden hun ervaring opnieuw met dezelfde intensiteit. Want daarom gaat het nu eenmaal bij ballet: repeteren, repeteren en nog eens repeteren!

Ze werden onafscheidelijk. Na vier jaar studeerden ze samen af. Even was er een moeilijke tijd, omdat ze genoeg werk moesten vinden om in leven te blijven. Maar met jeugdig enthousiasme lostten Merlijn en Bjorn dit op door een eigen compagnie op te richten onder de naam “Merlijn Ballet”. Nee, het was geen discriminatie van Bjorn, die had een even belangrijk aandeel, maar was Merlijn niet de tovenaar uit de legende van Koning Arthur?

Ze specialiseerden zich in jeugdballet en reisden langs lagere en middelbare scholen met hun eerste voorstelling “De Eendenvijver”, een ballet op de muziek van het Zwanenmeer, maar met in de hoofdrol een eendenkuiken, dat nooit een mooie zwaan zou worden want hij was nu eenmaal als eendenkuiken uit het ei gekomen. En zoals zo vele eenden eindigde ook het kuiken in de finale als buit van een boze jager, daarmee menig toeschouwertje in tranen achterlatend.

Hun tweede productie was gewaagd, maar overmoedig als ze waren, deden ze het gewoon. Ofschoon ook bedoeld als jeugdballet werd het zo goed ontvangen dat het ook in de grote theaters stond. Merlijn vervulde zijn jeugddroom: als prins danste hij de pas de deux met de Suikerfee, daarbij elke avond gadegeslagen door de choreograaf, wiens wilde blonde haardos regelmatig goedkeurend knikte, terwijl zijn altijd lachende staalblauwe ogen met instemming de bewegingen van zijn grote liefde op het podium volgden.