Slaaf Thomas (2): Overgeleverd

Geplaatst door: smf op 21-04-23

Slaaf Thomas (2): Overgeleverd

Opmerking: vervolg op ‘Slaaf Thomas: hoe het begon’, dat je dus beter eerst leest.

Samenvatting eerste deel: de ik figuur (slaaf Thomas dus) is via een chatbox in contact gekomen met een Meester. Autoritair en arrogant. Zijn geilheid was groter dan zijn angst, en nu was hij op weg naar een plek in het bos voor een ‘blind date’ met de Meester.

 

Aan een boshuisje links de wegel op. Na 500 meter zou ik dan aan een kleine parking komen, waar ik mocht parkeren en dan onmiddellijk een berichtje naar de Meester sturen. Mijn pik werd opnieuw stijf, ondanks de stress.

 

Ik legde de motor stil en doofde de autolichten. Het werd stil. Het maanlicht zorgde ervoor dat ik toch nog wat kon zien. Ik nam mijn telefoon en stuurde SMS.

•         Uw slaaf thomas is ter plaatse, Meester

Geen antwoord. Al 5 minuten niet.  Nog even geduld hebben en wachten dus? Of toch maar terugkrabbelen, dit was allemaal toch waanzinnig? Ik herinnerde me maar al te goed dat de Meester hem gezegd had dat slaven moeten leren geduldig zijn… Dan plots de ping van de telefoon.

•         Ik weet het, slaaf

•         Bent u hier ook, Meester?

Onmiddellijk keek ik rondom, maar ik zag niets of niemand. Hoe kon de Meester dan al weten dat ik aangekomen was? Of was hij zo zeker van zijn stuk en wist hij dat zijn slaaf sowieso zou gehoorzamen? Opnieuw kwam er minuten lang geen antwoord.

Dan:

•         Ben je er klaar voor? Vanaf nu geen weg terug!

•         Ja, Meester, ik gehoorzaam.

•         Goed.  Aan de rechterkant begint een pad, 100 meter verder is er een schuilhut. Loop er naartoe. Je vindt er twee voorwerpen. Wacht daar op instructies.

Het was verder dan ik dacht, maar ik vond de hut, er was niemand. Er lag een rugzakje, leeg, en een blinddoek ernaast.  Ik huiverde, maar werd ook instant weer geil. Ik had zin om aan mijn pik te trekken, maar dat durfde ik niet.

Ping.

•         Wat heb je gevonden?

•         Een rugzak en een blinddoek, Meester.

•         Goed. Lees het volgende bericht goed, en voer het onmiddellijk en op de letter uit.

•         Ja Meester, ik doe wat U zegt.

•         Strip volledig, poedelnaakt, ik wil niets aan je slavenlijf zien. Al je spullen, zoals  je sleutels, je horloge, je portefeuille, je telefoon, je kleren, je schoenen, alles steek je in het rugzakje. Leg dat dan waar je  het gevonden hebt. Pak de blinddoek en keer terug naar de parking. Daar doe je de blinddoek om, legt je handen plat op de kop, en wacht. Doe onder geen beding de blinddoek af.

•         Ja Meester.

Ik had nog een antwoord verwacht, maar dat kwam er niet. Strippen zomaar in een bos is niet niks. Maar natuurlijk moest ik naakt, wat had ik anders verwacht? Ik droomde toch van zulke vernederingen, of niet. Maar nu het echt werd…. Ik rilde, maar het moest. Zenuwachtig trok ik mijn kleren uit. Veel was dat niet, een T-shirt, shorts, een onderbroek, sneakers. Alles ging in de tas, ook mijn portefeuille, telefoon, en autosleutels. Daar stond ik dan, poedelnaakt. Even kwam ik in de verleiding om aan mijn pik te trekken, die snel hard werd. Maar klaarkomen wou ik zeker niet, en veel tijd nemen, dat zou de Meester niet accepteren. De  toegenomen geilheid gaf me de moed om verder te gaan. 

 

Ik pakte de blinddoek en liep over het pad terug.  Met blote voeten op het mulle zand voelde raar, maar in het groen ernaast wist je nog minder waar je in trapte. Hier en daar waren er ook netels. Toch raakte ik snel weer bij de parking. Ik was nu echt gewoon aan het duister en keek rond. Dichter struikgewas rondom. Hogere bomen in de richting van de weg.  Er was niets veranderd, maar in zijn hoofd wel.

De blinddoek om. Handen op mijn hoofd, of op mijn kop, zoals de Meester zegde.

Ik voelde een bries om mijn naakte lijf. Verder kon ik enkel nog rekenen op mijn oren. Hoeveel meer hoor je als je niets kan zien. Het ruisen van de bladeren. De vogels rondom. Gekwaak van kikkers. Autoverkeer ver weg.

 

Naarmate de tijd verstreek, vermeerderde ook de stress. Hoe lang nog? Wat zou er gebeuren.  Even dacht ik geluid te horen vanuit de struiken. Zou er iemand zijn? Of een dier. Toch even kijken? Nee dat durfde ik niet. Mijn gedachten gingen opnieuw naar wat vooraf ging.

Twee weken geleden had de Meester me bevolen mijn pik te beschrijven. Alle details had ik moeten geven.17 cm. Onbesneden. Ook bij erectie blijft de eikel bedekt. Stijf wijst hij schuin voorwaarts, licht omhoog.  Balzak geschoren, rest kortgeknipt. Pik even blank als buik. Ballen gemiddeld, maar groot genoeg om af te binden en iets aan te hangen….  Ik vond het toen nog zo vernederend, en opwindend dit zo in detail te moeten beschrijven. 

Hoe snel is het dan gegaan, en werd het veel erger. Waarom had ik zo snel toegegeven, toen de Meester de foto eiste? Liet ik me echt leiden door mijn eikel, en niet door mijn verstand? Maar zo was het toch, ik wilde echt in de macht van een Meester zijn.  Een Meester die begreep wat ik nodig heb, en ervan genoot me te vernederen. Na de foto had ik echt het gevoel dat ik niet meer terug kon. Omdat ik er nog jong uitzag, eiste de Meester een foto van mijn identiteitskaart, zogezegd omdat hij  zeker wou zijn dat zijn slaaf meerderjarig was.  Ook daar was ik ingetrapt, want het is waar, ik zie er jong uit, maar zo jong zeker niet. Met de foto van mijn identiteitskaart was de macht van de Meester opnieuw vergroot. Dat wilde ik niet, maar toch weer wel. Verwarrend.

 

Plots werd een geluid van de weg harder. Er kwam een auto dichterbij, dat was nu zeker. Dubbele gevoelens, maar overheersend was het idee: ik moet gehoorzamen, hij is de baas, ik moet de blinddoek ophouden, ik houd de handen op mijn kop. De auto reed de parking op. De dimlichten waren op mij gericht, dat kon ik zelfs door de blinddoek zien. De motor werd stilgelegd, maar het licht bleef. Stilte. Ik huiverde. Opwinding, maar ook angst. Voor de Meester, maar nog meer angst dat het iemand anders zou zijn.

 

Eindelijk hoorde ik een autodeur openen. Dan iemand die in de koffer rommelde. Stappen dichterbij. Dan weer even niets.

•         Bent U dat, Meester?

Geen antwoord.

Iemand liep langzaam rondom mij, met een zaklamp, want het licht werd soms meer soms minder. Ik hoorde iemand zwaar ademen, maar verder niets.  Dan aan de stappen te horen verwijderde hij zich.

Ik was op het randje van paniek. Maar ik hield de handen op het hoofd. Zachtjes probeerde ik nogmaals mijn Meester te roepen, maar er kwam geen antwoord. Opnieuw nam de natuur en het geraas van de auto’s in de verte de bovenhand. Dan hoorde ik stappen snel dichterbij komen. En plots heel luid

•         POTEN OP DE RUG

Voor ik het goed en wel besefte waren mijn handen vastgeklikt op zijn rug. Ik was gerustgesteld dat het wel degelijk mijn Meester was, en daar kwam bij: ik hoefde niet meer te twijfelen of ik de blinddoek zou afhalen, dat was geen optie meer.

 

Dan begon de keuring van dichterbij, met de handen. Hij trok mijn mond open, zoals bij een paard. Mijn tepels,  kont,  pik,  ballen. Alles betastte hij met blote handen. Eerst nog zacht, maar gaandeweg harder. Hij kneep mijn tepels plat, en pakte me bij mijn zak. Omhoog, omlaag, links rechts.

Dan begon de Meester te porren. Naar achteren, weer naar voren. Met een mep. Trekken aan de oren. Die lachte wat af. Even had ik last om in evenwicht te blijven, het lukte me net. Ik verplaatste mijn voet, maar trapte zo op een kiezelsteentje. Een korte kreet, maar ik verbeet de pijn.

•         MUIL OPEN

Ik gehoorzaamde. Natuurlijk, wat anders. Een vette klodder spuug. Dat had ik niet verwacht. Ik voelde met tot op het bot vernederd, maar ik wist dat het maar een begin was.

Dan voelde ik hoe de Meester een halsband rond mijn nek vastmaakte, met een ketting. 

Zo werd ik een paar meter opzij getrokken.

En dan ineens.  Flash. Flash.

•         Meester, aub geen foto’s, Meester. Zeker niet met mijn gezicht.

De reactie was snel en heftig. Het begon met een mep in mijn gezicht.

•         Jij verdomme klootzak. Waarover hebben we gechat, de voorbije weken. Wat hebben we allemaal gezegd? Geen privacy voor een slaaf toch? Alle macht voor de Meester. Wel zo gaat het gaan ook. Foto’s zijn toegestaan, staat genoteerd, expliciet.

•         Ja Meester. Maar ik ken U niet, en ik weet niet….

•         STOP. Als je denkt dat ik voor niets naar dit bos gekomen ben, dan heb je het mis. Vanaf nu doe je wat ik zeg, en verder hou je je muil. Duidelijk?

•         ...

•         Vanaf nu, elke keer als je ongevraagd je bek opentrekt zonder gegronde reden, dan scheur ik een van je kledingstukken kapot. Reken maar na hoe vaak je het nog kan proberen.

•         Ja Meester.

•         Ik neem foto’s zoveel ik wil. En ik neem ze herkenbaar en vernederend, daar moet je niet aan twijfelen. Privacy voor slaven is belachelijk. Jij bent nu mijn eigendom.

•         Ja Meester

•         Nu ga je beleefd vragen of ik nog enkele foto’s wil maken. Beleefd hoor je?

•         Ja Meester

•         Wat zal het zijn?

•         …

•         Wel?

•         Meester, wil U alstublieft nog enkele foto’s maken, alstublieft?

•         Wat voor foto’s, teef?

•         Zoals U wil, Meester.

•         Wat voor foto’s klootzak???

•         Herkenbare en vernederende foto’s, Meester?

•         Eindelijk je begint het te snappen .

•         Ja Meester

•         Jij je zin! haha

De flash ging verschillende keren af. Natuurlijk schaamde ik me, maar tegelijkertijd was ik ook wel trots. En geil, mijn pik werd hard, ik kon er niets aan doen. Ik was een slaaf, dat was nu wel zeker.  Terwijl ik dit bedacht, hoorde ik een ping op de smartphone van mijn Meester, die er meteen mee weg stapte.

 

Opnieuw alleen met de geluiden van het bos, en de auto’s in de verte. Maar ook  deze keer werd dat geluid luider.  Ik concentreerde me. Nu was ik zeker: ik had het niet mis, er kwam een andere auto het bospad op. Bijna  onmiddellijk schoot ik in paniek.

•         Meester? … Meester? Er komt iemand aangereden. MEESTER?

Ik riep luid, wat gebeurde er?