Slaaf Thomas (4 - einde): Betrapt

Geplaatst door: smf op 23-04-23

Slaaf Thomas (4 - einde): Betrapt

Opmerking: dit is het laatste deeltje van de verhalen over Slaaf Thomas. Voor een goede beleving en om alles te begrijpen leestje beter eerst wat vooraf ging.

 

Samenvatting delen 1-3: de ikfiguur (slaaf Thomas dus) is via een chatbox in contact gekomen met een Meester. Autoritair en arrogant. In een donker bos is hij flink aangepakt door die Meester en zijn maat. Deze zijn net klaargekomen en hebben hem achter gelaten, vernederd, geblinddoekt, geboeid, naakt…

 

 

Opnieuw kon ik niets anders doen dan te wachten in het donker van het bos.  Ik hoopte dat de Meester en zijn maat snel terug zou komen. Ik was bang dat ze niet zouden terugkeren. Of misschien hoopte ik op meer vernederingen, op een harde aanpak. Iets in mij hoopte dat ik nu naar huis mocht – het was al heel heftig geweest – maar de slaaf in mij wou dat het bleef duren.

Plots hoorde ik stappen. Sneller en beslister dan tevoren.

Zonder iets te zeggen, maakten ze een ketting vast aan mijn halsband, trokken me recht en dan vooruit. Veel ruwer dan daarvoor. Plots voelde ik prikken aan zijn benen, van netels.

•         Meester hier zijn netels.

•         Bek toe.

•         Maar…

•         Zwijg klootzak

Ik kon niet anders dan de pijn verdragen, terwijl ik verder voort gesleurd werd.

 

Toen ze stopten trokken ze meteen de blinddoek af. Ik zag dat we weer bij de parking waren. De Meester en zijn handlanger droegen nog steeds een bivakmuts. Ze pakten iets van de grond, ik schrok toen ik zag wat het was.

•         Kijk eens wat we hier gevonden hebben? Wat is dat?

•         Mijn kleren Meester.

•         Je slip en je shirt hebben we kapot geknipt. Je shorts liggen hier. Wat is dit.

•         ….

Een mep.

•         Wat is dit?

•         Reservekleren uit de koffer van de auto, Meester.

•         En wat hadden we afgesproken.

•         Er mocht niets in de koffer liggen, Meester.

•         Zo zo. Jij was bang dat ik niet te vertrouwen was, en wat blijkt? Wie is er niet te vertrouwen?

•         Sorry Meester.

•         Niks sorry…. Hoe gaan we dat oplossen?

•         Ik weet het niet, Meester?

•         Ik weet het wel…

•         Krijg ik een tweede kans, Meester?

•         Maak je een grapje?

Ik wist niet wat te zeggen. Hij leek echt kwaad, en eigenlijk ook met reden. Toen maakte hij mijn handen los. Hij gaf me een schaar.

•         Hier zijn je kleren. En wat er in de koffer lag. Knip ze in stukken!

•         Maar Meester, alstublieft.

•         Doe het!

Onverwacht kreeg ik een zweepslag op de rug. Dat was de andere man. Ik gilde het uit van de pijn.

•         Doe het!

Ik aarzelde, maar toen kwam er nog een zweepslag. En nog een…

 

Toen deed  ik het: ik knipte mijn shorts kapot. Dan zijn het reserve shirt. Daarna volgde de reserve shorts. De tranen kwamen in mijn ogen, ik kon het niet tegen houden.  Dit tafereel wond de mannen duidelijk op, want ze namen de ene foto na de andere.

•         Ga verder, dom wicht!

Ik rilde. Mijn laatste strohalm. Ik durfde er niet aan denken hoe ik thuis zou moeten geraken. Maar natuurlijk wist ik dat ze gelijk hadden, de afspraken waren duidelijk. Ik was akkoord gegaan. Ik had vals proberen te spelen, niet zij. Ze waren terecht kwaad.

•         Ga verder verdomme’

En zo ging ook mijn laatste slipje er aan, elke knip was een marteling,  ik was naakter dan ooit. De mannen lachten luid.

Deze vernedering was veel erger dan ik had kunnen verwachten.

•         Nu weet je dat we niet met ons laten sollen.

•         Ja, Meester

•         Voor we afscheid nemen, gaan we nog een pintje drinken.

•         Dank U, Meester

Maar de naieve hoop op een gezellige babbel verdween snel. Ze maakten de boeien vast en blinddoekten me opnieuw.   Dan trokken ze elk een blikje open, dronken er flink van, en ze lieten mij ook een beetje proeven. Ze poseerden naast en achter me voor foto’s, waarbij ze me flink in de tepels knepen of aan de ballen trokken. ‘Cheese’ is niet nodig voor zo’n soort foto’s, zeiden ze, het grimas van de pijn en de vernedering vonden ze lekkerder.

 

Even later liep de marteling toch ten einde:

•         Luister goed naar wat we gaan doen.

•         Ja Meester

•         We maken je handboeien los. Je autosleutels en je smartphone liggen in het schuilhok. Wij rijden eerst het bos uit. Je doet de blinddoek maar af als we al lang op de grote weg zijn. Ik hoop dat je deze keer wel mijn bevel op de letter volgt, anders zal het je beste dag niet zijn. Alles duidelijk?

•         Ja Meester.

•         Je hebt dat goed gedaan slaafje. De blinddoek mag je houden als cadeau. Tot later.

•         Dank U Meester.

•         Ah ja, met klaarkomen wacht je tot je thuis bent. Dat is een goede raad.

•         Ja Meester.

Allebei de mannen gaven me een stevige knuffel. Ik voelde zich geaccepteerd, en kreeg een warm gevoel. Toen stapten ze in de auto’s en reden weg.

 

De geluiden van het bas kwamen terug. Ik wachtte lang genoeg, ik wilde zeker zijn, nog een straf zou ik niet aankunnen. Dan trok ik het blinddoek af en liep, naakt natuurlijk, naar het tuinhuis. Ik vond er gelukkig mijn autosleutels terug, en mijn smartphone. Er waren berichten van de Meester. Enkele niets verhullende foto’s.  En één tekstbericht: ,

•         Alles samen zijn we tevreden, slaafje. Daarom: in  je auto vind je een vuilniszak met een gat voor je kop en twee gaten voor je armen. Zo moet je toch niet naakt naar huis, kijk eens hoe mild wij zijn. 
We zijn er zeker van dat je even hard genoten hebt als wij. Als dat zo is, dan neem je thuis een selfie met die vuilniszak. Verder niets. Als we die hebben, dan nemen we later weer contact met je op voor een vervolg. Maar dan helemaal anders….  O ja, de foto’s mag je houden, als souvenir. Wij doen hetzelfde.

 

Een uur later was ik thuis. Ik nam de foto. Send.

Daarna kwam ik klaar zoals ik nog nooit klaargekomen was.

 

 

EINDE