Slaaf Thomas (8): het avontuur van slaaf Geert.

Geplaatst door: smf op 29-07-23

Slaaf Thomas (8): het avontuur van slaaf Geert.

Geboeid in het bos. Naakt, op een oude grijze onderbroek na. En een blinddoek, natuurlijk. Een harde kneep in tepels. Even gaf ik een kik, maar ik probeerde verder gewoon te ondergaan. Zijn macht voelen, daar ging het om. Pijn verbijten, hem laten genieten. Met zijn ene hand kneep hij hij in mijn kaken, zijn andere ging ruw in mijn slip.  Lekker hoe hij mijn pik vastpakte. Onmiddellijke reactie, hard, stijf. Mijn balzak nu, ruw trok hij me omhoog, dan weer naar links en rechts. Vernedering en geilheid gaan samen voor me.
Hij nam niet de moeite mijn onderbroek (waarom had ik die ook mogen nog aan?) uit te trekken. Nee,  met een mes of een schaar (ik kon maar raden), maakte hij een gaatje, en daar met zijn dikke vingers is, dat werd snel een flinke scheur.  Mijn pik floepte er uit. Nog een scheur. De slip zakte wat af. Om een of andere reden voelde ik me nu bloter dan bloot.
Hij zette een stapje naar achteren. Foto… en nog een, en nog een. Een gemeen lachje, dat maakte de opwindende vernedering nog groter. Dan begon hij me te rukken, snel was ik weer stijf. Op de knieën gedwongen. Zijn pik in mijn mond. Pompen, diep in de keel. Er weer uit. Ik hoorde hem rukken. Er weer in, pompend. Maar klaarkomen deed hij niet. Dit was nog maar het voorspel!

Blinddoek weg. Ik zag hem, gespierd, groot. Maar zijn gezicht kreeg ik ook nu niet te zien, hij had een bivakmuts op. Hij noemde zich Meester Fred, en daar moest ik het maar mee doen.
Met een korte blaf gebaarde hij me dat ik vooruit moest lopen.   
‘Jacht op loslopend wild’ heet dit spelletje, zei hij. Rennen door het bos, terwijl hij achter me aan zat met de riem.  Ik ben geen echte pijnslaaf, dus de striemen kwamen hard aan. Door rottende bladeren, putten in de grond, laaghangend takken hier en daar, en dat met de handen op de rug.
Het was lastig, maar ik deed mijn best, en het wond hem duidelijk op. En mij op den duur ook. Het leek op een top fantasme om als slaaf opgejaagd te worden door een groep sadistische binken. Wonderbaarlijk hoe die gedachte alleen al mij dreef en nog meer ophitste. Ik wist totaal niet  welke richting ik uit moest. Maar hoe hij het deed, weet ik niet, toch was het duidelijk dat hij me stuurde. Het voelde zoals een schaap dat door honden naar de kudde gedreven wordt. Mijn onderbroek zakte tot op mijn enkels, waardoor ik bijna viel, dus schopte ik ze maar helemaal weg. Na een tiental lange minuten zag ik het weekendhuisje opdoemen. Buiten adem, maar wat een sensatie.

Op het terras duwde hij  me op de knieën, haalde zijn pik boven en ik mocht wat ik begonnen was afmaken. Een vent afzuigen heeft voor mij altijd iets onderdanigs. Maar hier werd het vernederend en daardoor veel geiler: hij gekleed, ik naakt en geboeid, zodat ik mijn handen niet kon gebruiken. Een andere Meester stond er lachend op te kijken. Hij snauwde me af, gaf instructies, en greep me op het eind bij de oren, zodat het echt bekneuken werd. En hij deze keer spoot hij wel, zonder waarschuwing.
Even dacht ik dat het hier zou stoppen, hij was tenslotte klaargekomen. Maar zo was het niet. Hij bracht me naar binnen, deed mijn blinddoek weer om en duwde me plat op een matje op de vloer. Hij zelf ging op het bed rusten. Niet zo lang, na een half uurtje was hij er weer klaar voor…

Twee weken later was die Meester Fred, die me al dat masochistisch genot bezorgde, nog steeds anoniem voor mij. Hij had me niet eens laten klaarkomen, maar man, wat was dit een opwindende nacht geweest. Het bleef in mijn gedachten rondspoken, of beter: HIJ bleef in mijn gedachten rondspoken.
Veel had hij niet gezegd die avond en nacht, meestal was het dan nog kort en bevelend, of soms gemeen spottend. Toch kwam zijn stem me bekend voor. En zijn lach. Ik pijnigde mijn hersens. Alle Meesters die ik al gehad heb, maar zo veel waren dat er niet. Ik kon hem niet thuis brengen. Mijn vrienden in de gay bars waar ik soms kwam. Ook daar niet. Of zou een stem net anders klinken in een bos dan in een lawaaierig café?
Nu ja, ik was ermee akkoord gegaan dat de Meesters in het weekendhuisje ten allen tijde hun privacy zouden houden. Dat maakt deel uit van het spel, volkomen terecht. Het geeft hun macht en maakt van de slaven nog meer gebruiksobjecten, wat perfect past in mijn slavenbrein. Dus moest ik het maar vergeten.  Toch: het bleef me intrigeren.

Die dag had een vriend me gevraagd of ik nog eens wou mee volleyballen. Er had iemand een blessure opgelopen, dus ze misten een speler. Hoewel ik al een jaar geen bal meer had aangeraakt stemde ik toch toe.
Het liep lekker, vond ik. Ik concentreerde me volledig op het spel, en had al meerdere punten gemaakt. Maar toen ik toch even niet gefocust was, riep een medespeler iets van: he knapperd, die had je kunnen pakken. Dat was Ted, die ik al een hele tijd van ver kende, meer als een kennis van een kennis. Het was die stem die plots herinneringen opriep. Dat timbre, dat licht Antwerps accent. Zou het?  Kon het? Ik kon het niet geloven.
Ik begon beter op hem te letten. Ted en Fred, dat rijmt, dus zou zijn alias kunnen zijn.  Zijn lichaamsbouw was in elk geval hetzelfde als Meester Fred, en ik schatte hem ook dezelfde leeftijd. En een watje was hij zeker niet.
Mijn spelniveau zakte zienderogen, maar gelukkig zaten we op het einde van de match die we nog nipt wonnen.

Ik zorgde ervoor dat ik samen met hem in de douches was. En ik kleedde me snel uit. Zou hij kijken? Zou ik iets van herkenning in zijn ogen zien? Zou hij een signaal geven? Maar nee, hij zat rustig te praten met een andere speler.  Misschien had ik het toch helemaal verkeerd. Of nog erger, was hij mij vergeten? Ik kon het moeilijk op de man vragen, toch.
Toen zij eindelijk ook opstonden om zich te wassen, was ik al klaar. Damned. Ik kon niet langer in de kleedkamers rondhangen, dat zou te veel opvallen. En ik kon ook niet mee een glas gaan drinken, want ik had een afspraak met bij broer en die haat telaatkomers.

De week erop speelde ik weer mee, en was hij er ook. Ik probeerde aan de praat te geraken, dat lukte, maar toch niet erg goed. Ik probeerde een hint te geven, door te vragen of hij van de natuur hield. Hij keek raar, maar antwoordde dan dat hij wel eens van die avontuurlijke trektochten in de bossen deed. Deze keer keek hij me wel indringend aan. Zou hij dan toch?

Omdat een maat me iets wou vragen, was ik jammer genoeg te laat in de douches, hij stond net op het punt naar de bar te gaan.  Maar hij vroeg of ik deze keer toch ook iets zou gaan drinken.
Ja, natuurlijk wou ik dat. Snel kleedde ik me uit en genoot van een korte, warme douche. Wanneer ik drooggewreven weer op het bankje bij mijn sporttas zat, zocht ik naar een schone boxer. Ik had er een mooie wit zwart gestreepte ingestopt, dat wist ik zeker. Maar ik zag die nergens zitten.
Tot ik tot mijn ontzetting plots een grijs, gescheurd stuk stof vond. Met zwarte stift erop geschreven: ‘slaaf geert’. Shit.  Snel keek ik op, maar mijn maat stond met zijn rug naar mij, en had niets in de gaten.
De puzzelstukjes vielen nu samen. Ted was wel degelijk Meester Fred, dat kon niet anders. En dat souvenir van die opwindende avond was ook een verborgen opdracht, dat was meteen duidelijk.
Met een paar vlugge bewegingen trok ik de onderbroek – of wat er van restte – aan. Onmiddellijk een stijve, die door een van scheuren kwam piepen. Ik duwde hem weg, maar dan kwam mijn balzak er aan de ander kant uit. Snel mijn jeans. Op het moment dat ik de rits probeerde te sluiten, draaide mijn maat zich om.  Ik bloosde, wat mij zelden overkomt. Iets moet hem opgevallen zijn, want hij keek wat raar, en zei iets van ‘jij bent eraan toe blijkbaar’. Maar hij begon daarna toch direct weer over dat gemiste punt, en waar het fout gegaan was. Oef.

Ik probeerde mijn piemel, die nog onder de indruk was, zo goed mogelijk te schikken in het vodje textiel, en wandelde naar de bar. Daar  zat Ted en zijn blik was veelzeggend. Ik bloosde.
– Netjes gewassen?
– Ja hoor.
– Dat voelt toch lekker he, na de fysieke inspanning, de geur van douchegel, en dan propere kleertjes aan. Je voelt je als herboren.
– Ja zeker, vind ik ook
– Dat zal wel. Pintje?
– Dank je
Toen hij me het pintje aanraakte, gaf hij me nonchalant ook een papiertje. Weer begon ik te blozen, ik hoopte dat niemand dit gemerkt had. Maar ze waren weer druk bezig.

Dus ging ik even ‘naar toilet’ om het briefje te lezen. Er stond een telefoonnummer op, en verder: ‘Als je opnieuw in de boeien wil, stuur dan NU een foto in je onderbroek.’. Shit. Natuurlijk wou ik dat. Maar de andere spelers mochten niets in de gaten hebben. Snel ging ik weer naar de douches die waren nu leeg, dat viel mee. Kleren uit, behalve onderbroek natuurlijk. Smartphone op bankje. Timer. Slaafs handen in de nek. Send. Snel kleren weer aan. Naar de bar.

Zodra ik er zat pakte hij zijn smartphone en opende de foto. Ik bang, maar hij deed het gelukkig discreet.
Even later kreeg ik een bericht op mijn telefoon. Ik wilde niet direct kijken, maar was te benieuwd. Het kwam natuurlijk van hem: ‘Zet je rits open.’  Een rilling ging over mijn lijf. Het was niet super licht in de bar, maar toch. Ik wilde gehoorzamen, maar ik wilde niet dat de andere spelers het konden zien. Toen mijn beste maat even met een meisje wat verder stond te praten, gehoorzaamde ik. Wat een spanning. Ik hield mijn handen voor mijn kruis, maar hij vroeg me nogal luid om ‘de nootjes even door te geven’. Hij keek ostentatief naar beneden. Niemand zal het gemerkt hebben, hoopte ik toch,  maar ik had het gevoel dat iedereen me bekeek. Heel dubbel.

Gelukkig leek hij dit voldoende te vinden.  Tien minuutjes later nam hij afscheid van ons groepje met de opmerking: ‘vanavond op 10 uur verwacht ik nog iemand. Tot later.’ En net voor Hij opstapte naar mij: ‘Ik zou toch maar zorgen dat het vogeltje niet gaat vliegen’. Natuurlijk keek iedereen direct naar mijn kruis. Ik was nog nooit zo snel geweest. In andere omstandigheden zou ik me met een kwinkslag van ‘mannen onder mekaar’ van af maken. Nu bloosde ik en was echt beschaamd. Een meevaller wel dat ik op dat moment al lang geen erectie meer.

Toen er even later op de tram een adres op mijn Whatsapp verscheen, wist ik genoeg.

Die avond om 10 uur stipt stond ik voor de deur van een eenvoudig huis in de rij.
Met een zoem ging ze open, ik stapte binnen. In de hall een jongen, in een kort sportbroekje en een tanktop, met een halsband en  een zorro masker. Kleiner en magerder dan ik, een stuk jonger ook. Dat was duidelijk niet Meester Fred, maar veel tijd om na te denken had ik niet.
– Hier!
– OK
– OK wie.
– OK meneer
– Strippen. Onderbroek hou je aan.
Ik deed het
– Kleren in deze doos… Handen op de rug.
Stalen handboeien. Hij duwde me met mijn gezicht tegen de muur. Dan een blinddoek om.
– Hier wachten. Meester Fred komt wel.

Pas toen  werd het me duidelijk.
Deze jongen kende ik. Het was slaaf Thomas. Die beginneling van de slavencompetitie. Die van wie ik dacht, ach, wat een groentje. De nerd onder de slaafjes, die ik makkelijk de baas dacht te kunnen. Net die had me net in de boeien geslagen…

Man, wat maakte die Thomas snel vorderingen.