Sexverhalen

Je moet je registreren of inloggen om een verhaal te kunnen plaatsen.

• 01-02-18

  Een verrassende reis 9-10

  Het negende en voorlaatste deel alweer maar ik hoop dat het jullie nog voldoende boeit om dor te gaan tot het "gaatje"Bedankt voor de verschillende fijne reacties die een aantal van jullie hebben gegeven.Veel leesplezier 9 Er werd open gedaan door een man die duidelijk van Indische afkomst was en ik wilde me al verontschuldigen omdat ik er van overtuigd was aan het verkeerde adres te zijn toen hij zei: “Jij bent Stephan van Haaren neem ik aan”?  “Ja dat klopt”. “Nou kom maar binnen. Stef  is nog boven maar hij zal zo wel komen”. Hij stelde zich voor als Andre Matulesi en schudde me hartelijk de hand. Hij ging me voor naar de woonkamer, bood me daar een zitplaats aan en vroeg wat ik wilde drinken. “Ik lust wel een kop koffie” Dat komt goed uit want ik heb net vers gezet, Wij drinken rond deze tijd als we uit ons werk komen ook altijd koffie. Voor mij werd in enkele minuten duidelijk dat ik in een huishouden van mannen was terechtgekomen. Het was er netjes, gezellig ingericht, opgeruimd, maar de “woman’s touch”ontbrak dat was duidelijk. Op het moment dat Andre met de koffie uit de keuken kwam ging de deur naar de gang open en kwam “oom” Stef  binnen. Hij stond perplex toen hij me zag. De gelijkenis tussen ons op dezelfde leeftijd was inderdaad verbluffend en zei: ”Heb ik dan toch een zoon?” “Dat geloof ik  niet maar u heeft wel een neef  en dat ben ik!”. Nadat we elkaar een hand hadden gegeven en aan de koffie zaten werd Stef heel ernstig. “Stephan”  zei hij “ik weet niet of ik blij moet zijn dat je me hebt gevonden. Wat je niet hebt kun je ook niet verliezen. Ik had een grote familie die ben ik van de ene op de andere dag kwijt geraakt. Daarover heb ik heel veel verdriet gehad maar daar ben ik nu wel overheen. Maar nu kom jij en dat betekend onherroepelijk weer een stuk familie die ik zal verliezen of opnieuw een jongeman die zijn familie kwijtraakt”. “Hoe bedoelt u dat? “. Stef  keek me indringend aan en vroeg: “Heb je werkelijk geen idee, of wil je weten of jou vermoedens juist zijn?”  Ik moest even nadenken want deze vraag had ik niet verwacht. “Ik heb wel vermoedens, maar wil weten  wat er is gebeurd om te weten wat me te wachten staat”.  Hoezo “te wachten staat? ‘ Ik voelde dat ik rood werd tot achter m’n oren maar ik durfde niet uit te spreken wat ik bedoelde.  ‘Oom keek me nog eens indringend aan en zei “Alles op z’n tijd jongen, maar je hoeft ons niets te vertellen wat je liever nog voor je houd. Daarop keek hij even naar Andre en die beantwoordde zijn blik met een warme glimlach en een nauwelijks merkbaar hoofdknikje. Voor het geval je het nog niet weet: Ik ben homo en gelukkig is André dat ook want zodoende hebben we  de problemen die ieder van ons  te verwerken heeft gehad overmeesterd en zijn we er als twee gelukkige en veel sterkere mensen uitgekomen. “Nou dan ben ik dus niet de eerste homo in de familie” was mij spontane reactie. Stef keek me aan en vroeg; “En dat is algemeen bekend?” “Nee natuurlijk niet dat weet alleen Kees” zei ik voor dat ik besefte wat ik zei vroeg Stef: “Wie is Kees”. Ik voelde dat ik helemaal rood werd omdat ik ons geheim dat we toen al vijf jaar heel zorgvuldig bewaarden hier zomaar verraden had, want dat ik nu niet meer terug kon was duidelijk. “Kees is mijn vriend, dat weet iedereen, maar dat wij meer dan vrienden zijn en ook intens van elkaar houden weet nog niemand, behalve jullie nu”. “Dan had ik het toch goed gedacht”. “Wat?” vroeg ik onnozel. “Dat je ook homo bent”.  “Is dat dan te zien?”vroeg ik verschrikt. “Nee hoor maak je geen zorg maar ik voelde het”. En dat is waarschijnlijk hetzelfde gevoel wat  jouw heeft doen besluiten naar mij op zoek te gaan. Ik weet niet hoe dit af gaat lopen maar ik moet je zeggen dat ik je een sympathieke knul vindt die ik heel graag zou willen behoeden voor ellende. Maar dat is helaas niet altijd te voorkomen. Dat hebben wij, en hij keek daarbij veelbetekenend naar André,  helaas maar al te zeer moeten ervaren. Ik heb onze familie natuurlijk al een lange tijd niet gezien, maar ik betwijfel of ze hun opvattingen over homo’s hebben bijgesteld. Ik vrees dat er nog steeds slechts twee smaken zijn: “Normaal doen of voorgoed verdwijnen”. “Nou daar kon u wel eens gelijk in hebben” viel ik hem spontaan bij, “Want ik moet er niet aan denken dat ik thuis moet gaan melden dat ik op jongens val”. “Kijk dat bedoel ik zei Stef. En ga er maar gerust van uit dat de omgang met ons tot een zelfde sanctie zal leiden. Daarom heb ik ook gezegd dat je wat mij betreft éénmaal hier mag komen om ons verhaal te horen. Daarna zul je ook wel tot het besef komen dat het niet mogelijk zal blijken om èn met ons contact te onderhouden en ook de andere familiebanden aan te houden. Maar laat ik beginnen bij het begin want alleen zo krijg je een goed beeld.   En Stef begon te vertellen: Nadat ik mijn HBS diploma had behaald stond ik voor de keuze, of een baan zoeken of verder studeren. Een baan zag ik nog niet zo zitten maar voor een universiteit was geen geld. De Koninklijke Militaire Academie in Breda  leek mij daarom een goed optie. Als ik daar zou worden toegelaten zouden de opleidingskosten voor rekening van Defensie komen. Maar er was nog iets anders, dat  ik toen nog absoluut geen naam kon geven. Het leek me erg leuk om in een werkomgeving te zijn waar ik omringd zou worden door mannen. Denk er om het was 1955, er waren twee soorten mensen,  mannen en vrouwen en die trouwden met elkaar. Andere smaken waren er niet!  Ik zal je niet vermoeien met alles wat me in de opleiding ten deel viel. Ik kan je zeggen dat het, interessant, leuk en bij tijd en wijle ook echt wel zwaar was. Maar tegen het einde van de opleiding ging het niet goed met me. Ik voelde me dikwijls gammel maar er werd nooit een oorzaak gevonden. Uiteindelijk belande ik in de ziekenboeg, opname ter observatie heette dat toen, Dat betekende dat je veertien dagen absoluut in bed moest blijven en er in die tijd allerhande onderzoeken en testen werden uitgevoerd. Zelfs naar de toilet gaan of  je wassen bij de wastafel was er  niet bij, alles gebeurde op bed. Nu zou je zeggen: “Alleen daarom zou je al ziek worden”, maar deze aanpak werd  in die tijd  als de gewoonste zaak van de wereld beschouwd. Op die ziekenboeg werkte een Molukker als hospitaalsoldaat en hij was het die de eerste morgen met een teiltje water bij mijn bed stond. Hij stelde zich voor als korporaal Matulesi en vertelde dat hij mij een wasbeurt kwam geven. Volgens mij was het sinds mijn vroege kindertijd niet meer voorgekomen dat ik door een ander ( mijn moeder) werd gewassen en ik vond het dan ook helemaal niets. Ik vertelde dat ik dat prima zelf kon en stelde dan ook voor dat hij  mij met dat teiltje alleen zou laten en terug zou komen zodra ik klaar was. “Van Haaren, ook in dit hospitaal geldt de krijgstucht en het wassen van de patiënten is voor mij een dienstopdracht en het gewassen worden is voor u een oefening waaraan u zich niet kunt onttrekken” en daar kon ik het mee doen. Zeer tegen mijn zin begon Matulesi aan zijn dienstopdracht en toen hij die na een kwartiertje had afgerond lag ik er schoon en fris bij en moest bekennen dat ik weleens zwaardere oefeningen had ondergaan. Nadat ik zo’n dag of tien in dat bed had gelegen merkte Andrew ( we noemden elkaar inmiddels als er niemand bij was bij de voornaam) op dat mijn schaamhaar wat langer was geworden. Ik heb dat namelijk altijd heel kort geknipt en houdt dat gewoonlijk elke dag even bij. Ik was wel verrast dat Andrew deze opmerking maakte maar toen ik er over nadacht kwam ik er toe om hem te vragen  of dit een probleem voor hem was. Nee het is geen probleem voor mij, maar als ik zie hoe keurig jij jouw handeltje verzorgd hebt, dan wil ik niet dat je straks “verwaarloosd” van mijn afdeling wordt ontslagen. En wat zou je dan willen doen om deze verwaarlozing te voorkomen? Ja dat zul je zelf aan moeten geven. Zeg maar hoe je het hebben wil en dan zal ik kijken of ik aan je wensen kan voldoen. “Nou begin dan maar eens met alles wat langer is dan 2 mm af te knippen”. Pas toen hij zei ‘Dat is gevaarlijk, want je zou terplekke doodbloeden” begreep ik dat ik me niet zo handig had uitgedrukt. En voor ik me realiseerde tegen wie en waar ik het zei flapte ik er uit: “Nee, alles wat langer is dan een decimeter moet je weer niet afknippen, maar mag je wel aftrekken!” oeps wat zeg ik nou en wat heeft dit voor gevolgen? Ik verwachte een verontwaardigde reactie van Andrew maar hij reageerde heel rustig met de mededeling dat hij die handeling niet tijdens diensttijd mocht verrichten maar ook een hospitaalsoldaat heeft wel eens vrije tijd. Naar wat hij daar mee bedoelde kon ik alleen maar gissen, onverstoorbaar ging hij verder met zijn werk. Met een kennelijk speciaal daarvoor meegebracht kammetje en schaartje knipte hij keurig alle haartjes in mijn schaamstreek op een lengte van minder dan twee millimeter. Na de wasbeurt maakte hij mijn bed op, pakte de wasspullen en groette mij,  precies zoals alle dagen daarvoor. Maar bij mij was er wel wat veranderd. Wat bezielde mij om een gozer te vragen mijn pik af te trekken, hoe kwam ik erbij? ’s Avonds om zeven uur kwam hij ineens de ziekenkamer binnen. Niet in zijn uniform maar gewoon in vrijetijdskleding. Hij vroeg of ik er bezwaar tegen had dat hij me een uurtje gezelschap zou houden. Uiteraard niet zei ik, hij pakte en stoel en kwam bij mijn bed zitten.  Andre keek me met een ernstig gezicht  heel indringend aan en zei: “Als hospik mag ik niks weten en al helemaal niets vragen. Maar als ziekenbezoeker mag ik je wel vragen hoe gaat het nu met je?”. “Ik weet het niet, ik ben nog steeds lusteloos en heb het gevoel op een of andere manier tegen een muur aan te lopen, ik zie geen toekomst”.  “Stef” zei Andrew, “Hoe lang denk jij nog jezelf en je omgeving te kunnen belazeren?”  “Waar heb je het over?!” was mijn reactie. “Gewoon zoals ik het zeg: Hoe lang wil jij nog jezelf voor de gek houden en op de koop toe nemen dat je daar gewoon ziek van wordt?”  “Ik begrijp  niet waar je het over hebt” was opnieuw mijn reactie en dat meende ik ook echt. “Wanneer denk jij te accepteren dat je homo bent? ” “Wahat!? ” “Dat je homo bent”. “Hoe kom je daar in hemelsnaam bij? ” vroeg ik, beledigd- kwaad- verbaasd-  en toch ook wel nieuwsgierig. “Ik weet niet hoe ik dit weet, maar ik weet gewoon dat jij helemaal niks minder homo bent dan ik.”. Ik wist absoluut niet wat ik moest zeggen. Mijn zorgvuldig opgebouwd imago van een stoere maar vooral normale man, mijn zorgvuldig geheim gehouden twijfels en vraagtekens over mijn gevoelens waar ik vanaf mijn dertiende mee worstelde, het werd  hier vakkundig aan flarden geschoten, om in militaire termen te blijven. ‘Stef”ging Andrew verder, “Ik ben geen arts. Ik weet ook absoluut niet wat je allemaal nog meer zou kunnen mankeren. Maar vanaf de eerste dag dat je hier op de kamer lag wist ik dat één  van de problemen waar je mee worstelt, en volgens mij tevens de voornaamste oorzaak van je klachten, de ontkenning van je geaardheid is”. Ik wist op dat moment echt niet of ik kwaad, verdrietig of blij moest zijn, ik was letterlijk sprakeloos. Als je het mij vraagt ben jij zelf de enige “dokter” die jou kan genezen. Stop met toneelspelen, erken wie je bent en heb vertrouwen in de toekomst die niet gemakkelijk maar wel boeiend en interessant zal zijn. En heel misschien en als jij het wilt, dan zou ik daar ook graag een rol in spelen; een rol in jouw toekomstige leven”. “Bedoel je dat jij…. Met mij…?”.  “We kennen elkaar natuurlijk nog geen twee weken maar ik heb de indruk dat wij best goed met elkaar overweg kunnen en wat mij betreft zou ik best willen proberen om samen het avontuur met elkaar en met de “boze buitenwereld” aan te gaan.”. Ik was enerzijds helemaal perplex van wat ik hoorde maar aan de andere kant leek het ook wel of er een gordijn was opengetrokken waardoor ik ineens perspectieven zag waarvan ik tot dan toe niet wist dat ze er waren. Wel huisje boompje beestje, maar heel anders dan ik mij dit ooit had voorgesteld.  Andrew stond op van zijn stoel en zei: ” Ik ga nu weg want ik wil dat je dit nu eerst maar eens rustig met jezelf gaat uitvechten . Ik zie jouw morgen weer en dan hoor ik wel wat je nu eigenlijk met je leven en je toekomst wil”. Hij gaf me een aai over mijn kop draaide zich om en was de kamer uit. En daar lag ik dan met een storm aan gedachten en gevoelens in mijn kop. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan maar tegen het ochtendgloren was mij wel duidelijk dat Andrew volkomen gelijk had en dat ik besloot te proberen om samen met hem iets op te bouwen ongeacht de verdere consequenties. En dat die consequenties groot waren was duidelijk. In die tijd waren homosexualiteit en krijgsmacht twee zaken die maar op één manier met elkaar te maken hadden. S-5!  En wanneer die diagnose werd gesteld, was men dus ongeschikt voor iedere vorm van militaire dienst en bestond er nog maar één optie: Ontslag met onmiddellijke ingang. Om zes uur stak Andrew zijn kop weer om de hoek van de deur. Mocht ik misschien nog enige twijfel hebben gehad, toen ik hem weer zag wist ik het zeker, ik wilde hem en niemand anders. Ik stak  mijn beide armen naar hem uit en hij plofte zo boven op me. Gelukkig was hij toen nog iets lichter dan nu anders was ik plat geweest. We omhelsden elkaar stevig en langzaam vonden onze monden elkaar. Een intense zoen zoals ik deze nog nooit beleefd had werd mijn deel. De spanning van de afgelopen nacht, en de warmte van zijn lijf waren al voldoende om mij spontaan te laten spuiten..   Daarna ging het eigenlijk best snel. We hebben besloten om de legeraalmoezenier in vertrouwen te nemen. Hij begreep onmiddellijk dat, zodra bekend werd wat wij voor elkaar voelden wij op staande voet uit de dienst zouden worden gegooid. Daarom adviseerde hij ons om eerst te proberen een baan buiten de kazerne te vinden. Als dat zou lukken was er een basis waarop we woonruimte konden zoeken en als dat gebeurd was dan was het vroeg genoeg om het leger vaarwel te zeggen. Het lukte wonderwel. Ik kon hier bij een accountantskantoor aan de slag en Andrew werd aangenomen als verpleger en klusjesman in een  rusthuis voor vermogende bejaarden. Woonruimte vinden was wat moeilijker maar we waren niet kieskeurig en dus vonden we een zolderetage waar voor ons tweeën voldoende ruimte was om het een tijdje vol te houden.   Door de hectische en spannende tijd die we beleefden leek onze relatie wel in en snelkookpan te zitten. De lusteloosheid van de maanden daarvoor had plaatsgemaakt voor een dadendrang en een energie die ik in jaren niet in mijn lijf had gevoeld. Elk moment dat Andrew en ik samen waren was een feest in alle opzichten.  Alles ging zo snel maar ook zo intens dat wij toen het eenmaal zover was en we een baan een woonruimte in het verschiet hadden wij zonder enige aarzeling de volgende stap durfden zetten. Onze families inlichten en ontslag nemen uit de militaire dienst. We wisten dat met name het inlichten van onze families niet gemakkelijk zou zijn, maar we waren zo zeker van onszelf en van elkaar dat geen hindernis voor ons te groot was. Om onze families niet al te zeer te provoceren besloten we om dit maar niet direct samen te doen.  Ik zal de dag waarop dat gebeurde nooit meer vergeten. Direct al toen ik de grote woonkeuken binnenstapte merkte ik dat er iets speelde. Mijn ouders, broers en zussen hadden zojuist de warme maaltijd genoten en zaten nog rond de tafel. Normaal werd er bij ons voor dit natafelen de nodige tijd genomen maar zodra ik binnen kwam vertrok iedereen met een snelle groet en binnen de kortste keren zat ik alleen met mijn ouders aan de tafel. Mijn moeder was duidelijk nerveus, maar mijn vader kwam direct ter zake. “Er doen rare verhalen over  jou de ronde.  Ze zeggen dat je van de verkeerde kant bent en je schijnt ook regelmatig met een of andere  “Blauwe” gezien te zijn. Is dat zo?”  Even was ik perplex. Er was dus waarschijnlijk iemand die op de hoogte was van onze relatie en dit had rondgebazuind. Maar ik had geen zin om te ontkennen, integendeel de smalende opmerking “Blauwe” bracht mij precies in de stemming om geen enkel misverstand over mijn situatie te laten bestaan. “Ik had jullie graag wat subtieler geïnformeerd, maar kennelijk wordt mij die kans niet geboden. Inderdaad is het zo dat ik heb ontdekt homosexueel te zijn. Gelukkig heb ik Andrew ontmoet dat is een fantastische mens en ik accepteer niet dat jullie hem blauwe noemen”.    Vader sloeg met de vlakke hand op tafel en briesde: “Wat hier in huis geaccepteerd wordt bepalen wij nog altijd, en ik kan je zeggen: Wij accepteren in onze familie geen flikkers, toen niet,  nu niet en nooit niet!  Je verdwijnt onmiddellijk uit dit huis, en wij willen jou niet meer zien voordat je weer een normaal en fatsoenlijk mens bent, heb je dat begrepen? “.  “Ik denk het wel” was mijn korte reactie. “Mooi, dan kun je nu terug naar waar je vandaan komt en ik verwacht dat jij ons binnen een maand komt vertellen dat je een hele grote fout hebt gemaakt en zo niet dan weten wij wat ons te doen staat.  Je hoeft hier verder niemand gedag te zeggen want daar zit nu niemand op te wachten,  je kunt gaan!”. Minder dan een halfuur nadat ik  met lood in de schoenen het huis was binnen gekomen “vloog” ik het huis uit. Ik had er wel rekening mee gehouden dat ik niet eens de tijd zou krijgen om mijn hele verhaal te vertellen, maar dat ik mijn verhaal niet eens had hoeven beginnen vond ik toch wel cru. Ik pakte mijn weekendtas uit de hoek waarin ik hem had neergezet, keek nog even naar mijn ouders die beiden volledig verdiept leken in het bestuderen van de blokjes op tafelzeil en liep de woonkeuken uit de gang in. Als ik dan het huis uitvloog dan wilde ik dat wel door de voordeur doen. Deze werd eigenlijk alleen gebruikt bij Rouw en Trouw, maar ik besefte heel goed dat op dit moment deze beiden aan de orde waren. Ik ging op weg naar mijn levensgezel en ik verliet voor de laatste maal deze woning. Ik heb een tijdje in de gang gewacht of een van beiden mij nog na zou komen, maar ik wist dat dit tegen beter weten in was. Ik heb nog een keer goed rondgekeken, met moeite de klemmende voordeur opengetrokken, naar buiten gestapt, en vervolgens de deur met een knoertharde klap dicht getrokken. Mijn verleden en mijn jeugd lagen achter me, mijn toekomst voor me, ik was er klaar voor.     Een week of tien na deze gebeurtenis ontving ik een brief van een notaris die mij het volgende meldde. Namens uw vader Stephanus van Haaren deel ik u, Stephanus van Haaren mede dat uw vader u niet langer als zijn zoon beschouwd. Dat mij de toegang tot zijn woning en iedere toenadering of contact met leden van zijn gezin of hun nakomelingen werd verboden. Ook schreef deze notaris dat ik, voor zover dit wettelijk mogelijk was, volledig werd onterft.      Dit kwam aan de ene kant hard aan, maar aan de andere kant was het ook een opluchting.  Achteraf kan ik zeggen dat het op één uitzondering na uitsluitend positieve gevolgen heeft gehad. Ik voelde mij volledig bevrijd van allerlei ballast, ik stond werkelijk op mijn eigen benen en dat beviel uitstekend. Het verlies van mijn familie heb ik lang ervaren als een constante pijn. Die pijn verdween toen jaren later eerst mijn vader en kort daarna mijn moeder overleed. In beide rouwadvertenties in de krant, stond expliciet dat ze negen kinderen hadden gekregen. Bij vaders advertentie kon ik dit nog begrijpen, maar toen dit ook zo bij moeder stond wist ik dat niet alleen mijn vader maar ook mijn broers en zussen mij hadden afgeschreven. Sindsdien geef ik desgevraagd ook aan dat ik als enig kind ben opgegroeid en nooit broers of zussen heb gehad. Het is goed zo, ik ben er helemaal mee klaar.   Je zult begrijpen dat ik daarom niet heel erg enthousiast was toen ik van Herman hoorde dat jij naar mij op zoek was. Herman is een van de weinigen die mij vanaf mijn jongste kinderjaren kent en waar ik nog contact mee heb. Via hem weet ik ook dat mijn familie nog net zo homofoob is als in de jaren vijftig. Daarom ook, waarschuw ik je dat jij je geen illusies moet maken dat je met ons contact kunt onderhouden zonder je familie te verliezen. Ik vond Stef – of eigenlijk ome Stef- een geweldige vent. Ik had onmiddellijk het grootste respect voor de wijze waarop hij met alle problemen die hij had ondervonden was omgegaan. Ik deelde zijn mening dat een homo is onze familie niet echt welkom zou zijn. Maar of het onmogelijk was zoals Stef veronderstelde betwijfelde ik toch. Ik zei hem dat ook en hij zei dat hij mij graag het voordeel van de twijfel gaf maar zich geen enkele illusie maakte en niet anders verwachtte dan dat de geschiedenis zich zou herhalen indien ik het waagde uit de kast te komen. Er is echter wel één groot verschil: Ik kan je nu al zeggen dat ons huis voor jou wagenwijd open staat wanneer je elders op straat geknikkerd wordt. Ik vond dit zo’n overweldigende geste dat ik uit mijn stoel kwam naar hem toeliep en hem spontaan omhelsde en zoende. Om vervolgens exact hetzelfde te doen bij Andrew die gedurende het hele gesprek rustig in zijn stoel naar ons had geluisterd waarbij hij non-verbaal heel duidelijk aangaf heel erg bij de zaak betrokken te zijn. Toen ik weer op mijn stoel zat leek het wel alsof ik in een andere wereld was gekomen. Plotseling besefte ik dat ik nooit meer op dezelfde wijze naar mijn familie zou kunnen kijken. Ik besefte ook dat ik mijn homoseksualiteit niet langer meer voor mij wilde houden. Ik wilde worden, en zijn wie ik was en als er mensen waren die dit niet beviel dan was dat hun probleem. Voor mij werd in een klap duidelijk wat mij te doen stond en dat zei ik ook tegen Stef.  Stef aarzelde met zijn reactie en toen mengde Andrew zich voor het eerst in het gesprek. “Wat vind Kees hiervan?”. Was zijn korte vraag. “Oh …eh.. ikweenie.?.””Precies”zei Andrew dat dacht ik al. “Jij moet nu eerst met Kees gaan praten om hem te vertellen wat je hier gehoord hebt en wat je van plan bent. Het is helemaal niet nodig dat jullie gelijktijdig uit de kast komen, maar Kees moet wel weten wat je gaat doen. Hij heeft er recht op als eerste te weten wat jouw plannen zijn. Alleen zo bouw je een solide vertrouwensbasis op. Jij gaat nu eerst met Kees overleggen en daarna moet je doen wat je goeddunkt. En als dan blijkt dat er twee daklozen in ons Brabantse land rondlopen, dan komen jullie maar gauw naar Breda. Dit huis en ons hart zijn groot genoeg om jullie op te nemen. Dat was toch wel een geweldig aanbod en ik werd helemaal warm van zoveel begrip hulpvaardigheid. Na nog een kop koffie gedronken te hebben vertrok ik weer naar huis. Enerzijds heel opgewekt, maar ook met duizenden gedachten in mijn hoofd.    

• 01-02-18

  Openbare Bibliotheek

  Mijn internetprovider heeft de werkzaamheden keurig aangekondigd met een brief. De klus die ze aan de kabel moesten doen, kan echter wel eens de hele dag duren. Het komt me niet goed uit. Ik moet per se een paar artikelen mailen. Daarom ga ik naar de stadsbibliotheek. Het is al weer een tijd geleden dat ik in de bieb ben geweest. Vroeger stonden de computers op de tweede etage. Er is ondertussen verbouwd. In de ruime hal op de begane grond is een heus café gekomen. Er omheen, in carré, de computers. Alles modern en licht. Een computer achterin lijkt me het geschiktst. Een mooi uitzicht op de komende en vertrekkende bezoekers. Met een cappuccino naast het toetsenbord ga ik aan het werk. Een paar uurtjes zal ik wel bezig zijn. Ik bedenk me dat het eigenlijk best een aardige omgeving is. Mooi gebouw, goede koffie en een gezellige drukte. Kortom een goede werkomgeving met af en toe wat afleiding. Ik ga helemaal op in mijn werk en merk plotseling dat er iemand naast me is komen zitten. Ik kijk onopgemerkt op zijn beeldscherm. Hij is zijn hotmail aan het checken. Als ik even later weer gluur, zie ik dat hij foto’s via zijn email heeft ontvangen. Ik kan mijn ogen niet afhouden van wat ik zie. In beeld het onderlichaam van een zwarte man met een grote stijve lul. Mijn buurman scrollt naar beneden. In verschillende poses zie ik dezelfde pik. Ik kijk mijn buurman aan. Hij kijkt tegelijkertijd naar mij. “Sorry”, verontschuldig ik me betrapt. “Ik wil je niet bespioneren, maar ik kan niet ophouden te kijken”. “Geeft niet hoor, ze staan op verschillende profielen op internet, iedereen kan ze zien. Ik heb de pics naar mezelf gemaild zodat ik ze niet op een computer hoeft te bewaren. Maar, jij bent de enige die nu weet welk hoofd erbij hoort”. Ik begin met een zin maar kom niet uit mijn woorden. Mijn buurman lacht en maakt mijn zin en mijn gedachten af. “Ja, het is mijn pik. En…”. Weer begin ik te stamelen, maar herstel me snel. ‘Fantastisch, de foto’s zien er geweldig uit, het maakt me vooral nieuwsgierig naar het levende exemplaar’. “Dat kan zomaar gebeuren,” glimlacht mijn buurman. Mijn gedachten gaan plotseling snel. “Toevallig moet ik even naar de wc”, zeg ik terwijl ik opsta. Snel kijk ik in de linkerbovenhoek van het scherm. Ik maak een mentale notitie van zijn emailadres. Mijn buurman sluit de internetpagina’s af die hij heeft openstaan. “Ik moet ook,” zegt hij terwijl ik achter hem naar de toiletten loop. Ik laat de deur op een kier. Niet veel later glipt mijn computerbuurman snel binnen. Hij doet de deur op slot en draait zich om. Nu kan ik hem eens goed bekijken. Bijzonder knap, groot, gespierd, tondeusekort haar en een diepzwarte huid. Rond de dertig schat ik hem. Zonder woorden maakt hij zijn spijkerbroek open. De knalrode Björn Borg had ik al op de foto’s gezien. Ik ga op de wc-pot zitten en kneedt de groeiende bobbel. Als ik het elastiek naar voren trek, kletst zijn pik tegen zijn buik tot boven zijn navel. Hij is aalglad geschoren. Ik lik zijn kale ballen en til ze met mijn tong op. Dan naar boven langs zijn harde lul. De aders liggen dik onder de huid. Tevreden geluiden boven me. Er parelt een druppel voorvocht op zijn eikel. Ik zuig het heldere sap op en neem dan zijn eikel in mijn mond. Langzaam duw ik mijn mond centimeter voor centimeter verder over zijn donkere lul. Ik neem hem zo diep mogelijk. Het lukt me niet helemaal. Dan voel ik twee handen op mijn hoofd. Hij neemt duidelijk geen genoegen met half werk. Terwijl hij met zijn handen mijn hoofd naar zich toetrekt, beweegt hij zijn onderlichaam naar voren. Hier is geen ontkomen aan. Na een minuut lukt het me mijn keel te ontspannen. De grote pik glijdt langs mijn strottenhoofd. Ik hoor een diepe kreun en een bemoedigend: “Ja, zo wil ik het, helemaal in je keel”. Hij voert het ritme op. Hij neukt stevig door. De druk van zijn handen wordt minder. Ik moet even op adem komen. Zijn lul zit onder mijn speeksel. Dikke klodders druppelen op de grond. Veel tijd gunt hij me niet. Hij steekt zijn staaf weer in mijn mond. Mijn strot is ondertussen helemaal ontspannen en zijn eikel glijdt in mijn keel. Met een gelijkmatig ritme neukt hij me. Hij voert het tempo op. Ik maak mijn broek los en bevrijdt mijn eigen keiharde pik en begin te rukken. Boven me hoor zijn gehijg heftiger klinken. Ik voel zijn lul dikker worden. Hij komt klaar met een luide grom. Hij trekt zijn pik iets terug. Ik proef zijn warmbittere zaad. Een paar flinke golven volgen. Hij trekt zijn lul helemaal uit mijn mond. Zijn zaad vermengt met mijn spuug. Het contrast van het bleke vocht met zijn zwarte pik is groot. Ik spuug tussen mijn benen het sperma in de pot. “Ik heb het al geproefd, ik hoef het niet per se slikken,” verklaar ik mijn handeling. “Hoeveel tijd heb je nodig om te herstellen,” vraag ik vervolgens. “Geen problemen met een tweede ronde. Ik wil je neuken,” antwoordt hij en dat wordt bevestigd door zijn pik. Die is nauwelijks in formaat afgenomen. Ik draai me om, spuug op mijn vingers en besmeer mijn anus. Twee vingers duw ik naar binnen om mijn kringspier los te maken. Ik spreid mijn benen over te wc-pot, buig me voorover en leun op de stortbak. Zijn pik glijdt tussen mijn benen. “Klaar?” vraagt hij me kort. Ik bevestig met een even kort antwoord. Ik voel zijn eikel naar binnen glijden. Zijn pik is nog glad van ons gezamenlijk vocht. Hij pakt me bij zijn schouders en duwt in een keer fel door. Ik ben los en ontspannen genoeg om het zonder pijn te doorstaan. Mijn pik eigen pik is nog steeds stijf en ik begin mezelf te rukken. Met lange halen ramt mijn computerman stevig door. Ons vocht maakt dat het soepel gaat. Hij hijgt in mijn nek. Zijn bewegingen worden sneller en korter. Bij mezelf voel ik het opborrelende gevoel van een orgasme. Het kreunen en hijgen achter me wordt luider. Met een harde finale spuit hij zijn zaad diep in mijn kont. Uitgeteld hang hij over me heen. Ook ik bereik het eindpunt. Met een paar stevige stralen spuit ik mijn zaad in de pot. Langzaam trekt hij zich uit me. Ik houd van dat gevoel. Terwijl we onszelf schoonmaken met wc-papier vraag ik zijn naam. “Noem me maar Rick,” zegt hij glimlachend. Ik herken de naam van zijn hotmail-account. “Leuk je te ontmoeten en zo onverwacht, ik kon thuis niet op internet en moest absoluut een paar mails sturen,” verklaar ik mijn aanwezigheid in de bibliotheek. Rick: “Ik ben pas verhuisd en heb nog geen aansluiting, daarom ben ik hier.” Ik buig me naar hem toe en kus hem op zijn mond. Hij opent zijn lippen en we kussen alsof we nog moeten beginnen. “Ik moet gaan, misschien zien we elkaar nog eens hier” zegt Rick. We glippen naar buiten. Woordeloos nemen we afscheid. Rick glimlacht: ‘tot ziens’. Ik geef hem een korte tik op zijn mooie ronde billen. Ik realiseer me dat ik ze nu pas voor het eerst zie. Terwijl ik terug naar mijn computer loop, zie ik Rick naar buiten wandelen. Hij glimlacht nog een keer achterom en knipoogt. De bibliothecaris kijkt me aan en vervolgens naar de uitgang waar Rick nog een keer omkijkt. Het gezicht van de bibliothecaris staat vol vraagtekens. Zou hij doorhebben wat er op zijn toiletten is gebeurd. Ik lach hem vriendelijk toe. Ik open mijn hotmail en stuur Rick een mail. Ik typ mijn huisadres in het bericht. Eronder: ‘Nu heb je twee adressen van me. Gebruik ze!’

• 30-01-18

  Een verrassende reis 8-10

  Hier volgt weer een verrassende wending aan het verhaal ik hoop dat jullie ook dit kunne waarderen, veel leesplezier!8 Na het eten vertrok Luc weer naar het ziekenhuis. Ofschoon hij heel blij was met zijn logeeradres, wilde hij toch zo gauw mogelijk naar Marc, hij wilde weten hoe het met hem ging. De weg was gemakkelijk te vinden en niet lang daarna stond Luc naast het bed van een slapende Marc. Luc wilde hem niet direct wakker maken en keek eens rond het bed. Het viel hem op dat de katheterzak weg was, en als in een reflex beurde hij het laken op om te kijken of daar wat te zien was. Inderdaad was de katheter  weg en Marc had, heel discreet, een boxer aan. Luc dacht jammer, ik had hem graag nog even bewonderd. Hij liet het laken zakken, pakte een stoel en ging naast het bed zitten. Even later kwam er een verpleegster binnen. “Ik denk dat  meneer het hele bezoek wel zal blijven slapen. Hij heeft een volledige narcose gehad en dat werkt nog een tijdje na. Het is wel zo dat als hij nu goed doorslaapt tot morgenvroeg dan is hij morgen een heel stuk opgeknapt”. Luc was blij met deze informatie en zei dat hij nog een half uurtje bleef en morgen wel terugzou komen. “Dat is prima, en dan hoef je niet op het bezoekuur te wachten hoor, Kom maar na tienen, dan is iedereen gewassen en mag je wel even bij hem. Jullie zijn  toch een vriendenstel?”. Eh ja zei Luc, terwijl hij voelde dat hij bloosde. Het was ook allemaal zo nieuw. “Nou dan kom je morgen maar gauw hier naar toe, maar je kunt hem nu beter laten slapen”. En weg was ze. Luc keek naar het gezicht van Marc dat hem in 2 dagen zo vertrouwd was geworden en kon zich nauwelijks voorstellen dat er een tijd was geweest dat ze elkaar niet kenden.  Het voelde zo vertrouwd.  Na ruim een half uur stond Luc op, rekte zich eens lekker uit en boog zich over Marc. Hij drukte een zoen op zijn mond, maar meer dan een korte hapring in de ademhaling leverde dit niet op. Marc was zich van niets bewust, maar zijn lijf was hard aan het werk om gevolgen van de ontsteking en de operatie te overwinnen. Luc verliet de kamer om na een bewogen dag te gaan rusten op zijn logeeradres. Maar van rust zou nog een tijdje weinig komen…   Moeiteloos vond Luc de woning en viste de sleutel uit zijn broekzak. Neem maar een sleutel mee had Steve gezegd, dan kun je er zo in. Wij zijn waarschijnlijk boven als jij terugkomt dus loop dan maar gelijk door de trap op dan zien we je wel. En precies zo ging het. Na binnenkomst zag Luc al heel gauw dat er niemand beneden was dus riep hij maar een keer in het trapgat naar boven. “Ja kom naar boven wij zijn hier” was het antwoord. Luc liep de trap op en keek, boven gekomen, zo in een hele grote badkamer  waarin boven de rand van een ronde jacuzzi twee lachende gezichten hem toeriepen, “ja schrik maar niet wij zijn bloot en als je slim bent trek je je plunje uit en kom er gezellig bij, er is plaats genoeg. “Ja maar….””Niks te ja maren gewoon uitkleden en in bad komen. Nou ja zeg.. Het was lang geleden dat Luc zo gebiedend was toegesproken, maar nu hij er even over nadacht leek het idee van een lekker bad hem helemaal niet zo verkeerd. Dus stapte hij uit zijn kleren en liet zich in het heerlijke lauwwarme sop glijden. Nauwelijks zat hij wijdbeens op het zitgedeelte, zijn hoofd achterover en de armen wijd op de rand van het bad rustend, of Kees drukte op een knopje waardoor de jacuzzi begon te bubbelen en zijn heerlijke masserende werk ging doen. Na zo een poosje heerlijk gezeten/gelegen te hebben voelde Luc als het ware de vermoeidheid uit zijn lijf stromen. En Luc voelde nog meer. Steve en Kees waren ieder aan een kant vlak naast hem gaan zitten en vier handen begonnen hem te strelen. Eerst over zijn armen en onderbenen later langs zijn borst en boven benen en heel langzaam voelde hij hoe steeds vaker zowel links als rechts zijn zak en pik even werden aangeraakt. Dit was zo lekker dat Luc het met gesloten ogen bleef ondergaan. Wel haalde hij zijn armen van de badrand en sloeg ze bij Kees en Steve om hun nek. Luc wilde zo voorkomen dat ze hun massage voortijdig zouden beëindigen maar ook omdat het gewoon een lekker gevoel geeft om twee stevige kerels in je armen te houden. Heel rustig bleven Steve en Kees met elk een hand de bovenbenen en buik van Luc strelen ondertussen liet Kees wat water weglopen zodat de tepeltjes van Luc juist boven het water uitkwamen. Twee gulzige monden zogen zich ieder vast aan een tepel en met het puntje van hun tongen wisten ze Luc “helemaal gek” te maken. Nooit had Luc geweten dat hij op die plaats zo gevoelig was. Het stereo zuigen aan zijn tepels en het dito strelen van zijn benen veroorzaakte een snoeiharde erectie en zonder dat er ook maar iemand aan zijn pik kwam voelde Luc dat hij bijna klaarkwam. “Hou op, want ik ga zo spuiten” kreunde Luc. “Lekker laten komen, het bad zal er niet van gaan overstromen” was het commentaar van Steve.  En inderdaad terwijl ze zijn liezen bleven masseren voelde Luc zijn zaad omhoogstuwen en met twee-drie krachtige stoten spoot hij zich helemaal leeg. Oh, wat was dat lekker. Maar zoals vaker gebeurt als het kwakkie er eenmaal uit is dan is de spanning weg en voelt iedere aanraking als een elektrische schok. Zo ook bij Luc. Hoezeer hij ook genoten had van de behandeling, hij liet Steve en Kees los en was blij dat ze gelijk doorschoven zodat ze precies tegenover Luc naast elkaar kwamen te zitten. Logisch, het gestreel en gerommel met Luc had hen beiden natuurlijk ook behoorlijk opgewonden en ook die spanning moest ergens een uitweg vinden. Ze pakten elkaar in een stevige omhelzing en gaven zich over aan een enorme tongzoen. Kees draaide zich recht tegenover Steve en ging op zijn knieën schrijlings boven Steve zitten. Kennelijk hadden ze dit vaker gedaan want Luc zag dat Kees zich langzaam op de pik van Steve liet zakken en deze liet zijn pik schijnbaar moeiteloos bij Kees naar binnen glijden. Steve liet zich wat onderuit zakken en Kees begon langzaam op en neer te bewegen. Luc genoot met volle teugen en vond het heerlijk om die twee gasten zo samen bezig te zien. Hij hoefde er weinig moeite voor te doen om zich voor te stellen dat hij en Marc binnen niet al te lange tijd ook zo ongedwongen en ongeremd met elkaar zouden neuken. Luc voelde dat alleen al bij de gedachte daaraan zijn sterretje begon te kriebelen. Maar het kriebelde niet alleen bij Luc, het geschuif van Kees over de paal van Steve bleef niet zonder gevolgen. Met een enorme brul kwam Steve klaar en spoot zijn volle lading in de reet van Kees die extra diep doorzakte zodat hij ook de laatste druppel uit die heerlijke paal van Steve in zijn darmen voelde komen. Steve lag uitgeteld en  met open mond na te genieten en  Zodoende was het voor Kees maar en hele kleine moeite om overeind te komen en zijn tot het uiterste gespannen pik in de mond van Steve te schuiven. Nauwelijks had hij zijn lippen om de eikel van Kees gevouwen of deze laatste spoot zijn pik leeg, recht en diep in de keel van zijn vriendje Steve. Kennelijk lustte deze laatste er wel pap van. Zonder één druppel te morsen slikte hij alles door en likte, toen Kees zijn pik wat teruggetrokken had, ook de laatste druppel mannenpap van de eikel.   Met een diepe zucht zakte Kees terug in het bad en lag met gesloten ogen een poosje na te genieten. De jacuzzi bubbelde en het was voor alle drie een heerlijk relax moment. Maar zoals met alles kwam ook hier een eind aan. Kees moest over en klein uur in het ziekenhuis zijn en dat kon onmogelijk in zijn blote reet. Kees was de eerste die het bad verliet en in de douchecabine dook die in een hoek van de badkamer was gemaakt. Even lekker afspoelen en dan heerlijk droog föhnen. Deze badkamer was werkelijk van alle gemakken voorzien. Naast de douchecabine stonden in een cirkel een aantal verticale glimmende roestvrij stalen buizen.  De ruimte tussen twee palen was zo groot dat je daar tussendoor kon schuiven en de cirkel was zo groot dat je er ruim in kon staan. Zodra Kees druipend van het water tussen deze palen stond kwam er uit honderden gaatjes en vanuit alle richtingen warme lucht over zijn lijf. In  no time was Kees heerlijk droog en glad zonder dat hij ook maar iets anders voor had hoeven doen dan zich al strelend over zijn hele lijf tegoed doen aan de lauwwarme lucht. Daarna ging Kees naar een inloop kast tussen bad- en slaapkamer om zich aan te kleden. Zo en nu wij zei Steve, terwijl hij Luc uitnodigend voorging naar de douche cabine. Zonder elkaar ook maar met een vinger aan te raken douchten zij zich af en liet zich vervolgens een voor een lekker droogblazen. Volgens Luc kon je veel samen maar bij dit drogen moest je het niet hebben dat een ander je de –warme- wind ontnam.   Juist toen ze alle twee droog en naakt in de badkamer stonden kwam Kees binnen. Keurig gekleed in een smetteloos uniform om naar zijn zeggen ”Het dagelijkse brood te verdienen terwijl jullie als  twee luie flikkers liggen te meuren”. De grijns op zijn smoel sprak zijn verontwaardiging duidelijk tegen, maar het was ook wel duidelijk dat hij liever thuisgebleven was. Steve zoende zijn mannetje hartelijk gedag, Luc kreeg een plagende klets tegen zijn blote billen en weg was Kees.  Wat doen we?  vroeg Steve. “Kweenie” zei Luc wat zou jij  willen? “,”Ik “zei Steve “zou het liefst in mijn blote reed in bed duiken, nog effies kletsen en dan slapen”. Lijkt me een strak plan, maar slaap ik dan op jullie slaapkamer, dat we nog kunnen kletsen, vroeg Luc. Sterker nog, je slaapt in hetzelfde bed, kom maar dan laat ik het zien. Als de badkamer al een verrassing was, de slaapkamer was dat nog meer. In een hele ruime kamer die duidelijk was ontstaan door van 2 slaapkamers één te maken stond een mega-bed van wel vier meter breed en drie meter lang. Woooohw wat een bed was het enige dat Luc uit kon brengen. Een vlakte van heerlijk stug verende matrassen waarop diverse dekbeden en kussens lagen en waarop je met gemak met vijf of zes personen zou kunnen liggen. Wat is dit??? Was het enige wat Luc uit kon brengen. “Ons bed” merkte Steve droog op. “Ja dat zie ik, maar wat een megading!” Steve liet zich op  het bed vallen en Luc volgde zijn voorbeeld. Lekker genesteld tegen een paar kussens lagen ze lekker op het bed. Naast het bed stond iets dat op een nachtkastje leek maar een minibar bleek te zijn. Met een “wat wil je drinken” naar Luc opende hij het en pakte er een flesje cola uit.  “Heb je ook sinas?” vroeg Luc “Tuurlijk” en met in iedere hand een flesje dook Steve op het bed. Opener en glazen stonden onder handbereik en binnen de kortste keren dronken de heren met smaak hun verfrissing. “Wat hebben jullie het mega voor elkaar” sprak Luc. Ik vraag me af hoe jullie dit voor elkaar hebben gekregen. Ach zei Steve, wie niet steelt of erft, blijf arm tot ie sterft.  Hoezo vroeg Luc verschrikt,  jullie zijn toch geen dieven??? Steve schaterde het uit: Fout! Maaarrre; “Je mag nog een keer raden”. Hebben jullie dit dan geërfd ?    Ja inderdaad maar dat is een heel verhaal, ik wil het je wel vertellen maar weet niet of je er interesse in hebt.. Nou zei Luc: “Ik heb de tijd en het lijkt me best boeiend om te horen”.   Welnu, onze familie is uiterste conservatief en hecht heel erg aan traditie. Van kinds af aan is mij verteld dat ik Steve heet naar mijn grootvader van vaders kant. Hij had negen kinderen en allen hebben hun oudste zoon naar hem genoemd. Toen ik wat ouder werd kwam ik er achter dat ook mijn over- en betovergrootvader Stephan heetten. Alleen opa zelf had wel 5 zonen maar geen Stefan. Dat vond ik vreemd. Maar als ik er naar vroeg kreeg ik altijd een vaag of helemaal geen antwoord. Ik was 16 toen opa stierf en kort daarna volgde mijn oma. Ze woonden nog altijd in het best grote huis waarin ze hun hele trouwdag hadden gewoond en waar ook alle kinderen ooit een plekje hadden. “Weggooien kan altijd nog” was het devies van opa, dus het leeghalen van dit huis was echt een mega klus, waarbij elke hulp welkom was, ook die van mij. In een kast op zolder vond ik een krantenknipsel met een foto van een eindexamenklas HBS uit 1955. Op de foto stonden zo’n 20 jonge mannen waarvan één gezicht me direct opviel, het leek wel alsof er op de voorste rij een tweelingbroer van mij zat. Onder de foto stonden de namen van de geslaagden en het bleek dat mijn “tweelingbroer” Stephan van Haaren heette. Dit kon geen toeval zijn. Bewijzen kon ik niets, maar ik wist gewoon dat ik niet naar mijn tweelingbroer keek maar naar een voor mij volkomen onbekende oom. Mijn vader was de eerste en meest voor de handliggende persoon die ik er naar kon vragen dus zodra ik kon deed ik dat ook. Hij schrok, dat was duidelijk en was ook even van zijn stuk toen hij het krantenknipsel weer aan me terug gaf. “Ja, dat was onze Stephan”. “Hoezo “was”, is hij dan dood?” “Misschien wel, en zo neen zou ik absoluut niet weten of en waar hij leeft en om je de waarheid te zeggen hoef ik het ook niet te weten ook, zo iemand hoort niet in onze familie!”. “Omdat?” “Dat doet er niet toe, dat hoofdstuk is jaren geleden afgesloten en dat gaan we niet meer openen”. En daar kon het mee doen. Maar ik was geen kind meer en er was nog iets. Toen ik op de LTS kwam ontmoette ik Kees. We konden het direct goed met elkaar vinden maar na ongeveer een jaar ontdekten we dat wij samen verder wilden. Zo jong als we waren wisten we dat we nooit met een meisje gelukkig zouden worden. Maar we wisten ook dat in onze beide families de pleuris uit zou breken als dit bekend zou worden. Toen ik nog eens goed naar de foto keek kwam ik steeds meer tot de conclusie dat ik wel eens niet de eerste homo in onze familie zou kunnen wezen. Ik besloot mijn oom te gaan zoeken en niet te rusten voordat ik hem gevonden had. Trouwens je hebt al een lange zware dag achter de rug, zouden we niet gaan slapen? vroeg Steve aan Luc. Nee joh, dit verhaal is veel te spannend, ga door! Oké. Ik besloot dus op zoek te gaan naar mijn oom maar waar moest ik beginnen? Internet zoals nu was er niet. Het telefoonboek van Den Bosch, waar we vandaan komen, barstte ook toen al van de “van Haarens” dus dat was onbegonnen werk. Op het gemeentehuis kon of wilde men mij ook niet helpen, dus het was lastig. Uiteindelijk vond ik een van de klasgenoten die op de foto stond en hij wist me te vertellen dat Stef zoals hij hem noemde naar Breda was vertrokken. Maar het belangrijkste was; hij wist mij het adres te geven van ene Herman, en hij zei zeker te weten dat die mij alle informatie kon geven die ik nodig had. Maar….. ik weet niet of hij je wil helpen. Het ligt allemaal heel gevoelig!  Omdat ik met het telefoonboek van Breda ook niet verder kwam, heb ik toch maar eens gebeld met die Herman. Toen ik hem vertelde  wie ik was en waarvoor ik belde was het lange tijd stil. Toen kwam de reactie, heel kortaf zei hij dat ik hem over een week terug mocht bellen maar tot die tijd niets moest ondernemen. Zelden heeft een week zo lang geduurd. En zelden was een telefoongesprek dat we na een week hadden zo kort. “Je mag Stef bellen maar hij schat in dat jouw familie nog niet weet dat je hem zoekt en in dat geval raadt hij je dringend aan dit vooral zo te laten”. Hij gaf me een telefoonnummer en daarmee was de kous af. Ik moest het even laten bezinken maar al heel gauw daarna besloot ik mijn oom Stef te bellen. Het klonk onmiddellijk heel vertrouwd want de stem was precies hetzelfde als die van mijn opa en mijn vader. Het gesprek was niet onaardig maar wel heel duidelijk. De breuk tussen mijn oom en de rest van de familie was definitief  daarover kon geen enkel misverstand bestaan. We spraken af dat ik hem éénmaal zou bezoeken en dan van hem het hele verhaal te horen krijgen.  Daarna was het aan mij om te bepalen of ik hem nog ooit zou willen zien, maar in dat geval zou ik me wel heel goed moeten realiseren dat dit voor mij vergaande consequenties zou krijgen, maar daar kwam ik vanzelf wel achter, aldus mijn oom. Ik was welkom in de Jacob Catssingel te Breda. “Was dat in dit huis” vroeg Luc? “Ja” zei Steve “ dat was in dit huis”. We maakten een afspraak en een paar dagen later stond ik hier aan het einde van een middag, toch wel zenuwachtig, op de stoep.

• 26-01-18

  Een verrassende reis 7-10

  Hallo allemaal. Ja het blijft en verrassende reis. Zoals ik (blij) verrast ben door jullie positieve reacties, zo worden Marc en Lu verrast door een onverwachte ziekenhuis opname met, hoe kan het ook anders, verrassende gevolgen.   7 Luc ging  nog even op “zijn“ bankje zitten en of het nu kwam door het lekkere zonnetje of  toch door het klaarkomen zojuist, hij dommelde zomaar weg en viel in een diepe slaap. Plotseling schrok hij wakker en zag dat hij ruim een uur had geslapen. Hij rekte zich eens lekker uit en begon naar “zijn” truck te slenteren, want de aflosser zou nu wel niet zo lang meer op zich laten wachten. Luc had juist zijn rondje om de truck gemaakt toen er pal achter hem een andere truck arriveerde. Bijna tegelijkertijd sprong er links een oudere man van zeker 50 jaar en rechts een gozer van hooguit 25 uit de cabine. Ze liepen direct op Luc toe en de oudste stelde zich voor als Gerrit Vonk en met een armzwaai naar zijn maat  zei hij: “En dit is mijn zoon Koos”.  We hoorden dat er hier problemen waren maar dat gaan we oplossen. Luc vertelde in het kort wat er was gebeurd en dat hij blij was dat zij er toch zo gauw waren, want hij was het spuugzat op deze parkeerplaats. Oké zei Gerrit. Ik heb van van Prooijen begrepen dat het de bedoeling is dat Koos deze truck naar Rotterdam rijdt. Jij zou de sleutels en de papieren hebben en die wil ik wel even zien want van Prooijen wist ook niet precies waar het spul moet worden afgeleverd. Luc pakte uit de truc een tas en diepte daaruit een bos lading- papieren op en reikte die over aan Gerrit. Die bladerde er even doorheen en vond toen wat hij zocht:  Drutenstraat, dat is dus op dat korte piertje in de Waalhaven bromde hij terwijl hij even naar Koos keek om te zien of hij het begrepen had. Dit was het geval en Koos die inmiddels de sleutels van Luc had overgenomen maakte al aanstalten om in de truck te klimmen. Hoho zei Gerrit, wat ben je van plan wou je hem, wijzend naar Luc, hier laten staan?  Oh nee tuurlijk niet, maar waar moet jij eigenlijk heen? Weet ik eigenlijk niet. Ik woon in Dordrecht maar ik zou eigenlijk wel eventjes naar Marc in het ziekenhuis willen. Dus als je me in Breda afzet vind ik dat prima. Het schijnt niet ver van afslag 15 te zijn. Nou weet je wat, we gaan rijden en dan kijken we wel wat we doen als we bij Breda zijn. Oké zei Gerrit tegen zijn zoon  “Je belt maar als je weet wat je gaat doen, dan zien we elkaar wel weer in Rotterdam”. Jaaaah  Paaaah! zei Koos met zijn hoofd schuddend en klom achter het stuur waar Marc nog maar een paar uur geleden achter vandaan gehaald was. Luc nestelde zich weer op zijn vertrouwde plekje en was al lang blij dat hij deze parkeerplaats kon verlaten.   Veel sneller dan gedacht waren ze al bij de afslag en  Luc vroeg Koos om hem daar inderdaad maar af te zetten. Nou zei Koos dan rij ik wel even een blokje om en zet je bij het ziekenhuis af. Wat doe ik trouwens met jullie bagage? Ja dat weet ik ook niet. Ik kan moeilijk met twee plunjezakken in het ziekenhuis aankomen maar ik heb wel wat spullen nodig als Marc hier langer moet blijven.  Weet je wat als je nu eens even voor jullie allebei voor een paar dagen reut in één tas stopt. Die neem je mee en de rest lever ik wel af op het kantoor. Lijkt me een strak plan zei Luc die direct begon te graaien in de tassen die hij naar zich toe getrokken had. Ondertussen reed Koos over de Graaf Engelbertlaan en de Diaconesselaan naar het Amphiaziekenhuis. Toen hij daar aankwam had Luc zijn zaakjes op orde en was klaar om afscheid te nemen van Koos, die juist de wagen voor het ziekenhuis had neergezet. Ze gaven elkaar een stevige hand en met een bedankt van Luc en een “doe Marc de groeten en beterschap” van Koos sprong Luc uit de truck. Hij zwaaide nog een keer naar de wegrijdende Koos en daar stond hij met een volle weekendtas voor de ingang van het ziekenhuis. Hij ging naar binnen en liep direct naar de infobalie.”U zoekt” ? vroeg de dame vanachter een pc scherm? Eh eh ik zoek Marc Swets stotterde Luc een beetje, hij is net met een arts hier naar toe gebracht. De dame tikte even op het toetsenbord en keek toen bedenkelijk naar het scherm. Niet op een verpleegafdeling in ieder geval, dan even hier kijken mompelde ze meer in zichzelf dan dat ze tegen Luc sprak en toen klaarde haar gezicht op. Hij ligt nog op de verkouverkamer,  en daar is geen bezoek toegestaan. Bent u familie? Ja, hij is mijn partner, zei Luc,  terwijl hij voelde dat hij begon te blozen. Eergisteren voor het eerst ontmoet en nu noemde hij zichzelf “zijn partner”.   Maar kennelijk was dit voor de balie medewerkster  ruim voldoende reden om direct in aktie te komen. Ze pakte de telefooon  drukte op een paar toetsen en even later verscheen er een brede glimlacht op haar gezicht. ‘Hoi Els, hoe is het ligt er bij jou een Marc Swets  in bed? “Wat zeg je?”…… Nou ik denk dat ik je dan moet teleurstellen” sprak ze met een korte blik op Luc, “maar daar kom je zo wel achter, er komt iemand naar je toe”. Ze legde de hoorn op de haak, keek met een vrolijk gezicht naar Luc en zei: “Je hebt geluk Els heeft dienst en dan mag je wel even naar de verkouverkamers maar het is niet gezegd dat je bij je mannetje mag want hij slaapt nog diep. Hier achter is de trap en daar ga je naar beneden  dan rechtsaf en aan het einde van de gang is de afdeling”. Snel liep Luc de aangewezen route en het duurde niet lang of hij was op de afdeling waar een blonde zuster hem tegemoet kwam. U kwam voor mijnheer Swets ? Jaah was zijn antwoord ik ben Luc. Ik ben Els zei  de verpleegster terwijl ze hem een hand gaf en hem met een vinger op haar lippen wenkte dat hij haar zwijgend moest volgen. Vlug liepen ze een korte gang door en aan het einde opende ze zachtjes een deur. Luc volgde haar en daar zag hij Marc liggen tussen de witte lakens. Aan het infuus in de arm en een monitor waarop allerlei grafiekjes, streepjes en cijfertjes te zien waren  kon je zien dat het geen normaal slaapje was waar Marc in verzonken was. Ben je zijn broer vroeg Els?  nee zei Luc hij is mijn partner. Dus je begrijpt dat ik heel erg ongerust ben en graag wil weten hoe het nu met hem is. Ja dat snap ik. Maar ik kan je zeggen dat het heel goed gaat. Hij had een acute blinde darm ontsteking maar deze was nog niet geperforeerd. Hij is geopereerd en ik verwacht dat hij zo wel uit de narcose komt. Als je wil mag je hier wel even blijven. Wil je koffie?  Oh graag; zwart alsjeblieft. Oke ik haal het effe ik ben zo terug. En weg was ze. Luc liep naar het bed en drukte een zoen op de lippen van Marc. Alsof hij er op had gewacht gingen zijn ogen open, maar wat hij zag leek niet echt tot hem door te dringen en hij sloot zijn ogen dan ook maar weer. Terwijl Luc met een glimlach naar Mark stond te kijken kwam Els weer binnen. Pak een stoel, en hier is je koffie, terwijl ze op de monitor keek vroeg ze: Is hij wakker geweest? Ja heel even, toen ik hem een zoen gaf. Nou ik weet niet hoe lang jullie elkaar al kennen maar zijn hart gaat nog steeds sneller kloppen als hij je ziet!. Luc werd rood tot achter zijn oren maar het leek hem niet verstandig om nu te zegen dat ze elkaar nog maar een paar dagen kende. Hij was veel te blij dat hij bij Marc kon zijn en liet het maar zo. Ik laat jullie nu maar alleen. Als je tegen hem gaat praten wordt hij sneller wakker. En hoe eerder hij wakker is hoe sneller jullie hier weg kunnen..  Nauwelijks was Els verdwenen of Luc boog zich weer over Marc. Opnieuw drukte hij een zoen op  zijn mond maar nu niet vluchtig maar intens en langdurig, het miste zijn uitwerking niet. Opnieuw opende Marc zijn ogen maar nu was er duidelijk een blik van herkenning. Hij hield zijn ogen open en vroeg “Wat is er gebeurd, waar ben ik?” Je bent in het ziekenhuis en ze hebben net je blindedarm verwijderd. Heb je pijn? Nee dat niet maar het voelt wel raar. Bijna in een reflex tilde Luc het laken op om te zien wat de schade was. Zoals te verwachten was prijkte er een groot wit plakkaat op de rechter onderbuik daar was weinig te zien. Onwillekeurig keek Luk ook even verder en zag een intens verschrompeld pikkie waaruit een katheter  slangetje kwam. Met een glimlach liet Luc het laken weer zakken. Hij moest denken aan de fiere paal waar hij nog geen 24 uur geleden zo intens van genoten had. Ach het zou allemaal wel goed komen. Hij keek Marc weer aan maar die lag weer met gesloten ogen,  maar vroeg met een grijns op zijn gezicht toch wel of alles er nog aanhing. Ja maak je geen zorg het is alleen wat verschrompeld maar daar weet ik wel raad op. Zie jij eerst maar eens echt waker te worden en vervolgens weer op te knappen. Want hoe dan ook ze hebben je wel te grazen gehad.  Alsof  Marc ineens weer een trede bewuster werd wilde hij plotseling overeind komen en vroeg hij met een heel verschrikt gezicht waar is mijn wagen? Alles goed, alles goed ,suste Luc hem en drukte hem weer terug in het kussen. Gerrit en Koos Vonk waren een paar uur nadat jij was afgevoerd op de parkeerplaats en Koos heeft  jouw wagen overgenomen. Hij heeft mij hier afgezet en is nu naar Rotterdam. Oh, was de reactie van Marc, maar wat is er dan eigenlijk gebeurd want ik weet alleen dat ik verschrikkelijke pijn in mijn buik kreeg en een parkeerplaats ben opgereden. Maar ik weet niet hoe ik hier kom. Nou heel simpel. Luc vertelde wat er gebeurd was, de hulp die ze hadden gekregen van Sonja en Cor en dat hij Luc zelf nog opdracht had gegeven om van Prooijen te bellen waardoor Gerrit en Koos ingeseind konden worden. Tjonge jonge het is me wat en nou lig ik hier, zou dat nog lang duren?   Ik weet het niet zei Luc,  maar nu je toch weer aardig aanspreekbaar ben zal ik eens kijken of ik iemand kan vinden die ons wat wijzer kan maken. Hij ging de kamer uit op zoek naar Els die hij al gauw had gevonden. Hij vertelde dat Marc redelijk bij kennis was en wat er nu verder ging gebeuren. “Prima”zei Els, ga maar terug naar hem en dan kom ik zo met de dokter bij jullie. Na tien minuten kwam Els met een oudere man de kamer op. Hij stelde zich voor als dokter van Laar en vertelde dat hij de operatie had uitgevoerd. “Je was er mooi op tijd bij. Je appendix was geweldig ontstoken maar verder was er niets aan de  hand. Over een paar dagen mag je naar huis, en over twee maanden ben je weer helemaal de oude”. Terwijl hij sprak tilde hij het laken op en keek naar het verband. “Geen spoortje bloed, prima je mag naar de afdeling”. “Els weet jij al waar hij heengaat”?  Ja hij kan naar afdeling 4. Mooi wat mij betreft kan dat nu gebeuren. Oké zei Els, dan ga ik bellen en kom zo bij jullie terug. Nou dat valt niet tegen zei Marc, toen ze weer alleen in de kamer waren. Maar ik zou niet weten hoe ik me alleen moet redden want ik heb het gevoel dat ik helemaal niks meer kan.  Nou, je hebt geen erg hoge pet op van je bijrijder geloof ik. Maar als jij nou gewoon niet al te eigenwijs bent en doet wat er van je gevraagd wordt dan komt dat best in orde sneerde Luc. “Ja baas!” bromde Marc timide. En direct daarna  zwaaide de deur open. Een niet al te grote dertiger kwam de kamer binnen. Hij stelde zich voor als Steve van Haaren en zei dat hij een patiënt naar afdeling 4 moest brengen. Dat klopt zei Luc dat is deze gozer, wijzend op Marc. Nou dat lijkt me duidelijk en daar zullen we eens gauw mee beginnen  want dit is voor vandaag mijn laatste klusje en dan ga ik lekker naar huis.   Met een paar soepele hand- en voet grepen maakte hij het ledikant rijvaardig en vroeg aan Luc of hij mee ging?  Ja natuurlijk zei Luc, nou gooi die tas dan maar op het voeteneinde en als je dan de deur wil openmaken dan gaan we rijden. Vlot en snel manoeuvreerde Steve het bed door de deur en reed hem in vlot tempo naar de lift. Het duurde even voor deze er was en zodra ze in de lift stonden sloten de deuren, drukte Steve op de “4” en ging de lift omhoog en toen …PATS!! .. het licht ging uit en met een schok kwam de lift tot stilstand …..totale stroomstoring. Nadat tot hun doordrong dat ze vastzaten en hun ogen aan het schaarse licht van de noodverlichting gewend  waren drukte Steve die daar het kortste bij stond op de knop van de intercom. Het duurde even voor er een reactie kwam en een mannenstem meldde: “Goede middag, wij kampen met een algehele stroomstoring, heeft u een acuut probleem of  kunt u het enige tijd uithouden?  Steve antwoordde dat hij met een operatiepatiënt op weg was naar de vierde etage, maar dat hij geen acuut probleem voorzag. Oké vroeg de stem, met hoeveel personen bent u in totaal in deze lift?  Ik ben samen met de patient en nog een man in deze lift. Ben jij dat Steve?  Ja, hoezo?  Hier met Willem, en als ik hoor met wie jij daar inde lift bent,  dan maak ik me over jou geen zorg. Nee maar als je mij niet verteld hoelang dit gaat duren dan mag jij je over jezelf wel zorg gaan maken zodra ik hier uit ben! Oké, oké, als jullie geen acute problemen hebben dan moet je rekenen dat het een uur gaat duren. Als de noodstroom op volle sterkte werkt worden een voor een de liften gereset en in werking gesteld. Maar dat gaat even duren en de meest acute probleem gevallen worden het eerst opgelost. En ik schat zo in dat jullie het wel een uur met elkaar uithouden. Nou daar hoef jij je niet druk over te maken, zorg maar dat we hier gauw uitkomen want ik wil naar huis. Ja dat snap ik want vannacht ben je ook weer alleen hé! Ja wrijf het er maar in, maar ga nou maar gauw aan het werk want we willen er uit!  Oké groetjes!   En de verbinding werd verbroken. Volgens mij kennen jullie elkaar, zei Luc tegen Steve.  Ja joh, die portier is mijn zwager en zijn broer moet hem om elf uur aflossen voor de nachtdienst zodoende weet hij dat ik vannacht alleen ben. Dus jij bent getrouwd met zijn broer? Ja, goed geraden!  En jullie, zijn jullie ook een stel? vroeg Steve. Nou nog niet echt want we kennen elkaar nog, maar een paar dagen zei Luc, maar de clic is er wel en ik denk dat we het wel met elkaar blijven uithouden. En in een paar zinnen vertelde Luc heel openhartig wat er in de afgelopen dagen was gebeurd. Maar het is wel heftig want we zijn geen van beiden uit de kast. Nou ja moet dat dan? Als het goed voelt, dan zit het goed. En hoe je dan je relatie invult moet je lekker samen uitmaken. Hoe bedoel je, mengde nu ook Marc zich in het gesprek. Nou bijvoorbeeld of je strikt monogaam blijft of dat er ruimte is om ook eens wat met een ander te doen zonder dat dit tot scene´s en toestanden leidt. Ja maar kan dat dan­? vroeg Luc verbaasd. Mij dunkt dat als je een partner hebt dat je dan niet met een ander moet rommelen. Waarom niet? Jouw vriendje is internationaal chauffeur, en jij woont hier. Dacht je dat hij in Spanje niet geil kan worden omdat  zijn vriend in Holland woont?  En dan, mag’tie zeker alleen maar een beetje rukken in het donker?  Kijk je moet wel eerlijk tegen elkaar zijn en als jullie afspreken dat er alleen maar thuis wordt gegeten dan is dat jullie zaak. Maar ik ben blij dat ik niet in zo’n relatie zit. En hoe lang zijn jullie dan al een stel?  vroeg Marc weer. Oh we kennen elkaar vanaf de LTS toen waren we 13. Kort daarna ontdekten we dat we allebei heel veel voor elkaar voelden en toen we 18 waren zijn we samen gaan wonen, dat is nu 19  jaar geleden. Zo daar kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen zei Marc tegen Luc. Zeg dat wel. Maar hoe gaat dat dan, als jij een leuke gozer ziet duik je er mee in de koffer en laat je vriend toekijken? Hahaha, helemaal mis. Ten eerste is het niet mijn vriend want we zijn getrouwd dus mag ik spreken van “mijn man”.  Ten tweede als ik iemand zo leuk vind dat ik er mee de koffer in wil blijft mijn man niet toekijken. Maar voor ons is er een duidelijk verschil tussen sex en liefde. Wij houden van elkaar en zullen elkaar door dik en dun steunen. Maar als “gerritje” omhoog komt en er is een lekkere manier om hem weer rustig te krijgen dan doen we dat. Maar nu wat anders; waar slaap jij vannacht? vroeg Steve terwijl hij Luc aankeek? Weet ik niet, denk in een hotelletje, hoezo? Nou wat mij betreft logeer je gewoon en paar dagen bij ons tot hij hier, wijzend op Marc, weer wat is opgeknapt. Nou ik weet niet of ik daar zo van opknap, bracht Marc naar voren. Hoezo, bang dat ik je vriendje afpak?  Ja eigenlijk wel zei Marc. Luc stond  naast het bed maar boog zich spontaan voorover om Marc een stevige kus op zijn mond te geven. Deze spontane verzuchting maakte Luc duidelijk hoezeer Marc op hem gesteld was. En als ik jou nou niet beloof dat we niet aan elkaars pikkie zullen zitten maar wel dat er maar eentje is waar ik mij mee verbonden voel?  “Dan word ik van jullie gestoei niet vrolijk maar je eerlijkheid maakt me wel heel erg blij”, antwoordde Marc. En om heel eerlijk te zijn, ik ben nog altijd single omdat ik de vrijheid wil hebben om te genieten van al het moois dat er onderweg te beleven valt, dus wat dat betreft past dit ook wel in mijn filosofie van een ideale relatie. Nou mooi toch! riep Steve. Maar nu wat anders, wanneer gaat deze  rotlift eens een keer omhoog. Ik zie ons nog de nacht met z’n drieën doorbrengen. Nou ik doe niet mee hoor zei Marc met een verschrikt gezicht. Ik wil alleen maar rustig liggen en slapen. Ja wat wil je na zo’n narcose. Ik vind trouwens dat je toch super helder bent voor een operatie patiënt. Ja ik moet wel helder zijn want ik moet jullie in de gaten houden! Waarop ze het met z’n drieën uitschaterden.  Onder het lachen flitste ineens de TL balk weer aan en ze moesten hun ogen dichtknijpen om even rustig aan het licht te wennen.  Zodra Steve aan het licht gewend was probeerde hij of de lift zou reageren op de knoppen maar er gebeurde niets. Steve drukte wee op de intercom en even later meldde Willem zich weer. Onmiddellijk riep Steve ’Wat is dat voor klootzooi nou brandt wel de lamp maar dat kreng doet nog niks”. Rustig kerel rustig antwoordde Willem, ik heb je toch gezegd dat de lift eerst gereset moet worden. Als dat gebeurd is zakt hij langzaam tot hij op een etage komt, dan gaan de deuren open en zodra ze dan weer dicht zijn functioneert de lift weer normaal. Maar als nu de TL bij jullie al brandt denk ik dat het niet lang meer zal duren”. Het is je geraajen”, bromde Steve . Nauwelijks had hij dit gezegd of de lift ging langzaam naar beneden. Toen hij vervolgens stopte gingen de deuren open en bleken ze op de eerste etage te zijn. Ze wachten even en toen de deuren weer dichtgingen drukte Steve op de 4, en alsof er nooit iets gebeurd was zoefde de lift naar de etage waarop ze moesten wezen.   Daar aangekomen schoven ze het bed met Marc uit de lift en Steve zei dat hij even zou informeren terwijl Luc bij Marc bleef. “Aardig hé van die gozer dat je bij hem kunt slapen” zei Marc, “Ja inderdaad maar ik vind het zo apart dat ik het ook nog aangenomen heb, normaal zou ik dit nooit doen maar sinds ik jou ontmoet heb lijkt het wel of ik met iedere kerel meega die het me vraagt” zei Luc. “Nou, merkte Marc op, dat is dan een mooi vooruitzicht voor mij”. “Ach maak je maar geen zorgen ik zal altijd weer naar je terugkomen, is het dan goed? en terwijl Luc dit zei kon hij het niet laten om even met zijn hand door Marc zijn haardos te rossen. Stoor ik ? vroeg Steve, “de heren zijn zo lekker bezig”. Ja nu kan het nog even zei Luc maar weet je iets? Ja hij gaat naar kamer  4.12. daar ligt hij alleen en dan kan hij lekker uitrusten. De afdelingsarts zou zo dadelijk nog even naar hem kijken en misschien horen we dan ook hoe lang hij moet blijven. Op de kamer aangekomen kwam er al direct een verpleegster die zich voorstelde als Annie, om het intake gesprek te houden. Steve, zei dat hij nog het een en ander te doen had en dat Luc maar op deze kamer moest wachten. Als hij zijn dienst er op had zitten zou hij Luc wel op deze kamer oppikken. Kort daarna kwam de arts. Hij onderzocht Marc en vertelde dat hij als alles goed ging waarschijnlijk na het weekend naar huis zou mogen. En met de melding van Annie dat ze zo dadelijk terug zou komen met drinken en wat pijnstillers die zo zoetjes aan ook wel nodig waren lieten ze de beide heren alleen. Want door alle afleiding ging het nog wel, maar nu Marc steeds rustiger in zijn bedje aan het bij-komen was kwam de pijn ook weer opzetten. Anders dan vanmiddag, maar toch! Marc was nog gekleed in een operatiehemd en zijn kleren zaten in en zak die aan het bed geknoopt was. Terwijl Luc juist deze kleren in de kast wilde leggen kwam Annie met een karretje waarop allerlei dranken stonden de kamer in. “Zo ik heb alles maar meegenomen, denk je dat je al iets kunt drinken? “ vroeg ze aan Marc. Heb je karnemelk? Ja. Dan doe dat maar zei Marc. Dat is goed zei Annie maar doe dan eerst even deze twee pilletjes met flink wat water innemen, dan een glas karnemelk en dan gewoon lekker slapen zei  Annie en terwijl ze dit verzorgde, had Luc de spullen in de kast liggen.  En jij, zei ze tegen Luc, pak ook maar iets van deze kar, het mag eigenlijk wel niet maar je bent ook al zo lang in de weer dus pak maar gerust. Luc schonk zich een glas Jus d’orange in en nestelde zich in de stoel naast het bed. Nadat Annie was vertrokken keek Marc liggend in een puik opgeschud kussen met halfopen ogen naar Luc. Zonder één woord te zeggen keken de twee elkaar zo een poosje aan ze voelden beiden: Dit is goed! Alsof ze elkaar al jaren kenden. Wat er ook gebeuren zou ze zouden elkaar nooit meer loslaten. Langzaam boog Luc zich voorover en zijn lippen op die van Marc. Langzaam schoven hun tongen langs elkaar en zo, intens genietend van elkaar trof Steve ze, toen deze de kamer op kwam. Geen van beiden merkte hier iets van, zo gingen ze in elkaar op. Maar Steve wilde toch wel naar huis dus na enige tijd kuchte hij maar eens waardoor de beide verliefden ineens weer van hun roze wolk in de boze buitenwereld tuimelden.   Lachend zei Steve, ja sorry maar ik wil ook nog wel even tongworstelen en daarvoor moet ik toch echt naar huis. Wat spreken we af. Wij wonen op loopafstand van het ziekenhuis dus  als we nu naar huis gaan dan kun je na het eten nog gemakkelijk even op bezoek. Lijkt me een strak plan zei Luc. Dan kan Marc even lekker slapen en spreken we vanavond wel af hoe we het verder doen. Luc stond op, pakte zijn tas, gaf Marc ‘n zoen en liep met Steve de kamer uit. Via de trap liepen ze naar beneden omdat dit volgens Steve veel sneller en gezonder was dan die stomme lift die ook nog kan blijven hangen. “En jij houdt niet van dingen die kunnen hangen”? vroeg Luc hem met een grijns. “Dat ligt er helemaal aan wat er hangt,  maar er zijn nu eenmaal zaken die hangen nooit lang als het aan mij ligt” antwoordde.  Steve gevat.  “Nou die lift bleef vanmiddag anders verrekte lang hangen ”Nou die lift misschien wel maar ik had de indruk dat er in de lift weinig hing, of vergis ik me?” “Nee je hebt gelijk, ik werd best een beetje geil van al het geouwehoer over en weer”. Zie je wel!” Via de personeelsuitgang kwamen ze aan de zijkant van het gebouw naar buiten en over een klein paadje door de tuin bereikten ze al gauw een openbare weg. Kijk dit is de Langedijk. Die steken we over en dan gaan we even links en dan daar rechts de Jacob Catssingel in, daar wonen wij. Jij moet straks even rechtsaf de Langedijk aflopen en dan links de Diaconessenweg in, dan sta je zo bij de hoofdingang. Ondertussen waren ze een eind  de straat ingelopen en aan het einde van kort zijstraatje links liep Steve een voortuin in, ze waren er al. Voordat ze bij de deur waren zwaaide deze al open en werden ze begroet door Kees die ze al aan had zien komen. Steve gaf Kees een stevige knuffel en zei, wijzend op Luc, “Dit is Luc, onze loge voor een paar dagen”.” Oké welkom”, sprak Kees terwijl hij Luc joviaal de  hand schudde.” In het huis hing een heerlijke lucht die verraadde dat er in de keuken al hard gewerkt was. “Wat willen jullie? We kunnen over een half uur aan tafel, maar als je eerst wilt douchen dan kunnen we ook wat later eten”  “Nee ik vind over een half uur eten prima, dan drinken we vooraf een glaasje, dan kan Luc nog mooi even naar het ziekenhuis en hebben wij het rijk nog even alleen” zei Steve terwijl hij Kees een vette knipoog gaf. Zo kwam het dat ze even later met z’n drieën in de woonkamer aan een biertje zaten. De ovenschotel die Kees voor hen had klaargemaakt, smaakte daarna des te beter.  

• 26-01-18

  In de volle metro

  Goeie dag,Dit verhaal is fantasie.....Maakt me wel geil erover te fantaseren , en wie weet...Het is vrijdagmiddag, lekker weer ik heb me lekker intiem geschoren...stringetje aan, lage heup broek waardoor stringetje goed zichtbaar is...blouse die net stringetje uit zicht houd...Als ik buk is mijn stringetje goed zichtbaar...Ik ga met de metro naar Rotterdam....liefst naar sexbios...In de metro is het vreselijk druk..ikmoet blijven staan...Ik voel me geil..en kijk beetje rond....Opeens staat er iemand heel dicht achter me...en fluistert ...blijf met je rug naar me toe staan sletje....lekker geil die string...Ik wil me omdraaien maar hij is duidelijk groter en sterker...ik blijf staan...hartkloppingen en in afwachting...Dan zegt hij weer heel zachtjes...hou je stil en doe net of er niets aan de hand is...ik voel zijn handen over mijn kontje gaan...poehhh wat een grote warme handen...ik moet kreun onderdrukken...dan gaat zijn hand naar mijn pik..die inmiddels al stijf is...Jesus denk ik...wat gebeurt hier...Sta stil verdomme...fluistert hij en knijpt hard in mijn pik...oefffff....Dan gaat er een hand onder mijn blouse...en vindt mijn geile stijve tepeltjes...ik ben echt super tepelgeil...hij maakt me echt super geil...en in reflex duw ik mijn kontje naar achteren en voel bij hem ook stijve pik door zijn broek...Hij fluistert weer....hier wordt jij geil van he sletje...hij gaat harder knijpen nu...ik duw mijn kontje nu echt hard tegen zijn pik...Voorzichtig geile teef...er gaat er zo maar 1 klaarkomen en dat ben ik niet...Zijn hand gaan weer naar mijn broek en maakt 2 knoopjes los...ik wil hem tegen houden maar het is duidelijk dat ik niets te vertellen heb...zijn hand zoekt mijn pik op...Jesus ik sta te trillen op mijn benen...en voel dat ik aan het lekken ben...Dan gaat die grote hand naar mijn kontje...trekt stringetje uit mijn bilnaad en begint mijn kaarsje te verkennen...Ik heb het niet meer en voel dat ik moet klaarkomen...dat merkt hij en fluistert nog niet denk erom...hij stopt er 2e vinger bij en ik weet niet hoe ik het heb...een kreun uit mijn mond..en hij stopt en er kijken wat mensen onze kant op...ik hoest maar even...Iedereen kijkt weer weg..en hij fluistert kijk uit sletje...dan gaat zijn hand weer naar mijn pik....hij kneed mijn pik en ballen...Ik voel dat ik ga komen...en wil zijn hand weghalen...maar dat is niet de bedoeling...Nu ga je klaarkomen slet...je zaad in je broek...en hou je stil...Ik voel de spanning in mijn zak oplopen en er is geen ontkomen aan...ik spuit in mijn broek klodder na klodder...Sta nog na te trillen...als hij in mijn oren fluistert ...morgen wil ik je hier weer sletje...string bh-tje...en hold up kousen...Dan neem ik je mee...Voordat ik kan reageren stapt hij bij me vandaan...jesus...ik maak mijn broek dicht en kijk wat de schade is...flinke vochtplek te zien...zo snel mogelijk naar huis denk...Wordt vervolgt ...

• 25-01-18

  Supermarkt

  Bijna elke dag zie ik hem voorbij mijn appartement lopen. Ik weet niet waarnaar hij op weg is. Hij loopt met zijn hoofd naar beneden. Hij kijkt nooit om zich heen. Zijn gezicht staat niet vrolijk. Een beetje triest zelfs. Misschien moet ik hem een keer vragen hoe het met hem gaat. Uitnodigen voor een kopje thee. Hij woont zeker in de buurt. Soms zie ik hem bij de supermarkt aan de andere kant van de wijk. Dat ik hem maanden niet heb gezien, realiseer ik me pas als ik achter hem sta in de rij bij de supermarkt. Hij heeft zijn winkelmandje vol. Ik alleen een pak melk. Hij kijkt om en gebaart me dat ik voor mag gaan. “Is niet nodig,” Verzeker ik hem. “Jij hebt ook niet veel.” Nu zie ik dat op zijn trieste gezicht ook een vriendelijke glimlach verschijnen. Als hij zijn boodschappen inpakt, reken ik mijn melk af. Samen lopen we naar buiten. “Je woont in deze buurt?,” vraag ik hem, terwijl ik het antwoord al weet. “Ik zie je vaak bij me voorbij lopen,” Hij antwoord bevestigend met kort: “Ja”. Meteen voegt hij er aan toe dat zijn Nederlands niet al te best is. “I prefer english, if you don’t mind.” “I didn’t see you for a while.” Het is niet écht een vraag. Hij vertelt dat hij bij zijn familie op bezoek is geweest. “I am from Sierra Leone.” Terwijl we samen oplopen, praten we geanimeerd verder. Hij over zijn geboorteland en ik over mijn reis door Mali. Geïnteresseerd vraagt hij me hoe ik Afrika vind. In geuren en kleuren vertel ik over het West-Afrikaanse land. Hoe geweldig de atmosfeer, het klimaat en de vriendelijke mensen. De armoede die ik heb gezien. Maar ook over de gastvrijheid die je overal tegenkomt. Ik vertel hem over de leuke ontmoetingen en de knappe mensen. “Particularly the handsome and charming men,” voeg ik er aan toe om hem te testen. Hij is een tijdje stil en vraag dan: “You like men?” Ik zet mijn versierpoging door: Yes, but only if their as goodlooking and friendly as you are.” Hij kijkt ernstig: “Never been with a man, so I really don’t know.” “If you don’t try, you never know,” Ik kijk hem aan, maar hij wendt zijn hoofd af. “This is my house,” zegt hij als hij zijn sleutels pakt. We zijn in een straat niet ver verwijderd van mijn flat. “I live in the appartmentbuilding overthere, come over if you like, we can have a coffee, tea or something else together, talk about things.” Ik geef hem mijn adreskaartje en zeg hem dat hij altijd kan bellen of een berichtje sturen. “Nice, my name is Lamine,” Hij geeft me een hand, glimlacht en verdwijnt in huis. Met Lamine in mijn gedachten loop ik naar mijn appartement. Tevreden terugkijkend naar onze eerste ontmoeting. Ondertussen vraag ik me af of hij gebruik gaat maken van mijn uitnodiging. Als freelancer werk ik meestal thuis. Mijn laptop is alles wat ik nodig heb. Ik ben druk bezig als ik na een week een berichtje krijg. Een onbekend nummer. “I need to talk, Lamine,” lees ik. Ik schrijf hem terug dat ik thuis ben, dat hij weet waar ik woon. Ik voeg mijn huisnummer toe. Een half uur later gaat de deurbel. Door de intercom roept hij zijn naam. “Third floor,” antwoord ik kort. Als ik de voordeur open, zie ik weer die bezorgde blik. Ik vraag hem wat er is, terwijl ik hem voorga naar de woonkamer. “I thinking about our conversation all the time. Since we talked i am wondering how it is to be with a man.” Ik geef hem hetzelfde antwoord als een week geleden. “If you don’t try, you never know, however i don’t want to take advantage of you.” Hij kijkt me aan. “I am a grown-up, i do what i have to do,” Lamine loopt recht op me af. Hij pakt me vast en zonder aarzelen drukt hij zijn zachte lippen op die van mij. Ik open mijn mond en hij duwt zijn tong naar binnen. Zeker tien minuten staan we elkaar op die manier te verkennen. Ik hoor tevreden gekreun. Hij ritst zijn jas open en trekt hem uit zonder onze kus te verbreken. Ik glijd met mijn handen onder zijn sweatshirt en voel zijn harde tepels. Meer tevreden gekreun. Hij volgt mijn voorbeeld en vindt mijn tepels. Lamine knoopt vervolgens mijn overhemd open, maakt mijn broek los. Hij kleedt me helemaal uit. Ik onderga het allemaal en laat het initiatief bij verder bij hem. In no-time sta ik helemaal naakt voor hem. Hij doet een stap terug en bekijkt me van top tot teen. Zijn blik blijft hangen op mijn stijve lul. “It’s okay, but mine is bigger,” zegt hij en kijkt me uitdagend aan. “Only words,” pareer ik. “And by the way: maybe it is big, but can you use it. You are a virgin.” Zijn antwoord komt snel: “I am not a virgin, i’ve been with girls and women,” Hij heeft geen intentie me langer te laten wachten. Terwijl ik toekijk vanaf de bank, kleedt hij zich langzaam uit. De schroom die hij had bij binnenkomst is helemaal verdwenen. Hij geeft een show weg. Zijn kleding gooit hij achteloos door de kamer. Lamine stop bij zijn boxershort. Een ouderwetse wijde katoenen met strepen. De dunne stof bevestigd zijn bewering. Die van hem is groter. Hij loopt op me af. Als hij stopt, is zijn kruis mijn mond dicht genaderd. “You can take it off,” fluistert hij. Ik trek het elastiek naar voren en schuif zijn onderbroek naar beneden. Op zijn eikel verschijnt een parel voorvocht. Teder lik ik het voorvocht op. Neem zijn eikel in mijn mond en zuig erop. Ik leg mijn handen op zijn billen en dirigeer verder. Als ik naar boven kijk, zie ik dat Lamine mijn handelingen nauwkeurig volgt. Veel aanwijzigingen heeft hij niet nodig. Hij drukt zijn pik verder. “Mine is bigger, isn’t it,” hoor ik hem zeggen. Met zijn pik nog in mijn mond murmel ik: “Not that much.” Zijn pik is prachtig. Stevig, dik en kaarsrecht. Ik moet meer wennen aan de omvang dan aan de lengte. Ik sluit mijn ogen. Even later voel ik zijn schaamhaar tegen mijn neus kriebelen. Minstens vijf minuten pijp ik hem met lange halen en veel speeksel. De geluiden die ik van boven hoor, maken me nog geiler. Tegelijkertijd merk ik dat dit niet lang gaat duren. Zijn ademhaling wordt zwaarder. Met een luide kreun spuit hij zich leeg. Het is te snel en te veel om door te slikken. Langs mijn mondhoeken druipt zijn sperma op mijn benen. Lamine ploft op de bank naast me. Het bloed verdwijnt langzaam uit zijn pik. Ik geniet van de aanblik. Zijn lul hangt lang loom tussen zijn benen. Ik wordt uit mijn dromerijen gehaald door de stem van Lamine: “I want to go all te way.” Hij buigt zich opzij en neemt mijn pik in zijn mond. Die staat nog steeds stokstijf omhoog. Hij pijpt als een beginneling. Kort halen en niet diep. Maar het gevoel is er niet minder om. Genot zit voor een groot deel tussen de oren. Een fantastische pijper die je eigenlijk niet leuk vindt, geeft nu eenmaal minder plezier dan een onhandige die je helemaal ziet zitten. Wat Lamine mist aan ervaring maakt hij goed door zijn inzet. “You can finish me with your hand if you want,” zeg ik hem. “Thanks, licking a pussy is less tiresome, and i know how to jack,” De daad bij het woord voegend. Aandachtig begint hij me af te rukken, zijn hoofd dicht bij mijn lul. Lang heb ik niet nodig. De hele situatie heeft me ontzettend geil gemaakt. Met een paar stevige stralen op mijn borst kom ik zwaar hijgend klaar. Als opzij kijk, zie ik zijn pik kaarsrecht stijf op zijn buik liggen. “You really want to go àll te way? You know how pussy feels, want to know how an ass is.” Zonder af te wachten trek ik mijn knieën tegen mijn schouders. Ik bevochtig mijn vinger met een flinke klodder spuug en wrijf die in mijn speet. Ik vraag Lamine hetzelfde te doen met zijn lul. Verdere instructies heeft hij niet nodig. Hij schuift zijn dikke lul in mijn kontgat. Hij voelt de weerstand van mijn kringspier. Even houdt hij in. Ik pers alsof ik moet poepen om hem verder toegang te geven. Dan drukt hij door. “You are tighter than a woman,” vergelijkt Lamine. Dan doet hij wat hij met vrouwen eerder heeft gedaan. Onbehouwen neukt hij me. Langzaam en diep. Dan weer met korte halen en snel. Hij gromt. Hij steunt. Hij kijkt me niet aan. Zijn blik is gericht op zijn pik in mijn kont. Na een minuut of tien zie ik zijn gezicht verstrakken. Met een lange ‘ah’ komt hij diep in me klaar. Hij blijft in me en ik voel zijn piemel kloppen. Als hij zich terugtrekt, kijkt hij me strak aan. “I am not going to give up pussy, but i sure want to do this again. Okay?” vraagt hij me onzeker. “Consider this pussy yours. How can I refuse,” zeg ik terwijl ik zijn zachte lippen kus.

• 22-01-18

  Een verrassende reis 6-10

  Bedankt voor de reacties. Ja dit is een reis met de nodige verrassende gebeurtenissen. En hoewel het allemaal fantasie is, er gebeurd niets dat niet elke dag ook in het echte leven gebeurd. We zijn nu op de helft, ik hoop dat mijn fantasie jullie kan blijven boeien Grtz. The. 6 Nauwelijks een kwartier nadat ze de parkeerplaats opgereden waren stond Luc daar moederziel alleen naast een grote truc, zonder chauffeur, wat nu? “Ik zou niet weten wat ik nu moet doen” sprak Luc vertwijfeld tot Cor.  “Je maatje zei dat je ene van Prooijen moest bellen, op dit nummer”zei hij wijzend op het portier van de truck. Maar, kun je niet beter gewoon alleen verder rijden?”. ”Ik  denk het niet want ik heb geen groot rijbewijs!”. “Oh dus jij bent geen bijrijder?”. ‘Nee ik ben een paar dagen meegereden voor de gezelligheid”. Het leek Luc maar beter zich niet als lifter te melden want hij wist dat er nog al wat transportondernemingen zijn die daar moeilijk over doen. “Nou zei Luc dan zal ik eens gaan bellen. De telefoniste verbond hem direct door met van Prooijen. Luc legde uit wat er gebeurd was en van Prooijen had snel een oplossing. Er bleek nóg een auto van dezelfde firma, mét bijrijder onderweg van Frankrijk te zijn en hij zou proberen contact met hen te krijgen. Desgevraagd gaf Luc zijn telefoonnummer zodat hij gebeld kon worden en Luc verbrak met een opgelucht gezicht de verbinding.  Nou, ze zoeken een oplossing, maar hoe kan ik jou bedanken? Ik had dit alleen nooit zo snel voor mekaar gekregen, hoe jij Marc uit zijn stoel haalde.. Klasse!Maakt niet uit joh, graag gedaan. En de volgende keer wordt ik weer geholpen, zo gaat dat bij chauffeurs. Luc gaf Cor een stevige hand en daarmee namen ze afscheid. Even later zoemde de telefoon. Van Prooijen meldde dat er over een paar uur een andere truc zou komen waarvan de bijrijder de truck van Marc zou overnemen en er mee naar Rotterdam rijden.  Luc kreeg een telefoonnummer zodat hij zelf contact kon leggen met deze chauffeur, maar het zou zeker wel twee uur duren voor hij bij Hazeldonk zou kunnen zijn. Als Luc zolang zou willen blijven wachten dan kon dit allemaal heel soepel afgehandeld worden.  Luc vertelde niet veel keuze te hebben maar desondanks toch graag te blijven wachten op de aflosser. Het was goed weer en Luc besloot een eindje te gaan wandelen om even bij te komen van alles wat er het laatset uur gebeurd was. Zo lift  je nog niets vermoedend en ontspannen in een grote truck met een stoot van een vent aan het stuur en zo sta je moederziel alleen met en bosje sleutels naast die truck. Luc slenterde wat langs de trucks met de kolossale opleggers die in een lange rij vlak naast elkaar stonden. Bij een behoorlijk aantal waren de gordijnen gesloten. Kennelijk deed de chauffeur een tukje, en misschien ook een rukje bedacht Luc een beetje ondeugend. Want ondanks alles wat hij had meegemaakt was hij toch best wel weer een beetje geil. En hij moest toch minstens twee uur op deze parkeerplaats doorbrengen. Hij besloot bij wijze van tijdverdrijf zijn ogen maar eens goed de kost te geven. Nauwelijks had hij zich op een bankje geïnstalleerd of er kwam een  niet zo grote rode truck aanrijden . Hij paste precies tussen twee hele grote andere wagens waarvan de gordijnen stevig dicht zaten. Omdat deze wagen veel korter was dan zijn buurtjes en de chauffeur stopte toen de achterkanten gelijk waren  was er alleen recht van voren zicht op deze wagen. En precies daar zat Luc op zijn bankje. Op het moment dat de wagen stilstond sprong de chauffer er uit want de nood bleek hoog. Deze slanke dertiger droeg alleen een trainingsbroek en had verder een blote bast. Onmiddellijk drukte hij zijn broek een eind naar beneden  en zijn hele klok en hamerspel bungelde in volle vrijheid en alle openheid op zo’n tien meter afstand van Luc. Aanvankelijk had de goede man alleen maar aandacht voor het ledigen van zijn blaas waar werkelijk geen eind aan leek te komen, in de wielkast. Maar allengs ontspande hij en begon op zijn gemakje rond te kijken. Al heel gauw zag hij Luc niet alleen zitten, maar ook: zitten kijken. Luc voelde zich wel een beetje betrapt maar vond het ook flauw om nu ineens weg te kijken. Met een lach op zijn gezicht zocht hij oogcontact en kreeg zowaar een brede grijns terug. De blaas was inmiddels duidelijk leeg en Luc verwachtte niet anders dan dat er aan het schouwspel spoedig een einde zou komen. Maar dat liep anders. De chauffeur keek nog eens rond of hij verder werkelijk onbespied was en begon toen langzaam maar duidelijk aan zijn lul te trekken en wel zo dat Luc het uitstekend kon volgen. Het duurde niet lang of zijn paal stond kaarsrecht overeind. Luc bleef gefascineerd kijken maar plotseling stopte de man. Hij trok nog wel, maar nu aan zijn broek om alles op te bergen. Toen hij in zijn cabine stapte keek hij nog even naar links en rechts en wenkte Luc toen naar hem toe te komen. Eigenlijk wilde Luc dit niet, maar hij vond het toch ook wel weer heel spannend. Hij slenterde zo nonchalant mogelijk naar de vrachtwagens toe en liep naar het chauffeursportier van de bewuste wagen. Je vond het wel leuk om te zien geloof ik? Vroeg de chaffeur hem leunend uit het open raam. Nou ja leuk, het was wel een lekker geil gezicht om jou te zien sjorren. Kom maar eens even in de cabine dan kunnen we nog efkes lol hebben. Luc was inmiddels wel weer zo geil geworden dat hij op het aanbod inging en naar de andere zijde van de truck liep waar het portier al op een kier stond. Luc klom naar binnen maar daar was het bijna donker. Hans, zo bleek de blonde chauffeur te heten had de gordijnen in de cabine rondom dichtgetrokken. Hij wees naar Luc dat hij maar even op de slaapplaats achterin de cabine moest gaan liggen dan zou hij Hans hem wel even van zijn geilheid verlossen. Ach dacht Luc eventjes liggen na alle vermoeienissen en emoties van vanmiddag kan geen kwaad en ik zie wel wat er gebeurd.   Hans bleek niet van het treuzelende type maar ging recht op zijn doel af. Terwijl Luc wat met gesloten ogen lag te soezen voelde hij hoe in één stevige greep zijn broeksband werd vastgepakt en een stuk naar beneden werd getrokken hij Luc voelde hoe zijn halfstijve lul plotseling de vrijheid in sprong, maar niet voor lang. Hij voelde hoe de warme mond van Hans zich om zijn eikel sloot en zijn tong met zijn pisgaatje speelde. Waaahw wat een gevoel. Hans pakte met een hand de volle zak van Luc, terwijl hij de pik helemaal naar binnen  zoog. Langzaam liet hij hem weer naar buiten glijden en weer terug. Hij voerde het tempo snel op en binnen de kortste keren zoog hij Luc naar een fantastisch hoogtepunt.  Het was heerlijk maar met het verdwijnen van de geile spanning was voor Luc was de lol er ook direct af. De spanning was weg en ofschoon Hans er best leuk uit zag, voelde Luc er eigenlijk niets voor om nog langer door te gaan. Hans bemerkte dat en zei heel sportief en lachend: “Volgens mij ben ik eerder met mijn truck dan jij met mijn pik aan het rijden”. Luc keek wat beschaamd maar knikte dat hij inderdaad helemaal geen puf meer had om nog wat te doen. Geeft niet zei Hans: Ik vind pijpen heerlijk en klaarkomen kan nog de hele dag. Luc kwam overeind, maakte zijn kleren in orde, gaf Hans een klap op zijn schouder en met een “sorry’ liet hij zich uit de cabine glijden. Terwijl Hans achter hem zijn truck startte slenterde Luc terug naar zijn bankje. Met een opgestoken hand als groet naar Hans die van de parkeerplaats reed, bleef hij in gedachten verzonken achter. Waarom kon hij met Marc na het klaarkomen nog eindeloos tegen elkaar aan blijven liggen en had dan niet de minste behoefte om een einde aan het lichamelijke contact  te maken. Nu was het net als wanneer hij zichzelf  aftrok: Zodra het kwakje er uit is verdwijnt de spanning en de opwinding en er is geen enkele behoefte meer om verder te gaan. Kennelijk is er tussen Marc en hem toch al meer dan hij eigenlijk dacht.

• 20-01-18

  Een verrassende reis 5-10

  Bliepbliep…… Bliepbliep…… Bliepbliep…… Bliepbliep…… Het zou verboden moeten worden, wekkers die ‘s morgens om half zeven aflopen! En al helemaal als ze aflopen na een te korte nacht die begon met een vrijpartij die een mens zijn leven lang niet meer vergeet. Want dat gebeurde die ochtend in dat B&B Hotel in Noord-Frankrijk. Want gevreeën hadden ze Luc en Marc die na een etmaal vol sensuele spanning uiteindelijk ontdekten dat ze allebei botergeil op elkaar waren en maar dat hebben ze ingehaald! Zoenend, strelend, zuigend, trekkend, zijn ze allebei verschillende keren klaargekomen en uitgeput in elkaars armen in slaap gevallen. Maar nu roept de werkelijkheid. Om zeven uur moeten ze aan de overkant zijn omdat dan het expeditiebedrijf begint met het laden van hun wagen en daarna moeten ze direct naar de volgende bestemming in België want daar worden ze om 10 uur verwacht. Internationaal chauffeur: altijd onderweg, altijd haast, maar toch het mooiste beroep op aarde. Marc sprong uit bed en stapte meteen onder de douche en riep:  Heej slaper! eruit want we hebben haast  Uuuhhhuuuee! ERUIT!! Watttttuuhhhh?? Je nest uit ouwe rukker!!!  Hhhuuuhh mot jij zeggen!! Maar deze “interessante causerie van twee heren” had toch een opmerkelijk resultaat. Luc kwam overeind rekte zich uit en stapte naast Marc in de kleine douche kabine. Zonder verdere woorden vielen ze in elkaars armen en terwijl het warme water over hun lijven stroomde stonden ze met gesloten ogen intens te genieten van elkaar en van het moment. Marc hervond zich als eerste en drukte een stevige kus op Luc zijn mond. Deze opende hem gretig voor meer, maar Marc was onverbiddelijk: “Nee vriendje we moeten nu opschieten want we hebben de tijd meer dan nodig. Oh? Zei jij “vriendje”? met kwasi verbaasde ogen keek Luc, Marc aan en deze kon niet anders dan rood worden tot achter zijn oren. Ja dat zei ik! Zo maar? offfuh? Zo maar! Want als ik iets anders zeg dan komen we zeker te laat! En vlug stapte Marc uit de douchecabine om zich vervolgens vlug af te drogen. Luc bleef nog even onder de straal staan en liet met gesloten ogen de woorden van Marc op zich inwerken. Vriendje! Marc had hem “Vriendje” genoemd, en al deed hij nu net of dat niets voorstelde Luc wist deze titel op waarde te schatten. Marc zou dit woord nooit gebruiken als hij niet ook intens genoten had van de afgelopen nacht. Met een heel blij gevoel in zijn lijf stapte ook Luc uit de douche om zich af te drogen en aan te kleden. Marc was al in de kleren en raapte ondertussen hun spulletjes in een plastic tas. Toen dat gebeurd was, was  Luc ook zover dat ze de kamer konden verlaten. Luc stond al met de deurkruk in zijn hand en Marc wilde hem volgen toen Luc zich plotseling omdraaide en Marc tegen hem opbotste. Dit was waar Luc op rekende en sloeg  een arm om Marc zijn nek en drukte en kus op zijn mond: “Zo je wou toch niet zonder de dag beginnen hé?”  Marc zei even niets maar zijn ogen spraken boekdelen. Luc, we gaan verder maar vanaf nu wel samen als het aan mij ligt. Afgesproken!   Ze liepen naar buiten om beneden gauw een kop koffie en wat broodjes te pakken. Precies om zeven uur liepen ze aan de overkant het terrein op waar ze hun wagen weer vonden. Gauw openden ze de zeilen en het duurde echt  maar enkele ogenblikken voordat een heftruck een grote kist precies op een leeg plaatsje op de laadvoer zette. “Klootzakken” bromde Marc zachtjes voor zichzelf kon dat gisteren niet! Nee gelukkig niet! grijnsde Luc die naast hem stond en zijn gebrom hoorde! Marc keek hem aan, gaf hem een stomp en zei: “misschien heb je nog gelijk ook. Misschien ????? vroeg Luc. Ach klootzak!! Zei Marc en begon met een grijns op z’n gezicht de zeilen dicht te maken. Luc begon hem helemaal blij van binnen daarmee te helpen. Dat hij deze kanjer zijn vriend mocht noemen deed hem in de zevende hemel belanden. Even later zaten ze weer naast elkaar in de cabine en begonnen aan de volgende etappe van hun verrassende reis. De dag verliep verder zoals verwacht er was niet zo veel verkeer op de weg. Ook op het adres in België waar ze een paar kisten moesten afleveren en 2 pallets met zakgoed laden ging het allemaal voorspoedig. In de cabine was het tijdens het rijden heel gezellig al had Luc de indruk dat Marc wat stiller werd. Af en toe bekeek hij hem tersluiks van opzij als Marc alle aandacht op de weg nodig had. Luc voelde zich gelukkig met zo’n kanjer naast zich. Onvoorstelbaar dat je in nog geen 2 dagen zo vertrouwd met elkaar kon worden dat je het zonder elkaar niet meer kunt voorstellen. Maar vond Marc dat ook? Het leek wel of Marc steeds zorgelijker en strakker voor zich uit keek en nauwelijks meer aandacht voor zijn passagier had. Ze stopten op een parkeerplaats niet ver voor de Nederlandse grens om even wat te eten. Luc sprong gelijk uit de cabine en ook Marc opende zijn portier maar in plaats van er uit te jumpen ging hij terug in de stoel en vroeg Luc om maar even wat broodjes en koffie voor hem bij de kiosk te halen dan kon hij even een tukkie doen. Luc vond het vreemd en vervelend. Het zou toch veel gezelliger zijn om even samen een rondje te lopen en samen bij de kiosk wat uit te zoeken!?  Vreemd; dat was het! Maar goed, Luc ging voor beiden wat te kanen halen en was na een kwartiertje terug bij de auto. Marc bleef stil zitten en wachtte rustig tot Luc met zijn spullen binnen was. Ofschoon het helemaal niet warm in de cabine was, gutste het zweet van Marc zijn voorhoofd. Kerel ben je niet in orde? vroeg Luc bezorgd. Mwwah gaat wel, pijn in m’n pens maar verder niets. Maar in plaats van rustig het brood en de koffie op te eten startte Marc de motor en ging weer rijden. Luc keek hem verbaasd aan, kunnen we niet effe rustig eten. Nee, klonk het kortaf ik wil naar huis! Zwijgend reden ze verder. Luc verorberde intussen wat broodjes maar het viel hem op dat Marc er niet naar taalde. Zo reden ze zwijgend verder maar het ontging Luc niet dat Marc bleef zweten als een rund. Even later passeerden ze de grens met  Nederland en het leek of Marc daardoor wat ontspande. Echter na een paar kilometer reed Marc hij bij het tankstation Hazeldonk weer de parkeerplaats op. Luc keek hem vragend aan en Marc zei: Bel maar een dokter, ik ga kapot mijn buik staat op springen en ik ben kotsmisselijk. Luc schrok zich rot! Hoezo waar heb je pijn. Luc dacht dat even dat Marc hartklachten had, maar Marc wees op zijn rechter onderbuik. Ik zal kijken of ze bij de pomp iets weten, Luc sprong uit de truc en zette het op een lopen naar het tankstation een eindje terug. Hij rende naar binnen en liep naar het betaalloket waar juist een blonde vrouw haar tankbeurt afrekende. “Bel direct een dokter”riep Luc in paniek naar de jongen achter de kassa. De jonge vrouw draaide zich om en vroeg: “Kan ik soms helpen?” “Nee natuurlijk niet, ik moet een dokter hebben” bitste Luc” “En als ik je zeg dat ik arts ben zou dat helpen?”sprak ze met een mooie glimlach. Luc werd rood tot achter zijn oren en hakkelde eh eh jaja natuurlijk maar zou u dan direct mee willen komen?  Ja hoor wat is er aan de hand? Terwijl ze samen naar buiten liepen wees Luc op de truc een eindje verderop en vertelde dat zijn vriend vreselijke pijn in de buik had. De jonge vrouw stelde zich voor als Sonja terwijl ze naar haar auto naast de tankzuil liep. “Stap maar in dan rijden we er naar toe”. Enkele ogenblikken later stopte ze achter de truc, vloog de auto uit en liep direct naar de passagierskant en hees zich naar binnen. Marc ondertussen had in plaats van wat te eten, een keer flink overgegeven in een plastic zak en zat wat verdwaast voor zich uit te kijken ondertussen de pijn in zijn onderbuik verbijtend. Hij schrok toen plotseling de deur werd opengetrokken en was stomverbaast daar een jonge blondine te zien opduiken. “Hallo ik ben Sonja en ik hoor dat het niet goed gaat”. “Nee ik ga kapot als er niet gauw wat veranderd en hield ineengedoken krampachtig zijn hand op zijn onderbuik. We zullen eens kijken  sprak Sonja rustig. Kun je wat achterover gaan zitten zodat ik even kan kijken of het is wat ik denk? Wat denk je dan? vroeg Marc. Ik denk dat jij een acute blindedarmontsteking hebt maar om daar zeker van te zijn moet ik even je buik voelen. Moeizaam ging Marc achterover en Sonja zette haar hand op de rechteronderbuik. Langzaam drukte ze dat in en Marc reageerde eigenlijk nauwelijks, hij liet het maar gebeuren. Totdat Sonja plotseling haar hand terugtrok en niet alleen de buik maar ook Marc plotseling omhoog schoot. AAAAAAAAAUUUUWWWWW!!!! krijste Marc het uit. Mooi zei Sonja, ik weet genoeg. Ze liet zich uit de truc zakken en wendde zich tot Luc die al die tijd braaf buiten had staan wachten. Dit is duidelijk een appendicitis. Hij moet direct naar het ziekenhuis. Ik weet dat het langer duurt om hier een ambulance te krijgen dan dat ik hem zelf mee neem,  want  ik ben op weg naar mijn werk in dat ziekenhuis. Ik zal mijn auto tot hiernaast rijden en dan moeten we maar kijken hoe we hem uit die truck krijgen. Marc had alles mee gehoord en zei dat hij zich er wel uit zou laten glijden als Luc zorgde dat hij niet kon vallen. Terwijl Sonja naar haar auto holde  probeerde Marc overeind te komen maar dat lukte niet. Als hij zich niet als een bal opgerold in elkaar drukte verging hij van de pijn. Luc begreep dat het nooit zou lukken om Marc zo heelhuids uit zijn stoel op de grond te krijgen. Vertwijfeld keek hij om zich heen en zag een collega trucker, een boom van een vent, zijn kant op komen. Hij wenkte hem om sneller te komen en de massa zette zich zowaar op een drafje. “Is er iets aan de hand?”.  “Ja mijn vriend moet naar het ziekenhuis maar kan bijna niet uit zijn truck komen. Kun je even een handje helpen?”. “Ja natuurlijk wacht even”. Op dat moment kwam Sonja aan gereden en parkeerde haar auto vlak naast de truck.  De chauffeur, die later Cor bleek te heten, maakte het chauffeursportier open en zag Marc als een zielig hoopje ineengedoken in zijn stoel zitten. Hij stapte op de treeplank en gelaste Luc  hem met een hand op zijn kont en een andere in zijn rug goed te steunen. Vervolgens schoof hij zijn rechterarm achter Marc zijn rug en plaatste zijn linkerarm in de knieholte. Hij tilde Marc uit zijn stoel en vroeg Luc toen om hem tegen te houden als hij zich zo laten  zakken. Dat lukte wonderwel en eenmaal met twee voeten op de grond draaide Cor zich een halve slag een deponeerde Marc, als een kleutertje op de passagiersstoel  van Sonja haar auto. Heel zorgzaam bracht hij de gordel aan en met een “Nou het beste ermee” klopte hij Marc op zijn schouder en sloot vervolgens het portier. Marc keek hem met een kleine glimlach op zijn van pijn vertrokken gezicht aan. “Laat Luc de firma bellen, het nummer staat op het portier en vragen naar van Prooijen. Die zoekt wel een oplossing”. Sonja stond al bij haar portier om in te stappen. “Ik breng hem naar het  Amphia ziekenhuis Langendijk afslag 15” riep ze nog naar Luc en weg was ze.

• 19-01-18

  Fantasie

  Een fantasie van mij.Via internet had ik ome Joop leren kennen.Hij was een lieve oudere man van rond de 70.Zelf ben ik 54Na wat heen en weer gemail nodigde hij mij thuis uit om eens nader kennis te maken en wie weet.Hij had wel duidelijke instructies aan mij gegeven en als ik daar van afweek was het over en uit.Ik moest onder mijn kleding een paar panties aan en een tanga.Bij binnenkomst meteen alles uit op de panties en tanga na.Dan doorlopen naar de kamer en dan zouden wel wel zien wat er gebeurde of niet.Die instructie was eigenlijk gewoon een test, of ik wel serieus was.Eenmaal op de bank gezeten begon ome Joop mij te zoenen en zei "laat het maar gebeuren, laat het maar over je heenkomen"en inderdaad, na 2-3 minuten was ik een beetje gewend om te zoenen met een man. Hij streelde mijn tepels en kneep er zachtjes in en fluisterde " Wat ben je toch een lekker beertje" , niet gelogen gewoon lekker behaard en een beetje mollig.Terwijl we nog zoende gleed zijn hand langzaam af naar beneden en streelde zachtjes over mijn benen en mijn kruis. Mijn pik reageerde heel traag op zijn liefkozingen en onderwijl we vrijde had hij zich ook uitgekleed. Hij legde mijn hand op zijn pik, die meteen begon te groeien toen ik er zachtjes me speelde.Zie je wel zei hij, ik ben een echt top, als je mijn pik aanraakt staat ie meteen paraat.We knuffelde nog wat en met een lichte dwang stuurde hij mijn hoofd richting zijn pik en duwde die in mijn mond. Gretig begon ik te zuigen en hij complimenteerde mij omdat het voor mij de eerste keer was dat ik een lul in de mond nam.Na een paar minuten zei hij "Ga maar eens lekker op de bank hangen met je kutje naar achter". Zo gezegd zo gedaan en hij begon mij lekker op te geilen door mijn kutje te likken en te aaien.Opeens voelde ik dat hij wat olie op mijn kutje smeerde en zijn pik er tegen aan zette.Met wat lichtte drang gleed ie naar binnen en was ik ontmaagd.Hij neukte me lekker en diep en begon met mijn pik te spelen.Gelijktijdig kwamen we klaar en vielen elkaar weer in de armen.Het was nog niet voorbij...............................Wie o wie is die lieve ome Joop, liefst 65+reageren kan via mijn profiel.Alvast bedankt voor het lezen.

• 18-01-18

  Een verrassende reis 4-10

  Marc en Luc, zou het er dan toch van komen?? Marc draaide zijn truck op de juiste plaats voor het magazijn draaide sleutels uit het contactslot en sprong uit de wagen. “ Blijf maar even zitten” zei hij tegen Luc die ook aanstalten maakte om uit te stappen. “Ik weet niet of ik zo goed, sta dat ga ik even vragen, ik ben zo terug”. In werkelijkheid  wilde Marc even alleen poolshoogte nemen. Hij was verbaasd Karim niet te zien en wilde hem eerst spreken om hem te informeren over zijn bijrijder. Maar in het magazijn bleek alleen de chef, een ouwe brombeer aanwezig. Karim bleek voor twee maanden verlof naar Marokko te zijn en nu moest hij het werk alleen doen en hij had al last van zijn rug. Hij vertelde dat ie er van uitging dat Marc wel wist wat er moest gebeuren en dat Marc maar moest zien dat het klaar kwam, hij wist de weg. En oh ja, je moet ook nog je expediteur in Rotterdam bellen. Marc wist voorlopig genoeg. Hij liep naar buiten en vertelde Luc dat er werk aan de winkel was. Luc vond het prima dat hij weer eens wat beweging had. Maar al met al was het wel een gesjouw. Ze raakten bezweet waardoor hun kleren aan hun lijf plakten. Toch was de klus binnen het uur geklaard. Marc ging naar “brombeer” om de papieren af te laten tekenen  en naar Rotterdam te bellen. Het bleek dat op hetzelfde industrieterrein twee kisten voor Rotterdam stonden waarvoor Marc nog juist plaats had. Een kwartier later stonden ze op het juiste adres maar daar wilden ze juist de boel sluiten.Ondanks alle gepraat kreeg Marc het niet voor elkaar dat ze nog even die kisten er in zouden zetten. “Demain matin sept heur”. Was het enige commentaar. Hij mocht wel zijn truck op het terrein laten staan dan stond hij bewaakt maar dan moest hij wel zijn intrek nemen in het er tegenover gelegen B&B Hotel, want de poort ging op slot. Snel overlegde hij met Luc en samen kwamen ze tot de conclusie dat een B&B Hotel beslist comfortabeler zou zijn dan weer een nacht samen in de cabine. Bij het hotel bleek er nog slechts één kamer vrij te zijn. Maar wel een tweepersoons dus ook dit probleem was vlug opgelost. Marc en Luc zouden de nacht in een en dezelfde kamer doorbrengen, beiden raakten daar behoorlijk opgewonden maar de een wilde dit voor de ander niet weten. Het inchecken in zo’n B&B hotel is vaak een heel gedoe. Via internet met creditcards enz. Maar hier zat een leuke juffrouw aan de balie en konden ze contant betalen wat het allemaal een stuk eenvoudiger maakte. De kamer was niet groot maar bevatte precies wat ze nodig hadden: twee bedden en vooral een douche! Nou sprak Marc daar ben ik aan toe en ik heb de hele dag gereden dus mag ik eerst. Luc wilde zeggen:” Waarom gaan we niet samen’ maar hij hoorde zichzelf zeggen: “Oké dan maak ik even een ommetje en als ik terugkom ben ik aan de beurt” “ afgesproken”. Marc verdween in de badkamer en Luc ging de deur uit.De kamerdeur was tevens buitendeur. Hij liep een stukje over de parkeerplaats maar daar was hij ook gauw uitgekeken. Vervolgens ging hij de hal van het hotel in. Daar was een ruimte die ‘s morgens diende om het ontbijt te nuttigen. Nu was de bar waar de broodjes en dergelijke verkocht werden met een rolluik afgesloten maar de koffie automaat werkte wel en dus nam Luc een bakkie zwart. Toen hij dat had leeg geslobberd was er volgens hem voldoende tijd verstreken om te veronderstellen dat Marc intussen wel uitgedoucht zou zijn. Hij liep eerst nog wel even de  toiletruimte in en nadat hij lekker wijdbeens zijn blaas geleegd had viel zijn oog op een condoom automaat. Hij schudde de laatste druppeltjes van zijn leuter, waste zijn handen maar in plaats van naar de uitgang te lopen ging hij richting automaat. Een vaag maar wel lekker gevoel van binnen zei hem dat het wel eens handig zou kunnen zijn om vanavond wat rubbertjes onder handbereik te hebben. Met een glimlach zag hij dat de keuze niet alleen flinterdunne van zaaddodende pasta voorziene exemplaren waren, maar ook extra stevige voor het ruigere werk. Kennelijk was daar bij chauffeurs een markt voor?! Toen Luc bij hun kamer kwam realiseerde hij zich dat hij de code van het slot niet wist. Er zat dus niets anders op dan op het raam te tikken in de hoop dat Marc hem zou horen. Gelukkig was dat het geval en met een druipende haardos en een handdoek voor zijn piemel opende Marc de voordeur. Luc vond het wel een mooi gezicht maar durfde er niet lang naar te kijken uit angst ter plekke een stijve te krijgen. Quasi nonchalant vroeg hij of ie  de douche kon gebruiken. Oké zijn Marc want dan ga ik eerst even op bed liggen om lekker op te drogen. Die douche is zo klein dat je daar met al die stoom van z’n levensdagen niet droog wordt. Terwijl Luc zich in de vochtige stoomlucht van zijn kleren ontdeed en onder de douche stapte, ging Marc lekker op zijn rug op het bed liggen met de benen wijd uit elkaar en met beide handen de handdoek in zijn kruis houdend. Hij sloot de ogen en voelde zich langzaam wegzakken in een toestand tussen waken en dromen in. Hij droomde van Karim en hij droomde van Luc en dit alles had tot gevolg dat zijn pik behoorlijk stijf werd. Zo wegdommelend verloor hij alle begrip voor tijd en plaats en daardoor hoorde hij niet dat Luc uit de douche stapte om zich in de kamer verder af te drogen en aan te kleden. Toen hij Marc daar zo ontspannen zag liggen kon hij het niet laten om zijn natte haren richting Marc uit te slaan en dat bleef niet zonder reactie! Marc schrok zich wild en trok in een reflex zijn armen voor zijn borst. Daarmee trok hij de handdoek uit zijn kruis en had Luc plotseling en onverwacht vrij zicht op de nog altijd fier overeind staand pik van Marc. Luc was helemaal perplex en was zo gebiologeerd door deze aanblik dat hij niet merkte dan Marc in beweging kwam om met een kattensprong op zijn beurt Luc van zijn handdoek te ontdoen. Zodra Luc zich realiseerde dat hij door Marc in zijn blote kont was gezet en deze laatste nog altijd  naakt voor hem op het grote bed lag  besloot Luc om zijn kans te wagen. Hij zakte door zijn knieën op het bed en deed een poging om zijn handdoek die Marc nog steeds stevig vasthield te pakken te krijgen. Marc draaide zich echter zodanig dat het niet lang duurde of Luc lag dwars over het naakte bovenlijf  van Marc. Een rilling van sensatie trok door zijn lijf  bij het intense huidcontact dat ze op dat moment hadden. Marc had allang gezien dat de lange dunne pik van Luc behoorlijk overeind was gekomen en hij kon het dan ook niet laten om hem met zijn linkerhand vol te grijpen. Heel even was Luc perplex van deze actie van Marc maar dat duurde maar even. Wat wil je? Luc had zijn kont iets naar Marc zijn gezicht gedraaid zodat deze beter met zijn pik kon spelen en daardoor kwam Luc zijn gezicht vlakbij de enorme paars gezwollen eikel van Marc. Luc opende zijn lippen en deze sloten zich even later om de pik van Marc. Terwijl  Marc heel zorgvuldig de pik en zak van Luc masseerde liet Luc heel langzaam zijn lippen langs de paal van Marc zakken en wel zodanig dat hij uiteindelijk de hele tamp in zijn mond had. Hij voelde hoe achter in zijn keel de al forse eikel van Marc nog iets verder opzette. Maar het voelde zooooo goed!!! Vanaf het moment dat hij gisterenavond  Marc voor het eerst zag, verlangde hij met elke vezel naar dit lijf. Natuurlijk had hij wel vaker kriebels gekregen bij het zien van een leuke vent maar dit was anders. Ondertussen bleef Marc niet werkeloos. Alsof het een ijsco was likte hij met lange halen langs de op springen staande pik van  Luc.  Maar het was de pik van Marc die, omsloten door de warme mond van Luc het eerst  tot uitbarsting kwam. Luc voelde dat de pik in zijn mond begon te kloppen en dat Marc zijn benen samentrokken. Omdat de condooms nog in zijn broekzak zaten vond hij het niet verstandig om Marc in zijn mond klaar te laten komen. Liet het heerlijke stuk vlees uit zijn mond glijden maar omsloot het direct met zijn volle hand. Heel even slechts hoefde hij er maar in te knijpen  toen reeds de eerste straal sperma met kracht uit de eikel spoot gevolgd door een tweede en derde die nauwelijks minder krachtig dan de eerste tegen het gezicht van Luc spoten. Dit wederom gaf Luc zo’n kik dat ook hij voelde dat hij ging spuiten. Marc liet de pik uit zijn mond glijden om hem met zijn handen klaar te maken. Omdat Luc echter nog altijd over Marc heen hing spoot deze de volle lading op de borst van Marc, om er vervolgens uitgeput bovenop te zakken. Totall loss bleven ze op elkaar liggen en doezelden, ieder met zijn eigen maar wel heerlijke gedachten, in slaap. Het was Marc die na een kwartiertje als eerste ontwaakte en Luc heel langzaam van zich af en op zijn rug draaide. Kennelijk was het leven van een bijrijder vermoeiend want Luc bleef gewoon doorslapen.  Marc draaide zich in de lengte om zodat hij met zijn gezicht voor dat van Luc kwam te liggen. Hij genoot van de aanblik die dit rustige energieke gelaat hem verschafte. Luc was niet uitgesproken knap maar zijn uitstraling bezorgde Marc kriebels. Marc wist dat er nooit meer iemand in zijn leven zou komen bij wie hij zich zo vertrouwd en op zijn gemak zou voelen. Dit was waarom hij zich al die jaren aan niemand had willen binden. Hij wilde Luc! Spontaan drukte hij zijn mond op de iets geopende dito van Luc die daar kennelijk vanuit zijn onderbewustzijn geen bezwaar tegen leek te hebben. In ieder geval opende hij hem nog iets verder zodat Marc heel langzaam het puntje van zijn tong langs de binnenkant van de lippen van  Luc liet wandelen. Even duurde het nog voordat Luc heel langzaam zijn ogen opende om ze in de kijkers van Marc te laten verdrinken. Luc sloeg zijn armen om Marc heen en dat was het begin van hun eerste echte vrijpartij. Stevig en vol overgave hielden zij elkaar vast alsof ze beiden zonder woorden wilden zeggen: “Wij laten elkaar nooit meer los”.